European cultural blogging map_LabforCulture

Who blogs? What are they blogging about? Which audiences and communities are being engaged? What are the language-specific issues and the economic models? And how sustainable are they?

Όπως πολύ σωστά επισημαίνει η Annette Wolfsberger, και το LabforCulture, το πολιτιστικό blogging είναι μια κατηγορία που παραμένει προς το παρόν μάλλον άγνωστη. Στα πλαίσια λοιπόν μιας προσπάθειας χαρτογράφησης της ευρωπαικής πολιτιστικής μπλογκόσφαιρας, στο LabforCulture κατασκεύασαν μια διαδραστική πλατφόρμα χρησιμοποιώντας το χάρτη του Google Earth, όπου μπορεί κανείς να προσθέσει  μπλογκς με πολιτιστικό περιεχόμενο.

΄΄We already have added the blogs from this series and other cultural blogs selected by our editorial team. But we want to see what the LabforCulture community will add and we can all watch the map grow!΄΄ 

Ενδιαφέρουσα είναι επίσης η συνέντευξη πάνω στο ίδιο θέμα της Anne Helmond, που εξετάζει τη μετατόπιση των διαλόγων και των σχολιασμών από τα μπλογκς προς κοινωνικά δίκτυα όπως το Friendfeed και τοTwitter. Διαβάστε την εδώ.

AntiWar404: Movement not found?

Σε ένα κείμενο του για την έννοια του κινήματος, ο Giorgio Agaben λέει πως στη προσπάθεια του να καταλάβει και να ορίσει τι είναι ένα κίνημα (που έχει μεταφραστεί στα ελληνικά από τον Παναγιώτη Καλαμαρά) χρησιμοποίησε ΄΄σαν ένα υπονοούμενο κανόνα στη σκέψη του΄΄ μια φράση του τύπου: Όταν το κίνημα είναι εκεί προσποιήσου οτι δεν είναι και όταν δεν είναι εκεί προσποιήσου οτι είναι. Ο Agaben είναι φιλόσοφος και γνωρίζει πολύ καλά προφανώς να χειρίζεται τα εργαλεία της σκέψης ακόμα και στις παράδοξες εκδοχές της. Φαίνεται όμως πως κάποιοι άλλοι, όπως η Google, παίρνουν κυριολεκτικά κάτι τέτοιους υπαινιγμούς και παραδοξολογίες και μάλιστα μουλωχτά το κάνουν και πράξη. Αποδεικνύονται και μάστορες της προσποίησης εκτός από μάστορες των μηχανών αναζήτησης. Που πάνε λοιπόν τα κινήματα όταν φεύγουν; Που έχουν πάει για παράδειγμα τα αντιπολεμικά sites που δημιουργήθηκαν κατά εκαντοντάδες μετά το 2002 και την αμερικανο-νατοική επέμβαση στο Αφγανιστάν και λίγο μετά στο Ιρακ; Ο media artist Andy Deck, παρεπιμπτόντως ένα από τα πρώτα μέλη της ομάδας του Personal Cinema πίσω στο μακρινό 2000, έψαξε, βρήκε ή μάλλον δεν βρήκε και τελικά έστησε ένα πρότζεκτ για την επιλεκτική αμνησία που διακατέχει τον παγκόσμιο ιστό.

Παραθέτω το κείμενο στα αγγλικά όχι μόνο γιατί εξηγεί ακριβώς τι συμβαίνει αλλά και για να βοηθήσω τις μηχανές αναζήτησης να παραμένουν σε ΄΄εγρήγορση΄΄ και να μη γίνονται ξεχασιάρες.

Since the start of the World Wide Web thousands of anti-war and pro-peace projects have already come and gone. Now GetPeaceful.org presents a first-ever collection of its kind documenting the traces of anti-war movements that have disappeared among the sponsored links, spams, and twittering machines of today’s infoverse.

Contemporary search engines have a tendency to make dead websites disappear quietly. AntiWar404 counteracts some of the resulting amnesia. It offers a concise record of the peace movement forgotten by Google, resurrecting pages and pages of war resistance that you won’t find in your search engine results. Peace documents re-found!

YES WWW CAN. (Maybe)

Πριν ένα μήνα, η εφημερίδα La Repubblica έκανε μια έρευνα για την παγκόσμια κρίση επιχειρώντας μια ανάλυση πέρα από την οικονομική-πολιτική πλευρά, εξετάζοντας και την πολιτιστική της διάσταση. Τα συμπεράσματα έμοιαζαν να καταλήγουν συνέχεια σε κάτι σαν game over. Στην Ιταλία, τα πρώτα σημάδια εμφανίζονται άσχημα. Τα διάφορα κοινωνικά δίκτυα χάνουν το ρόλο τους σαν παραγωγοί πολιτισμού, ενώ αντίθετα, ακροδεξιά μορφώματα μεταλλάσουν το λεξιλόγιο τους τοποθετώντας το μέσα σε εθνικιστικά πλαίσια, καταλαμβάνοντας όλο και περισσότερο το δημόσιο χώρο. Οι επενδύσεις στο πολιτισμό, όπως και στη Γαλλία, βυθίζονται σε πρακτικές μαφιόζικου στυλ από τον επιστημονικό χώρο μέχρι τη παραγωγή πολιτιστικών γεγονότων. Τα αποτελέσματα δείχνουν σενάρια πολιτιστικής ερημοποίησης και αβάσταχτης κοινωνικής καταπίεσης.   

Παίρνοντας για παράδειγμα τη σύγχρονη εικαστική σκηνή ξέρουμε πως στη πλειοψηφία της η καλλιτεχνική παραγωγή της αγοράς, δεν είναι παρά μια μηχανή του κιμά, όπου η έννοια της καταστροφής, η απήχηση κάθε ανάφλεξης, η απάλειψη των ριζωμάτων και η κατάρρευση του μέλλοντος, παρελαύνουν σε μια στείρα παρωδία που κατασκευάζεται στα εργαστήρια του life style. Η τέχνη λειτουργεί όλο και περισσότερο μέσω ενός κοινωνικο-οικονομικού interface που μπορεί να συνοψιστεί σαν ροή μεταξύ : περιεχομένου-κοντέινερ και περιεχομένου-αποδέκτη. Οι κανόνες που καθορίζουν αυτό που θα αντιληφθούμε, περιγράφονται άψογα στη φράση του Jacques Ranciere: Το αστυνομικό μοίρασμα του αισθητού.

Ζούμε μια εποχή που η πολιτική κατασκευής του εαυτού, βαθύτατα επηρεασμένη από τις νέες τεχνολογίες, είναι μια διαρκής διαδικασία του γίγνεσθαι (becoming). Οι συνδέσεις, μεταξύ του χώρου του πολιτισμού και των συστημάτων επικοινωνίας της info-society, έπρεπε να έχουν ήδη γίνει και να έχουν μάλιστα προσανατολιστεί, στη διατήρηση των κεκτημένων του πολιτισμού. Αντί γι΄αυτό, στράφηκαν στη μεταμόρφωση τους, προσφέροντας τα σαν εύκολη λεία στις νέες αγορές του διαδικτύου. Οι γέφυρες μεταξύ μιας καινοτόμου κουλτούρας και της ανάγκης νέων σεναρίων για οικονομικές αλλαγές μέλλουν να γίνουν. Μια ματιά πίσω από το buzz του web 2.0, δείχνει πως τα κοινωνικά δίκτυα, δεν είναι για τους περισσότερους παρά γιγαντιαία ψιλικατζίδικα.       

Η εύλογη ερώτηση είναι: ποιοι είναι οι τρόποι με τους οποίους οι καλλιτέχνες και οι πολιτιστικοί παράγοντες πρέπει να δουλέψουν μέσα σε αυτή την εποχή του διαρκούς γίγνεσθαι, του ανολοκλήρωτου, που ντύνεται διαρκώς με το περιτύλιγμα του προϊόντος; Τα Νέα Μέσα επειδή είναι σε μεγάλο βαθμό άυλα, έχουν ένα τακτικό πλεονέκτημα. Είναι δύσκολο να ενσωματωθούν στα τρέχοντα καπιταλιστικά συστήματα και στην αλυσίδα παραγωγός-καταναλωτής. Επιτρέπουν έτσι στους δημιουργούς την ανάπτυξη αυτόνομων τρόπων παραγωγής και διάδοσης. Το διαδίκτυο βοηθά τα Νέα Μέσα να βρίσκονται σε αυτό το συνεχές γίγνεσθαι, ξεπερνώντας έτσι το δίλλημα που θέτει η αγορά: να είναι κάτι ΄΄τέχνη΄΄ ή να μην είναι, ορίζοντας το καταπώς την βολεύει. Η ιδέα της διαχυμένης δημιουργικότητας που επανακαθορίζεται με τα Νέα Μέσα, πηγαίνει πέρα από το concept της τέχνης. Αφορά σε μια πολιτική, ποιητική τάση που μπορεί να οδηγήσει ίσως σε καινοτόμες κοινωνικές μορφές συνύπαρξης.

Η παγκόσμια κρίση λένε κάποιες δυσάρεστες προβλέψεις θα εξαφανίσει την απλήρωτη εργασία του web 2.0 και θα σταματήσει τη παραγωγή του ανοιχτού λογισμικού. Θα επιδράσει αρνητικά σε πρότζεκτς όπως η wikipedia και θα περιορίσει αισθητά τους εικονικούς κόσμους και τη μπλογκόσφαιρα. Το βασικό επιχείρημα είναι πως οι πεινασμένοι και παγωμένοι άνθρωποι δεν θα συνεχίσουν να προσφέρουν τη διανοητική τους εργασία στο διαδίκτυο με την ελπίδα πως ίσως κάποια στιγμή πληρωθούν. Η αντίθετη άποψη: Ήδη πολλές εταιρίες στρέφονται στο ανοιχτό λογισμικό για να περιορίσουν το κόστος. Άλλωστε το dot.com crush του 2000 δεν σταμάτησε την εξέλιξη του Linux. Ούτε εμπόδισε τους ανθρώπους να συνεχίσουν να στέλνουν μη-εμπορικά e-mails. Η συμμετοχή στη παραγωγή του ανοιχτού λογισμικού και οι άλλες μορφές της ελεύθερης οικονομίας, για τους περισσότερους είναι ένας τρόπος συμμετοχής σε μια κοινότητα, είναι μια πράξη που έχει μέσα της αρκετή υπερηφάνεια, όπως είναι και μια διανοητική πρόκληση. Όσο η ανεργία αυξάνεται, τόσο περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονται ελεύθεροι να καταπιαστούν με νέες ιδέες αξιοποιώντας το χρόνο τους πολύ πιο δημιουργικά. 

Η συναισθηματική εργασία (affective labor) μπορεί να δώσει νόημα και ευαισθησία στο χάος της ινφοσφαίρας. Μπορούν να βρεθούν τρόποι και παραδείγματα να ζει κανείς και να διαδρά με τις διαδικασίες των νέων μορφών παραγωγικότητας. Από το ανοιχτό λογισμικό μέχρι τα wikinomics του web 2.0, νέες πρακτικές είναι εις θέσει να διευρύνουν το δίπολο θεωρία –πράξη και να ερμηνεύσουν τις δυναμικές των αλλαγών που συμβαίνουν, μετατρέποντας τις σε πόρους. Το web 2.0 έχει τη δυνατότητα παρέμβασης στην αδράνεια των αντιπροσωπευτικών πολιτικών που αδυνατούν να εκφράσουν τους καιρούς. Ήδη, αυτοοργανωμένα δίκτυα με βάση έννοιες σαν το glocal (τοπικό-παγκόσμιο), συνεισφέρουν στην ανθρωπολογική μεταλλαγή δείχνοντας τα νέα δικτυωμένα παραδείγματα της διασυνδεδεμένης πραγματικότητας. Το μέλλον δεν είναι πια αυτό που ήταν κάποτε, είχε προβλέψει ο Πωλ Βαλερύ.    

A SL border story

Virtual worlds come as a response and as an exodus to the crisis? And some new investements of American federal money as well? New adventures for digital immigration and other forms of cladestin nomadism on the air..

Killer Flu: The game

Here comes the Killer Flu : The game, by the groovy legend Ian Bogost. The game, called Killer Flu, was commissioned by the UK Clinical Virology Network and produced in association with Scotland's Traffic Games. He describes the current situation of the new global media hysteria like this: Pandemic flus are rare and unusual strains that are far harder to spread than popular discourse might make it seem. They are real, to be sure. The 1918 Spanish flu made its way to nearly every corner of the world, but it was more unusual in that it featured a very high infection rate, tended to kill the young more than the old. In the end, 50-100 million people may have died from Spanish flu, but that number too deceives mostly because of the size of the numbers. At a roughly 20% infection rate, only 3-5% of those infected succumbed to the virus, or roughly 1% of the global population. Two independent research teams recently estimated that the worst case for H1N1 swine flu might result in 1,700 cases (not deaths, but cases).
Kiler Flu (the game) was created as an attempt to explain how flu really mutates and spreads, and how challenging it can be for a deadly strain to affect a large population geographically. The player takes the role of the flu itself, trying to mutate and then spread it in a variety of conditions.

Play the game and win the anti-virus....

FUNding FACTORY

                                         ILLUSTRATIONS FOR FUNding FACTORY: Fran Hope (2009)

HOW DO YOU NEGOTIATE THE CULTURAL PRODUCTION LINE?

Το Open Space Zentrum für Kunstprojekte , Vienna μετατρέπεται από τις 8-30 Μαιου σε ΄΄εργοστάσιο΄΄ που σκοπεύει να ερευνήσει μια βασική επιθυμία πολλών καλλιτεχνών και ταυτόχρονα μια αντίφαση. ΄΄Πως διαταράσσεται η προσδοκούμενη λειτουργικότητα της τέχνης, ενώ την ίδια στιγμή να διεξάγεται μάχη για το δικαίωμα αμοιβής προκειμένου να συμβαίνει αυτή η αποσυναρμολόγηση των προσδοκιών΄΄. Με άλλα λόγια, πως οι καλλιτέχνες και γενικά οι καλλιτεχνικοί παράγοντες διεκδικούν το διακαίωμα να πληρώνονται (όταν το διεκδικούν και όπως το διεκδικούν) ενώ ταυτόχρονα το έργο τους εμπεριέχει σαν σκοπό, την ανυπακοή στους όρους και τους κανόνες που θέτει η αγορά; Ποιοί κανόνες και τακτικές εφαρμόζονται στις πρακτικές εργασίας από τους καλλιτέχνες, επιμελητές, ακτιβιστές, χορηγούς και λοιπους παράγοντες της καλλιτεχνικής σκηνής; Απαντήσεις ή περισσότερες ερωτήσεις θα προσπαθήσει να δώσει η ομάδα που οργανώνει το factory project. Συνέχεια στα αγγλικά.