Hypocricy .0

Ας υποθέσουμε πως υπάρχουν τρεις βαθμοί υποκρισίας, που αν και αλληλοσυμπληρώνονται εν τούτοις παραμένουν διακριτές μεταξύ τους. Ας τις πούμε : υποκρισία πρώτου, δεύτερου και τρίτου βαθμού. Η υποκρισία στον πρώτο βαθμό είναι αυτή που αναγνωρίζουμε και παραχωρούμε σαν δικαίωμα στα μωρά και στους ηγέτες των υπερδυνάμεων. Είναι η απόλυτη μορφή υποκρισίας που δεν χρειάζεται να καταφύγει σε κανενός είδους τέχνασμα και απάτη για να γίνει αποδεκτή σαν αλήθεια. Πρόκειται για την υποκρισία που ΄΄είναι΄΄ απλά. Η υποκρισία σαν μεταφυσική σχεδόν . Η υποκρισία σε δεύτερο βαθμό είναι αυτή των κάθε είδους δομών εξουσίας, εμφανίζεται δηλαδή σε όσες και όσους είναι κάποιου είδους masters (ανεξαρτήτως τομέα δραστηριοποίησης) και απευθύνεται τόσο στην ίδια την τάξη αυτών που ασκούν την εξουσία όσο και στους εξουσιαζόμενους που την υφίστανται. Αυτή η διπλή όμως κίνηση εμπεριέχει και την πιθανότητα εσωτερικής ρήξης του δεσμού της υποκρισίας δηλαδή της συναίνεσης του ψέμματος και όταν κάτι τέτοιο συμβεί, Houston we have a problem. Συνήθως τότε με κάποιο τρόπο επιχειρείται αναγωγή από την δεύτερη βαθμίδα υποκρισίας, σε υποκρισία πρώτου βαθμού και επανέρχεται (όπως επανέλθει) η κατάσταση. Η υποκρισία τρίτου βαθμού είναι κοινή σε όλους μας. Είναι η υποκρισία του να αναγνωρίζουμε και να συναινούμε στις δύο άλλες βαθμίδες υποκρισίας αλλά ταυτόχρονα να υποσκάπτουμε την υποκρισία δεύτερου βαθμού -και πολύ σπανιότερα την πρώτη κατηγορία- όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν.Η υποκρισία τρίτου βαθμού έχει κοινά patterns με την υποκρισία του πρώτου βαθμού (όλοι έχουμε υπάρξει μωρά, εκτός από τον Αδάμ και την Εύα) αλλά επειδή αποκλείεται να υπάρξουμε όλοι ηγέτες υπερδύναμης,αυτό την κάνει να αναμιγνύεται με άλλα χαρακτηριστικά (όπως φθόνος και φόβος) και να διαφοροποιείται. Τώρα, με αφορμή το λανσάρισμα από την Google του εργαλείου Dashboards, μέσω του οποίου κάθε χρήστης θα μπορεί να γνωρίζει και να ελέγχει τα data που γνωρίζει η Google γι΄αυτόν, αναρωτιέμαι αν βρίσκομαι μπροστά σε μια νέα μορφή υποκρισίας, που δεν ξέρω ακόμα πως να την ονομάσω. Υποκρισία τέταρτου βαθμού ή μήπως υποκρισία μηδέν βαθμού? Μάλλον κλίνω προς το τελευταίο γιατί η Google κάνει μια τέτοια κίνηση που εμπεριέχει όχι μόνο τις τρεις προηγούμενες βαθμίδες υποκρισίας αλλά ταυτόχρονα επιχειρεί να ορίσει τη νέα υποκειμενικότητα, χωρίς καν να χρειάζεται να το κάνει η ίδια.

Google as nanny state

Δεν μπορεί να μην έχει παρατηρήσει κανείς πόσο πολύ θέλει η Google να μας κάνει να νοιώθουμε ''home''στις υπηρεσίες της. Παντού, από τη μηχανή αναξήτησης μέχρι τα gmails, gtalks, google readers κτλ. Γιατί άραγε τόση ζέση και ζήλος για να αισθανθούμε άνετα και cool στα περιβάλοντα της? Όχι πως η Yahoo θέλει να νοιώθουμε κομπλαρισμένοι αλλά μπροστά στη Google δεν πιάνει μια. Νάναι άραγε γιατί θέλει να δεθούμε μαζί της? Ε όχι βέβαια, δεν χρειάζονται κάτι τέτοιο, είμαστε δεμένοι με τη Google εδώ και καιρό. Εγώ κατέληξα στο ότι αυτό που οι ανθρωποι της Google θέλουν να μας πουν είναι περίπου, πως αντιπαραθέτουν την έννοια home με την έννοια work. Αυτό που λένε, το μήνυμα τους είναι κάτι σαν: Χαλάρώστε, διασκεδάστε το , παίξτε στην αυλή με τα χαλίκια ενώ εμείς δουλεύουμε. Εμείς, είμαστε οι επαγγελματίες, αυτοί που κάνουν τις σοβαρές δουλείες, εσείς είσαστε οι ερασιτέχνες. Κάτι προς τη ταινία του Λάνθιμου ΄΄κυνόδοντας΄΄ μου φέρνει η υπόθεση.

Για φαντάσου..ο κύριος Goo και η κυρία Gle και το sweet home....