tag:blogger.com,1999:blog-63777359697288507522024-02-19T09:34:13.414+02:00folded-inA blog about folded in situations, play tactics and network politics in the web 2.0 era.folded-inhttp://www.blogger.com/profile/03656921267255948229noreply@blogger.comBlogger215125tag:blogger.com,1999:blog-6377735969728850752.post-47695733264968409122012-03-10T16:50:00.001+02:002012-03-10T16:54:26.836+02:00Διεθνική ανοιχτή συνέλευση "Προσεχώς στην πόλη σας"<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTu7Pn_9nhWozgOv20AgucqfPbH_GEKoSCqumKR6mUhHcoC7E3HQxRYoWz28yLT1tEh24gEybOjK_B-laOg8z36csz0KyGx_sNM89gCiteJHaUqb3n_fVbb4-BA6OBKJBilLo-J_4xsn4z/s1600/resistance-comesfirst.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 283px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTu7Pn_9nhWozgOv20AgucqfPbH_GEKoSCqumKR6mUhHcoC7E3HQxRYoWz28yLT1tEh24gEybOjK_B-laOg8z36csz0KyGx_sNM89gCiteJHaUqb3n_fVbb4-BA6OBKJBilLo-J_4xsn4z/s400/resistance-comesfirst.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5718281370735526658" border="0" /></a>folded-inhttp://www.blogger.com/profile/03656921267255948229noreply@blogger.com46tag:blogger.com,1999:blog-6377735969728850752.post-43315371541654338862012-02-27T13:55:00.005+02:002012-03-10T16:37:11.049+02:00Link, Share and Hit<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFcQ_AE7_sjBdFqF5agr6E1b5pDOqsJLqxMCkyrUxZXdYHe5oa8q0_384gBvqxpgeXftrfB7qeCRLi6wu7oBODQv90yh5BeHoRu_b6QadMX-TMwAJ5DcIgR7F0rdpGm1FveWocOX_Zq9iS/s1600/more-egypt-revolution5.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFcQ_AE7_sjBdFqF5agr6E1b5pDOqsJLqxMCkyrUxZXdYHe5oa8q0_384gBvqxpgeXftrfB7qeCRLi6wu7oBODQv90yh5BeHoRu_b6QadMX-TMwAJ5DcIgR7F0rdpGm1FveWocOX_Zq9iS/s400/more-egypt-revolution5.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5713782897472318210" border="0" /></a><br /><br />Το κείμενο γράφτηκε για τον κατάλογο της έκθεσης: <a href="http://www.loandbehold.gr/projects?lang=el">AFTER THE RAGE</a>, οργάνωση: <a href="http://www.loandbehold.gr/about">BEHOLDS</a><br /><br />The text is available in English <a href="http://www.personalcinema.org/warport/index.php?n=Main.LinkShareAndHit">here</a>.<br /><br /><br />Συμπληρώνεται ένας χρόνος σχεδόν από τον Δεκέμβρη του 2010, όταν όλος ο κόσμος, έκπληκτος - ακόμα και οι ''μεγάλες δυνάμεις''- ερχόταν πρόσωπο με πρόσωπο, με αυτό που λίγο αργότερα πήρε το όνομα ''Αραβικές εξεγέρσεις''. Ίσως εδώ, θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί καλύτερα ο ενικός δηλαδή η ''Αραβική εξέγερση''. Αυτό για δύο λόγους: ο πρώτος, που επιβεβαιώνεται πια σήμερα, δείχνει πως παρά τις ιδιαιτερότητες που χαρακτηρίζουν τα γεγονότα στις χώρες και τις πόλεις της Αραβικής Άνοιξης, αυτό που συμβαίνει είναι μια γενική πολιτική αναταραχή, ουσιαστικά μια σειρά επαναστάσεων που βρίσκονται σε εξέλιξη, ή σε ανασυγκρότηση, στο σύνολο σχεδόν του αραβικού κόσμου, ενός κόσμου, που οι παρωπίδες του οριενταλισμού στη δύση αποκαλούν ''το ισλαμικό τόξο''.<br /><br />Ο άλλος λόγος, για την χρήση του ενικού και όχι του πληθυντικού, είναι ένα παλιό ουσιαστικά διακύβευμα, μια απόπειρα ιδιοποίησης μέσω της ενοποίησης, των ονομάτων που έχουν τα γεγονότα, ένα παράγωγο του τρόπου που βλέπουν αυτό που συμβαίνει όσοι τα ονομάζουν: ''The facebook revolution'' ή ''The twitter revolution''. Και σίγουρα από μια οπτική γωνία, η χρήση των ψηφιακών δικτύων, μοιάζει να είναι η μορφή ενός ιντερνετικού υπερ-δαρβινισμού, όπου οι δυνάμεις της αλλαγής που συνήθως χρειάζονται χρόνια για να εξελιχθούν, στις συγκεκριμένες περιπτώσεις φαίνεται να έχουν συμπιεστεί σ΄ ένα χρονικό πλαίσιο μερικών εβδομάδων.<br /><br />Αν κάποιος κάνει σήμερα μια έρευνα στη μηχανή αναζήτησης της Google, με τις λέξεις κλειδιά: facebook revolution, βρίσκεται μπροστά σε 410.000.000 σελίδες αποτελεσμάτων αναζήτησης, ενώ αντίστοιχα ο αλγόριθμος της Google βγάζει 355.000.000 σελίδες για την αντίστοιχη έρευνα με τις λέξεις twitter revolution. Εννοείται πως οι περισσότερες απ΄αυτές τις σελίδες αναφέρονται στις Αραβικές εξεγέρσεις. Παρεπμιπτόντος, μια έρευνα με τις λέξεις Russian revolution, δίνει 28.000.000 περίπου αποτελέσματα, νούμερο καθόλου ευκαταφρόνητο αλλά όχι και hype. Συνεπώς, σύμφωνα με την γνώμη της Google, αυτό που συμβαίνει στις Αραβικές χώρες, είναι μεν κάποιες δικτυωμένες επαναστάσεις όχι όμως οποιουδήποτε δικτύου, αλλά των εταιρικών δικτύων του facebook και του twitter. Έτσι, φαίνεται ταιριαστός ο σαρκασμός του καθηγητή Ulises Mejias 1, που πρότεινε να ονομαστεί η Μεξικανική επανάσταση του 1910-20 όχι από το μέσο που χρησιμοποίησε -για πρώτη φορά στην ιστορία- ο φωτογράφος Hugo Brehme, για να καταγράψει τις φρικαλεότητες του πολέμου, αλλά από το όνομα του κατασκευαστή του μέσου. Δηλαδή κάτι σαν: ''Viva Leica, cabrones! ''The Leica revolution is here''.<br /><br />Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Πόσο πολύ το πολιτικό και κοινωνικό μέλλον καθώς και οι μορφές ρήξης με τον δεσποτισμό εξαρτώνται από τα κοινωνικά δίκτυα και τον χώρο του εικονικού γενικά; Ποια είναι ακριβώς η κατάσταση συγχώνευσης μεταξύ του ''πραγματικού'' και του ''εικονικού'' κόσμου και ποιος κερδίζει απ΄αυτό; Ο ιστορικός Robert Darnton 2 κάνει μια επισήμανση: ''τα θαύματα της τεχνολογίας των επικοινωνιών σήμερα, έχουν δημιουργήσει μια παραμορφωμένη συνείδηση σχετικά με το παρελθόν, μια γενική αίσθηση πως η επικοινωνία δεν έχει ιστορία, πως τίποτα σημαντικό δεν υπήρξε σχετικά πριν τις μέρες της τηλεόρασης και του διαδικτύου.'' Αν δούμε όμως μια μελέτη για τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, το Ιταλικό κίνημα των 70ς, λέει πως το 70% των μελών είχε τουλάχιστον ένα καλό φίλο ήδη μέσα στην οργάνωση. Το ίδιο ισχύει και για όσους προσχώρησαν στους mujaheddin στο Αφγανιστάν. Ακόμα και οι εξεγέρσεις που μοιάζουν αυθόρμητες, όπως οι διαμαρτυρίες στην πρώην Ανατολική Γερμανία που οδήγησαν στην πτώση του τείχους του Βερολίνου, είναι στον πυρήνα τους αποτελέσματα ισχυρών δεσμών. Το κίνημα αντίστασης αποτελείτο από μερικές εκατοντάδες ομάδες, με κάθε μια να έχει οριακά δώδεκα μέλη. Κάθε ομάδα είχε περιορισμένη επαφή με τις υπόλοιπες. Εκείνη την εποχή, μόνο 13% των ανατολικογερμανών είχαν τηλέφωνο. Όλο κι΄όλο που γνώριζαν ήταν ένα εβδομαδιαίο ραντεβού στην εκκλησία του St. Nicholas στο κέντρο της Λειψίας, για να εκφράσουν την οργή τους απέναντι στο κράτος. Και αυτό που κυρίως καθόριζε ποιος θα εμφανιζόταν στη διαμαρτυρία , ήταν ο αριθμός των φίλων που θα παρευρίσκονταν Όσο πιο πολλούς φίλους είχε κάποιος που θα πήγαιναν να ασκήσουν κριτική στο καθεστώς, τόσο πιο πιθανό ήταν να πάει και ο ίδιος.<br /><br />Στην Τυνησία, η επανάσταση του γιασεμιού δεν συνέβη επειδή υπήρξε μια επίπονη, πολύχρονη, συνωμοτική διαδικασία από πριν, αλλά επειδή οι άνθρωποι διαρκώς πίεζαν το καθεστώς του Μπεν Αλί για να κερδίζουν μικρές ελευθερίες εδώ και εκεί. ''Έσπρωχναν τον τοίχο'' όπως λένε τώρα και ξαφνικά διαπίστωσαν πως ο τοίχος έπεσε. Μικρές διεκδικήσεις για μικρές ελευθερίες σε πολλούς χώρους και κοινωνικά πεδία. Έτσι έγινε. Πρέπει να ξέρουμε, πως στις χώρες του Maghreb υπάρχουν ακόμα καφενεία και κοινοί χώροι προσευχής άρα και συναθροίσεων Σε αντίθεση με τον δυτικό κόσμο που συχνά οι άνθρωποι είναι κολλημένοι πίσω από μοναχικές οθόνες κάθε είδους, άσχετα αν είναι σε κάποιο internet cafe (που σταδιακά σαν είδος κι΄αυτό εξαφανίζεται) ή σπίτι τους κάνοντας ''online socializing''. Δεν νομίζω πως θα ήταν δύσκολο να καταλάβει κανείς πως η ''επανάσταση του facebook'' δεν ονομάστηκε έτσι για να διαφημίσει το δίκτυο σε όσους ξεσηκώθηκαν ενάντια στις δικτατορίες, αλλά αντίθετα να πουλήσει στους δυτικούς το ''concept'' του πόσο θαυμάσια είναι αυτά τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης. Κάτι περίπου σαν: έλα στο facebook και θα γίνεις κι εσύ μέρος της επανάστασης. Όποιος θυμάται τις εικόνες του άνδρα από την Υεμένη που κρατούσε ένα πλακάτ που έγραφε facebook, ή τα γκραφίτι στη Τύνιδα: ''thank you facebook'', μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει: ''σωστή τοποθέτηση εμπορικής ετικέτας''.<br /><br />Ένα χρόνο μετά τις Αραβικές εξεγέρσεις, το τοπίο στα εταιρικά δίκτυα έχει εξελιχθεί. Το facebook δηλώνει με ένα όλο και πιο σαφή τρόπο στους χρήστες του, σαν σύγχρονος Λουδοβίκος 14ος, πως: le Internet c' est moi. Σ΄αυτό το σημείο πρέπει να δούμε τα Τεχνολογικά Μέσα σαν αυτό που είναι. Είναι Μέσα και εργαλεία αλλά δεν δημιουργούν κινήματα. Εξεγέρσεις και επαναστάσεις υπάρχουν στην ιστορία, ανεξάρτητα από το ποια βασικά εργαλεία διαθέτουν οι άνθρωποι στην εποχή τους, για να τυπώνουν προκηρύξεις και εφημερίδες τοίχων, όπως τον 18ο αιώνα ή να χρησιμοποιούν το διαδίκτυο στις μέρες μας. Οι άνθρωποι πάντα γνωρίζουν τη διαθέσιμη στην εποχή τους τεχνολογία για να οργανωθούν και να κινηθούν, όταν έχουν πραγματικά ένα σοβαρό λόγο για να το κάνουν. Παρόλαυτα, μια σημαντική παράμετρος σήμερα, είναι η δικτυακή διάσταση συγκρότησης της επικοινωνίας, που διευκολύνεται ιδιαιτέρως από την ριζωματική κατά βάση οργάνωση των νέων τεχνολογικών μέσων. Οπουδήποτε τυγχάνει της εξαιρετικής τύχης σήμερα, να ονομάζεται ένα καθεστώς ''δημοκρατικό'' και ταυτόχρονα να συμβαίνουν εντός του εξεγέρσεις, μπορούμε να δούμε τις ίδιες μορφές οργάνωσης να εμφανίζονται στο πεδίο των διεκδικήσεων. Με εργαλεία όπως το facebook, μπορεί ένα κίνημα να κάνει -ότι έχει να κάνει- σε μια ολόκληρη χώρα, αν όχι σε σειρά από χώρες, ενώ στο παρελθόν θα έπρεπε να ξεκινήσει από μια πόλη, να μεταφερθεί σε μια άλλη κ.ο.κ. Κάτι που θα σήμαινε πως έπρεπε να υπάρχει ένα κόμμα οδηγός που να διαθέτει οργανώσεις παντού. Συνεπώς, οι νέες τεχνολογίες διευκολύνουν πολύ τον τρόπο της οριζόντιας οργάνωσης, αλλά δεν δημιουργούν κινήματα. Δεν υπήρξε ποτέ facebook revolution στην Αραβική άνοιξη. Αλλά επίσης δεν υπήρξε και κόμμα οδηγός.<br /><br />Και σ΄αυτό το σημείο επικεντρώνονται συνήθως οι διαφωνίες για τη χρήση των ιδιωτικών, εμπορικών κοινωνικών δικτύων, όσον αφορά την οργάνωση κινημάτων. Ενώ, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, αληθεύει εν μέρει, πως τα δίκτυα αυτά έχουν βοηθήσει την οργάνωση στην Τυνησία, Αίγυπτο και αλλού (όπως και στην Ελλάδα) ο ρόλος τους είναι αρκετά πιο πολύπλοκος. Όσοι τα χρησιμοποιούν θα πρέπει κατ αρχή να αναλύσουν και να σκεφτούν, αν η χρήση τους τελικά απο-πολιτικοποιεί την κατανόηση μας για τα γεγονότα και την ουσία των συγκρούσεων, μετατρέποντας σε εμπόρευμα την κοινωνία και τις εξεγέρσεις της. Τα δίκτυα, ειδικά τα μαζικά, εταιρικά δίκτυα, είναι δομές εξουσίας, σχεδιασμένες με βάση μια αρχιτεκτονική της συμμετοχής (εμείς είμαστε αυτή η συμμετοχή αλλά όχι οι αρχιτέκτονες) και αυτές οι δομές προσβλέπουν στη διατήρηση φυσικά του ελέγχου και της κατανομής της. Το facebook και το twitter δεν είναι απλά το interface με το οποίο διαδρά ο χρήστης. Όπως ο κινηματογράφος και η τηλεόραση παλιότερα, έτσι και τα δίκτυα τώρα, λειτουργούν σαν τα νέα πλαίσια παραγωγής γλωσσικών δομών. Πιο απλά, τα δίκτυα είναι σύγχρονα εργοστάσια που παράγουν επικοινωνία άρα (με λίγη ελπίδα και αισιοδοξία) και νόημα. Και όπως οι τεχνικές υποδομές καθορίζουν στα εργοστάσια τις μορφές της παραγωγής έτσι και οι γλωσσικές δομές καθορίζουν ή παρεμποδίζουν την παραγωγή νοήματος.<br /><br />Επιπλέον, λόγω της ''προθυμίας'' που δείχνουν τα δίκτυα να ''φιλοξενήσουν'' και να ''πρωτοστατήσουν'' στις εξεγέρσεις, μπορεί κανείς να αναρωτηθεί κατά πόσο τελικά επιχειρούν να ξεπλύνουν το ρόλο των καπιταλιστικών ολιγαρχιών στην καταστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Στο κάτω - κάτω και στην Αίγυπτο και αλλού, τα όπλα που χρησιμοποιούνται για τους πολέμους και την καταστολή των εξεγέρσεων στα διεφθαρμένα καθεστώτα κάθε είδους, έρχονται από δυτικές, δημοκρατικές χώρες. Λέει ο Manuel Castells 3: <<όσο δεν γνωρίζουμε τις μορφές εξουσίας που εμπλέκονται στην δικτυωμένη κοινωνία, δεν μπορούμε να αδρανοποιήσουμε την άδικη άσκηση της εξουσίας. Και αν δεν ξέρουμε ποιοι είναι ακριβώς οι κάτοχοι αυτής της εξουσίας, και που να τους εντοπίσουμε, δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την κρυμμένη, αλλά τελικά καθοριστική τους κυριαρχία.>><br /><br />Οι υβριδικές πόλεις, οι πόλεις που το εικονικό και το πραγματικό συγχωνεύονται, εξαπλώνονται όλο και πιο γρήγορα, παντού. Αλλά το ίδιο συμβαίνει και με τις διεκδικήσεις, τόσο απέναντι σε δεσποτικά ''τριτοκοσμικά'' καθεστώτα, όσο και εναντίον των οικονομικών ολιγαρχιών. Μάλιστα η σύγκλιση ανάμεσα στις τελευταίες δύο κατηγορίες, όπως ο καθένας μας μπορεί να δει σήμερα στην Ελλάδα όπως και αλλού στην Ευρώπη, μπορεί να πηγαίνει ακόμα πιο γρήγορα από την επέλαση του εικονικού στο πραγματικό. Θα μπορούσε να μπει κανείς στον πειρασμό να δει σχέσεις αιτίου-αιτιατού εδώ, αλλά η κατάσταση είναι πιο επείγουσα και συχνά πιο απαιτητική από την ανάγκη που προβάλλει η ανάλυση. Ένας Αιγύπτιος μπλόγκερ, σχολίασε πως η ελευθερία στο διαδίκτυο και η ελευθερία στην πλατεία Tahrir, ήταν αντικείμενα διαφορετικής τάξης. Το ίδιο λέει πως ένοιωσε για την αλληλεγγύη και το αίσθημα του ανήκειν σε μια κοινότητα. Υπάρχει ένα αίσθημα ευθύνης που συνάδει με τη φυσική παρουσία κάποιου κάπου, που δεν υπάρχει απαραίτητα εκεί, όταν πρόκειται για online παρουσίες. Όλοι μπορούμε να κάνουμε ένα κλικ και να γινόμαστε μέλη μιας σελίδας του facebook, (ακόμα κι΄ αν αυτό δεν είναι ακίνδυνο σε κάποιες χώρες) αλλά το να είσαι με το σώμα σου σε μια πορεία, είναι μια άλλη υπόθεση. Η χρήση των εργαλείων κοινωνικής δικτύωσης λένε οι Νέγκρι και Χαρντ 4, είναι σύμπτωμα και όχι αιτίες των οργανωτικών δομών των εξεγέρσεων. Μοιάζουν να είναι οι μορφές έκφρασης του ευφυούς σύγχρονου πλήθους, που είναι ικανό να ''παίζει στα δάκτυλα΄΄τα σύγχρονα εργαλεία επικοινωνίας, με αυτονομία και ίσως κάποια στιγμή να τα στρέψει ενάντια στην αρένα, στο gamespace καθαυτό.<br /><br /><br />1.Ulises Mejias, καθηγητής Νέων Μέσων, στο OSWEGO (State University of New York)<br /><br />2. Robert Darnton, Ιστορικός, διευθυντής της βιβλιοθήκης του Χάρβαρντ, ιδρυτής του Gutenberg-e program<br /><br />3. Manuel Castells, καθηγητής κοινωνιολογίας, πολεοδόμος και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του European Institute of Innovation and Technology (EIT)<br /><br />4. Αντόνιο Νέγκρι και Μάικλ Χαρντ, μετα-μαρξιστές πολιτικοί φιλόσοφοι, γνωστοί για την τριλογία τους, Αυτοκρατορία, Πλήθος και Κοινοπολιτείαfolded-inhttp://www.blogger.com/profile/03656921267255948229noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6377735969728850752.post-27501028347015629462012-02-19T13:46:00.005+02:002012-02-19T14:00:02.741+02:00The Beach Beneath the Street: The Everyday Life and Glorious Times of the Situationist International<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitEdHdb9e2BqyWjJcntCNMCEYwukexSMxA6_N9kVBjvPrQAP7tPQFnOzCqn5-BLTnxWBow7MMYm1gwzOoQM4BS9ww1TGsM8f3HRB-RvObj0BB-6KWCCgSkrCfzoHBmWDVdaO9KAIb_dbM3/s1600/Situposter.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 311px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitEdHdb9e2BqyWjJcntCNMCEYwukexSMxA6_N9kVBjvPrQAP7tPQFnOzCqn5-BLTnxWBow7MMYm1gwzOoQM4BS9ww1TGsM8f3HRB-RvObj0BB-6KWCCgSkrCfzoHBmWDVdaO9KAIb_dbM3/s400/Situposter.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5710812053316815538" border="0" /></a><br />MCKENZIE WARK IN CONVERSATION WITH ILIAS MARMARAS<br /><br />Published at <a href="http://www.dapperdanmagazine.com/">DAPPER DAN</a> Magazine 05<br /><br />McKenzie Wark is an Australian writer whose books include A Hacker Manifesto, Gamer Theory and, most recently, The Beach Beneath the Street: The Everyday Life and Glorious Times of the Situationist International. He teaches at the New School for Social Research and Eugene Lang College in New York. Ilias Marmaras is a media artist based in Athens.<br /><br />MARMARAS:<br />In your book on the Situationist movement, as well as across a wider perception, Guy Debord is a central figure to whom the slogan “not working” (“ne travaillez jamais”) is attributed. The irony of our times is that the systemic crisis of capitalism has created millions of unemployed people all over Western—at least—countries, and people have occupied the streets to demand employ- ment, social security, etc. At the same time, what is named by several thinkers as the “production of subjectivity” is strongly related to the exercise of biopolitical power, which in turn penetrates almost every aspect of people’s lives, especially work. One could say here that capital could apply the “not working” concept in its own favour. Is this a super détournement on the part of the ruling class that, at the end of the story, creates fear and terror in the lives of people who feel like hostages after losing their jobs? And, further, is there any possi- bility of turning the miserable situation of being unemployed into a liberating one?<br /><br />WARK:<br />I think Debord’s slogan “Never work!” has to be understood as something like a modern version of Nietzsche’s “God is dead!” If God is dead, then the category of “man” falls apart. Likewise, without the category of “work”, its opposite reveals its inco- herence. “Leisure” or “play” only have meaning in relation to work.<br />Interestingly, in the overdeveloped world, the categories of work and play tend to blend into each other. Work becomes playful, but play becomes “workful”. It is no longer clear where or when value is to be extracted. If the ruling class can extract<br />value from everyday life as a social playground, then goodbye social factory. If people will do work of value for free, then why pay them at all? So in that sense, yes, there has been a détournement not of work, of play, in the interests of maintaining the commodity form. Play is not so clearly on the outside of work.<br />Still, if we’re not getting paid, then the ques- tion is how to make something out of everyday life that is indifferent to the commodity form. How to make another life? It is actually the opposite of biopower, at least in the United States. The ruling class couldn’t care less about the populations of the overdeveloped world. The classic statement of the Fordist political economy was, “What’s good for General Motors is good for the country.” These days, the slogan of our disintegrating spectacle is, “What’s good for Goldman Sachs is none of your fucking business!” Biopower is dead. This is the age of thanopower. If there’s no value to be extracted, then we can all go to hell. OK, so we will withdraw from them too! We will make another life!<br /><br />MARMARAS:<br />Regarding the idea of “never work”, at the end of your book you suggest, “Perhaps we could add, never play! For play is becoming as co-opted as work, a mere support for the commodity form.” Now, it is true that we live in a time of the gamifi- cation of everything, From internet as playground to the gabbling economy, everything seems to be an endless gamespace, as you also mentioned in Gamer Theory. Let me tell you a story. The early Greek historian Herodotus says that Lydia, an ancient Greek city that is now situated on Turkey’s western coast, was once besieged by the Persians. The Greeks, looking for ways to appease their misery and hold their defense as long as they could, while they could not go out of the city and work in the fields or on the sea, reached the deci- sion to eat every other day. They also decided that the days when no eating was to take place would be dedicated to games. And that it was under those circumstances that many of the games we know today were invented.<br />So, could we think that play tactics, similar to the ones Situationists were using in their time, could be reinvented today and applied as a means of defense, considering the majority of people are besieged by power structures that oblige them to live in a status of hunger, literally and meta- phorically? Could global movements become more playful?<br /><br />WARK:<br />In the social movements of the 1960s, play appeared to have a critical force, in part because of an innocence that was imputed to it. This play was naïve, childlike, even childish. That kind of play got co-opted for the production of value. It was subsumed into the commodity form.<br />But play does not have to have just this naïve, romantic aspect. Play can also be canny, cunning, a matter of strategy and tactics. It can assess situ- ations but not reduce them entirely to calculation. That, I think, is the kind of play that can have its uses. In The Beach Beneath the Street I was writing about tactics of this kind that the Situationists— and not just Debord—invented in the 1950s and ’60s. But these are not those times. The book is about examples of playforms invented under partic- ular historical circumstances. Not so they can be imitated, but rather, so we can learn how to make new playforms under different historical circum- stances. We are in an age of inventing new aesthetic practices directly within the everyday.<br /><br />MARMARAS:<br />A major issue for the period of the Situationists, for Henri Lefebvre and later Michel de Certeau, was the idea of “everyday life”. Putting aside their different perspectives on the everyday—as a “moment”, a “situation” or a “critique”—they were all referring to this concept, and during a period when the distinction between analogue and digital was nonexistent simply because the latter was not yet there. Nowadays, the fusion of the “real” and the “virtual” creates a hybrid space and time to live in, and sometimes gives the impression of living in constant flux, or sometimes an endless immobility. Our “everyday life”, for those who are connected, travels at the speed of light and yet goes nowhere. How useful today can the concepts of the past be? What does “everyday” mean while living a screen life?<br /><br />WARK:<br />The technical form of spectacle was different in Lefebvre and Debord’s time, but they were already talking about the continuum of everyday, meaning life on the street, and everyday, meaning life enclosed in some sort of mediated bubble. Perhaps we have not advanced all that far. Both Lefebvre and Constant, whom I also write about in The Beach Beneath the Street, were very interested in “cyber- netics”. In different ways, they anticipated where we are today.<br />Lefebvre thought communication could be divided into three broad bands: code, sign and symbol. Code is digital, a means of control, and he saw that it was advancing into the everyday. He saw that this was more important than the terrain of the sign that so fascinated the semioticians of his time, like Roland Barthes. Language-like signs were interesting but not the main development. The main thing was codification, the coming of what you call the “hybrid space”, where code meets the everyday, and which he saw as the ideological basis of main- stream social science of the postwar period, like rational choice theory. Social science had started to think that everyday life had been completely subsumed into a gamespace of code.<br /><br />The counter-tactic Lefebvre advocated was to stake out the terrain of symbol. Symbols are not like signs. Their meaning comes from the past and is not produced by the context in which they are used, as signs are. He thought the avant-garde had to advance onto the terrain of the symbol and reani- mate the romantic counter-symbols to the emerging classical order. This is exactly what he saw the Situationists had done in opposing Corbusier’s classically inspired, supposedly “modern” tower blocks, with their art of the dérive, the drift, psychogeography and unitary urbanism. Lefebvre correctly saw that there was something mythic in all of this, a deep working on the underlying symbols within everyday life at a time when everyday life was being invested—in every sense—with code.<br /><br />Constant [Nieuwenhuys] took another tack. How could code, which is about logic and control, also open up a domain for free play? He did it with a kind of conceptual architecture. He called it New Babylon, and it existed as models, drawings and texts about a utopian urban planning project, but it was much more than that. It’s a kind of concep- tual architecture. In New Babylon, the factories are underground, the surface of the earth is for trans- port, and we all live in “superstructures” up above. Labour is fully automated. There’s nothing to do but play.<br /><br />This is already a critique of Europe and America in these overdeveloped times, right? Code allows the production and distribution of things to be auto- mated. That’s control. But that control produces a surplus which abolishes the struggle over scar- city. There’s nothing left to do but play. We get glimpses of this in everyday life. When you and your friends have a day off and there’s food and wine, and nothing to do but invent the good life. Well, for Constant, that’s a product, in part, of code as control, but it also enables this other side. How can that other side prevail? That’s his question. Can we separate the control of objects by code from the free play of subjects? This strikes me as still a visionary project.<br /><br />MARMARAS:<br />One thing that remains unclear regarding the Situationists is the issue of violence in respect to political struggles and social claims. What was their position towards violence—if at the end they had any clear position?<br /><br />WARK:<br />They were interested in the glamour of the clandes- tine. They weren’t afraid of a certain organisational rigour. They were on the barricades in May ’68. But beyond that, they were not interested in violence. Violence is anathema to the kind of direct democ- racy they practiced, however imperfectly.<br />Debord advanced the thesis, very early, that the Red Brigades in Italy had been infiltrated by agents of the state. It turns out he was not entirely wrong. Maybe it’s a sort of categorical imperative: if a tactic can’t be generalised to the point that every- body can do it, then it belongs to hierarchy and ought to be opposed.<br /><br />The Situationists were consistent critics of the Stalinists, the Trotskyites and the Maoists. They would have treated recent attempts to resusci- tate the “idea” of communism with the contempt it deserves. The fatal mistake is the formation of vanguards that claim to “represent” the people and act on its behalf, whether with violence or—much the same thing, only more boring—bureaucracy.<br /><br />They pose a very, very contemporary question for us, not least in the context of Tahrir Square and Occupy Wall Street: how can flat, “horizontal” movements nevertheless have organisational form? What is non-hierarchical communication that can nevertheless resist being reduced to chatter and noise? Their greatness was always in asking very far-sighted questions about form.<br /><br />MARMARAS:<br />In the period of the Situationists, the means of political struggle were “played” on a polarised field defined by big ideologies. Debord, in The Society of the Spectacle, and the Situationists in general, by showing the rules and mechanisms of the produc- tion of the spectacle, tried to move the critique from the sterile political vocabulary of the period toward the upcoming field of struggle, the cultural sphere. That explains their involvement in the art scene and their engagement with it, at least to a point. They were right because today, struggles have—more or less, depending on the countries and the cities—a clear cultural character.<br /><br />I will use an actual para-digm: the Occupy movement and the Indignados are not subjects of critique based on their political thesis, but on their aesthetic. In other words, they are criticised on the way they set up their camps, how they are dressed, how they behave and so on. Does this mean that the cultural sphere in which the Situationists found a new space for struggle is now over? Does a movement need today to rein- vent a political vocabulary and a social stance that goes beyond art, culture, modes of behavior; in other words, all those images of sublime consump- tion? Does the movement need to “détourner” the Situationists?<br /><br />WARK:<br />Well, the “secret” title of The Beach Beneath the Street should be Détourn This!. A bit like Abbie Hoffman’s Steal This Book!. It’s not about being a “Situationist” in the 21st century—although there are people who claim they are—but of plagiarising from them and correcting their tactics, “in the direc- tion of hope”, as Lautréamont would say.<br />I thought a few years ago that they needed to be made available again, in a new way, as a resource for inventing new tactics, and as it happens, that hunch turned out to be not entirely without value. Their concentration on the aesthetics of struggle seems helpful now. In the US at least, it is no acci- dent that the Occupy movement sprang at least in part from a milieu in which the Situationists have been studied closely.<br /><br />But there’s a sense in which the Situationists diverge from the “cultural turn”. One way of thinking about their project, for all its internal differences, is as an attempt to found a theory and practice of aesthetic economy. Or, rather: if Marxism is a critique of political economy, and not a philosophy, then what the Situationists attempt is a critique of aesthetic economy; again, not a philosophy. What was once “the political” has been subsumed into the spectacle. Power takes an aesthetic form and has to be understood as such and confronted as such. But where we say “aesthetic”, one should think not of images but of forms. Forms of life.<br /><br />Of course philosophers became obsessed with “the political” after May ’68, and it’s a fetish that persists. Well, the owl of Minerva flies at dusk. It becomes something philosophy can perceive precisely because it has passed away. Of course, power exists, exploitation exists, oppression exists, inequality exists, the spectacle exists. But politics? Whatever goes in the place of politics has to be reinvented. The site of its reinvention isn’t concep- tual: it’s not about “the political”. It’s about politics in the everyday sense. We have to reinvent forms of horizontal organisation, communication, decision, solidarity, in a word, collective being.<br /><br />What is remarkable, in the United States at least, is that no matter how much the spectacle tried to attack Occupy Wall Street as smelly hippies in stupid clothes, in its first phase at least it attracted enormous public support. As the Situationists used to say, “Our ideas are on everybody’s minds.” In everyday life, people get it. They get that politics is just spectacle, and that the occupation is a kind of negative action, which shows, by doing some- thing, what the gap is between the appearance of a “politics” in the spectacle and what an actual form of popular organisation and communication might look like.<br /><br />It turns out that such questions of form after poli- tics are something on which the Situationists have a lot to offer, and not just Debord. Asger Jorn was asking about the aesthetic as the practice of form- making of a whole people, a kind of popular and yet also critical practice of formal invention. Michèle Bernstein was already asking what happens to love and sex in situations where we try to live outside the idea of being each other’s property. Jacqueline de Jong was trying to put together forms of trans- national communication about how the aesthetic could offer an alternative library of forms, outside the sanctioned canon of both architectural and social “orders”. In short, there’s no shortage of resources to draw upon in the Situationist legacy, with which, as Rimbaud said, to “change life”.<br /><br />Of course, the Situationists themselves got absorbed into art and fashion and all that. But the thing about recuperation into the spectacle is that it is always reversible. The spectacle plagiarises the forms invented in everyday life and returns them to us in commodity form. It takes love and play and adventure and returns them as shoes and pants and haircuts. It’s just a matter of repossessing our power of invention of forms, and forming a life of invention outside of the commodity form and its spectacular shadow.folded-inhttp://www.blogger.com/profile/03656921267255948229noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6377735969728850752.post-86400479159573535622012-02-15T14:13:00.003+02:002012-02-15T14:17:56.683+02:00An absolute refusal? Notes on the 12 February demonstration in Athens<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEic-FAccecxVs7i4U6TxXfn5w7A7sk-th8HohVmdT-OKsUFiK5PFbaGZQcBAe7XCymllvoTgYW8ZAjPhpK12IMcKtMB6ROT_mvtwNQP0e149B761rNQvOqFCbNLx2321lNgWX-0_k48_4IG/s1600/422444_245207915560798_100002147735266_582459_1959709619_n.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 269px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEic-FAccecxVs7i4U6TxXfn5w7A7sk-th8HohVmdT-OKsUFiK5PFbaGZQcBAe7XCymllvoTgYW8ZAjPhpK12IMcKtMB6ROT_mvtwNQP0e149B761rNQvOqFCbNLx2321lNgWX-0_k48_4IG/s400/422444_245207915560798_100002147735266_582459_1959709619_n.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5709334653546916770" border="0" /></a><br /><h1>An absolute refusal? Notes on the 12 February demonstration in Athens</h1> <p> </p> <p>by PAVLOS HATZOPOULOS, ILIAS MARMARAS and DIMITRIS PARSANOGLOU<strong></strong></p> <p>1. The 12th February demonstration in Athens, consolidated, what is becoming clearer in the past weeks: a growing majority of the Greek people support the refusal of the memorandum no.2 no matter what.<span id="more-1353"></span> In spite of the fear mongering spread by the pro-memorandum forces that a negative parliamentary vote would entail an immediate euro exit and the ensuing Africanisation of Greece, the popular support for the new EU-ECB-IMF loans and the correlated austerity measures is waning significantly. The formal political debate is increasingly based on a politics of fear: the government’s and mainstream media’s principal argumentation is stripped, on the one hand, to the bare threat of what a disorderly Greek bankruptcy would entail -invoking often assumed similarities with Greece’s plight during the World War II occupation by German and Italian troops- with basic food and medicine shortages and a lack of basic public amenities like gas, heating, electricity; on the other hand even mainstream media cannot but be critical <em>vis-à-vis</em> the most dismantling provisions of the memorandum no.2 for any sign of consensual legitimacy, such as the automatic decrease by 22% of minimum wages, the content and scope of collective bargaining and so on, insisting however ‘in the final analysis’ that the dilemma posed leaves only one choice.</p> <p>In the current conditions, the growing impoverishment of the wider population and the collapse of state welfare structures makes this line of argumentation less and less effective. In the everyday lived experience of the wider population the spectre of destitution and the destruction of universal public services and amenities is embodied as a direct result of the austerity policies. The massive refusal of the memorandum no.2 tends thus to becoming absolute: it is consolidated beyond and besides any types of rationalisations of existing or future formal policies and calls for new beginnings that the government and financial interests can articulate. In the coming critical period, the site of openness in the political sphere relates to the struggles over what forms this absolute refusal might take and what type of political actions can be constructed around it.</p> <p>The social composition of the massive absolute refusal of the memorandum no. 2 crosses existing societal divisions and categorisations and reflects its informal and fluid character. The demonstrations in Greece include more and more actors with different social backgrounds, different political aspirations, and different desires for mostly non-representable futures. Apart from the material outcomes that successive austerity plans produce, mainly the violent downgrading of large parts of the late middle class, a strife against injustice is drowning by numbers the whole society regardless previous political affiliations. In addition, demonstrations in Greece more and more seem to escalate, precisely when they are less organised and when they are not called by formal political organisations.<br /></p><p>Although, a 3 day call for action (February 10 to 12) was set against the parliamentary vote of the memorandum no.2, during the first two days that coincided with a 48 hour strike supported by all the trade unions, the turnout was unexpectedly low, the protests pursued the usual tactic of marching towards the parliament grouped largely in political blocs and ended relatively quickly. On Sunday, February 12, when there was no strike, no precise formal call for action and no foreseen march itinerary at all the participation in the protest became unprecedented. Everyone just knew that from afternoon onwards people should go to Syntagma square, outside the Parliament. Most of the participants just walked from different parts of the city joining the demonstrations in small groups of friends, at random with people they met on their way to Syntagma, in neighbourhood associations, in neighbourhood assemblies that have been formed the past 6 months throughout Greece. There was no starting point of the ‘demonstration’, but only destination. People were trying to reach Syntagma many hours after the demonstration was supposed to have started, most were intermittently leaving the tear-gased areas to catch their breath and returning after a while. Even some political groups that managed to form a few blocs of demonstrators near the parliament dissolved soon after the first rounds of teargas were fired by the police as early as 5pm.</p> <p>The only political group that retained its cohesive character and tactics during the course of February 12 was the Greek Communist Party (KKE), whose activists remained largely outside of the geographical scope of the demonstration, on the outskirts of central Athens trying to avoid any mingling with the rest.</p> <p>2. The police tactics during the 12th February demonstration, were primarily aiming to deface the mediamatic image of this consolidated mass refusal of the memorandum no. 2 by evacuating the square ‘by any means necessary’. It was as if the whole crackdown of the demonstration unfolded around interrupting a panoramic visual representation of the mass of demonstrators and of course avoid any unpredicted shortcomings that could hinder the parliamentary procedure. Therefore, the principal concern of the Greek police was to prevent the demonstrators from gathering in one unified body of people tear-gassing massively all areas around Syntagma square, even before the beginning of the protest. As a result of this tactic, a large -quite possibly the largest- number of demonstrators never managed to reach Syntagma square and wandered around side streets, engaging in street battles against the police or trying to avoid them. This prevention of the emergence of a centralised mediamatic image depicting the mass refusal of the memorandum no.2 was quasi-celebrated by mainstream media and the government precisely as it enabled them to avoid to visually represent, address, or respond to the mass character of the demonstration. At the same time, however, it expressed their apprehension: the realisation that their usual formal reaction to these types of political conditions is becoming null, that they can no longer appeal to a supposed silent majority supporting them and so on.</p> <p>The widespread rioting during the night of 12th February was also a result of this police tactic. The difficulties faced by police forces in dispersing the demonstrators as far away as possible from Syntagma square, when their primary desire was to return there every time they were pushed back. The dispersion of rioting in the wider city centre of Athens in the 12th of February is also related to the radicalisation of wider groups of demonstrators and the unexpected participation of certain social groups experienced in street battles against the police. In an unprecedented action, for instance, the principal football fan clubs in Greece, along with youngsters from other clubs, joined the 12th February demonstrations in a united fashion, setting aside club differences.</p> <p>3. Through the absolute refusal of the memorandum no.2, an impossible situation is emerging for formal Greek parliamentary politics, particularly for governmental politics. The formal political solution: parliamentary elections cannot be easily pursued by the government coalition, even if the conservative partner in the coalition (Nea Dimokratia) insists on asking elections ‘just after the state of emergency’ is overcome. This because the result of these elections will probably make it impossible to put in place a pro-memorandum government, regardless of what type of electoral system will be chosen. The movement of absolute refusal will tend, in this way, to push Greek formal politics to or even beyond their limit.</p> <p>This movement of absolute refusal is emerging out of the exceptional material circumstances of crisis contagion and catastrophe. But the most fearful for parliamentary politics development-factor that emerges as a mute – therefore unpredictable – monster is that catastrophe can be pursued, produced and imposed by a frenzy multitude that feels it has nothing to lose apart from the joy of destruction. Although, similarities and connections to the December 2008 revolt might seem evident, there is no necessarily linear or evolutionary process that connects the two, apart from the cumulative experience that has moved everyone a step towards radicalisation in thought and in practice. It is true that this growing radicalisation of more and more larger segments of Greek society hasn’t produced in these past 3 years any permanent democratic structures for organising or for articulating political struggles. The critical political question, however, might not necessarily be how to create these structures in the Greek context, but how to immediately transpose them in their fitting European setting, to think on how will this movement spread like contagion from one country to the next, from one urban context to another. In other words, how this absolute refusal will be internationalised in a continent that already lives its future through the lenses of a fist of experimental animals.</p>folded-inhttp://www.blogger.com/profile/03656921267255948229noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6377735969728850752.post-69727522293850201112012-02-04T15:22:00.002+02:002012-02-04T15:26:46.628+02:00Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ, ενημέρωση- συζήτηση για την ACTA με παράλληλο ψηφιακό ανταλλακτικό παζάρι<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnuJJxrUzZ0-cDvu9mjeJqyN9MrseDo02Yy1Zzfd2c7nunTTJyDL0pEqdfb2bFp-qxfbjAV_jDleqQHf3DnqC1cLzlgFWZpYmK-n7RfQRxd-xnDo5rN5fRW9jp4DrKS0ovDQmOQoaG-AiK/s1600/ACTA.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 228px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnuJJxrUzZ0-cDvu9mjeJqyN9MrseDo02Yy1Zzfd2c7nunTTJyDL0pEqdfb2bFp-qxfbjAV_jDleqQHf3DnqC1cLzlgFWZpYmK-n7RfQRxd-xnDo5rN5fRW9jp4DrKS0ovDQmOQoaG-AiK/s400/ACTA.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5705270681097271250" border="0" /></a><br /> <span style="font-weight: bold;">Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου στις 7 το απόγευμα στο ΕΜΠΡΟΣ ενημέρωση- συζήτηση για την ACTA με παράλληλο ψηφιακό ανταλλακτικό παζάρι .</span><br /><br />Η <a href="http://www.stopacta.info/">ACTA (Anti-Counterfeiting Trade Agreement)</a> είναι μια εμπορική συμφωνία μεταξύ πολλών χωρών, που συστήθηκε αρχικά με στόχο την αντιμετώπιση της διακίνησης των πλαστών προιόντων και την ενίσχυση του copyright. Την συμφωνία συνέστησαν το 2010 η ΗΠΑ και η Ιαπωνία, και στη συνέχεια την υπέγραψαν ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Ν. Κορέα, το Μαρόκο, η Νέα Ζηλανδία και η Σιγκαπούρη. Τον Ιανουάριο του 2011, η Ευρωπαική Επιτροπή ανέλαβε επικεφαλής των διαπραγματεύσεων, με μη εκλεγμένους αντιπροσώπους, από 22 χώρες μέλη της Ευρωπαικής Ένωσης. Οι χώρες που συμφώνησαν να υιοθετήσουν την ACTA είναι οι Ελλάδα, Αυστρία, Βέλγιο, Βουλγαρία, Τσεχία, Δανία, Φινλανδία, Γαλλία, Ουγγαρία, Ιρλανδία, Ιταλία, Λετονία, Λιθουανία, Λουξεμβούργο, Μάλτα, Πολωνία, Πορτογαλία, Ρουμανία, Σλοβενία, Ισπανία και Σουηδία. <br /><br />Η ACTA όσον αφορά το διαδίκτυο, ουσιαστικά καθιστά τους παρόχους (ISP) αποκλειστικά υπεύθυνους για τις παραβάσεις πνευματικών δικαιωμάτων που ενδεχομένως συμβαίνουν στο δίκτυο τους. Προκειμένου να μην βρεθούν κατηγορούμενοι, οι πάροχοι θα χρησιμοποιήσουν συστήματα παρακολούθησης των ιντερνετικών διαδρομών των χρηστών τους. Με άλλα λόγια αστυνόμευση του διαδικτύου. Από την αρχή, το βασικό πρόβλημα αυτής της συμφωνίας, είναι πως όλες οι διαπραγματεύσεις έγιναν μυστικά, κρατώντας τους χρήστες και τους κοινωνικούς φορείς εκτός του τραπεζιού.<br /><br />Παρόλαυτα, η ACTA δεν είναι τελειωμένη υπόθεση. Τον Ιούνιο θα τεθεί για ψήφισμα και επικύρωση στο Ευρωκοινοβούλιο, και συνεπώς οι αντιδράσεις του κόσμου μπορεί και να την ματαιώσουν, όπως έδειξε πρόσφατα η αντίστοιχη συμφωνία SOPA/PIPA που αφορούσε τις ΗΠΑ και ανακλήθηκε-έστω και προσωρινά- μετά τις αντιδράσεις των πολιτών. Η κίνηση κατοίκων Ψυρρή διοργανώνει την Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου στο θέατρο Εμπρός, Ρήγα Παλαμήδη 2, Ψυρρή, στις 7 το απόγευμα, στα πλαίσια μιας σειρά ς συζητήσεων για τα κοινωνικά αγαθά , ενημέρωση-συζήτηση για την ACTA με παράλληλο ψηφιακό ανταλλακτικό παζάρι. Όποιοι επιθυμούν ας φέρουν μαζί τους στικάκια , CD , DVD με ταινίες, μουσική κ.τλ για ανταλλαγή. Θα σερβίρεται κρασί. <br /><br /><a href="http://psyrri.blogspot.com/">Κίνηση κατοίκων Ψυρρή </a>folded-inhttp://www.blogger.com/profile/03656921267255948229noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6377735969728850752.post-866497857334067902012-01-23T14:48:00.003+02:002012-01-23T14:57:24.933+02:00The Game of Poverty<iframe src="http://www.youtube.com/embed/o60UgiAqj10" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" width="420"></iframe><br /><br /><br /><br />Poverty seems to follow man unwaveringly. Since his early days until today and, despite his bright conquests in experience and in science, he continues to form societies that are unjust, aggressive and fragmented.<br /><br />We discover that the basic, deepest goal of man is to amass an abundance of wealth at the expense of his fellow man. We discover that at the carefully staged and carried out rivalries produced by Religion, Politics and Economy, in a word, by any type of power, there are, always, a few gorged winners and countless hungry losers. We discover that it is not the natural game of survival that defines us, but a sophisticated game of exploitation and, in the end, of misery.<br /><br />In our times, repeatedly and in all the more alarming frequency, we see the word crisis coming up. Crisis means poverty. The distinctive face of poverty comes again to remind us of Man.<br /><br />The economic policy aiming at the well-being of the one or of the many has become a profit-seeking enterprise at the expense of the one or of the many. The mutation of survival into exploitation has brought about the mutation of economy into gambling. And since, nowadays, when we say society, we mean a global society, global is the crisis and global is the poverty.<br /><br />The distance has been eliminated, our vision has been sharpened and we can see our poor brother at the far corner of the earth.<br /><br />Even the -until recently- powerful, strong, Chosen West is experiencing in a tragic way the consequences of power games, of the game of poverty.<br /><br />In these times of utter destabilization of lives and possibilities, we are witnessing, in our own poor "neighbourhood" of Europe, the transformation of what started off as a vision and a chance for growth into an agony, a question mark and, finally, a decline. The very foundations of European collaboration are wobbling; the dynamics of the common currency seem to be fizzling out. The European Union doubts its own self.<br /><br />Amidst this frame context of finance fashion, we have forgotten the meaning of primary needs. And so we, all, poor players, found ourselves betting on who is to crumble down and who is to remain standing.<br /><br />In this background of generalized concern for the future of modern man, of the generalized concern for the future of modern Europe, Ilias Marmaras and Dimitris Daldakis present the video documentary 'The Game of Poverty'.<br /><br />Dimitris Daldakis, 16/01/2012<br /><br /><br /><p>Η φτώχεια φαίνεται να ακολουθεί επίμονα τον άνθρωπο. Από τις πρώτες μέρες του μέχρι και σήμερα και, παρά τις φωτεινές κατακτήσεις του σε εμπειρίες και σε επιστήμες, δεν παύει να σχηματίζει κοινωνίες άδικες, επιθετικές, κατακερματισμένες.</p> <p>Ανακαλύπτουμε ότι η βασική, η βαθύτερη επιδίωξη του ανθρώπου είναι ο πλουτισμός του σε βάρος του συνανθρώπού του. Ανακαλύπτουμε ότι στις προσεκτικά σκηνοθετημένες αναμετρήσεις που προσφέρουν θρησκεία, πολιτική και οικονομία, με μια λέξη, η όποιου τύπου εξουσία, υπάρχουν ελάχιστοι νικητές χορτάτοι και αμέτρητοι ηττημένοι πεινασμένοι. Ανακαλύπτουμε ότι δεν μας ορίζει ένα φυσικό παιχνίδι επιβίωσης αλλά ένα μελετημένο παιχνίδι εκμετάλλευσης και τελικά, εξαθλίωσης.</p> <p>Στις μέρες μας, ακούμε να επαναλαμβάνεται με ανησυχητικούς ρυθμούς η λέξη κρίση. Κρίση σημαίνει φτώχεια. Το τόσο χαρακτηριστικό πρόσωπο της φτώχειας έρχεται πάλι για να θυμίσει τον άνθρωπο.</p> <p>Η οικονομική πολιτική που έχει ως στόχο την ευημερία της μονάδας ή του συνόλου έγινε κερδοσκοπική επιχείρηση σε βάρος της μονάδας ή του συνόλου. Η μετάλλαξη της επιβίωσης σε εκμετάλλευση έφερε και τη μετάλλαξη της οικονομίας σε τζόγο. Και επειδή κοινωνία μας λέγεται πια η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, έχουμε παγκόσμια την κρίση και παγκόσμια τη φτώχεια.</p> <p>Οι αποστάσεις σβήστηκαν, η όραση έγινε οξύτερη και βλέπουμε τον αδελφό φτωχό μας στην άλλη άκρη της γης.</p> <p>Ακόμα και η μέχρι πρότινος ισχυρή, τυχερή, εκλεκτή Δύση βιώνει με τραγικό τρόπο τις συνέπειες των παιχνιδιών της εξουσίας, του παιχνιδιού της φτώχειας.</p> <p>Μέσα στο κλίμα της πλήρους αποσταθεροποίησης ζωών και δυνατοτήτων, βλέπουμε στη δικιά μας φτωχή ‘γειτονιά’ της Ευρώπης κάτι που ξεκίνησε σαν όραμα και ευκαιρία ανάπτυξης να καταλήγει σε αγωνία, σε ερωτηματικό, σε βύθιση. Τα θεμέλια της ευρωπαικής συνεργασίας κλονίζονται, η δυναμική του κοινού νομίσματος δείχνει να ξεθυμαίνει. Η Ευρωπαική Ένωση αμφισβητεί, σήμερα, τον ίδιο τον εαυτό της.</p> <p>Μέσα στο κλίμα που καλλιέργησε η χρηματοπιστωτική μόδα ξεχάσαμε τι σημαίνει πρωτοπαραγωγική ανάγκη. Και βρεθήκαμε, όλοι, φτωχοί παίχτες να ποντάρουμε για το ποιος θα σωριαστεί και ποιος θα μείνει όρθιος.</p> <p>Μέσα στο πλαίσιο της γενικής ανησυχίας για το μέλλον του σύγχρονου ανθρώπου, της γενικής ανησυχίας για το μέλλον της σύγχρονης Ευρώπης, ο Ηλίας Μαρμαράς και ο Δημήτρης Δαλδάκης παρουσιάζουν το ντοκιμαντέρ 'Το Παιχνίδι της Φτώχειας'.</p> <p style="text-align:right;">Δημήτρης Δαλδάκης, 16/01/2012</p>folded-inhttp://www.blogger.com/profile/03656921267255948229noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6377735969728850752.post-13339529598803328622012-01-14T21:31:00.006+02:002012-01-15T17:06:23.124+02:00“Αυτονομία, Εργασία και η Πολιτική Οικονομία των Κοινωνικών Μέσων”<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEir7n31QXYh9eNNzjsfrtWhRy0pB4t51O0ElO9uDFSsCZq7wo_Kp2UxA0tIpK8HkYe8dHgN8K8oNMkJ2w8q5lBs2CUE-MyvYq0MSysn9GgunUzVT3jqSLKNPpcuXEGjBV5Q6qX9A-Y3qiRk/s1600/sm.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEir7n31QXYh9eNNzjsfrtWhRy0pB4t51O0ElO9uDFSsCZq7wo_Kp2UxA0tIpK8HkYe8dHgN8K8oNMkJ2w8q5lBs2CUE-MyvYq0MSysn9GgunUzVT3jqSLKNPpcuXEGjBV5Q6qX9A-Y3qiRk/s400/sm.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5697572766585345890" border="0" /></a><br /><br /><div style="text-align: center;"> <span style="font-weight: bold;"> Δελτίο Τύπου:</span><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">“Αυτονομία, Εργασία και η Πολιτική Οικονομία των Κοινωνικών Μέσων”</span><br style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">Θέατρο Εμπρός , Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012, 19.00</span><br /></div><br />Το Εργαστήριο Σπουδών Φύλου του τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου διοργανώνει στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού ερευνητικού προγράμματος MIG@NET εκδήλωση με τίτλο: «Αυτονομία, Εργασία, και η Πολιτική Οικονομία των Κοινωνικών Μέσων».<br /><br />Καλεσμένοι ομιλητές είναι η <a href="http://digitallabor.org/speakers1/tiziana_terranova">Tiziana Terranova</a>, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στην Κοινωνιολογία της Επικοινωνίας στο Τμήμα Αμερικανικών Σπουδών, Πολιτιστικών και Γλωσσολογίας του Πανεπιστημίου της Νάπολης «L’Orientale» και ο Dmytri Kleiner, προγραμματιστής, καλλιτέχνης και ιδρυτής της ομάδας Telekommunisten από το Βερολίνο.<br /><br />Τα ψηφιακά κοινωνικά δίκτυα φαίνεται να συντελούν αποφασιστικά στην διαμόρφωση νέων στρατηγικών για την παραγωγή κεφαλαίου και αξίας. Με ποιό τρόπο όμως οι νέες αυτές οι στρατηγικές εμπλέκουν την εργασία των χρηστών; Είναι σωστός ο όρος εργασία όταν αφορά στην παραγωγή αξίας σε κοινωνικές πλατφόρμες; Σε τι ακριβώς βασίζεται η εργασία σήμερα (πχ. στην προσοχή, την κοινωνικότητα των χρηστών;) και τι είναι αυτό που παράγεται; Η Τiziana Terranova, συγγραφέας του “<a href="http://www.amazon.com/Network-Culture-Politics-Information-Age/dp/0745317480">Network Culture: politics for the information age</a>”, θα απαντήσει στα ερωτήματα αυτά επιδιώκοντας να ορίσει τη σημασία της εξόδου από την εκμετάλλευση και την αποξένωση προς την αυτονομία σε εποχές κρίσης.<br /><br /> Ο <a href="http://www.dmytri.info/">Dmytri Kleiner</a>, ο οποίος αναπτύσσει λογισμικά που εστιάζουν στην πολιτική οικονομία του διαδικτύου και στη δυνατότητα αυτο-οργάνωσης της παραγωγής θα παρουσιάσει μια επισκόπηση της σχέσης δικτύων και τρόπων παραγωγής. Χρησιμοποιώντας παραδείγματα από την ιστορία των διαδικτυακών εφαρμογών, θα αναφερθεί στις διαφορές των ομότιμων δικτύων και των εταιρικών κεντρικοποιημένων υπηρεσιών τύπου Facebook ή Twitter. Με αφορμή το πρόσφατο “<a href="http://docs.telekommunisten.org/The+Telekommunist+Manifesto">Telekommunist Manifesto</a>” που έγραψε ο ίδιος, θα μιλήσει στο κοινό για την ασυμβατότητα του καπιταλισμού με τα ελεύθερα δίκτυα.<br />Οι ομιλίες θα γίνουν στα Αγγλικά και θα ακολουθήσει συζήτηση.<br /><br />Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012 , 7:00μμ. Θέατρο Εμπρός, Ρήγα Παλλαμήδου 2, Ψυρρή<br /><br />Περισσότερες Πληροφορίες: <a href="http://www.mignetproject.eu/?p=502">http://www.mignetproject.eu/?p=502</a> τηλ: 210 9210177<br />email: panteion@mignetproject.eu , genderpanteion@gmail.com<br /><br />URL: <a href="http://www.mignetproject.eu/">http://www.mignetproject.eu/</a><br /><br /><br /><br /><p style="text-align:left">Center for Gender Studies of the Department of Social Policy of Panteion University and the European research project MIG@NET invite you to the event titled: <strong> «Autonomy, Labour, and the Political Economy of Social Media»</strong>. Presentations by:<br /><code><br /></code></p><p style="text-align:left">Tiziana Terranova - <em>Becoming autonomous? Labour and the political economy of digital social media</em></p> <p style="text-align:left">Dmytri Kleiner – <em>P2P Communism vs Client-Server Capitalism</em></p><p><code><br /></code></p><p style="text-align:center">on Thursday 19 January 2012 at 7:00 pm</p><p style="text-align:center"> at Empros Theater, <a href="http://tinyurl.com/85wfkz2" target="_blank">2 Riga Palamidi Street, Psirri</a></p> <p><code><br /></code><br /><a href="http://digitallabor.org/speakers1/tiziana_terranova"><strong>Tiziana Terranova</strong></a> lectures and researches cultural studies and new media at the Università degli Studi di Napoli ‘L’Orientale’ in the Department of Human and Social Sciences. She is the author of Network Culture: politics for the information age (Pluto Press 2004). She is currently working on a book on neoliberalism and the Internet.</p><p><strong>Dmytri Kleiner</strong> is a member of Telekommunisten and develops miscommunication technologies, including deadSwap, Thimbl and R15N, He is author of the Telekommunist Manifesto. He can be followed at <a href="http://dmytri.info/" target="_blank">http://dmytri.info</a>.<br /><code><br /></code></p><p style="text-align:left">The event will be held in English.</p>folded-inhttp://www.blogger.com/profile/03656921267255948229noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6377735969728850752.post-76725160673965709142011-10-22T21:09:00.004+03:002011-10-22T21:35:13.226+03:00Letter 32: To the most noble and learned Henry Oldenburg, from Baruch de Spinoza<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4X1Ghyphenhyphen7NOx8km1TTJlckfMGR6hHgD8ZCiSnswSMI-Z1d8GOdZ0JJPfhlTfp0Y-HvBkHo5esrs7u8M2P1DdR2e8pmcG3sFSzStX-GqQ9xUtlPKg9aH1cnwnUdUlEI5-skh3n-38xTK7k74/s1600/Spinoza.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 310px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4X1Ghyphenhyphen7NOx8km1TTJlckfMGR6hHgD8ZCiSnswSMI-Z1d8GOdZ0JJPfhlTfp0Y-HvBkHo5esrs7u8M2P1DdR2e8pmcG3sFSzStX-GqQ9xUtlPKg9aH1cnwnUdUlEI5-skh3n-38xTK7k74/s400/Spinoza.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5666381962133024898" border="0" /></a><br />Ένα απόσπασμα από την επιστολή 32 , του Baruch Spinoza στον Henry Oldenburg, γραμμένη στις 20 Νοεμβρίου, 1665. Η επιστολή, αφορά σε εξηγήσεις σχετικά με τις έννοιες των μερών και του συνόλου. Η μετάφραση μου είναι λίγο βιαστική αλλά δεν προδίδει το πρωτότυπο. (Η έμφαση σε κάποια σημεία δικιά μου)<br /><br /><<Λέγοντας συνοχή των μερών απλά εννοώ πως, οι νόμοι της Φύσης που αφορούν ένα μέρος, το προσαρμόζουν στους νόμους της Φύσης που αφορούν ένα άλλο μέρος, με τόσο σοφό τρόπο ώστε να υπάρχει η λιγότερη δυνατή αντίθεση μεταξύ τους. Σχετικά με το ερώτημα για το σύνολο και τα μέρη, θεωρώ τα πράγματα σαν μέρη ενός συνόλου μέχρι του βαθμού που οι Φύσεις τους προσαρμόζονται μεταξύ τους, ώστε να βρίσκονται στην εγγύτερη συμφωνία. Στο βαθμό που διαφέρουν μεταξύ τους (τα μέρη), σε αντίστοιχο βαθμό το καθένα απ΄αυτά, σχηματίζει στο νου μας μια ξεχωριστή ιδέα (γι΄αυτά) και γι΄αυτό θεωρείται (καθένα) σαν σύνολο κι όχι σαν μέρος. <br /><br />Για παράδειγμα, όταν οι κινήσεις των μορίων της λέμφου, της λύμφου κ.τ.λ προσαρμόζονται μεταξύ τους σύμφωνα με το μέγεθος και το σχήμα, έτσι ώστε να είναι εντελώς σύμφωνα το ένα με το άλλο και να σχηματίσουν όλα μαζί ένα ενιαίο υγρό, σ΄αυτό το βαθμό μόνο η λέμφος, η λύμφος κτλ, θεωρούνται σαν μέρη του αίματος. Αλλά στο βαθμό που εννοούμε τα μόρια της λέμφου σαν διαφορετικά από τα αντίστοιχα της λύμφου, σε σχέση με το σχήμα και την κίνηση, <span style="font-weight: bold;">σ΄αυτό τον βαθμό τις βλέπουμε σαν σύνολα και όχι σαν μέρη.</span><br /><br />Τώρα ας φανταστούμε, αν έχετε την ευχαρίστηση, ένα λεπτό σκουλήκι που ζει μέσα στο αίμα, ικανό να διακρίνει με την όραση τα μόρια του αίματος- λύμφο, κτλ- και με ευφυή τρόπο να παρατηρεί, πως κάθε μόριο, όταν συγκρούεται με ένα άλλο, ή αναπηδά ή του μεταδίδει σε ένα βαθμό την κίνηση του, και ούτω καθ΄εξής. Αυτό το σκουλήκι θα ζούσε στο αίμα, όπως εμείς ζούμε στο δικό μας μέρος του σύμπαντος, και θα έβλεπε κάθε ατομικό στοιχείο του αίματος σαν σύνολο, όχι σαν μέρος, και δεν θα είχε ιδέα με ποιο τρόπο όλα τα μέρη ελέγχονται από την συνολική Φύση του αίματος και υποχρεώνονται σε αμοιβαία προσαρμογή, όπως η κυρίαρχη Φύση του αίματος απαιτεί, ώστε να συμφωνούν μεταξύ τους με έναν οριστικό τρόπο. Έτσι, αν φανταστούμε πως δεν υπάρχουν αιτίες έξω από το αίμα που θα μπορούσαν να επικοινωνήσουν νέες κινήσεις στο αίμα, ούτε τόπος εκτός του αίματος, ούτε άλλα σώματα στα οποία τα μέρη του αίματος θα μπορούσαν να μεταφέρουν τις κινήσεις τους, είναι πέρα κάθε αμφιβολίας <span style="font-weight: bold;">πως το αίμα θα παρέμενε αόριστα στην παρούσα του κατάσταση</span> και τα μέρη του δεν θα υφίσταντο άλλες αλλαγές από αυτές που μπορούν να γίνουν αντιληπτές σαν τα αποτελέσματα της υπάρχουσας σχέσης μεταξύ των κινήσεων του αίματος και της λύμφης, της λέμφου, κτλ.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Και γι΄αυτό το αίμα θα γινόταν πάντα αντιληπτό σαν σύνολο και όχι σαν μέρος.</span> Αλλά εφόσον <span style="font-weight: bold;">υπάρχουν πολλές άλλες αιτίες</span>, οι οποίες οριστικά μορφοποιούν τους νόμους που διέπουν τη Φύση του αίματος και αμοιβαία τροποποιούνται από το αίμα, συνεπάγεται πως προκύπτουν στο αίμα άλλες κινήσεις και άλλες αλλαγές, αποτέλεσμα όχι μόνο των αμοιβαίων σχέσεων που διέπουν τα μόρια του, αλλά από την σχέση μεταξύ της κίνησης του αίματος από τη μια πλευρά και από τους εξωτερικούς παράγοντες από την άλλη. <span style="font-weight: bold;">Από αυτήν την προοπτική το αίμα λογίζεται σαν μέρος και όχι σαν σύνολο.</span> Αυτά σχετικά με την ερώτηση πάνω στο συνολικό και στο μερικό.<br /><br />Τώρα, όλα τα σώματα στη Φύση, μπορούν και θα έπρεπε να γίνουν αντιληπτά με τον ίδιο τρόπο που έχουμε ήδη αντιληφθεί το αίμα: γιατί όλα τα σώματα περιβάλονται από άλλα και είναι αμοιβαίως ορισμένα να υπάρχουν και να δρουν με ένα προσδιορισμένο και συγκεκριμένο τρόπο, <span style="font-weight: bold;">τα διέπει ο ίδιος λόγος (ratio), από την κίνηση στην παύση</span>, που διατηρείται εντός τους συνολικά, και αυτό τελικά, αφορά όλο το σύμπαν θεωρούμενο σαν σύνολο. Ως εκ τούτου, συνεπάγεται πως κάθε σώμα, στο βαθμό που υπάρχει τροποποιημένο με ένα συγκεκριμένο τρόπο, πρέπει να θεωρηθεί ως μέρος του σύμπαντος, και να συμφωνεί με το όλον έχοντας συνοχή με τα άλλα μέρη. Τώρα, μιας και η συμπαντική Φύση, αντίθετα από την Φύση του αίματος, δεν είναι περιορισμένη, αλλά άπειρη, τα μέρη της ελέγχονται απο την Φύση αυτής της άπειρης δυναμης με άπειρους τρόπους, <span style="font-weight: bold;">και υποχρεώνονται να υφίστανται ατελείωτες παραλλαγές</span>. Παρόλαυτα, αντιλαμβάνομαι πως σε σχέση με την Ουσία, κάθε ατομικό μέρος διατηρεί <span style="font-weight: bold;">μια οικεία ενωτική σχέση με το σύνολο του</span>. Γι΄αυτό, όπως προσπάθησα να δείξω στο πρώτο μου γράμμα που έγραψα κάποιο καιρό πριν όταν ζούσα στο Rijnburg, εφόσον είναι στη Φύση της Ουσίας να είναι άπειρη, συνεπάγεται πως κάθε μέρος σχετίζεται με τη Φύση κάθε σωματικής (υλικής) Ουσίας, και δεν μπορεί να είναι, ούτε να γίνει αντιληπτό χωρίς αυτήν.>>folded-inhttp://www.blogger.com/profile/03656921267255948229noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6377735969728850752.post-88439420062150044912011-10-22T20:15:00.001+03:002011-10-22T20:17:45.649+03:00Full moon above the Square<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhufQqjhuWxUn_fXO4JtWN18zs7z3ouioKP-XVbtPXRCQ1GNTHEVMY7Hu6PffvqhrrZJzHkb2o2zALFl8jtZKDUSgdiBdnFWQ_idvCQlTf4mTxhvXETGkkRw1zSWXzSOFHWKjlHv_gTnNVy/s1600/The+square.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhufQqjhuWxUn_fXO4JtWN18zs7z3ouioKP-XVbtPXRCQ1GNTHEVMY7Hu6PffvqhrrZJzHkb2o2zALFl8jtZKDUSgdiBdnFWQ_idvCQlTf4mTxhvXETGkkRw1zSWXzSOFHWKjlHv_gTnNVy/s400/The+square.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5666366860367332130" border="0" /></a>folded-inhttp://www.blogger.com/profile/03656921267255948229noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6377735969728850752.post-54378436298853427772011-10-07T17:42:00.004+03:002011-10-07T18:48:45.560+03:00Η Αθήνα σε πόλεμο: Οι εξευγενιστές. οι εξευγενιστέοι και οι ανεπίδεκτοι εξευγενισμού<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2luII4KvKXNIxhFNKPHXDqaAQb8_N_q-9eGyvC0FJbXynrY2b7rVWOVugh7pEhkoU6ni8KzuaebAOQz7Cm0r70YzVP_RbtOCn_k12wnOn_fD-KZS9-StdC6unVDuXed5nJpZvDYTYdxZt/s1600/detail_2.tif"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2luII4KvKXNIxhFNKPHXDqaAQb8_N_q-9eGyvC0FJbXynrY2b7rVWOVugh7pEhkoU6ni8KzuaebAOQz7Cm0r70YzVP_RbtOCn_k12wnOn_fD-KZS9-StdC6unVDuXed5nJpZvDYTYdxZt/s400/detail_2.tif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5660762494232631362" border="0" /></a><br />Ένα άρθρο του Δημήτρη Παρσάνογλου που δημοσιεύτηκε <a href="http://www.konteiner.gr/magazine/96">στο τεύχος 14 </a>του περιοδικού Κοντέινερ, που παραμένει φυσικά πολύ επίκαιρο, αν και μοιάζει ''δύσκολο να γίνει κατανοητό΄΄, παρότι γραμμένο σε πολύ απλά ελληνικά.<br /><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">[..για να επικαλεστούμε πάλι τον H. Lefebvre, «ο χώρος [τους] παράγεται πριν διαβαστεί και δεν παράγεται για να διαβαστεί και να γνωριστεί (να γίνει κτήμα γνώσης) αλλά για να βιωθεί από ανθρώπους που έχουν σώμα και ζωή»..]</span><br /><br /><br /><br />Η συζήτηση γύρω απο την Αθήνα και δη γύρω απο το κέντρο της Αθήνας, (επαν)έρχεται στο προσκήνιο σχεδόν με όρους έκτακτης ανάγκης, αν όχι με όρους πολέμου. Εκτός από κείμενα, πανο, πλακάτ, συρματοπλέγματα, σιδηρολοστούς, ενίοτε και γιαταγάνια, στις ποικιλόμορφες μάχες της Αθήνας επιστρατεύονται και όροι-έννοιες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο περιγράφουν καταστάσεις, προτείνουν ή ξορκίζουν λύσεις. Τέτοιοι όροι είναι π.χ., η «υποβάθμιση», η «γκετοποίηση», η «πολυχρωμία», ο «συγχρωτισμός», η «ανάπλαση», ο «εξευγενισμός» κ.ο.κ.<br /><br />Τα ερωτήματα που μας ενδιαφέρουν εδώ είναι βασικά δύο:<br /><span style="font-weight: bold;">• Ποιες δυνάμεις/δυναμικές συγκρούονται, άμεσα ή έμμεσα, στο πλαίσιο αυτού του <br /> «πολέμου»;</span><br /><span style="font-weight: bold;"><br />• Ποιο/α είναι το/τα βασικό/α διακύβευμα/τα αυτής της σύγκρουσης;</span><br /><br />Σε ο,τι αφορά το πρώτο ερώτημα, εν συντομία και χονδροειδώς μπορεί κανείς να διακρίνει τουλάχιστον τρεις δυνάμεις/δυναμικές που συγκρούονται και αλληλοδιαπλέκονται γύρω από το «διακύβευμα πόλη», που στην προκειμένη περίπτωση συγκεκριμενοποιείται στο κέντρο μιας (μητρό)πολης. Και μιλάμε για διακύβευμα, όχι για να επαληθεύσουμε την ομολογουμένως δραματική αποστροφή του <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Henri_Lefebvre">Henri Lefebvre</a>, ότι «η παραγωγή του χώρου δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός, αλλά ζήτημα ζωής και θανάτου», ούτε την επιγραφή διά χειρός <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Zygmunt_Bauman">Zygmunt Bauman</a>: <span style="font-weight: bold;">«City Space: divided it stands»</span>. Η πόλη και μάλιστα το κέντρο της καταλαμβάνει μια από τις πρώτες θέσεις του θορυβώδους ενδιαφέροντος των ΜΜΕ, των δημοτικών αρχών και παρατάξεων, των πολιτικών φορέων, των κοινωνικών κινημάτων κοκ.<br /><br />Δεν χρειάζεται εδώ να αναφερθούμε εκτενώς στο προφανές: η ομπρέλα κάτω από την οποία παρατάσσονται όλοι οι στρατοί του πολέμου έχει έντονα τα χρώματα του «εξευγενισμού» και της «ανάπλασης». Στο πλαίσιο αυτού οι δυν΄σμεις/δυναμικές που συγκρούονται θα μπορούσαν να συνοψισθούν σχηματικά στις παρακάτω:<br /><br />• στις δυνάμεις της «ανάπτυξης» (real estate και κράτος σε όλες του τις βαθμίδες)<br />• στις δυνάμεις της «υπανάπτυξης» (διάφοροι φτωχοδιάβολοι, από μετανάστες μέχρι τζάνκια<br /> και πόρνες) και<br />• στους λοιπούς ιθαγενείς, με ή χωρίς ιθαγένεια, που κυρίως συγκροτούν τις (ιδεολογικές) <br /> στρατιές του πολέμου της Αθήνας: εντελώς σχηματικά, τους οπαδούς της «βρομιάς» (όπου χωράει γενικά ο χώρος – αριστερός, αναρχικός, αντιρατσιστικός, κοσμοπολίτικος, πεφωτισμένος, εναλλακτικός, bourgeois, bohème, bourgeois-bohème κοκ.) και τους οπαδούς της «καθαριότητας» (όπου χωράνε από νεοναζίδες μέχρι λαικο- φασίστες, απλούς λαικοδεξιούς, τους μπάτσους, ορθόλοξους ταλιμπάν, φωνασκούσες ξανθιές του Αγ. Παντελεήμονα κ.ο.κ.)<br /><br />Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στον επιχειρησιακό βραχίονα και των δύο στρατοπέδων.<br />Αυτό που έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και τη μεγαλύτερη σημασία ίσως είναι η ρευστότητα και η δυσκολία προβλεψιμότητας ως προς την έκβαση αυτού του πολέμου. Και ερχόμαστε έτσι στο δεύτερο ερώτημα που θέσαμε εξαρχής. Οι πολλαπλές και κατά τόπους μάχες της Αθήνας συμβαίνουν κατά βάση σε αμφισβητούμενους χώρους. Είτε πρόκειται για τόπους «ανοιχτού» (με την έννοια του διαπραγματεύσιμου) ιδιοκτησιακού καθεστώτος είτε πρόκειται για τόπους/χώρους «ανοιχτής» (πάλι με την έννοια της διαπραγματεύσιμης) χρήσης. Είτε πρόκειται δηλαδή για περιοχές όπου το ιδιοκτησιακό καθεστώς μεταβάλλεται, π.χ., παλιότερα Ψυρρή, μετά Γκάζι, σήμερα Κεραμεικός, αύριο Πλατεία Θεάτρου, μεθαύριο Κυψέλη, και –γιατί όχι;– στο μέλλον Αγ. Παντελεήμονας;), είτε πρόκειται για χώρους μετέωρους ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο, π.χ. Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, Πάρκο Ναυαρίνου & Ζωοδόχου Πηγής, εργοστάσιο της Columbia, καταλήψεις Πάτμου & Καραβία, Σκαραμαγκά.<br /><br />Ακριβώς στο χρονικό σημείο αυτής της αμφισβήτησης αναπτύσσονται τα οπλοστάσια όλων των δυνάμεων που συμμετέχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εκούσια ή ακούσια, συνειδητά ή ασυνείδητα, αντικειμενικά ή υποκειμενικά, είτε φέρουν εξάρτυση είτε όχι. Να το πούμε πιο απλά: ο πόλεμος (ή ορισμένες μάχες του) δεν διεξάγεται πλέον στην πράξη μόνο γύρω από το ιδιοκτησιακό καθεστώς του αστικού χώρου (δημόσιο ή ιδιωτικό), αλλά γύρω από τη δυνατότητα ή όχι συγκρότησης κοινών χώρων και από ποιους.<br /><br />Ακόμα πιο απλά: ανεξάρτητα αν το Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας & Κλιματικής Αλλαγής συντάσσει σχέδια και νόμους για την αναβάθμιση και την «επιστροφή των ελλήνων κατοίκων στο κέντρο» μέσα από τη σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, ανεξάρτητα αν η βιομηχανία του real estate προσπαθεί και ανοίγει νέες ευκαιρίες-περιοχές επένδυσης και επέκτασης, ανεξάρτητα αν η Νομαρχία και ο Δήμος στέλνουν συνεχώς συνεργεία καθαρισμού του κέντρου από τις κοινωνικές παθογένειες που συμπυκνώνονται στο ρέπον προς παραβατικότητα τρίπτυχο «μετανάστες – ναρκομανείς – πόρνες», η Αθήνα δεν «καθαρίζει» απαραίτητα ή δεν «καθαρίζει» μόνιμα.<br /><br />Λίγους μήνες μετά τη λαμπρή τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004, και τα αδέσποτα σκυλιά και οι αδέσποτοι άνθρωποι επέστρεψαν στο κέντρο της. Το εφήμερο, δηλαδή ισχύει για όλες τις πλευρές. Οποιαδήποτε νίκη, μικρή ή μεγάλη, οποιουδήποτε στρατοπέδου, δεν μπορεί παρά να είναι εφήμερη και επισφαλής. Όπως και ο πόλεμος της Αθήνας/για την Αθήνα και οι ποικίλες «απελευθερώσεις» που συντελούνται στη μικρο-κλίμακα της δεν μπορεί παρά να είναι εφήμερες ή ευεπίφορες σε μια πλειάδα απρόβλεπτων πιθανοτήτων-δυνατοτήτων. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο εντοπίζεται το συγκριτικό πλεονέκτημα εκείνων που διαθέτουν ασυγκρίτως μικρότερη δύναμη: στο ότι η αβεβαιότητα δεν αποτελεί γι’ αυτούς μεγαλόψυχη παραχώρηση μπροστά στην πιθανότητα να μην γίνουν τα πράγματα όπως προβλέπεται, αλλά αποτελεί αναγκαστική συνθήκη ζωής.<br /><br />Πολύ απλά, τα πράγματα γι’ αυτούς δεν προβλέπονται (δεν είναι προβλέψιμα) ή για να επικαλεστούμε πάλι τον H. Lefebvre, «ο χώρος [τους] παράγεται πριν διαβαστεί και δεν παράγεται για να διαβαστεί και να γνωριστεί (να γίνει κτήμα γνώσης) αλλά για να βιωθεί από ανθρώπους που έχουν σώμα και ζωή».folded-inhttp://www.blogger.com/profile/03656921267255948229noreply@blogger.com326tag:blogger.com,1999:blog-6377735969728850752.post-65439057239246235142011-08-09T22:51:00.001+03:002011-08-09T22:53:18.366+03:00Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi79mzuqQ9lo9O-R7r7gO7UPvhn1RDum2MOlQJXWOrje2AuDBLOVsHgZLnQd6Qu8HuoFu78mJp5m_jGGDuCrW7mJ_02mmMo-2WYjYtGXH4A5HWq7sf4PLal-zJH5GDosgkU0zPVG3zg8Eey/s1600/_----.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 389px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi79mzuqQ9lo9O-R7r7gO7UPvhn1RDum2MOlQJXWOrje2AuDBLOVsHgZLnQd6Qu8HuoFu78mJp5m_jGGDuCrW7mJ_02mmMo-2WYjYtGXH4A5HWq7sf4PLal-zJH5GDosgkU0zPVG3zg8Eey/s400/_----.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5638946659559162658" border="0" /></a>
<br />
<br />folded-inhttp://www.blogger.com/profile/03656921267255948229noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-6377735969728850752.post-6453010131715489932011-06-24T15:14:00.003+03:002011-06-24T15:21:44.132+03:00William Hogarth and the South Sea Company<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9FkgkNrcaoL-_kFoKpWQ_ZDAut-hTp579hGE6LXrF6ZiZJjMnZn3NihF_mWeIIU4489dttzyP_a7I1vGZ9ZoFBReVChbP2ZKpYliMvotuYntc7oDL3aHd-kEZtffcyb52zR6CLBdh9aml/s1600/William_Hogarth_-_The_South.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 333px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9FkgkNrcaoL-_kFoKpWQ_ZDAut-hTp579hGE6LXrF6ZiZJjMnZn3NihF_mWeIIU4489dttzyP_a7I1vGZ9ZoFBReVChbP2ZKpYliMvotuYntc7oDL3aHd-kEZtffcyb52zR6CLBdh9aml/s400/William_Hogarth_-_The_South.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5621758854430782258" border="0" /></a><br /><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: times new roman;">Η παραπάνω γκραβούρα του άγγλου ζωγράφου <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/William_Hogarth">William Hogarth</a> , που ανήκει στο στυλ της παράδοσης της πολιτικής καρικατούρας, είναι εμπνευσμένη από τη μανία για οικονομική και πολιτική κερδοσκοπία που ξεκίνησε στην Αγγλία γύρω στο 1711 και κατέληξε εννέα χρόνια αργότερα σε γενικό οικονομικό χάος και χρεωκοπία.<br /><br />Η ιστορία της κρίσης έχει ως εξής. Μια εταιρεία, η <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/South_Sea_Company">South Sea Company</a> ήταν μια Βρεττανική μετοχική εταιρεία, που ιδρύθηκε το 1711. Της δόθηκε το μονοπώλιο του εμπορίου με τις Ισπανικές αποικίες της Λατινικής Αμερικής, σαν μέρος μιας συνθήκης που έγινε κατά την διάρκεια του ''Πολέμου της Ισπανικής Διαδοχής'', με αντάλλαγμα την ανάληψη από τη μεριά της εταιρείας, να αποπληρώσει το εθνικό χρέος της Αγγλίας που δημιουργήθηκε στον πόλεμο. Οι πλουτοπαραγωγικές πηγές των τότε άγνωστων και εξωτικών περιοχών εθεωρούντο ανεξάντλητες. Η κερδοσκοπία πάνω στο μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας, οδήγησε σε μια τεράστια οικονομική φούσκα το 1720, με τις μετοχές της εταιρείας να ανεβαίνουν πολύ γρήγορα από τις 100 στις 1000 λίρες κάθε μια. Πολλοί αφελείς επενδυτές χρεωκόπησαν όταν έσκασε η φούσκα και η αξία του κεφαλαίου της South Sea Company κατέρρευσε. Ακολούθησε πολιτικό σκάνδαλο, όταν έγιναν γνωστές οι απάτες μεταξύ των διευθυντών της εταιρείας και η παράλληλα συμπλέουσα διαφθορά στους υπουργούς.<br /><br />Η ωμή αλληγορική δουλειά του Hogarth, απεικονίζει τον λαό να αναλώνεται σε κερδοσκοπίες κάθε είδους, σε τέτοιο βαθμό που να λησμονεί τις ''ανησυχίες'' της μεσαίας τάξης για το εμπόριο, τη βιομηχανία, τη θρησκεία,, την τιμή και την αξιοπρέπεια. Στο κέντρο μιας καρναβαλικής σκηνής, που είναι γεμάτη με βία και χάος, στέκεται ένας μύλος, ένα ''γύρω-γύρω όλοι'' μιας παιδικής χαράς, που το τρέχει η South Sea Company. Καβάλα σ΄αυτό βρίσκεται μια παράξενη ποικιλία από φιγούρες.<br />Ένας τρομοκρατημένος Σκωτσέζος ευγενής, ένας χαρωπός τύπος, μια στρίγγλα μάγισσα, ένας τεμπέλης λούστρος, και ένας κληρικός που χαριεντίζεται με μια πουτάνα. Στην κορυφή του τροχού της τύχης στέκεται μια κατσίκα, το σύμβολο της επιθυμίας, στο διπλανό σπίτι με τα κέρατα στην οροφή οι γυναίκες διαλέγουν άνδρες στη λοταρία, ενώ στο βάθος διακρίνεται ο σταυρός της εκκλησίας του Αγίου Παύλου.<br /><br />Αριστερά, το κυβερνείο (που αναγνωρίζεται από το άγαλμα του <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Gog_and_Magog">Μαγώγ</a> προστάτη του Σίτυ, του οικονομικού κέντρου του Λονδίνου) έχει καταληφθεί από τον διάβολο που στέκεται με ένα δρεπάνι κάτω από το ρολόι, σαν άρχοντας του χρόνου, κατακρεουργώντας την Τύχη (Fortune) και πετώντας τα κομμάτια της στις μάζες που καυγαδίζουν για να τα αρπάξουν. Ένας πορτοφολάς κλέβει ένα ''διδάσκαλο'' στο πλήθος. Στη γωνία, τρεις άλλοι ''διδάσκαλοι'' διαφορετικών δογμάτων παίζουν τον παπά, με συμπεριφορά αντίστοιχη αυτής των Ρωμαίων, που έπαιξαν στα ζάρια τον μανδύα του Ιησού. Στο προσκήνιο η ''Τιμιότητα'' θρυμματίζεται στον τροχό, ενώ παρευρίσκεται μόνο ένας απαθής κληρικός.<br /><br />Κάτω από το μνημείο της <a href="http://wikipedia.qwika.com/en2el/Monument_to_the_Great_Fire_of_London">''Μεγάλης Φωτιάς του Λονδίνου''</a> που στη γκραβούρα το κοσμούν αλεπούδες, η ''Εντιμότητα'' μαστιγώνεται από τη ''Διαστροφή'' η οποία ετοιμάζει τη δολοφονία της, ενώ ταυτόχρονα της πέφτει η μάσκα. Βοηθός της είναι ένας πίθηκος που αφαιρεί το πουκάμισο από την ''σαν του Χριστού'' πλάτη της ''Εντιμότητας''. Στη σκιά μπροστά, το ''Εμπόριο'' μαραζώνει μόνο του πεσμένο στο έδαφος. (Το ΔΝΤ δεν έχει φανεί ακόμα, στρίβει στη γωνία του χρόνου).<br /></span></span>folded-inhttp://www.blogger.com/profile/03656921267255948229noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-6377735969728850752.post-58116092774574220882011-06-14T18:12:00.002+03:002011-06-14T18:20:44.093+03:00INSIDE THE BIENNALE DEVICE TO SUBVERT THE “ECONOMY OF THE CONTEMPORARY”<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTGC6OGpCuhrHO6I6XDxpgPecOjSGU7J_YKToq-UKg5Cri2sox75yGaYH8smz54Vp28Y3Rp-Irbk15g_WO8_cTkbqB1U3Mt7Pa6SUxZfoPapw-4LaxA1E_wFvX4ZDvAou0NFEjay47YeVw/s1600/thecommons_banner-1.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 121px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTGC6OGpCuhrHO6I6XDxpgPecOjSGU7J_YKToq-UKg5Cri2sox75yGaYH8smz54Vp28Y3Rp-Irbk15g_WO8_cTkbqB1U3Mt7Pa6SUxZfoPapw-4LaxA1E_wFvX4ZDvAou0NFEjay47YeVw/s400/thecommons_banner-1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5618095051818491026" border="0" /></a><br /><br /><a href="http://www.saledocks.org/?p=711"><strong>A consideration on the relationship between S.a.L.E., Biennale and Institut Ramon Llull.<br /><br /></strong></a><p style="text-align: justify; font-weight: bold;"><a href="http://www.saledocks.org/?p=711">The consideration we purpose is the following one: is it possible to practice a certain kind of subversion of the Biennale device even hosting an official pavilion?</a></p> <p style="text-align: justify; font-weight: bold;"><a href="http://www.saledocks.org/?p=711">The Biennale paradox doesn’t escape from the wicked dynamic of the creative economy. On one side the Exhibition of visual arts is, undeniably, an occasion to deal with the global trends of contemporary art, on the other it works as a device that enforces real estate rent together with academic and cultural entities.</a></p>folded-inhttp://www.blogger.com/profile/03656921267255948229noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6377735969728850752.post-15518472185196051472011-06-07T16:51:00.002+03:002011-06-07T16:58:20.744+03:00The art of forgetting<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgS6fiRBIZ24HnCpX9QwsOhNcvSq-b7f8o13rW-5Kt-7xkxiVHxDforPieMJQXwwZ53BNULsSbe0tKCzlBKUv1VtP8_Au3NitvNC2LHxsPOyB0IPe3rDpo9seXOBbPh9GM1GP4H3M15XkcZ/s1600/Buckminster-Fuller.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 334px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgS6fiRBIZ24HnCpX9QwsOhNcvSq-b7f8o13rW-5Kt-7xkxiVHxDforPieMJQXwwZ53BNULsSbe0tKCzlBKUv1VtP8_Au3NitvNC2LHxsPOyB0IPe3rDpo9seXOBbPh9GM1GP4H3M15XkcZ/s400/Buckminster-Fuller.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5615475492425315586" border="0" /></a><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-style: italic;">Boris Artzybasheff: Buckminster Fuller, 1963</span><br /><div style="text-align: left;"><br /><p style="text-align: justify; margin: 0px; font: 14px Helvetica;">Η ανάγκη και το δικαίωμα να ξεχνάς στη ψηφιακή εποχή 1.</p><p style="text-align: justify; margin: 0px; font: 14px Helvetica;"><br /></p><p style="text-align: justify; margin: 0px; font: 14px Helvetica;">Οι νευροεπιστήμονες και οι ψυχολόγοι συζητούν συνεχώς για το τι σημαίνει να ΄΄ξεχνάς΄΄πληροφορίες αποθηκευμένες στον εγκέφαλο ως μακροπρόθεσμη μνήμη 2. Κάποιοι ισχυρίζονται πως τέτοιες πληροφορίες δεν μπορούν να σβηστούν, παρά μόνο μέσω φυσιολογικής καταστροφής των συγκεκριμένων εγκεφαλικών περιοχών. Λένε πως όταν ξεχνάμε, αυτό που χάνεται δεν είναι η ίδια η πληροφορία, αλλά ο σύνδεσμος που οδηγεί σ΄αυτή. Κάτι σαν μια ιστοσελίδα στο διαδίκτυο , που καμία άλλη δεν συνδέεται μαζί της, άρα αφού κανένας σύνδεσμος δεν αναφέρεται σ΄αυτή τη σελίδα, η πληροφορία δεν μπορεί να βρεθεί ακόμα και μετά από τεράστια έρευνα. </p> <p style="text-align: justify; margin: 0px; font: 14px Helvetica; min-height: 17px;"><br /></p> <p style="text-align: justify; margin: 0px; font: 14px Helvetica;">Ο Daniel Shacter 3, είναι σκεπτικός απέναντι σ΄αυτήν τη μηχανιστική περιγραφή του ανθρώπινου μυαλού σαν μιας γιγαντιαίας και ακριβούς μεν, αλλά παρόλαυτα ατελούς αρχειοθήκης. <<Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί λέει, να μην παγιδευτούμε σε μεταφορές του τύπου: πως οι υπολογιστές αποθηκεύουν και ανακτούν πληροφορίες και υπό το βάρος της σύγχρονης τεχνολογίας να εκλάβουμε τον ανθρώπινο εγκέφαλο σαν ένα ντετερμινιστικό βιολογικό κομπιούτερ.>> Αντιπροτείνει μια θεώρηση της μακροπρόθεσμης μνήμης, όχι σαν αμετάβλητα χαραγμένη '' πάνω σε πέτρα'' από την οποία μόνο ανακαλούμε, αλλά πως το μυαλό μας διαρκώς αναδιαμορφώνει τις μνήμες βασιζόμενο -τουλάχιστον εν μέρει- στις επιλογές και ανάγκες που έχουμε τη στιγμή που θυμόμαστε. Για τον Shacter η μνήμη είναι ζωντανή, εξελισσσόμενη κατασκευή. </p> <p style="text-align: justify; margin: 0px; font: 14px Helvetica; min-height: 17px;"><br /></p> <p style="text-align: justify; margin: 0px; font: 14px Helvetica;">Η A.J, είναι η περίπτωση μιας γυναίκας από την Καλλιφόρνια που ''πάσχει'' από θυμησία 4, δηλαδή μια σπάνια, εκπληκτική δυνατότητα ανάκλησης μνημών, που θα συμφωνούσε με τον Shacter. Μια τέτοια, σχεδόν τέλεια ικανότητα ανάκλησης της μακροπρόθεσμης μνήμης χωρίς πολύ προσπάθεια, μοιάζει αρχικά σαν ουράνιο δώρο. Κανένας λόγος να ανησυχεί κανείς πια ''για το που είναι τα κλειδιά'' ή ''που βρίσκεται παρκαρισμένο το αυτοκίνητο'' , ποια ή ποιος έχει γενέθλια και πως λένε κάποιο γνωστό σου πρόσωπο που συναντάς τυχαία. Αλλά η A.J έχει διαφορετική άποψη. Γι΄αυτήν <<το να θυμάται είναι ταυτόχρονα κάτι που την τρελλαίνει και την κάνει να νοιώθει μοναξιά.>> Η εξαιρετική μνήμη της δεν την καθιστά καθόλου πιο ευτυχή, ούτε πιο πετυχημένη στην επαγγελματική καρριέρα της. Έχει μια σχετικά νορμάλ ζωή, αλλά ξοδεύει ασυνήθιστα πολύ χρόνο βυθισμένη στο παρελθόν της αντί να ευχαριστιέται το παρόν.</p> <p style="text-align: justify; margin: 0px; font: 14px Helvetica; min-height: 17px;"><br /></p> <p style="text-align: justify; margin: 0px; font: 14px Helvetica;">Το να ξεχνάμε δεν είναι κάτι που βρίσκεται μόνο στο κέντρο της ανθρώπινης εμπειρίας, είναι επίσης σημαντικό και για τα άλλα ζωντανά πλάσματα, για την ζωή την ίδια. Στην ουσία, η δυσκολία να θυμόμαστε μπορεί να είναι αποτέλεσμα του δεύτερου νόμου της θερμοδυναμικής, ενός από τους πιο στοιχειώδεις κανόνες της φύσης. Σύμφωνα μ΄αυτόν το νόμο, στο σύμπαν -που είναι ένα θερμοδυναμικό σύστημα- η ακαταστασία, το χάος, τείνουν να αυξάνονται. Και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι΄αυτό. Φυσικά, υπάρχει η δυνατότητα μείωσης μέρους της ακαταστασίας σε ελεγχόμενα περιβάλλοντα, αλλά για να γίνει αυτό απαιτείται έξτρα προσπάθεια -ενέργεια με όρους φυσικής- που οδηγεί τελικά σε μεγαλύτερο χάος- όχι μέσα στον ελεγχόμενο χώρο αλλά απέξω -από αυτό που είχαμε πρίν. Η παραγωγή μνήμης είναι ένα είδος δημιουργίας τάξης μέσα στο μυαλό, που απαιτεί ενέργεια. Η λήθη από την άλλη, που μπορεί να είναι μια τυχαία διαδικασία, δεν απαιτεί υψηλή κατανάλωση ενέργειας. Με άλλα λόγια η φυσική μας λέει πως το να θυμόμαστε, αντίθετα από το να ξεχνάμε τυχαία, είναι πάντα δαπανηρό.</p> <p style="text-align: justify; margin: 0px; font: 14px Helvetica; min-height: 17px;"><br /></p> <p style="text-align: justify; margin: 0px; font: 14px Helvetica;">Από τις πρώτες στιγμές εμφάνισης της ανθρωπότητας, προσπαθούμε να θυμόμαστε, να κρατάμε τις γνώσεις μας, να διατηρούμε τις αναμνήσεις μας και γι΄αυτό το λόγο επινοούμε συσκευές και μηχανισμούς προκειμένου να μας βοηθήσουν. <b>Για χιλιετίες, το να ξεχνάμε παρέμενε πιο εύκολο και πιο φτηνό από το να θυμόμαστε.</b> Πόσο πολύ θυμόμασταν και πόσο ξεχνάγαμε άλλαζε από εποχή σε εποχή, σε σχέση με τα εργαλεία που επινοούσαμε. Αλλά στοιχειωδώς τουλάχιστον, θυμόμασταν αυτό που τέλος πάντων θεωρούσαμε αρκετά σημαντικό για να κάνουμε τον κόπο και ξεχνάγαμε τα υπόλοιπα. Μέχρι πρόσφατα, το γεγονός πως το να θυμόμαστε ήταν πάντα λίγο πιο δύσκολο απ΄ότι να ξεχνάμε, μας βοήθησε να αποφύγουμε τη βασική ερώτηση: <b>αν θα θέλαμε να θυμόμασταν τα πάντα για πάντα, εφόσον βέβαια θα μπορούσαμε. Αυτό δεν συμβαίνει πια.</b></p> <p style="text-align: justify; margin: 0px; font: 14px Helvetica; min-height: 17px;"><br /></p> <p style="text-align: justify; margin: 0px; font: 14px Helvetica;">Στη ψηφιακή εποχή που ζούμε, η παλιά ισορροπία μεταξύ του να θυμάσαι και να ξεχνάς έχει διαταραχτεί σημαντικά. Η ψηφιοποίηση, ο δυαδικός κώδικας, δηλαδή η θεωρητική υποστήριξη της ψηφιακής επανάστασης, έχει σαν αποτελέσματα φτηνή αποθήκευση πληροφοριών, εύκολη ανάκτηση τους και τελευταία σχεδόν παγκόσμια δυνατότητα πρόσβασης σ΄αυτές. <b>Σήμερα, το να ξεχνάς είναι δύσκολο και κοστίζει ενώ το να θυμάσαι φτηνό και εύκολο.</b> Με τα ψηφιακά εργαλεία που παρέχονται, είτε ατομικά είτε σαν κοινωνίες, έχουμε αρχίσει να ξεμαθαίνουμε να ξεχνάμε, να σβήνουμε από τις καθημερινές μας πρακτικές έναν από τους πιο στοιχειώδεις μηχανισμούς της ανθρωπότητας. Ας μην ξεχνάμε πως η πληροφορία δεν συνιστά γνώση, η πληροφορία είναι απλά πληροφορία, που μπορεί να οδηγήσει ενδεχομένως σε γνώση, μέσα όμως από πολύπλοκους μηχανισμούς που εμπεριέχουν και τη δυνατότητα της λήθης. </p> <p style="text-align: justify; margin: 0px; font: 14px Helvetica; min-height: 17px;"><br /></p> <p style="text-align: justify; margin: 0px; font: 14px Helvetica;">Όπως ειπώθηκε στην αρχή, ευτυχώς ή δυστυχώς η ανθρώπινη λειτουργία του να θυμάσαι, δεν είναι μια μηχανιστική διαδικασία ανάκτησης γεγονότων από το παρελθόν, αλλά μάλλον η συνεχής ανακατασκευή του παρελθόντος βασισμένη στο παρόν. <b>Μάλιστα μοιάζει το παρόν να παίζει μεγαλύτερο ρόλο στη διαδικασία ανάμνησης, από το ίδιο το γεγονός που έχει όντως συμβεί στο παρελθόν.</b> Έτσι έχουμε να κάνουμε με δύο ριζικά διαφορετικές διαδικασίες που σχετίζονται με τη μνήμη και τη λήθη. Ενώ σαν βιολογικά όντα συνεχίζουμε να ξεχνάμε και να ανακατασκευάζουμε τα στοιχεία του παρελθόντος μας, κάποιοι άλλοι μπορούν χρησιμοποιώντας ψηφιακά μέσα να έχουν πρόσβαση στα αποθηκευμένα, μη ανακατασκευασμένα γεγονότα. Δηλαδή ενώ το παρελθόν που θυμόμαστε εμείς αλλάζει και εξελίσσεται, σε μια άλλη εκδοχή αυτό το παρελθόν που έχει ''ψηφιοποιηθεί'' είναι διαρκώς παγωμένο μέσα στο χρόνο. Αυτές οι δύο εκδοχές προφανώς συγκρούονται, από τη μια η παγωμένη μνήμη που έχουν οι άλλοι για μας -κάτι σαν τα αποθηκευμένα data στους servers της Google και του facebook ή οι συνομιλίες που έχουμε κάνει στα chat του Skype, που πρόσφατα αγόρασε η Microsoft- και από την άλλη η διαρκώς εξελισσόμενη μνήμη που αναδύεται μέσα στα κεφάλια μας. Είναι νομίζω προφανές πως αν αυτές οι υποθέσεις ισχύουν, τι συνέπειες θα υπάρξουν στα κοινωνικά, πολιτικά κ.τ.λ επίπεδα που συγκροτούν τις ζωές μας.</p> <p style="text-align: justify; margin: 0px; font: 14px Helvetica; min-height: 17px;"><br /></p> <p style="text-align: justify; margin: 0px; font: 14px Helvetica;">Σε μια συνέντευξη του στους New York Times πριν λίγα χρόνια, ο Eric Schmidt (Google's executive) περιέγραψε τη ψηφιακή μνήμη του μέλλοντος <<σαν το να ζεις μαζί με την μόνιμη καταγραφή του ιστορικού σου>> και πρόσθεσε πως <<οι άνθρωποι πρέπει να γίνουν πολύ πιο προσεκτικοί στο πως μιλάνε, πως συσχετίζονται και τι προβάλλουν στους άλλους από τον εαυτό τους.>> Ο υπαινιγμός είναι ξεκάθαρος: <b>αν δεν θέλει κάποιος να εκτεθεί, δεν πρέπει να ασκεί κριτική.</b> Αυτό φυσικά ενδυναμώνει τη διαφορά εξουσίας μεταξύ του επιτηρητή και του επιτηρώμενου, κάτι που θυμίζει το πανόπτικον του J. Bentham 5, δηλαδή το μοντέλο επιτήρησης των φυλακισμένων. Με άλλα λόγια εφόσον κανείς μας δεν ξέρει ποιος και πότε κοιτάζει τις όποιες δημοσιεύσεις μας στο web 2.0, για παράδειγμα, δεν μένει παρά να υποθέσουμε πως αυτό συμβαίνει από οποιονδήποτε και ανα πάσα στιγμή. Διακόσια χρόνια μετά τον Bentham, ο M. Foucault επέκτεινε την ιδέα του πανόπτικον ισχυριζόμενος πως δεν εφαρμόζεται πια μόνο στις φυλακές, αλλά σε όλες τις ιεραρχημένες δομές όπως στα σχολεία, στο στρατό, στους χώρους εργασίας. Αν ο Foucault ζούσε σήμερα, σίγουρα θα περιέγραφε την ψηφιακή μνήμη σαν ένα αποτελεσματικό τρόπο πανοπτικού ελέγχου, που υποστηρίζει τον έλεγχο των ιεραρχικών οργανισμών και τις κοινωνικές δομές, ενώ ταυτόχρονα αυξάνει και βαθαίνει την ήδη υπάρχουσα άνιση διανομή της εξουσίας που βασίζεται στον έλεγχο της πληροφορίας.</p> <p style="text-align: justify; margin: 0px; font: 14px Helvetica; min-height: 17px;"><br /></p> <p style="text-align: justify; margin: 0px; font: 14px Helvetica;">Σε μία από τις ιστορίες του Μπόρχες ο ήρωας Ireneo Funes 6, δεν μπορεί πια λόγω ενός ατυχήματος να ξεχάσει και παραμένει δέσμιος των αναμνήσεων του, καταλήγοντας ανίκανος να σκεφτεί. ''Το να σκέφτεσαι'' λέει ο Μπόρχες ''σημαίνει να αγνοείς (να ξεχνάς) διαφορές, να γενικεύεις, να αφαιρείς''. Μετά το ατύχημα του ο Funes είναι καταδικασμένος να βλέπει μόνο τα δέντρα και ποτέ το δάσος. Το αντίστροφο από αυτό που συμβαίνει στην ''Αναζήτηση του χαμένου χρόνου'' του Μαρσέλ Προύστ, όπου η ανθρώπινη ικανότητα ''του να ξεχνάς'' είναι η πεμπτουσία που μας επιτρέπει να υπερβούμε το μερικό και να αντιληφθούμε το γενικό.</p> <p style="text-align: justify; margin: 0px; font: 14px Helvetica;">Η ανάγκη να επαναεισάγουμε την ιδέα της λήθης στη ψηφιακή εποχή, η επινόηση ενός είδους ''art of forgetting'', είναι ένα ακόμα επιτακτικό αίτημα που αντιμετωπίζουμε.<b> Οι πληροφορίες, και όχι μόνο αυτές που αφορούν στα άμεσα προσωπικά δεδομένα, αλλά όλες οι πληροφορίες που προκύπτουν από τις ψηφιακές μας διαδρομές στα δίκτυα, πρέπει να αποκτήσουν ημερομηνία λήξης.</b> Αλλιώς, σύντομα δεν θα μιλάμε μόνο για ένα χωρικό πανόπτικον αλλά και για χρονικό, ένα πλέγμα φτιαγμένο από όλες τις λέξεις και τις πράξεις μας, που θα συνθλίβει κάθε θέληση μας να πούμε αυτό που εννοούμε, αποτρέποντας μας από κάθε ουσιαστική εμπλοκή στην κοινωνία.</p> <p style="text-align: justify; margin: 0px; font: 14px Helvetica; min-height: 17px;"><br /></p> <p style="text-align: left; margin: 0px; font: 14px Helvetica; min-height: 17px;"><i><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><br /></span></i></p> <p style="text-align: left; margin: 0px; font: 14px Helvetica;"><i><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">1. Το παρακάτω άρθρο βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στο βιβλίο Delete, του Viktor Mayer - </span></i><span style="font: 14px Arial;"><i><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Schönberger, καθηγητή στο τμήμα Internet </span></i></span><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial;"><i><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Governance and Regulation, στο Oxford Internet Institute. </span></i></span></p> <p style="text-align: left; margin: 0px; font: 14px Arial;"><span style="font: 14px Helvetica;"><i><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">2. </span></i></span><i><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Η ικανότητα ενός ατόμου να συγκρατεί πληροφορίες για ένα χρονικό διάστημα, που κυμαίνεται από λεπτά ή ώρες, μέχρι μήνες ή χρόνια.</span></i></p> <p style="text-align: left; margin: 0px; font: 14px Helvetica;"><i><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">3. Daniel Schacter, αμερικανός καθηγητής ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο </span></i><span style="font: 14px Arial; text-decoration: underline; color: rgb(1, 66, 227);"><i><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Χάρβαρντ </span></i></span><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Daniel_Schacter"><i><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">http://en.wikipedia.org/wiki/Daniel_Schacter</span></i></a></p> <p style="text-align: left; margin: 0px; font: 14px Helvetica;"><i><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">4. <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Hyperthymesia">http://en.wikipedia.org/wiki/Hyperthymesia</a></span></i></p> <p style="text-align: left; margin: 0px; font: 14px Helvetica;"><i><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">5. Jeremy Bentham, άγγλος νομικός και φιλόσοφος του 18ου αιώνα, <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Jeremy_Bentham">http://en.wikipedia.org/wiki/Jeremy_Bentham</a></span></i></p> <p style="text-align: left; margin: 0px; font: 14px Arial; color: rgb(1, 66, 227);"><span style="font: 14px Helvetica; color: rgb(0, 0, 0);"><i><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">6. </span></i></span><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><i><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">''Funes el memorioso''</span></i></span><span style="font: 12px Arial; color: rgb(0, 0, 0);"><i><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> , </span></i></span><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><i><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">διήγημα του </span></i><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Jorge_Luis_Borges"><span style="text-decoration: underline;"><i><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Jorge Luis Borges</span></i></span></a></span><span style="text-decoration: underline;"><i><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">. <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Funes_the_Memorious">http://en.wikipedia.org/wiki/Funes_the_Memorious </a></span></i></span><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><i><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"> </span></i></span></p> <p style="text-align: justify; margin: 0px; font: 14px Helvetica; min-height: 17px;"><br /></p><br /></div></div>folded-inhttp://www.blogger.com/profile/03656921267255948229noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6377735969728850752.post-34011841900693038872011-05-11T15:14:00.002+03:002011-05-11T15:49:43.855+03:00Δικτυωμένες εξεγέρσεις_Networked revolts<iframe width="425" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/0bjE3SFnmSc" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br /><br /><br /><br /><iframe width="425" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/Y1Ufadt3HwQ" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br /><br /><br /><br /><iframe width="425" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/A5_0qdNPY6A" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br /><br /><br /><br /><iframe width="425" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/bvbqq9P_3Us" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br /><br /><br /><br /><iframe width="425" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/F11Xv7pKEoA" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br /><br /><br /><br /><iframe width="425" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/rwnX_8JVr1U" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br /><br /><br /><br /><iframe width="425" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/CJvnt0vIypY" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>folded-inhttp://www.blogger.com/profile/03656921267255948229noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6377735969728850752.post-78379891611090117552011-05-05T15:26:00.001+03:002011-05-05T15:31:20.840+03:00<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3vsL3xv9tFfmxoK-gFNGnItG4WxCczEDgfIcMfif2EoV3xuekpo2AXkSQUo77BjIKCTA8hKi3j3ip_TKjfdA2BKFU1wcaMqWTF5H-Nv5Co2z6tmiTaxNGXM4EIHsdqqHF1m5FCtE1Vfiv/s1600/ShowImage.ashx.jpeg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 311px; height: 188px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3vsL3xv9tFfmxoK-gFNGnItG4WxCczEDgfIcMfif2EoV3xuekpo2AXkSQUo77BjIKCTA8hKi3j3ip_TKjfdA2BKFU1wcaMqWTF5H-Nv5Co2z6tmiTaxNGXM4EIHsdqqHF1m5FCtE1Vfiv/s400/ShowImage.ashx.jpeg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5603208233636677538" border="0" /></a><br /><br /><div style="text-align: center;"><b><span style="font-size:130%;">Networked revolts</span></b><br /><br /><br />Saturday, 7 May 2011<br />18:00-21:00<br /><br /><b>Benaki Museum</b><br />138 Pireos street<br /><br />The continuing uprisings spreading across North Africa and the Middle East have been inherently associated with the increasing entanglement of social media, or digital networks in general, with everyday life. The multiple uses of technologies –cell phones, Facebook, twitter, the Internet– by local participants and by global supporters and observers and the counter-measures of blocking access and shutting down communication channels by the toppled or still surviving governments have gained global attention.<br /> <br />The aim of the event is to address questions on the forms, the organisational structures of the revolts and new political possibilities that they have opened up.<br /><br />Presentations:<br /><br />- <b>Lina Ben Mhenni</b> Tunisia <a href="http://atunisiangirl.blogspot.com/" target="_blank">http://atunisiangirl.blogspot.<wbr>com/</a> <i>Awarded the Best Blog by Deutsche Welle</i><br /> <br /><b>- Tarek Amr</b> Egypt <a href="http://twitter.com/#%21/gr33ndata" target="_blank">http://twitter.com/#!/<wbr>gr33ndata</a><br /><br /> <b>-M.Malek Khadhraoui</b> Tunisia <a href="http://nawaat.org/portai" target="_blank">http://nawaat.org/portai</a><br /> <br /><b>- Akis Gavriilidis</b> Greece<br /><br /><b>Live streaming of the event at the web site of Konteiner magazine.</b><br /><br />Organisation:<br /><b>Konteiner</b> <b>magazine</b> <a href="http://www.konteiner.gr/" target="_blank">http://www.konteiner.gr/</a><br />and <b>Re-public</b> <a href="http://www.re-public.gr/en/?p=4218" target="_blank">http://www.re-public.gr/en/?p=<wbr>4218</a><br /> <br /><br /></div><br /><br /><div style="text-align: left;"><br /></div>folded-inhttp://www.blogger.com/profile/03656921267255948229noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6377735969728850752.post-46229025143813182402011-05-02T17:26:00.002+03:002011-05-02T17:31:46.989+03:00Κράτη και επαναστάσεις στη Δύση και στην Ανατολή<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8LHD401srrOFC-LZ6o9s77sq8VG1CTxpDWujllQz-VVruzQwINz3wDOMOrDMfOZcvTMrhUrtEppmwlKJA_iTLAGF6egrJTAb7cDsv4dJPuv3egI27r8mYBAyY8yUMZdiTkq0hTDbIE3DG/s1600/mpRevolution.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 288px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8LHD401srrOFC-LZ6o9s77sq8VG1CTxpDWujllQz-VVruzQwINz3wDOMOrDMfOZcvTMrhUrtEppmwlKJA_iTLAGF6egrJTAb7cDsv4dJPuv3egI27r8mYBAyY8yUMZdiTkq0hTDbIE3DG/s400/mpRevolution.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5602125347600621538" border="0" /></a><br /><br /><span style="font-family: arial;font-size:100%;" ><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;">Ένα απόσπασμα από το βιβλίο A Thousand Plateaux, των Gilles Deleuze και Felix Guattari. Συγκεκριμένα σε απόσπασμα από το κεφάλαιο με τίτλο <<1227 – Πραγματεία περί νομαδολογίας: η πολεμική μηχανή>>, μπορεί κανείς να δει πως οι συγγραφείς στην ανάλυση τους για τις μορφές του κράτους όπως διαμορφώνονται σαν διαφορά σε Ανατολή και Δύση, προέβλεψαν με ένα τρόπο τα σημερινά τεκταινόμενα στο Αραβικό τόξο. Η έμφαση εδώ δίνεται στους τρόπους, που το έδαφος, οι συνιστώσες που το συνθέτουν, και διαμορφώνουν την εντός του κίνηση επιζητώντας τον ελέγχο του, δομούν τελικά τις μορφές της κρατικής εξουσίας και τις ικανότητες ανασύνθεσης της ή όχι. Η νομαδολογία, δηλαδή η θεώρηση της κίνησης που παίρνει η επιθυμία, είναι το κλειδί των μεταμορφώσεων ή της στατικότητας των κρατικών δομών. Είτε αυτά αφορούν τις εξελικτικές μορφές που χαρακτηρίζουν τις εμφανίσεις του κράτους στη Δύση (και στις πολεμικές μηχανές της), είτε αφορά στις διαδοχικές μορφές δεσποτισμού που ιστορικά βλέπουμε να διαδέχονται η μία την άλλη στο Ισλαμικό τόξο είτει στον τρόπο που εννοεί -π.χ ο δεσποτισμός του Καντάφι- τη χρήση του εδάφους και τον πολεμικό εξοπλισμό των φυλών που <<απαρτίζουν το κράτος του>>.</span></span><div><span style="letter-spacing: 0px;"><br /></span></div><a href="http://konteinermag.blogspot.com/2011/05/continental-drift-thousand-plateaux.html?spref=fb">Διαβάστε το απόσπασμα εδώ</a>folded-inhttp://www.blogger.com/profile/03656921267255948229noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6377735969728850752.post-81031915417093912902011-05-01T16:12:00.003+03:002011-05-01T16:21:46.585+03:00Δικτυωμένες Εξεγέρσεις<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGngrTLIT5mpCx_Zj7VKU_ae-v50ahG-i5YJz3Fj-1cEe2zaRLiqQmTDDoemCOZvvFhhw87CiapvNpp-hbhXmJMtOXkYxT-gDXNoMFlDcvYp22c3fyNB5InzFVYLpEAw1roDNDBS1Vs_xl/s1600/networked_insurrectio.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 283px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGngrTLIT5mpCx_Zj7VKU_ae-v50ahG-i5YJz3Fj-1cEe2zaRLiqQmTDDoemCOZvvFhhw87CiapvNpp-hbhXmJMtOXkYxT-gDXNoMFlDcvYp22c3fyNB5InzFVYLpEAw1roDNDBS1Vs_xl/s400/networked_insurrectio.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5601735254555268482" border="0" /></a><br />Οι συνεχιζόμενες εξεγέρσεις που εξαπλώνονται στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή συνδέονται άμεσα με την αυξανόμενη εμπλοκή των κοινωνικών μίντια, ή γενικότερα των ψηφιακών δικτύων, στην καθημερινή ζωή. Οι πολλαπλές χρήσεις των τεχνολογιών- κινητά τηλέφωνα, Facebook, Twitter και Ίντερνετ- από τοπικούς συμμετέχοντες και παγκόσμιους υποστηρικτές και παρατηρητές, όπως και τα αντίμετρα με την απαγόρευση πρόσβασης και το κλείσιμο τ<span class="text_exposed_hide"></span><span class="text_exposed_show">ων διαύλων επικοινωνίας από τις κυβερνήσεις που ανατράπηκαν ή που επιζούν ακόμη, βρίσκονται στο επίκεντρο της προσοχής σε παγκόσμιο επίπεδο<br /><br />Στόχος της εκδήλωσης είναι να συνεχίσει τη συζήτηση για τις μορφές, τις οργανωτικές δομές των εξεγέρσεων και τις νέες πολιτικές δυνατότητες που ανοίγουν.<br /><br /><br />Ομιλίες:<br /><span style="font-weight: bold;">- Lina Ben Mhenni</span>, Τυνησία (<a href="http://atunisiangirl.blogspot.com/" rel="nofollow" target="_blank"><span>http://atunisiangirl.blogs</span><wbr><span class="word_break"></span>pot.com/</a>)<br /><span style="font-weight: bold;">- Tarek Amr, </span>Αίγυπτος <span style="font-weight: bold;"> </span>(<a href="http://twitter.com/#%21/gr33ndata" rel="nofollow" target="_blank"><span>http://twitter.com/#!/gr33</span><wbr><span class="word_break"></span>ndata</a>)<br /><span style="font-weight: bold;">- M.Malek Khadhraoui</span>, Τυνησία (<a href="http://nawaat.org/portail" rel="nofollow" target="_blank">http://nawaat.org/portail</a>)<br /><span style="font-weight: bold;">- Άκης Γαβριηλίδης</span><br /><br /></span><div class="location vcard"><br />Τοποθεσία:<br /><a class="url" href="http://www.facebook.com/pages/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7/198994596801496"><span class="fn org">Μουσείο Μπενάκη</span></a><div class="adr"><div class="street-address">Πειραιώς 138</div><div class="locality">Αθήνα</div></div></div><br />Σάββατο, 7 Μάιος · <span class="dtstart"><span class="value-title" title="2011-05-07T18:00:00"> </span>6:00 μ.μ.</span> - <span class="dtend"><span class="value-title" title="2011-05-07T21:00:00"> </span>9:00 μ.μ.</span><br /><span class="text_exposed_show"><br />Διοργάνωση: περιοδικά <a href="http://www.konteiner.gr/">Κοντέινερ</a> και <a href="http://www.re-public.gr/">Re-public</a> </span>folded-inhttp://www.blogger.com/profile/03656921267255948229noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-6377735969728850752.post-36382621464463043252011-03-21T21:46:00.003+02:002011-03-21T21:57:12.213+02:00Persuasive Technologies<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8ogDMHjCfXc3uJH9JDT69QAYD8KC-yOgQAhvUbZEP18uQ9efV6g5aKvrzMvgNDk-Ini33VbhNvv-GvxJ7CBpnqCztF0aA6RLG65oxv1LCt2Le4AF50NklNfqu46pRiWpiJgHqeftYym0M/s1600/pt2.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8ogDMHjCfXc3uJH9JDT69QAYD8KC-yOgQAhvUbZEP18uQ9efV6g5aKvrzMvgNDk-Ini33VbhNvv-GvxJ7CBpnqCztF0aA6RLG65oxv1LCt2Le4AF50NklNfqu46pRiWpiJgHqeftYym0M/s400/pt2.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5586622644698481410" border="0" /></a><br />''Η πληροφορία είναι φτιαγμένη από το ίδιο υλικό που είναι και τα όνειρα. Παρόλαυτα, μπορεί να μεταδοθεί, να καταγραφεί, να αναλυθεί και να μετρηθεί'', έλεγε το 1963 ο <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Karl_Deutsch">Karl Deutsch</a> στο βιβλίο του The Nerves of Govermment. Γνωστό είναι επίσης πως η πληροφορία δεν είναι γνώση ούτε και επίγνωση. Αλλά τις παράγει, ειδικά τη δεύτερη. Παλιότερα, δηλαδή περίπου τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, η κατάσταση παραγωγής της επίγνωσης για τις μάζες (το σημερινό πλήθος) ήταν μια μάλλον χύμα κατάσταση, που είχε ανατεθεί κυρίως στους ''επιφανείς πολιτικούς άνδρες'' στους ''πνευματικούς ταγούς'' και στις ''διασημότητες'' κάθε είδους. Από τις αρχές περίπου των 70'ς, μέσα από διάφορους συνδυασμούς των προηγούμενων τύπων διαμορφωτών της κοινής γνώμης, προέκυψαν οι ''opinion leaders''.<br /><br /><br />Ο στόχος όμως ήταν πάντα η επεξεργασία των πληροφοριών και η κατασκευή της επίγνωσης να γίνεται από τα ίδια τα υποκείμενα, αυθόρμητα και εθελοντικά, για την μεγιστοποίηση του βαθμού ελέγχου και ακρίβειας και -γιατί όχι- την δραστική μείωση του κόστους της όλης διαδικασίας. Στις μέρες μας πια, αυτό έχει σχεδόν επιτευχθεί. Όπως και νάναι, στις εξελιγμένες ''αρχιτεκτονικές συμμετοχής'' των πλατφορμών δικτύωσης του web 2.0, οι ''διαμορφωτές επίγνωσης'' δεν είναι μόνο τα μυαλά των ίδιων των χρηστών αλλά και λογισμικά, π.χ. bots, που κατεβαίνουν αόρατα στις οθόνες -και από εκεί στα κεφάλια μας για να καθορίσουν το τι και το πως της παραγωγής του καθημερινού ''γνωρίζω ή αγνοώ τι συμβαίνει στον κόσμο''.<br /><br /><br />Στο παρακάτω κείμενο, ο <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Konrad_Becker">Konrad Becker</a>, σε ένα απόσπασμα από το υπό έκδοση βιβλίο του Strategic Reality Dictionary, διαπραγματεύεται την κατασκευή της συνειδησιακής συναίνεσης και τις τεχνολογίες της επίγνωσης. Ο K. Becker είναι διεπιστημονικός ερευνητής σε θέματα επικοινωνίας με δράσεις στα ηλεκτρονικά μέσα σαν συγγραφέας, καλλιτέχνης και συνθέτης, καθώς και σαν επιμελητής, παραγωγός και οργανωτής.<br /><br />Είναι διευθυντής και συνιδρυτής του Institute for New Culture Technologies/t0, και του World-Information Institute, επίσης ιδρυτής της “Global Security Alliance,” ενός πολιτιστικού οργανισμού για την ειρήνη.<br /><a href="http://www.t0.or.at/">http://www.t0.or.at/</a> <a href="http://global-security-alliance.com/">http://global-security-alliance.com/</a> <a href="http://world-information.org/">http://world-information.org/</a><br />Έχει γράψει τα βιβλία: "Critical Strategies in Art and Media" (Autonomedia) , "Deep Search -The politics of search beyond Google".<br /><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Τό άρθρο του K. Becker έγινε σε μετάφραση και επιμέλεια της Ξένιας Κολιοφώτη.</span><br /><br /><span style="font-weight: bold;"><br />Τεχνολογίες Πειθούς</span><br /><br /><br />Η δύναμη της υπόδειξης λειτουργεί πιο αποτελεσματικά όταν κάνει το υποκείμενο να πιστέψει πως οι ιδέες και οι επιθυμίες με τις οποίες ταυτίζεται πηγάζουν από τον ίδιο. “Το πιο ισχυρό όπλο του καταπιεστή είναι το μυαλό το καταπιεσμένου”, λέει ο <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Steve_Biko">Steve Biko</a> για την πολιτική της συνείδησης στο βιβλίο του “I write what I like”. Ο ήπιος δεσποτισμός του ιδεολογικού πολέμου καλλιεργεί κι εκμεταλλεύεται την ανορθολογικότητα της μάζας. Τα θύματα οδηγούνται από την ίδια τους την επιθυμία σε μια παγίδα, μια κατάσταση στην οποία η ελευθερία περιορίζεται αμετάκλητα. “Ποιος μετακίνησε το τυρί;”. Όταν το τυρί μετακινείται αθόρυβα, μπορείς να στοιχηματίσεις ότι πρόκειται για παγίδα. Η επιρροή λειτουργεί καλύτερα όταν το θύμα αγνοεί τη χειραγώγηση. Η τελική εσωτερίκευση κανόνων είναι ο στόχος κατασκευής συναίνεσης μέσω της δημιουργίας των αναγκαίων μύθων και ψευδαισθήσεων. Το μάρκετινγκ της αντίληψης διαχειρίζεται την προσοχή του κοινού προσελκύοντας τα μίντια: χρησιμοποιεί απλοϊκούς τίτλους, σύμβολα και χαρακτηριστικές φράσεις ή σλόγκαν.<br /><br /><br />Η στρατηγική επικοινωνία πρέπει να έχει προσεκτικό timing και να είναι ενημερωμένη από τις υπηρεσίες πληροφοριών για γεγονότα και την τάση της κοινής γνώμης. Μολονότι η επικοινωνία μπορεί να κατευθύνεται διαμέσου έγκριτων προσωπικοτήτων, η αξιοπιστία τους και μόνο καθορίζει την αποτελεσματικότητα του όλου εγχειρήματος. Όταν οι επίσημες πηγές πληροφόρησης είναι λιγότερο αξιόπιστες ή έχουν ανεπιθύμητες επιπτώσεις, υπάρχει πάντα η κίτρινη παραπληροφόρηση. Οι συνέπειες των πράξεων είναι αναγκαίο να λαμβάνονται προσεκτικά υπόψη και -προς αντιμετώπιση των αντιδράσεων- μια παρεκλλιτική μορφή δράσης ή αντιπερισπασμού πρέπει να είναι διαθέσιμη ώστε να αποσβέσει τον αντίκτυπο του αισθήματος ματαίωσης. Ο παραδοσιακός πειθαρχικός προγραμματισμός είναι μακροπρόθεσμος και ασυνεχής. Οι σύγχρονες κοινωνίες καταναλωτικού ελέγχου βασίζονται σε συνεχείς, μικροπρόθεσμους, ταχείς κύκλους χωρίς όριο.<br /><br /><br />Αόρατες φυλακές εγείρουν επιθυμίες και προκαλούν τον (υπερ)κορεσμό τους μέσω της φετιχιστικής καταναλωτικής δημοκρατίας. Με τον κοινωνικό έλεγχο των πρωτογενών παρορμήσεων, τα μονοδιάστατα ανθρωποειδή σύμμορφα με τον υποτακτικό καταναλωτισμό και την οικονομική παραγωγικότητα, κερδίζουν σταθερότητα. Αντί για καταπίεση της επιθυμίας, η διαμόρφωση ταυτοτήτων για κοινωνίες σταθερότητας αντλεί στρατηγικές δημιουργίας και σχεδιασμού προϊόντων που ανταποκρίνονται στις ενδόμυχες επιθυμίες. Η έρευνα γύρω από τα κίνητρα, που διεξάγεται στις κορπορατικές συνεδρίες των ειδικών, ακολουθεί το πρότυπο των ομαδικών ψυχαναλύσεων και των μεθόδων εκτίμησης της προσωπικότητας. Η κατάτμηση του μάρκετινγκ του lifestyle σε προσδιορίσιμες κατηγορίες προσωπικών αξιών, επιτρέπει ψυχογραφική στοχοποίηση πέρα από εισοδηματικά και χωροτακτικά δημογραφικά δεδομένα.<br />Ενώ η ασφάλεια και η αίσθηση του «ανήκειν» αποτελούν πρωταρχική ψυχολογική ανάγκη για τη μέση οικονομική ομάδα, για τα πιο φιλόδοξα μέλη της κοινωνίας αυτό που μετράει είναι το κύρος και η εκτίμηση των άλλων, ενώ για την κατηγορία των υπέρμετρα φιλόδοξων ο έλεγχος.<br /><br />Για ένα ποσοστό αναμορφωτικά-προσανατολισμένων πληθυσμών, η αυτοεκτίμηση βρίσκεται στο προσκήνιο. Δεν υπάρχει κοινωνία αλλά προσωπική ικανοποίηση, αυτοπραγμάτωση διαμέσου καταναλωτικών προϊόντων που επιτρέπουν την αυτο-έκφραση. Αποτραβηγμένο το υποκείμενο από κοινωνικές έγνοιες, το δέλεαρ σ’έναν ατομικό lifestyle απομόνωσης διαφημίζει τον καπιταλισμό ως σοσιαλισμό του εαυτού. Για να εισχωρήσει στο μυαλό των ψηφοφόρων [αυτός που μετακίνησε το τυρί] μετατρέπει την πολιτική σε μια καταναλωτική επιχείρηση που αποκρίνεται σε αγορά ψήφων. Όταν τα συστήματα αποτυγχάνουν να κυριαρχήσουν στα άτομα μέσω της πειθούς, παίρνουν τον έλεγχο μέσα από μοιραία τελετουργικά. Οι τεχνολογίες του μυαλού μετασχηματίζονται σε μηχανές θανάτου.folded-inhttp://www.blogger.com/profile/03656921267255948229noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6377735969728850752.post-33345314814129545082011-03-05T00:41:00.003+02:002011-03-05T01:02:51.952+02:00Hybrid city<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4ua13v2uYPPXN2R4TiFujN7OxY3106cEi4L-9Fe3kCE6wRL82hlOd-ONqWO2jvKB9nUzSgkqJOw85x44hPXiqKuRmR_YGzm1a51QHcFqtRodzZUT63OyU7EFVz2o48KY9Wrj46s10eV2A/s1600/twitter_1.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4ua13v2uYPPXN2R4TiFujN7OxY3106cEi4L-9Fe3kCE6wRL82hlOd-ONqWO2jvKB9nUzSgkqJOw85x44hPXiqKuRmR_YGzm1a51QHcFqtRodzZUT63OyU7EFVz2o48KY9Wrj46s10eV2A/s400/twitter_1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5580358747740884002" border="0" /></a><br />The notes, that I used for the talk at the <a href="http://www.media.uoa.gr/hybridcity/?q=home">Hybrid City Events Symposium</a><br />(spelling not fixed)<br /><br />I will try to talk about the gamification of the social and political space and consequently of the immersing field of political struggles.<br />My point is that, the immersion of the digital social media networks and the virtual worlds in the recent years had strongly influenced and transformed our perception of the urban landscapes, changed the social relations and gave birth to new forms of political struggles. At the same time, the geopolitical, political, economic, cultural and social transformations that constantly take place in the physical environment (the real world) do the same thing to the virtual space, and oblige us to reconsider and doubt some of the usual expectations we had at the past, regarding for example the web 2.0 social media and the virtual worlds. <br /><br />It is obvious that we can not talk anymore about separated environments like ''the physical and the virtual'' but rather of a fusion that is perceived as a constant change. Consequently, in these new environments, identities, subjectivities and performative actions are born and function in a dimension that can be seen and analyzed as an ''imaginary dimension that is consisted by new forms of desire production'' while at the same time older ways of understanding the social and the political power relations and hierarchies should be considered.<br /><br />For example , such a fusion that gave form, for a period of time, to such a gamespace happened in Greece and especially in Athens during the riots of December 2008. Just to mention an article at the Economist, already, the Greek riots are prompting talk of a new era of networked protest. The volume of online content they have inspired is remarkable. Photos and videos of the chaos, often shot with cell phones, were posted online almost in real time. Same period another journalist writes that: ''As a consequence of the information revolution, the likelihood of an individual receiving and broadcasting information is increasing significantly while the likelihood of any two people communicating is increasing exponentially; and world population is also growing at a furious pace. Since each of these three variables are increasing, the overall risk of protests increases as well.''<br /><br />Since last December 2010, the whole world is facing what is called ''The Arab revolutions.'' Or maybe I should better say ''The Arab revolution'' in singular.<br />And this for two reasons: the first because it seems more and more that despite some particular characteristics from country to country and from city to city, what is going on is a general political unrest and a revolution for the whole of arabic world at least in the Middle East. The other reason, to use the singular and not the plural for these events could fit with the point of view, of those that are calling (these events) ''The Facebook revolution'' or ''The Twitter revolution''. And it seems true that what has been witnessed in Griots two years ago and what we see now in Maghreb regarding the use of digital networks, is a form of internet hyper - Darwinism in which the forces of change which usually take years have been compressed into a time frame measured in weeks.<br /><br />If one does a search in Google's engine using the keywords ''Facebook revolution'' gets something like 39.700.000 results and if instead of Facebook one uses Twitter the score goes to 46.400.000 results, and at a first sight most of them referring to the current Arab revolution. By the way a search with the keywords Russian revolution gives only 1.090.000 results. So, at least according to Google what we face nowadays are Facebook and Twitter revolutions, so, we should adopt the sarcasm of pr. Ulises Mejias that suggested to call the Mexican revolution of 1910-20 not after the medium itself, but after the manufacturer of the cameras that were carried by people, like the photographer Hugo Brehme, to document the atrocities of war. So, it would be something like: ''Viva Leica, cabrones! ''The Leica revolution is here''. Consequently, today, we should better call the Maghreb revolution as the ''Mark Zuckerberg revolution''. I am sure that the egyptian father of the child that was given the name ''Facebook'' to go through life, would agree with this.<br /><br />But is that so? How much the political and social future and the forms of struggle depend on the social media or the virtual in general? What is exactly this state of fusion between the two worlds and for whose profit it happens? I think we are in a state of confusion and a lot of discussions will take place in the years to come about what exactly is the fusion between the real and the virtual, what really are the Hybrid and Matrix cities that they are now under formation..<br />The historian Robert Darnton says that: ''The marvels of communication technology in the present have produced a false consciousness about the past—even a sense that communication has no history, or had nothing of importance to consider before the days of television and the Internet.''<br /><br />One study of the Red Brigades, the Italian terrorist group of the seventies, found that 70% of recruits had at least one good friend already in the organization. The same is true of the men who joined the mujaheddin in Afghanistan. Even revolutionary actions that look spontaneous, like the demonstrations in East Germany that led to the fall of the Berlin Wall, are, at core, strong-tie phenomena. The opposition movement in East Germany consisted of several hundred groups, each with roughly a dozen members. Each group was in limited contact with the others: at the time, only thirteen per cent of East Germans even had a phone. All they knew was that on Monday nights, outside St. Nicholas Church in downtown Leipzig, people gathered to voice their anger at the state. And the primary determinant of who showed up was “critical friends”—the more friends you had who were critical of the regime the more likely you were to join the protest.<br /><br />In Tunisia the revolution didn't come because there was a long term conspiracy before but because people they were keeping pushing the regime in order to gain little freedoms here and there . They were pushing the fence as they say now and suddenly they realized that the fence went down. Small claimings for small freedoms in many fields and social terrains .That's how it happened. In addition we should seriously consider that the Middle East still has its cafes and communal prayers. The West instead is too often stuck behind some lonely computer, weather it be in a crowed internet cafe or at home, socializing.<br />One could think that the Facebook Revolution wasn’t so much a selling point for those in the Middle East that rose up in defiance of dictatorial regimes, but was sold to the West as how wonderful these tools can be. Something like, come to Facebook you can be part of the revolution.<br />I saw a photo of a man standing in the midst of a protest in Yemen, one of the poorest countries in the world, holding a cardboard sign where it read ‘facebook’ or the slogans written at the walls in Tunis like thank you Facebook.– Lets talk then about brand name positioning!<br /><br />While it is true that an internet controlled by a handful of media conglomerates can still be used to promote democracy (as people are doing in Tunisia, Egypt, and all over the world), we need to reconsider the role that social media corporations like Facebook and Twitter will play in these struggles.<br />We should examine if the hype about a Twitter/Facebook/YouTube revolution performs two functions: first, if it depoliticizes our understanding of the conflicts, mostly by commercializing the social and the revolution, and second, if it whitewashes the role of capitalism in suppressing democracy.<br />In addition to this ,in Egypt and elsewhere not only weapons of war and riot control used to keep in power corrupt leaders are coming from western democratic states, but tools of internet surveillance like Narusinsight, produced by a <a href="http://www.savetheinternet.com/blog/11/01/28/one-us-corporations-role-egypts-brutal-crackdown">subsidiary of Boeing</a> and used by the Egyptian government to track down and “disappear” dissidents.<br />How can we use the tools of communication when they are being increasingly privatized? How can we communicate and create social movements without Twitter/Facebook and other commercial /private platforms being a barrier? And in a further extension, which terminology we should use in order to analyze ,comprehend and resist to the global ongoing unpredictable game of domination and control?<br /><br />The events that are taking place nowadays,can be seen much more clear if one goes further of the standard political analysis that is usually used to explain the causes and the results of such revolts, revolutions and political movements by introducing terms and concepts originated from the game worlds and the vocabulary of the social media that mainly promote the gamification of the social , of the new forms of labour and the political struggles. Terms as ''single user game’’, ‘’multiuser game’’ or ‘’gameplay’’ can be very useful in order to understand the forms of participation, the ways of acting and the political demands of these ''urban wars''.<br />I will use an analogy. Everyone who is suffering from compulsive disorder lose the earth under his/her feet, if someone moves something from its pre-fixed position inside his or hers ‘’secure universe’’. This obsessed mapping, this identification of oneself through images and forms that represent or simulate the world, aim to effectiveness, aim to guarantee a kind of functionality. As in 3D videogames the player records the objects that compose the space and reserves them faithfully in her memory, and on this base evolves the suspense of changes and the whole action, in other words the gameplay, same process run in the real world where the memory that dictates the ‘’why’’ and the ‘’where’’ that in their turn define the position of every object and the roles that we are supposed to play, is the memory that ensures the daily compulsion of maintaining the reality of public space.<br />Today's social and political movements in opposition to the power structures that try to control them, outburst collectively as a multiplayer game and not as the usual parody of a single user game, that requires from the people to ‘’be liberated’’ one by one, as if liberation was after all, a cumulative, statistic issue.<br />But still, it is this addiction at the single user games that makes difficult for the most of us, to understand what is going on. It is the addiction to the neat delinquency of the individual. The legalized and consequently controlled transcendence of the penal code, this kind of delinquencies that usually are realized by clans. At the end of the story, it is about the same compulsive mechanisms that are imposed by the state on the many, in order to become one.<br /> <br />One people, one party, a single voice and so on, in other words, a social relic in direct analogy to the outdated cultural remains of the videogame industry, the single users cultural relics. Because, it is this multiple, collective form of play and the immediacy of desire that is expressed through this, that provokes the misunderstanding and the collective hallucinations, regarding sometimes the identities of the players and sometimes their demands or even the absence of demands especially in the western states.<br /><br />And this, because we can not see clearly the gamespace in which the game is taking place. A gamespace that is at the same time virtual and real , in a constant flux of deterritorialization and again reterritorialized, People -and I mean mostly people in the western countries, people that are isolated behind screens of every kind- look at the sudden loss of the locations (of objects) which were meant to constitute the space of social and individual memory. And they are incapable of entering the game since they do not understand - not even temporarily - the reversal of roles. People understands (or pretend to understand) a game, only when the roles that they have to perform can be found in the isolation of the ‘’normality’’ of the single user. In the contrary, the game of what is called multitude is a multiuser play,in which the singularities that perform the roles, the players, do not often seem willing to assign their rights to the power in order to get a legal status.<br /><br />The Hybrid city / the Matrix city is expanding everywhere. But the same thing happens with struggles, either against third world dictators either against financial oligarchies. There are differences and very essential ones, but there are also similarities and lessons to be learned from both sides.<br />One Egyptian blogger commented that the freedom on the internet and the freedom on Tahrir square felt very differently, as did the sense of solidarity and community. Indeed, there is an accountability coupled to physical presence, which is not necessarily there with online presence. The much-heard argument goes that we can all push a button and join a FB page (though still that action is far from risk-free in some countries), but to physically put our bodies on the line, is a different question.<br /><br />The same article that I mentioned before by the Financial Times says that, pulling the plug on a society where possibly 90 % of the population is computerless, is less of a problem than it would be for the West. Twitter, social media or the Internet as a whole, can’t be isolated as the cause, or not, of anything, because they are part of the fabric of social life and the terrain of struggle. Part of the Hybrid new gamespace.<br />And lets hope, as Toni Negri and Michael Hard claim, that the prevalence in the revolts of social network tools, are symptoms, not causes, of this organisational structure. These are the modes of expression of an intelligent population capable of using the instruments at hand to organise autonomously and hopefully against the gamespace itself..folded-inhttp://www.blogger.com/profile/03656921267255948229noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6377735969728850752.post-84286712305594197672011-02-10T18:15:00.003+02:002011-02-10T18:37:46.277+02:00Σαμποτάρονται τα νέα αστικά σύνορα; Μια συνομιλία με τον Ματέο Πασκουινέλι<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4G-UywkAJZrQxYnsE11DTJIPHsA0peiFz0TxOr9qkn8N5fpt-PmBxaupK4SsrX0V5Hzq-E0ykRpiuaYtwsIJ1r4im7deMlYgPl4cziEL7UsI9u8fN5jsjvmjc1VK_xtHp-JbiinYfpvJn/s1600/Gentrification.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 348px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4G-UywkAJZrQxYnsE11DTJIPHsA0peiFz0TxOr9qkn8N5fpt-PmBxaupK4SsrX0V5Hzq-E0ykRpiuaYtwsIJ1r4im7deMlYgPl4cziEL7UsI9u8fN5jsjvmjc1VK_xtHp-JbiinYfpvJn/s400/Gentrification.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5572095682685091698" border="0" /></a><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-style: italic;">Photo: Voltnoi Brege</span></span><br /><br /><div style="text-align: left;"><br />Ο <a href="http://www.matteopasquinelli.com/">Ματέο Πασκουινέλι </a>είναι συγγραφέας, επιμελητής και ερευνητής στο Queen Mary University of London. Με αφορμή το βιβλίο του Animal Spirits: A Bestiary of the Commons η Δάφνη Δραγώνα και ο Ηλίας Μαρμαράς συζητούν μαζί του για τις έννοιες της ενδο-αποικιοκρατίας, των ''δημιουργικών πόλεων'' και του νέου παραγωγικού σαμποτάζ. Η συνομιλία δημοσιεύτηκε στο αφιέρωμα Gentrification του <a href="http://www.konteiner.gr/magazine">Κοντέινερ 14</a><br /><br />---Στη μετα-φορντική / μετα-βιομηχανική περίοδο, θεωρούμε πως δεν υπάρχει πια κάτι που να βρίσκεται «εκτός» της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, αφού κάθε πλευρά της ζωής είναι πλέον εκμεταλλεύσιμη. Σε σχέση με την πόλη το νέο αυτό δεδομένο γεννά μία νέα μορφή αποικιοκρατίας, ή καλύτερα «ενδο-αποικιοκρατίας». Όπως ο Neil Smith χαρακτηριστικά υπογραμμίζει, η πόλη μπορεί να θεωρηθεί σήμερα μία νέα μορφή «αστικής άγριας φύσης» που προσφέρεται για αποίκιση, όπως αντίστοιχα προσφέρονταν η Αφρική, η Λατινική Αμερική και η Ασία, σύμφωνα με τη δυτική αντίληψη στο παρελθόν. Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ότι η νέα διαδικασία ενδο-αποικιοκρατίας βασίζεται στον εξευγενισμό και ποιές είναι οι νέες αστικές αντιπαλότητες που εμφανίζονται;<br /><br /><br />---Ο εξευγενισμός είναι σύμπτωμα της νέας διάστασης που φέρνει το «οικονομικό μίσθωμα» και η κερδοσκοπία που επηρεάζουν σήμερα την υλική και άυλη παραγωγή: κάτι που ήταν από παλαιότερα σαφές στο χρηματιστήριο, τώρα έγινε εμφανές και στην οικονομία του real estate. Ο Neil Smith εισήγαγε την έννοια των νέων αστικών συνόρων πριν από μερικά χρόνια βλέποντας στο χώρο της μητρόπολης και στην οικονομία του real estate, ένα νέο έδαφος μίας πρωτόγονης συσσώρευσης πλούτου που μπορεί και ενσωματώνει πλέον και την πολιτισμική παραγωγή και τις ίδιες τις κοινωνικές δομές. Η ενδο-αποικιοκρατία δεν είναι μόνο η οικονομική εκμετάλλευση του κάθε τετραγωνικού μέτρου αλλά και η κερδοσκοπία που βασίζεται στον ίδιο μας το βίο, δηλαδή η παραγωγή ιδεών, πολιτισμού, επικοινωνίας και κοινωνικής ζωής, η εκμετάλλευση δηλαδή του συνολικού κοινού πλούτου που ως τώρα παραγόταν εκτός του καπιταλιστικού συστήματος. Με απλά λόγια, μέσα στα πλαίσια μιας συνέντευξης, όπως κάποτε το κέρδος προερχόταν από το εργοστάσιο, σήμερα προέρχεται από την πόλη. Ποιές είναι οι νέες μορφές σύγκρουσης που συνδέονται με το οικονομικό μίσθωμα; Ο εξευγενισμός είναι σίγουρα μία από αυτές.<br /><br /><br />---Στην εποχή της βιοπολιτικής και της ενδο-αποικιοκρατίας, γεννήθηκε και η έννοια της ''δημιουργικής πόλης''. Στα κείμενα σας υποστηρίζετε πως πρόκειται στην ουσία για την οικειοποίηση μιας ιδέας που εξυπηρετεί το οικονομικό κέρδος και την πρόσοδο. Μπορείτε να μας εξηγήσετε τις καταβολές αυτής της ιδέας καθώς και τις στρατηγικές εξαπάτησης που χρησιμοποιούνται και καθιστούν μια πόλη ''δημιουργική'';<br /><br /><br />---Η ιδέα της «δημιουργικής οικονομίας» περιγράφει περισσότερο μια μορφή βιοπολιτικής διακυβέρνησης παρά ένα οικονομικό σύστημα (Δεν είναι ξεκάθαρο εξάλλου ποιος τελικά επωφελείται. Οι δημιουργικοί εργάτες; Πολύ αμφιβάλλω). Η εικόνα των «δημιουργικών πόλεων» χαρακτηρίζεται από τις λαμπερές διαφημιστικές εκστρατείες που καλύπτουν και παραλλάσουν το γνωσιακό καπιταλισμό της πόλης. Πρόκειται για μια συγκεκριμένη μορφή καπιταλισμού. Η πολιτισμική παραγωγή και το κοινωνικό κεφάλαιο χρησιμοποιούνται για να αυξήσουν το ενδιαφέρον των τοπικών επενδυτών και να τραβήξουν περισσότερους πελάτες. Να μην ξεχνάμε επίσης και τις περίφημες «δημιουργικές βιομηχανίες», μια διαφορετική έννοια που αφορά τη μη εστιασμένη τοπικά οικονομία, η οποία αναφέρεται κυρίως στην άυλη παραγωγή και τα έσοδα που προκύπτουν από την πνευματική ιδιοκτησία (πχ πνευματικά δικαιώματα, πατέντες κλπ). Παρόλαυτα αντί να παραπονιόμαστε ηθικολογώντας διαρκώς περί της αποξένωσης που επιφέρουν οι «δημιουργικές βιομηχανίες», καλύτερα να εντοπίσουμε τους άξονες της παραγωγής και της συσσώρευσης αξίας. Αν η δημιουργική πόλη είναι στην ουσία ένας νέος θεσμός βιοπολιτικής διακυβέρνησης που εκπροσωπεί τη θεσμοποίηση κάποιων '' κοινών αγαθών'', τότε σαν απάντηση σε αυτό νέοι θεσμοί για τα πραγματικά κοινά πρέπει να επινοηθούν και να θεμελιωθούν.<br /><br /><br />---Φαίνεται επίσης να πιστεύετε ότι το πλήθος, οι κάτοικοι των αμφιλεγόμενων δημιουργικών πόλεων, συχνά συνεισφέρουν στη διαδικασία εξευγενισμού. Συγκεκριμένα ισχυρίζεστε πώς ο εξευγενισμός βασίζεται σε ένα συλλογικό πιστεύω που το ενδυναμώνουν ακτιβιστές, καλλιτέχνες και κάτοικοι που αντιστέκονται. Ποιοι μηχανισμοί λειτουργούν για τη διαμόρφωση του συγχρόνου εξευγενισμού και ποιοι είναι πραγματικά οι εξευγενιστές; Σαν απάντηση στην αποτυχία των τακτικών αντι-εξευγενισμού προτείνετε μάλιστα το σαμποτάζ. Μια αντίσταση που δε στηρίζεται σε μια μη δημιουργική και μη παραγωγική αντιμετώπιση αλλά σε μια θετική και παραγωγική διαδικασία. Είναι εφικτό αυτό; Θα μπορούσατε να μας δώσετε κάποια παραδείγματα από τη σύγχρονη πραγματικότητα;<br /><br /><br />---Υπάρχει μια κατηγορία βιοπολιτικών εννοιών όπως η χρηματοπιστωτική παραγωγή, ο εξευγενισμός και η εργασιακή επισφάλεια που σχετίζονται με τις νέες εντατικές γραμμές συγκρούσεων οι οποίες διατρέχουν τα εκτεταμένα πια πεδία σύγκρουσης του παρελθόντος. Αλλά εδώ οι έννοιες της ενδο-αποικιοκρατίας και της βιοπολιτικής εκφράζουν την πορεία ενός αδιέξοδου. Αυτό είναι το πρόβλημα και το δράμα όλης της πολιτικής ανάλυσης που αφορά στη βιοπολιτική. Πώς μπορείς να επαναστατήσεις απέναντι στην ίδια σου τη ζωή, τις επιθυμίες σου και τη ανάγκη σου για επικοινωνία, για κοινωνικοποίηση; Όλα αυτά πλέον παράγουν αξία. Πώς μπορείς να σαμποτάρεις τη ζωή σου; Αυτό ακούγεται γελοίο. Έτσι, δεν είναι έκπληξη το γεγονός πως η απάντηση στις ανώνυμες μορφές που έχει η οικονομική κρίση και η μητροπολιτική εκμετάλλευση της εργασίας είναι το σαμποτάζ και οι ταραχές. Πως να απαντήσει κανείς πολιτικά στις ανώνυμες μορφές του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των εταιριών; Όταν οι εντολές είναι απρόσωπες, γίνεται αντιληπτό ότι και η αντίσταση σε αυτές παίρνει πιο απεγνωσμένη και ανοργάνωτη μορφή. Η βιοπολιτική, ο εξευγενισμός, η χρηματοπιστωτική οικονομία συνθέτουν τελικά αυτό το απρόσωπο διαρκές γίγνεσθαι της εξουσίας, όπου η διαθετικότητα των δομών (dispositif) της διακυβέρνησης αντικαθιστά τους θεσμούς της κρατικής εξουσίας. To θέμα έγκειται στο τυπικό αδιέξοδο των μεταμοντέρνων κατηγοριοποιήσεων. Ο λόγος που πολλοί ακτιβιστές προτιμούν να εστιάζουν τις διαμαρτυρίες τους σε παραδοσιακά θέματα (γύρω από τις τοπικές κυβερνήσεις, τα περιβαλλοντικά ζητήματα, τον φασισμό) είναι γιατί είναι πολύ δύσκολο να αναγνωρίσουν και να αντιταχθούν στις νέες μορφές προσόδου, κερδοσκοπίας και διακυβέρνησης. Πώς να αντιδράσει κανείς ενάντια στον εξευγενισμό για παράδειγμα; Στο Βερολίνο, προσπαθούν να αναπτύξουν τακτικές σαμποτάζ κατά του «συμβολικού κεφαλαίου» που τελικά στρέφονται «κατά του οικονομικού μισθώματος». Πρακτικά, προσπαθούν να κάνουν κάποιες περιοχές λιγότερο θελκτικές για τη μεσαία τάξη, λιγότερο ενδιαφέρουσες για τους χίπστερς και για αυτούς που δεν έχουν πολιτική συνείδηση. Πιάνει; Το πρόβλημα του γνωσιακού καπιταλισμού είναι πως αφότου το συμβολικό κεφάλαιο συσσωρευτεί, χρειάζεται κάποιο διάστημα να απο-συσσωρευτεί καθώς είναι άυλο και διανέμεται στην παγκόσμια σφαίρα των μίντια. Ο άλλος τρόπος αντίστασης στο «πλασματικό κοινό» των δημιουργικών πόλεων και των μοδάτων περιοχών είναι η παραγωγή νέων θεσμών για τα κοινά αγαθά, η ίδρυση νέων τοπικών συμβουλίων, δηλαδή η ύπαρξη μιας ορατής και όχι ανώνυμης παρουσίας πάνω στην περιοχή.<br /><br /><br />---Από τον περασμένο Μάιο, η Ελλάδα είναι υπό τον έλεγχο του ΔΝΤ, αποτελώντας ένα πείραμα για την υπόλοιπη Ευρωζώνη. Την ίδια στιγμή το ιστορικό κέντρο της Αθήνας βρίσκεται σε μια πλήρη διαδικασία εξευγενισμού. Σύμπτωση ή συγκεκριμένη στρατηγική στη συγκεκριμένη στιγμή; Ένα εξευγενισμός υπό κατοχή και υπό πίεση; Ποια είναι η γνώμη σας;<br /><br /><br />---Έχω βρεθεί στην Αθήνα μόνο μία φορά οπότε δεν γνωρίζω πολύ καλά το γενικότερο πλαίσιο αυτών των εξελίξεων. Συνήθως ο εξευγενισμός συμβαίνει σε περιόδους επέκτασης της επιχειρηματικότητας. Παρόλαυτα ο δυτικός καπιταλισμός είναι απελπισμένος, τείνει προς ένα νεοφεουδαρχικό στάδιο κι έτσι ας μη μας κάνει εντύπωση αν δούμε την ανάπτυξη μιας real estate κερδοσκοπίας σε καιρούς ύφεσης. Ο εξευγενισμός όμως δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να συγχέεται με την απλή εργολαβική κερδοσκοπία. Είναι κάτι που αφορά τη σχέση του υλικού κέρδους (οικονομικό μίσθωμα) και ταυτόχρονα την άυλη παραγωγή (τον πολιτισμό, το συμβολικό κεφάλαιο, κλπ)<br /></div></div>folded-inhttp://www.blogger.com/profile/03656921267255948229noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6377735969728850752.post-2123514508752216072011-01-30T16:46:00.004+02:002011-01-30T16:52:34.386+02:00Judith Butler – Ζωές που δεν είναι άξιες πένθους<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEio_hoxYfcnK7l0Vls8XZrP0DEzW_Ts6q2T_1TkllY5cZpINCUq_uHwacS-WXoxorCjBbbFmULZKzQ-cC_vkxv3IcIWhc4DU040WQ97biMTCK8xR0C0OWvNUTDVMgkAq1UhJ7GjLJeQ28Rn/s1600/antigone.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 377px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEio_hoxYfcnK7l0Vls8XZrP0DEzW_Ts6q2T_1TkllY5cZpINCUq_uHwacS-WXoxorCjBbbFmULZKzQ-cC_vkxv3IcIWhc4DU040WQ97biMTCK8xR0C0OWvNUTDVMgkAq1UhJ7GjLJeQ28Rn/s400/antigone.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5567990452413341938" border="0" /></a><br /><br /><span style="color: rgb(0, 0, 0);">Αναδημοσίευση από το </span><a style="color: rgb(0, 0, 0);" href="http://www.re-public.gr/?p=300">re-public.</a><br /><br /><span style="color: rgb(0, 0, 0);">Μία συζήτηση με την Judith Butler για τη έννοια του πένθους : την </span><em style="color: rgb(0, 0, 0);">Αντιγόνη</em><span style="color: rgb(0, 0, 0);">, το δημόσιο θρήνο, την παραγωγή πληθυσμών που δεν είναι «άξιοι πένθους», τη θυματοποίηση, και την σημασία τους στη διεύρυνση της έννοιας της “ζωής που μπορεί να βιωθεί”, που αξίζει να προστατευτεί, που αξίζει να αξίζει.</span><br /><br /><br /><strong style="color: rgb(0, 0, 0);">Νέλλη Καμπούρη:</strong><span style="color: rgb(0, 0, 0);"> Στη </span><a style="color: rgb(0, 0, 0);" href="http://books.google.gr/books?id=nofOQH01C2oC" target="_blank">τελευταία σας δουλειά</a><span style="color: rgb(0, 0, 0);">, αναφέρεστε όλο και πιο συχνά στα σύνορα και στα όρια της κυριαρχίας. Ποιες είναι οι έμφυλες – σεξουαλικοποιημένες διαστάσεις τους?</span> <p style="color: rgb(0, 0, 0);"><code><br /></code><br /><strong>Judith Butler:</strong> Πιστεύω ότι είναι δυνατόν να σκεφτούμε κάποιες μορφές ψυχολογίας του εγώ, καθώς επίσης και <a style="color: rgb(0, 0, 0);" href="http://en.wikipedia.org/wiki/Melanie_Klein" target="_blank">Κλαϊνικής ψυχανάλυσης</a> που να καταγραφούν τα σημάδια της πολιτικής κυριαρχίας στην ψυχή. Ποιού είδους εγώ ή ποιού είδους ψυχή θεωρεί πολύτιμη την ίδια την αδιαπέραστή της διάσταση πέρα από οποιαδήποτε μορφή σύνδεσης και αλληλεξάρτησης; Η αίσθηση που έχω είναι ότι το «σύνορο» του εγώ λειτουργεί διαφορετικά κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες του έθνους-κράτους, ιδιαίτερα όταν υπάρχει ο φόβος της «εισβολής», όταν η «εσωτερική ακεραιτότητα» ανάγεται στην υψηλότερη αξία, και όταν κυριαρχεί η άρνηση της αλληλεξάρτησης, ιδιαίτερα της παγκόσμιας αλληλεξάρτησης.</p> <p style="color: rgb(0, 0, 0);"><code><br /></code>Για εμένα ήταν ξεκάθαρο ότι αντιδρώντας στην 11η του Σεπτέμβρη, η Αμερικανική κυβέρνηση σε συνδυασμό με κάποια δουλοπρεπή (abject) ΜΜΕ προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα εθνικό υποκείμενο που να είναι υπέρμετρα αρσενικοποιημένο ούτως ώστε να μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται ως αδιαπέραστο, άτρωτο, αμείλικτα επιθετικό, και διαρκώς αρνούμενο τους σημαντικούς διεθνείς του δεσμούς. Το ερώτημα έχει να κάνει με το πώς το εθνικό υποκείμενο αντιδρά στην ξαφνική συνειδητοποίηση της ίδιας του της αδυναμίας! Εξάλλου αυτή ήταν η πρώτη φορά που οι ΗΠΑ δέχτηκαν επίθεση εντός των συνόρων τους μετά το Πέρλ Χάρμπορ κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να αδράξουν την ευκαιρία να αναγνωρίσουν την ίδια τους την αδυναμία και να αναγνωρίσουν επίσης την πιθανότητα γενίκευσης της αδυναμίας τους, μια κίνηση που θα ενδυνάμωνε διεθνείς και δια-εθνικές συμφωνίες που έχουν σκοπό να μειώσουν το ρίσκο της βίας. Η στρατηγική τους όμως, ήταν να αποκηρύξουν αυτήν ακριβώς την αδυναμία.</p> <p style="color: rgb(0, 0, 0);"><code><br /></code>Αυτή η εκδοχή του εθνικού υποκειμένου δημιουργήθηκε (σαν ένα είδος εξαναγκαστικά εδραιωμένου φαντασιακού του έθνους) μέσα από την κανονιστική ρύθμιση του πώς αντιλαμβανόμασταν και αντιδρούσαμε στο θάνατο. Ο θάνατος όσων πέθαναν στις επιθέσεις στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου δεν θεωρήθηκε απλά «άξιος πένθους», αλλά εξυψώθηκε στο επίπεδο μιας ασυνήθιστα εξαγνισμένης υπόστασης. Από την άλλη πλευρά, όμως, μας απαγορεύτηκε να δούμε τους νεκρούς του πολέμου – και αυτό ισχύει μέχρι σήμερα- που σημαίνει ότι παραμένει κρίσιμη για τους σκοπούς του πολέμου η κανονιστική ρύθμιση του οπτικού πεδίου όπου μπορεί κανείς να απαντήσει το θάνατο. Ορισμένες ζωές είναι άξιες πένθους και άλλες δεν είναι, κι αυτό λειτουργεί σαν καθαγιασμός της βίας που ασκούμε, και επιτρέπει την άρνηση της δικής μας επισφάλειας. Αυτοί, τους οποίους σκοτώνουν οι ΗΠΑ, δεν αποτελούν πραγματικά «έμβια όντα» αλλά πληθυσμούς που απειλούν την «ζωή» όπως την ξέρουμε. Πρόκειται για ένα ολέθριο σχίσμα που διαμορφώνει την κουλτούρα του πολέμου.</p><p style="color: rgb(0, 0, 0);"><br /></p><p style="color: rgb(0, 0, 0);"><strong>Νέλλη Καμπούρη:</strong> Κατά πόσο είναι δυνατόν να επινοήσουμε στρατηγικές και να ξανασκεφτούμε τη βία ούτως ώστε να παράγουμε θετικά υλικά αποτελέσματα και κοινωνικούς δεσμούς; </p><p style="color: rgb(0, 0, 0);"><code><br /></code><br /><strong>Judith Butler:</strong> Μου αρέσει πάρα πολύ η ιδέα της σχέσης μεταξύ των γυναικών σαν κοινωνική μορφή που αναπαριστά την αλληλεξάρτηση. Η αίσθηση που έχω είναι ότι κάποιες ηθικές αρχές γίνονται εμφανείς και εφαρμόζονται μόνο μέσα από συγκεκριμένες πολιτικές καταστάσεις. Έτσι, κατά η γνώμη μου, δεν υπάρχει ηθική πέρα από την κοινωνική πρακτική και το πεδίο της εξουσίας. Μου φαίνεται ότι οποιαδήποτε απόφαση προς την κατεύθυνση του να ασκήσουμε βία ή να αρνηθούμε τη βία εμπεριέχει μια ηθική διάσταση, καθώς αναφέρεται στην συμπεριφορά και στο είδος του σκεπτικού που αποδίδουμε σε κάθε σχέση με τη βία που υιοθετούμε. Δεν θα βρισκόμασταν, όμως, σε τέτοιου είδους καταστάσεις αν δεν υπήρχε η πολιτική επιθετικότητα και πιο συγκεκριμένα οι κοινωνικές μορφές της επιθετικότητας αυτής. Το φεμινιστικό κίνημα της αυτό-άμυνας είναι συγχρόνως μια ηθική και μια πολίτική πρακτική. Δεν θα υπήρχε ανάγκη για κάτι τέτοιο αν δεν υπήρχε η βία κατά των γυναικών. Κι όμως αυτό προσδίδει στις ηθικές αρχές κοινωνική μορφή.</p> <p style="color: rgb(0, 0, 0);"><code><br /></code><span style="color: rgb(0, 0, 0);">Νομίζω επίσης ότι υπάρχουν συμμαχίες στην Παλαιστίνη, η δουλειά του κινήματος </span><a style="color: rgb(0, 0, 0);" href="http://www.taayush.org/" target="_blank">Ta-ayush</a><span style="color: rgb(0, 0, 0);">, </span><a style="color: rgb(0, 0, 0);" href="http://www.awalls.org/" target="_blank"><em>Αναρχικοί ενάντια στο Τείχος</em></a><span style="color: rgb(0, 0, 0);"> και διάφορα άλλα εκπαιδευτικά και καλλιτεχνικά προγράμματα εντός της Παλαιστίνης που διαρκώς προσπαθούν να πάρουν το ρίσκο της μη-βίας.</span></p> <p style="color: rgb(0, 0, 0);"><code><br /></code><br /><strong>Νέλλη Καμπούρη:</strong> Μιλάτε πολύ συχνά για υποκείμενα και κοινωνικές ομάδες, των οποίων οι θάνατοι δεν είναι «άξιοι δημόσιου πένθους». Επαναλαμβάνοντας την Αντιγόνη, θα μπορούσαν ίσως αυτές οι πράξεις πένθους να μεταμορφωθούν σε μορφές αντίστασης όταν γίνονται αντικείμενο δημόσιου πένθους;</p> <p style="color: rgb(0, 0, 0);"><code><br /></code><br /><strong>Judith Butler:</strong> Ναι, μπορούμε να αναλογιστούμε το δημόσιο πένθος για τους «εξαφανισμένους» στη Χιλή και την Αργεντινή, τις μεγάλες διαδηλώσεις για το AIDS που συμπεριελάμβαναν εξαιρετικά θεατρικές προσπάθειες σηματοδότησης και θρήνου για ζωές που δεν είναι «άξιες πένθους». Οι σύγχρονοι πόλεμοι δεν βασίζονται μόνο στην απουσία απεικονίσεων των θυμάτων του πολέμου αλλά και στις συστηματικές προσπάθειες παραγωγής ορισμένων πληθυσμών που δεν είναι «άξιοι πένθους». Έχει ενδιαφέρον ότι είχε απαγορευτεί στην Αντιγόνη να πενθήσει δημόσια τον αδελφό της. Ο Κρέων δεν προσπαθούσε απλά να ελέγξει την δημόσια προβολή της πίστης της, αλλά να αποφασίσει ποιος είναι που θα πρέπει να θεωρείται σαν συγγενής. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο διεκδικεί αυτόν τον δεσμό γίνεται μια προσπάθεια αμφισβήτησης του κυριαρχικού ελέγχου αυτού που θεωρείται και αυτού που δεν θεωρείται ως συγγένεια. Γενικότερα μπορούμε να αντιληφθούμε την σημασία του δημόσιου πένθους όταν εκείνοι που πενθούνται υποτίθεται ότι είναι ζωές που δεν είναι άξιες πένθους. Μια ζωή που δεν θα έπρεπε να πενθείται είναι επίσης μια ζωή που δεν θα έπρεπε να υπάρχει καθόλου, της οποίας η «άρνηση» έχει χτιστεί μέσα στην ίδιο της τον δημόσιο προδιορισμό. Νομίζω ότι ο πόλεμος θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να ξεκινήσει αν κάποιοι πληθυσμοί θεωρούνταν σαν κομμάτι αυτού που υπάρχει, δηλαδή σαν κάποιοι που οι ζωές τους είναι νομιμοποιημένες.</p> <p style="color: rgb(0, 0, 0);"><code><br /></code><br /><strong>Νέλλη Καμπούρη:</strong> Νομίζω, όμως, ότι υπάρχουν και παραδειγματικά θύματα των οποίων οι ζωές «πενθούνται» καθημερινά στα πλαίσια των ανθρωπιστικών πολιτικών, αποστολών και προγραμμάτων. Μπορεί να είναι ανώνυμα και σιωπηλά αλλά την ίδια στιγμή είναι ιδιαίτερα ορατά. Μπορούμε να σκεφτούμε τα σύνορα, το όρια, τη βία και το πένθος εκτός της παραδειγματικής θυματοποίησης ορισμένων κατηγοριών (για παράδειγμα αθώων θυμάτων, προσφύγων, γυναικόπαιδων, θυμάτων της παράνομης διακίνησης προσώπων, Μουσουλμάνων γυναικών) ;</p> <p style="color: rgb(0, 0, 0);"><code><br /></code><br /><strong>Judith Butler:</strong> Βεβαίως και είναι σημαντικό να εντοπίσουμε και να γνωρίζουμε την θυματοποίηση, αλλά θα ήταν λάθος αν θεωρούσαμε την θυματοποίηση ως παράδειγμα της πολιτικής υποταγής. Φυσικά, σε ορισμένες περιπτώσεις δεν υπάρχει πιθανότητα αντίστασης, στις περιπτώσεις εκείνες όπου κυριαρχεί υπέρμετρος εξαναγκασμός, αλλά σε άλλες περιπτώσεις ο εξαναγκασμός ανατρέπεται μέσα από διάφορες πρακτικές ανυπακοής, μέσω μορφών ανέλπιστης αλληλεγγύης και συλλογικής δράσης. Δεν αρκεί να έχουμε πολιτικές που απώτερος σκοπός τους είναι το «δημόσιο πένθος». Το νόημα του δημοσίου πένθους είναι να διευρύνουμε τις ιδέες που έχουμε για το τι είναι εκείνο που αποτελεί μια ζωή που μπορεί να βιωθεί, να διευρύνουμε την αναγνώριση αυτών των ζωών που αξίζει να προστατευτούν, που αξίζει να αξίζουν. Αυτό είναι σημαντικό όχι σαν ατομική δραστηριότητα αλλά σαν κάτι που δεν συμβαίνει απλά δημόσια αλλά έχει την δύναμη να επαναπροσδιορίσει την δημόσια σφαίρα.</p> <p style="color: rgb(0, 0, 0);"><code><br /></code>Πιστεύω ότι θα πρέπει να αναπτύξουμε την έννοια της «κριτικής αναγνώρισης» που θα έχει να κάνει με την αναζήτηση αναγνώρισης στα πλαίσια των υφιστάμενων κανόνων (για παράδειγμα διεύρυνση των υπάρχοντων κανόνων για την ισότητα και την δικαιοσύνη), αλλά επίσης και να θέσουμε ερωτήματα και να αμφισβητήσουμε τον τρόπο προσέγγισης και τον χαρακτήρα των κανόνων αυτών. Αν απλά αναζητούμε αναγνώριση είμαστε δέσμιοι των υπάρχοντων κανόνων. Αλλά αν νοιαζόμαστε για εκείνους που δεν μπορούν ποτέ να λάβουν αναγνώριση από τους υφιστάμενους κανόνες ( ή ακόμα και την επέκτασή τους) τότε μπορούμε να αναδείξουμε νέες κοινωνικές μορφές, ακόμα και νέους κανόνες. Αυτό σημαίνει να θέσουμε σε αμφισβήτηση τα όρια του αναγνωρίσιμου και να διαμορφώσουμε πολιτικές ακριβώς στο σημείο αυτό.</p> <code><br /></code>folded-inhttp://www.blogger.com/profile/03656921267255948229noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-6377735969728850752.post-2744634931436429532011-01-10T18:49:00.006+02:002011-01-11T13:42:53.500+02:00Νόαμ Τσόμσκυ_ ολόκληρη η συνέντευξη<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuAWfvHYgRquxgZC657uOpQYUptnJSirRqFsoxbMMHUlXhhK5FOIG74F1RVdiXqTXUfrC3gmYBxXtrB4PGDW7hNUlek7H4tvCsKjHz9VDN9FNHYoW-Rd-bGheIBbsc2lsK4Euw_VnQumyw/s1600/Chomsky.gif"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuAWfvHYgRquxgZC657uOpQYUptnJSirRqFsoxbMMHUlXhhK5FOIG74F1RVdiXqTXUfrC3gmYBxXtrB4PGDW7hNUlek7H4tvCsKjHz9VDN9FNHYoW-Rd-bGheIBbsc2lsK4Euw_VnQumyw/s400/Chomsky.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5560600937188512642" border="0" /></a><br /><div style="color: rgb(0, 0, 0);">Ολόκληρη η συνέντευξη του Νόαμ Τσόμσκυ στους Σπύρο Ζουμπούλη και Ηλία Μαρμαρά, που περιλαμβάνει τα αποσπάσματα που δημοσιεύτηκαν στα τεύχη 12 και 13 του <a href="http://konteinermag.blogspot.com/">Κοντέινερ</a>, αλλά και κάποια ακόμα. Η συνέντευξη έγινε στις 19 Νοεμβρίου 2010, στο γραφείο του στο ΜΙΤ.</div><div><span style="color: rgb(0, 0, 0);">Παραθέτω τη συνέντευξη με τη χρονική σειρά που έγινε.</span><br /><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:arial;"><span style="font-style: italic; color: rgb(0, 0, 0);"><br /></span><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><br />Κοντέινερ: Οι Hardt και Negri επισημαίνουν στην «Αυτοκρατορία» την παρακμή της κυριαρχίας των εθνών-κρατών, κι επομένως του καπιταλισμού. Η νέας μορφής ηγεμονία συνιστά μια Αυτοκρατορία που αποτελείται από εθνικούς και υπερεθνικούς οργανισμούς ενωμένους κάτω από μία και μόνη λογική επιβολής. Συγκροτείται από μία μοναρχία (US, G8, NATO, ΔΝΤ, ΠΟΕ), μία ολιγαρχία (πολυεθνικές εταιρείες) και μία δημοκρατία (ΜΚΟ και ΟΗΕ). Η έννοια της Αυτοκρατορίας, εμφανίζεται όχι σαν ένα καθεστώς που ανάγεται σε κάποια ιστορική περίοδο κατακτήσεων, αλλά σαν μια τάξη πραγμάτων που καταργεί την ιστορία οριστικοποιώντας έτσι το υπάρχον καθεστώς συσχετισμών στην αιωνιότητα. Έτσι η ισχύς της δεν είναι μια μεταβατική στιγμή στη ροή της ιστορίας, αλλά ένα καθεστώς χωρίς χρονικά όρια. Μ΄αυτόν τον τρόπο ο καπιταλισμός τοποθετείται πέρα και πάνω από την ιστορία. Πώς θα μπορούσε να εγκαθιδρυθεί η επόμενη φάση; Ο καπιταλισμός θα κινείται αέναα σε κύκλους, διαιωνίζοντας τον εαυτό του;<br /><br />Νόαμ Τσόμσκι: Μου είναι δύσκολο να απαντήσω, γιατί δεν αποδέχομαι το γενικό πλαίσιο μέσα στο οποίο τίθεται η ερώτηση.<br /><br />Κ: Παρακαλώ, αισθανθείτε ελεύθερος να το επανακαθορίσετε.<br /><br />N.T: Η ηγεμονικότητα σχετίζεται με την ισχύ. Μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν εξαιρετικά ισχυρές. Επέβαλαν μια μορφή ηγεμονικότητας η οποία δεν θα μπορούσε να εκχωρηθεί σε κανέναν άλλο. Στην πραγματικότητα ήταν αρκετά ξεκάθαρο ότι ο μεταπολεμικός σχεδιασμός βασιζόταν στην παγκόσμιας εμβέλειας κυριαρχία των ΗΠΑ, ένας σχεδιασμός ανοιχτός στην οικονομική διείσδυση και τον πολιτικό έλεγχο των ΗΠΑ, σε εταιρείες με έδρα στις Ηνωμένες Πολιτείες, και στον οποίο η ηγεμονία των ΗΠΑ θα προστατευόταν από διεθνείς συνθήκες και θεσμούς. Καμία άσκηση ηγεμονικότητας η οποία αντίκειται στα σχέδια των ΗΠΑ δεν θα γινόταν ανεκτή. Όταν οι ΗΠΑ αποδέχτηκαν τη δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου το 1946, πρόσθεσαν μια διάταξη που έλεγε πως δεν θα μπορούσαν να παραπεμφθούν σε δίκη με βάση οποιαδήποτε διεθνή συνθήκη, παρά μόνο με τους όρους του ΟΗΕ που οι ίδιες είχαν επιβάλει, το ίδιο έκαναν αργότερα με τις γενοκτονίες κ.λπ.<br /><br />Όταν οι ΗΠΑ υπογράφουν μια διεθνή συνθήκη, το κάνουν πάντα χρησιμοποιώντας τακτικές επιφύλαξης. Ας δούμε ένα τρέχον σημαντικό ζήτημα, τα βασανιστήρια. Οι ΗΠΑ υπέγραψαν τη διεθνή συμφωνία για τα βασανιστήρια, αλλά μόνον όταν επαναδιατυπώθηκε έτσι που να μη συμπεριλαμβάνει μεθόδους βασανισμού που τυχαίνει να είναι ακριβώς αυτές που χρησιμοποιεί η CIA. Και αυτές τις τακτικές τις γενικεύουν τόσο που το θέμα γίνεται σημαντικό.<br />Τώρα όμως άλλες χώρες έχουν αρχίσει να επιμένουν στην άσκηση ηγεμονικότητας ανεξάρτητα από τις απαιτήσεις των ΗΠΑ. Κάτι που αποκτά ιδιαίτερη κρισιμότητα αυτή την εποχή. Για παράδειγμα: αυτό που θεωρείται σήμερα στις ΗΠΑ το πιο σημαντικό ζήτημα εξωτερικής πολιτικής, είναι το Ιράν. Γιατί είναι πρόβλημα το Ιράν; Αν προσέξετε, η αιτία δεν είναι πως συνιστά κάποια απειλή. Είναι γελοίο να το συζητάμε, στην πραγματικότητα ο όρος έχει απαλειφθεί στα επίσημα έγγραφα. Ο λόγος είναι ότι το Ιράν ασκεί ηγεμονικότητα. Προσπαθεί να εξαπλώσει την επιρροή του στις γείτονες χώρες, και αυτό από τις ΗΠΑ αποκαλείται αποσταθεροποίηση. Δεν λέμε όμως πως οι ΗΠΑ αποσταθεροποιούν τη Λατινική Αμερική –ίσως θα έπρεπε- πάντως δεν λέμε πως αποσταθεροποιούν τη Λατινική Αμερική ή την Ευρώπη. Όμως το θέμα είναι ότι αυτές οι κινήσεις του Ιράν, αποτελούν άσκηση ηγεμονικότητας μέσα στα όρια μιας περιοχής κρίσιμης για τον παγκόσμιο έλεγχο που ασκούν οι ΗΠΑ, τουλάχιστον σε ότι αφορά τον έλεγχο του πετρελαίου, και οπωσδήποτε κάτι τέτοιο είναι ανεπίτρεπτο. Όπως και να έχει, μπορεί να επιβάλουν κυρώσεις, ίσως να του επιτεθούν -το Ιράν είναι μια αδύναμη χώρα-, όμως σε άλλες περιπτώσεις αδυνατούν να ενεργήσουν με παρόμοιο τρόπο. Κι αυτό δημιουργεί μεγάλα προβλήματα.<br /><br />Η Κίνα επίσης ασκεί την ηγεμονικότητά της. Και η Κίνα δεν θέλει να στριμώχνεται πολύ . Έπειτα από τον «αιώνα της ταπείνωσης», όπως τον αποκαλούν, επανακτά τη θέση της ως ένα μικρό βασίλειο. Έτσι αρνείται να αποδεχτεί τις απαιτήσεις των ΗΠΑ. Στην πράξη, οδηγεί τις ΗΠΑ σε απόγνωση. Πρόσφατα, το State Department εξέδωσε ένα κείμενο-είδος προειδοποίησης προς την Κίνα το οποίο έλεγε (το παραθέτω σχεδόν αυτολεξεί): « πως αν η Κίνα επιθυμεί να γίνει αποδεκτή στη διεθνή κοινότητα» –αυτός είναι ένας όρος που σημαίνει την υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ παγκόσμια τάξη– «αν λοιπόν επιθυμεί να γίνει αποδεκτή σ’ αυτή την παγκόσμια τάξη, πρέπει να αναλάβει τις διεθνείς της ευθύνες». Τι είναι οι διεθνείς της ευθύνες; Να ακολουθήσει τις διαταγές των ΗΠΑ για κυρώσεις στο Ιράν. Φυσικά οι κυρώσεις των ΗΠΑ στο Ιράν δεν επιβάλλονταν χάρη σε κάποιο νόμο ή οτιδήποτε. Η Ευρώπη δεν επιθυμεί να αμφισβητήσει ιδιαίτερα την εξουσία των ΗΠΑ, όμως η Κίνα αρνείται να συμμορφωθεί. Έτσι οι ΗΠΑ λένε κοιτάξτε, πρέπει να υπακούσετε στις διαταγές μας για επιβολή κυρώσεων-στο Ιράν-, οι οποίες δεν είναι κυρώσεις των Ηνωμένων Εθνών-τις οποίες η Κίνα δέχεται ευχαρίστως μιας και είναι απολύτως ανίσχυρες-αλλά κυρώσεις που επιβάλλουν οι ΗΠΑ οι οποίες είναι σκληρές. Και η Κίνα απλά χαμογελά. Κι αυτό συνιστά σύγκρουση.<br /><br />Όλα αυτά ταιριάζουν με τις παραδοσιακές απόψεις για τον τρόπο οργάνωσης του κόσμου και δεν χρειάζεται να σκεφτεί κάποιος για το «τέλος της ιστορίας» και την «Αυτοκρατορία» κ.ο.κ., θεωρητικές αφαιρέσεις που βρίσκονται πέρα από την πραγματικότητα. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν περιορισμοί στην ηγεμονικότητα. Για παράδειγμα, το Μεξικό δεν μπορεί να κάνει κάποια πράγματα τα οποία μπορούν να κάνουν οι ΗΠΑ. Αλλά αυτό είναι μια μάλλον παλιομοδίτικη αντίληψη.<br /><br />Ας πάρουμε τον καπιταλισμό. Τι είναι ο καπιταλισμός; Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια καπιταλιστική χώρα; Θέλω να πω, ας πάρουμε για παράδειγμα αυτόν τον υπολογιστή. Από πού ήρθε; Λοιπόν, προήλθε από το Κτήριο 20, ακριβώς από κάτω μας* με 100% χρηματοδότηση από το Πεντάγωνο. Η πληροφορική εξελίχθηκε μέσα σε ελεγχόμενα κρατικά πλαίσια πάνω-κάτω για 30 χρόνια. Δεν ήταν παρά στα τέλη της δεκαετίας του ’70 όταν κάποιος μπόρεσε να πουλήσει έναν υπολογιστή και να βγάλει κέρδος, δηλαδή περίπου 30 χρόνια αργότερα από τότε που σχεδιάστηκαν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές. Όταν ήρθα εγώ εδώ, το 1955, ένας υπολογιστής ήταν κάτι που έπιανε χώρο αρκετών δωματίων και ορισμένοι περίμεναν μέχρι και έξι εβδομάδες για να τρέξουν ένα πρόγραμμα με διάτρητες κάρτες. Δεν μπορούσες να πουλήσεις κάτι τέτοιο! Γύρω στο 1960 κατέστη εφικτή η μείωση του όγκου ενός υπολογιστή στο μέγεθος μιας μεγάλης κεντρικής μονάδας (mainframe) και τότε κάποιοι κορυφαίοι μηχανικοί που εργάζονταν στα Εργαστήρια Λίνκολν, αποσύρθηκαν για να δημιουργήσουν την πρώτη εταιρεία παραγωγής κεντρικών μονάδων. Ωστόσο, ακόμη και τότε δεν μπορούσαν να πουλήσουν. Η IBM κατάφερε να μάθει αρκετά από τα στρατιωτικά εργαστήρια ώστε να παράγει η ίδια τους πρώτους γρήγορους υπολογιστές στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Αλλά δεν υπήρχε αγοραστικό κοινό.<br />Συμπερασματικά, οι προμήθειες στην πραγματικότητα είναι μια βασική μορφή κρατικής επιδότησης στο εταιρικό σύστημα. Χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες, νομίζω ήταν το 1977 όταν η Apple κατάφερε να πουλήσει έναν υπολογιστή.<br /><br />Από πού προήλθε το Ίντερνετ; Από το ίδιο μέρος κάτω από εδώ όπου καθόμαστε. Ανήκε στον κρατικό τομέα για περίπου 30 χρόνια έως ότου να αναμειχθούν ιδιωτικές εταιρείες. Τα αεροπλάνα με τα οποία πετάμε. Τι είναι αυτά; Τροποποιημένα βομβαρδιστικά. Η αεροναυπηγική και οι φανταχτερές εφαρμογές της ηλεκτρονικής επιστήμης στην αεροπορία, προέρχονται κυρίως από την Πολεμική Αεροπορία. Αγοράζεις κάτι στα Walmart. Το αγοράζεις φτηνά. Γιατί; Γιατί η μεταφορά του γίνεται με φορτηγά πλοία. Δεν υπήρχαν φορτηγά πλοία, εφευρέθηκαν από το ναυτικό.<br /><br />Το ζήτημα είναι πως είναι δύσκολο να ορίσουμε ένα μέρος της προηγμένης οικονομίας το οποίο να μη συνδέεται άμεσα με τον κρατικό τομέα. Αν κάνεις μια βόλτα στο MIT όπου βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή, θα δεις το παρακείμενο κτήριο το οποίο είναι ένα ογκολογικό κέντρο. Λίγο πιο πέρα είναι τα κτήρια της Novartis, κ.ο.κ. Αν έκανες τον περίπατο αυτό πριν περίπου 50 χρόνια θα έβλεπες ηλεκτρονικά. Τώρα όλο και περισσότερο έχει να κάνει με το χώρο της υγείας. Γιατί; Όλη η αιχμή της οικονομίας πλέον βασίζεται στη βιολογία. Επομένως η κρατική χρηματοδότηση προσανατολίζεται ουσιαστικά και ολοκληρωτικά στην έρευνα και ανάπτυξη της βιολογίας ενώ η χρηματοδότηση από το Πεντάγωνο στο MIT μειώνεται. Αυτός είναι ο τρόπος που αναπτύσσεται η οικονομία. Το κράτος έχει έναν ρόλο. Πρέπει να δημιουργήσει το επόμενο στάδιο προηγμένης οικονομίας. Οι επιχειρήσεις δεν θέλουν να αναλάβουν το ρίσκο και να πληρώσουν το κόστος, θέλουν αυτό να το κάνει ο φορολογούμενος.<br /><br />Έτσι, αν έχεις ένα σύστημα μεταφοράς του ρίσκου και του κόστους στο κοινό (public) και τελικό κέρδος ίσως 30 χρόνια αργότερα, εξαιτίας της ιδιωτικοποίησής του, είναι αυτό καπιταλισμός; Με την έννοια ότι απασχολείς εργάτες κι έχεις κέρδος, είναι καπιταλισμός. Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια μορφή περίπλοκου κρατικού καπιταλισμού. Ας πάμε στην Κίνα, τη δεύτερη παγκοσμίως οικονομία. Έχει διαφορετική μορφή οικονομίας, βασισμένη ωστόσο σε κάποιου είδους κρατικό καπιταλισμό. Επίσης απασχολούνται εργάτες, υπάρχει κέρδος, προσανατολισμένες επενδύσεις κ.λπ., οπότε μιλάμε για έναν άλλου είδους κρατικό καπιταλισμό.<br /><br />Αν ρίξεις μια ματιά στον υπόλοιπο κόσμο, με εξαίρεση τις τριτοκοσμικές χώρες όπου οι αγορές κρατούνται διά της βίας σε χαμηλά επίπεδα -κι ένας λόγος που γίνεται αυτό είναι ακριβώς για να παραμένουν τριτοκοσμικές- θα διαπιστώσεις κάθε είδους ριζικές παρεμβάσεις στην αγορά. Κι αυτό είναι εξαιρετικά επίκαιρο θέμα συζήτησης με αφορμή τις παρεμβάσεις «διάσωσης» των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, κάτι πολύ δραματικό· το κράτος επενέβη λέγοντας εμείς θα αγοράσουμε τα τοξικά σας πακέτα και θα σας ξαναβάλουμε στις αγορές. Το ίδιο έγινε και με την εξαγορά της General Motors. Λοιπόν, πρόκειται για δραματική κρατική παρέμβαση ωστόσο δεν είναι κάτι νέο. Η οικονομία στηρίζεται σ’ αυτό όσο πίσω και αν ανατρέξουμε, για παράδειγμα στην Αγγλία του 16ου- 17ου αιώνα.<br /><br />Κ. Θα ήθελα να συζητήσουμε λίγο γύρω από τις απόψεις σας για την αναρχία- ή για τον ελευθεριακό σοσιαλισμό αν θέλετε να το θέσουμε διαφορετικά. Σύμφωνα με κάποιες απόψεις ΄΄το κύριο αίτημα των καιρών είναι η απελευθέρωση των ανθρώπων από την κατάρα της οικονομικής εκμετάλλευσης, και της πολιτικής- κοινωνικής σκλαβιάς΄΄. Πως αντιλαμβάνεται ο ελευθεριακός σοσιαλισμός αυτό το αίτημα και τι λύσεις προτείνει όσον αφορά την κρίση και τις τρέχουσες ανώμαλες καταστάσεις; Είσαστε κατά της δημοκρατικής αντιπροσώπευσης; Κατά των εκλογών;<br /><br />Ν.Τ. Μιλώντας σε σχέση με τα τρέχοντα παγκόσμια συστήματα, ο αναρχισμός δεν δίνει απαντήσεις γιατί δεν πρόκειται για αναρχικές διευθετήσεις και διακανονισμούς. Αλλά αν μας ενδιαφέρει μια πιο ελεύθερη και δίκαιη κοινωνία και τίθεται το ερώτημα αν πρέπει να έχουμε εκλογές, φυσικά, γιατί όχι. Με την έννοια πως αν έχουμε ένα συμβούλιο πόλης κάπου και πρέπει να παρθούν αποφάσεις, τότε οι άνθρωποι πρέπει να επεξεργαστούν τα θέματα και να δουν τι αποφάσεις θα πάρουν και αυτό είναι ένα είδος εκλογών. Ή αν ας πούμε πως έχουμε μια συνεδρίαση όσων συμμετέχουν στο τμήμα μου, ας πούμε δέκα άνθρωποι, με σκοπό να δεχτούμε φοιτητές ή να επιλέξουμε ένα μάθημα. Πρέπει να παρθεί μια απόφαση. Δεν το ονομάζεις εκλογές, αλλά παραμένει μια συλλογική απόφαση. Κι΄αυτό θα μπορούσε να γίνει διεθνώς. Ίσως θα μπορούσε όλος ο κόσμος να εμπλέκεται στις αποφάσεις και να υπάρχει ένας μηχανισμός που να το επιτρέπει, μια σειρά από συνδέσμους και μ΄αυτή την έννοια δεν υπάρχει κάτι κακό στο να καταφεύγεις σε εκλογές.<br /><br />Κ. Τι συμβαίνει με τις εκλογές που αφορούν την εκλογή αντιπροσώπων του λαού;<br /><br />Ν.Τ. Λοιπόν, να τι θα έπρεπε περίπου να συμβαίνει. Πάρε για παράδειγμα κάτι μικρό σε κλίμακα, κάτι σαν μια τάξη σε ένα τμήμα. Επιλέγουμε άτομα για να αναλάβουν συγκεκριμένα καθήκοντα, ας πούμε κάποιοι συμφωνούν πως αυτός ή αυτή θα αναλάβουν το καθήκον να επιλέξουν μεταξύ χιλίων αιτήσεων και να καταλήξουν τελικά σε εκατό. Αυτό λέγεται αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Αλλά φυσικά μπορεί να γίνει ανάκληση. Αν το τμήμα δεν συμφωνεί με ένα άτομο, αυτό φεύγει. Θα κάνει τη δουλειά του κάποιος άλλος. Ή αν κάποιο άτομο πει πως δεν μπορεί να συνεχίσει άλλο, τότε κάνουμε μια επαναδιευθέτηση. Νομίζω πως το ίδιο μπορεί να γίνει σε οποιοδήποτε θεσμικό πλαίσιο μπορείς να φανταστείς, μικρό ή μεγάλο. Είναι αντίστοιχο με ότι συμβαίνει μέσα σε μια οικογένεια, διανέμονται καθήκοντα γιατί δεν θέλει ο καθένας να κάνει οτιδήποτε. Αλλά με τη δυνατότητα ανάκλησης και επίβλεψης, κανείς δεν διαθέτει ιδιαίτερη εξουσία.<br /><br />Δε νομίζω πως γνωρίζουμε αρκετά για τα ανθρώπινα όντα και την κοινωνία για να αποφανθούμε με ακριβείς λεπτομέρειες πως θα πρέπει να είναι μια μελλοντική κοινωνία. Υπάρχουν αναρχικοί θεωρητικοί που έχουν προσπαθήσει να το κάνουν. Η πιο εκτενής θεωρία που ξέρω είναι του Santillán ( Αργεντινός νομίζω, που ενεπλάκη στην Ισπανική επανάσταση, αναρχικός θεωρητικός) που κράτησε μια κριτική στάση απέναντι στην Ισπανική επανάσταση και θεωρούσε πως έπρεπε να αντιμετωπιστούν τα γεγονότα διαφορετικά, έτσι έγραψε μια λεπτομερή μελέτη (νομίζω λεγόταν ΄΄Μετά την Επανάσταση΄΄στα Ισπανικά) όπου έλεγε πως έπρεπε να μοιάζει μια κοινωνία. Κατά την άποψη μου είναι πολύ λεπτομερής η μελέτη αλλά υπάρχουν άλλοι που προσπαθούν να το εφαρμόσουν τώρα, όπως ο φίλος μου ο Mike Albert. Πολλοί άνθρωποι δουλεύουν πάνω σ΄αυτό αλλά προσπαθούν να απαντήσουν σε κάθε ερώτηση, που έχει σαν συνέπεια όλη αυτή τη δουλειά που πρέπει να γίνει πάνω στην ελευθεριακή κοινωνία. Τα έχουμε συζητήσει όλα αυτά τα χρόνια και το αίσθημα που έχω είναι πως χρειάζεται περισσότερη εμπειρία ακόμα και για να αποφασιστεί αν πρέπει να γίνει έτσι.<br /><br />Ας πάρουμε για παράδειγμα τις αγορές. Θέλουν να εξαφανίσουν τις αγορές και έχουν πολύ σοβαρούς λόγους, υπάρχουν πολλά στραβά στις αγορές. Νομίζω πως υπάρχουν κάποια επιχειρήματα πως η αγορά θα μπορούσε να είναι ένα σύστημα επεξεργασίας πληροφοριών. Τα συστήματα των αγορών δεν είναι ανάγκη να συνδέονται με το κέρδος ή τις πληρωμές ή οτιδήποτε παρόμοιο, θα μπορούσαν να είναι ένας τρόπος να ορίζεται τι επιθυμούν οι άνθρωποι. Συνεπώς, είναι αυτός ο σωστός τρόπος λειτουργίας ή όχι και επιπλέον, πρέπει οι κεντρικές αποφάσεις να λαμβάνονται σε σχέση με το τι παράγουμε και τι καταναλώνουμε; Δεν νομίζω πως έχουμε απαντήσεις σ΄αυτές τις ερωτήσεις και διαφωνώ με τον Mike (Albert), που νομίζει πως μπορούμε να έχουμε απαντήσεις, εγώ παραμένω σκεπτικιστής. Τέλος πάντων, νομίζω πως χρειάζεται περισσότερη εμπειρία. Σ΄αυτό συμφωνώ με τον Marx. Ο Marx δεν έδωσε συνταγές για τη μέλλουσα κοινωνία. Αν κοιτάξεις το σύνολο της εργασίας του θα βρεις διάσπαρτες προτάσεις γύρω από το πως θα έμοιαζε μια μετα-καπιταλιστική κοινωνία. Η θέση του, όπως εγώ την καταλαβαίνω ήταν πως ο τρόπος που θα μπορούσε να σχεδιαστεί η κοινωνία θα εξαρτιόταν από τις αποφάσεις των παραγωγών μετά την απόκτηση του ελέγχου της παραγωγής εις βάρος της μπουρζουαζίας και τα λοιπά. Υπάρχει αλήθεια σ΄αυτό και νομίζω πως η κατανόηση μας δεν είναι επαρκής ώστε να ορίσουμε πως μια κοινωνία θα μπορούσε να λειτουργήσει ταυτόχρονα δίκαια και αποτελεσματικά, αυτό είναι κάτι που υπόκειται σε διαφορετικά κριτήρια που είναι συχνά σε αντιπαράθεση μεταξύ τους, πρέπει να ξέρεις πως να τα εξισορροπείς.<br /><br />Κ. Παραμένοντας στο θέμα των εκλογών, εκτεταμένες συζητήσεις ακολούθησαν την πρόσφατη αποχή από τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές στην Ελλάδα, εκλογές που πήραν τη μορφή αποδοχής ή αντίστασης στο ΔΝΤ. Κάποτε είχατε αναφερθεί στον Thomas Ferguson που είχε πει πως: ΄΄οι εκλογές είναι περιστάσεις στις οποίες οι επενδυτές συνασπίζονται με σκοπό να επενδύσουν πάνω στον έλεγχο του κράτους΄΄. Ξέρουμε επίσης πως στις ΄΄δημοκρατίες μας΄΄τα πολιτικά κόμματα δεν συμφωνούν με το λαό σε πολλά θέματα κι έτσι δεν βάζουν αυτά τα ζητήματα στο τραπέζι. Θεωρείτε την αποχή από τις εκλογές σαν μια μορφή αντίστασης, ειδικά σε σχέση με την τρέχουσα πολιτική και οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα;<br /><br />Ν.Τ. Δεν είμαι αρμόδιος να υπαγορεύσω στους Έλληνες τι πρέπει να κάνουν αλλά γενικεύοντας λίγο, υπήρξαν εκλογές στις ΗΠΑ που αρνήθηκα να πάω.. γιατί θεώρησα πως η μόνη λογική επιλογή ήταν να μη δώσω καμία σημασία σε όλη αυτή την ιστορία. Σε άλλες εκλογές ψήφισα, και συχνά ψήφισα κάποιον που δεν άντεχα γιατί οι περιστάσεις ήταν τέτοιες που οι άλλοι υποψήφιοι ήταν πολύ χειρότεροι. Δεν μου άρεσε ο Obama καθόλου και δεν περίμενα τίποτε από αυτόν, συνεπώς δε νιώθω απογοητευμένος , αλλά παρόλαυτα αν βρισκόμουν σε μια πολιτεία που είχε σημασία-δεν είχε καμία στη Μασαχουσέτη- θα είχα ψηφίσει κατά του McCain, αναγκαστικά δηλαδή υπέρ του Obama. Εδώ (στη Μασαχουσέτη) κάνω αυτό που νιώθω: άλλοτε απέχω ή ψηφίζω το Green party, το οποίο και έκανα πρόσφατα, διότι το λιγότερο προσπαθούν να δημιουργήσουν κάτι εναλλακτικό.<br /><br />Νομίζω πως αυτά είναι πραγματιστικά στοιχεία χαμηλού επιπέδου, δεν πρόκειται για ουσιώδη ζητήματα. Είναι σαν να προσπαθείς να προβείς σε κρίση για μια ερώτηση δεκάτου βαθμού. Πως θα είναι τα πράγματα, ποιες είναι οι συνέπειες να διαλέγεις μία, από σειρά επιλογών: να ψηφίζεις έναν από τους επίσημους υποψήφιους, να ψηφίζεις έναν εναλλακτικό ή να απέχεις; Μπορούμε απλά να αναρωτηθούμε ποιες είναι οι συνέπειες αυτών των πράξεων. Δεν νομίζω πως είναι σπουδαίο ζήτημα, είναι κάτι για το οποίο ξοδεύεις 20 λεπτά την ημέρα των εκλογών, έτσι κι αλλιώς θεωρώ πως υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά θέματα.<br /><br /><br />Κ.: Ανεξάρτητα αν χρησιμοποιήσουμε την ετικέτα «καπιταλισμός» ή κάποια άλλη, για να περιγράψουμε την τρέχουσα τάξη πραγμάτων, πιστεύετε πως αυτή είναι σταθερή;<br /><br />Ν.Τ: Όχι, συνεχώς μεταβάλλεται.<br /><br />Κ.: Σε τι εξελίσσεται;<br /><br />N.Τ.: Ας δούμε τις ευρωπαϊκές οικονομίες, ή αυτή των Ηνωμένων Πολιτειών. Πίσω στη δεκαετία του 1960 ήταν βασισμένες στην κατασκευή. Από τις αρχές της επόμενης δεκαετίας γρήγορα άρχισαν να στρέφονται προς το χρηματοπιστωτικό μοντέλο στο οποίο σήμερα πια ανήκει το ένα τρίτο, ίσως και περισσότερο, των εταιρικών κερδών στις ΗΠΑ. Ποσοστό δεκαπλάσιο από αυτό της δεκαετίας του 1970. Πρόκειται για μια ριζοσπαστική αλλαγή στην οικονομία που έχει πολλές επιπτώσεις. Μια τέτοια επίδραση είναι η σταδιακή εγκατάλειψη της εγχώριας παραγωγής στον κατασκευαστικό τομέα. Για παράδειγμα, ένας υπολογιστής Dell πιθανότατα συναρμολογείται στην Κίνα. Τα κέρδη, η διοίκηση και η υψηλή τεχνογνωσία δεν προέρχονται από την Κίνα. Αμερικανικές εταιρείες παρέχουν την τεχνογνωσία και καρπώνονται τα κέρδη, σε διοικητική σύμπραξη με το κινεζικό κράτος. Υπάρχουν σημαντικές αλλαγές στην οικονομία, και τα πράγματα θ’ αλλάξουν ακόμη περισσότερο, δεν νομίζω ότι βρισκόμαστε σε ισορροπία του συστήματος. Ποτέ δεν υπήρξε ισορροπία. Ωστόσο δεν βλέπω να διαμορφώνεται κάποια δραματικά νέα κατάσταση, πρόκειται για περαιτέρω αλλαγές στους τρόπους που εφευρίσκει το ιδιωτικό κεφάλαιο για κερδοφορία, με το κράτος σε επικουρικό λίγο-πολύ ρόλο. Τώρα, οι πολυεθνικές αυτοαποκαλούνται ιδιωτικές εταιρείες, ενώ βασίζονται στο κράτος. Εξαρτώνται από την αρχική τους έδρα για επιχορηγήσεις, παροχές ή έλεγχο των πρώτων υλών. Και η έδρα τους είναι εκεί όπου βρίσκονται.<br /><br />Κ. Σε σχέση με τον αναρχισμό, βλέπετε το κράτος ως έναν περιττό και επιβλαβή μηχανισμό, ξένο προς την κοινωνία; Πιστεύετε πως η δημοκρατική λήψη αποφάσεων σε αυτο-οργανωμένες κοινότητες αποτελεί βιώσιμο υποκατάστατο των ελαττωματικών δημοκρατιών της σύγχρονης Δύσης;<br /><br />Ν.Τ. Η δική μου αίσθηση είναι πως πολλοί απ’ τους αναρχικούς φίλους μου γίνονται πολύ αφηρημένοι όταν συζητούν αυτό το θέμα. Ζούμε σ’ έναν κόσμο στον οποίο οι πράξεις μας έχουν συνέπειες. Ανθρώπινες συνέπειες, σημαντικές. Ας πάρουμε για παράδειγμα το κράτος. Συμφωνώ με τη γενική ιδέα ότι το κράτος όπως το αντιλαμβανόμαστε είναι ένα καταπιεστικό σύστημα κι ένα σύστημα αυθεντίας το οποίο πρέπει να προσπαθούμε να καταλύσουμε. Από την άλλη πλευρά, είμαι επίσης υπέρ της ενδυνάμωσης του κράτους επειδή αυτό αποτελεί το μόνο σύστημα εξουσίας που υπάρχει.<br /><br />Κ. Αυτό δεν είναι μία αντίφαση;<br /><br />Ν.Τ. Όχι, δεν είναι. Εκλαμβάνεται σαν αντίφαση αλλά δεν είναι.<br /><br />Κ. Γιατί όχι;<br /><br />Ν.Τ. Γιατί ζούμε σ’ αυτόν τον κόσμο και όχι σ’ έναν κόσμο της φαντασίας μας. Και σ’ αυτόν τον κόσμο έχεις μόνο ένα περιορισμένο εύρος επιλογών. Μπορεί να ευχόσουν να είχες διαφορετικές εναλλακτικές, αλλά δεν έχεις. Οι επιλογές που έχεις σ’ αυτόν τον κόσμο είναι πώς να ισορροπήσεις συστήματα απονομιμοποιημένης εξουσίας. Μία απ’ αυτές είναι το κράτος το οποίο, τουλάχιστον εν μέρη, λογοδοτεί στον πληθυσμό. Μια άλλη είναι οι ιδιωτικές τυραννίες, οι οποίες ούτε σαν αξίωμα δε θεωρούν πως οφείλουν να λογοδοτούν στον πληθυσμό. Με άλλα λόγια, μια εταιρία είναι απλά ένα απολυταρχικό σύστημα. Οι εντολές απορρέουν απ’ την κορυφή προς τα κάτω και λογοδοτούν στο κοινό μόνο μέσω συγκεκριμένων, περιορισμένων κρατικών μέτρων. Είναι κάπως, σαν να’ χεις στην αυλή σου μια τίγρη που σου δείχνει γυμνά τα δόντια της κι έχεις κι έναν αστυνομικό με ένα όπλο. Δεν συμπαθείς τον οπλισμένο αστυνομικό, μα ακόμη λιγότερο σου αρέσει η απειλητική τίγρη. Έτσι θα προτιμούσες την παρουσία του αστυνομικού. Γιατί αυτές είναι οι επιλογές σου. Μπορείς να πεις “δε μου αρέσει η εξουσία, θα είμαι ενάντιος σε όλες τις μορφές της”, αλλά δεν έχεις αυτή την επιλογή.<br /><br />Επομένως, αυτές είναι οι δυνατές επιλογές μας. Θέλω να έχω, ας πούμε, κανόνες ασφάλειας και υγιεινής στα εργοστάσια; Ναι, θέλω. Υπάρχει περίπτωση μια ιδιωτική εταιρία να τους εισάγει; Όχι. Μπορεί να το κάνει το κράτος; Ναι, με την κατάλληλη πίεση από την κοινή γνώμη. Και αυτές είναι αποφάσεις που παίρνονται όλη την ώρα. Με ενδιαφέρει μια ανάπηρη, άπορη χήρα; Θέλω να έχει τροφή; Ναι. Πρόκειται η General Electric να της την παρέχει; Όχι. Η Κοινωνική Πρόνοια; Ναι. Έτσι λοιπόν υποστηρίζω το κράτος. Αν είχες άλλες επιλογές θα μπορούσες να μιλήσεις γι’ αυτές, μα στον πραγματικό κόσμο, στον οποίο λειτουργείς έχεις μόνο κάποιες επιλογές και όχι άλλες. Και υπό αυτές τις συνθήκες νομίζω είναι σημαντικό να προστατευτεί η κρατική εξουσία.<br /><br />Υπάρχει μια ωραία παραβολή που χρησιμοποιούν εργάτες στη Βραζιλία, την οποία αποκαλούν ΄΄επέκταση του δαπέδου του κλουβιού΄΄. Ζούμε λοιπόν μέσα σ’ ένα κλουβί, δεν θεωρούμε πως οι άνθρωποι θα ‘πρεπε να ζουν σε κλουβιά, ωστόσο ζούμε μέσα σε ένα. Έξω από αυτό βρίσκεται η άγρια τίγρη, θέλουμε λοιπόν να διευρύνουμε το δάπεδο του κλουβιού ώστε να προστατευτούμε από τον χειρότερο θηρευτή, και αυτό το κλουβί είναι το κράτος. Δε μας αρέσει, μα αυτός είναι ο τρόπος άμυνας που διαθέτουμε. Και εν μέρη λογοδοτεί στο κοινό. Έτσι το τι κάνει το κοινό μπορεί να επηρεάσει την κρατική πολιτική. Τι είναι αυτό που θέλουμε; Δεν είναι μηδαμινό, είναι κάτι σημαντικό.<br /><br />Και μπορείτε να το δείτε, για παράδειγμα στη δημοσιονομική κρίση-η οποία δεν είναι η μέγιστη κρίση που αντιμετωπίζουμε, δε νομίζω, μα είναι μία- ας πούμε στις ΗΠΑ, η οποία είναι ο παγκόσμιος κυρίαρχος μεταπολεμικά. Οι ΗΠΑ δεν είχαν αντιμετωπίσει δημοσιονομική κατάρρευση μέχρι τη δεκαετία του 1970. Ξεκινώντας από τότε, έχουν ανακύψει κατ’ επανάληψη μια σειρά δημοσιονομικών κρίσεων. Ας πούμε, η δανειακή κρίση στα τέλη της διακυβέρνησης Ρέιγκαν, η οποία ήταν η χειρότερη μετά τη Μεγάλη Ύφεση. Έπειτα ήταν η τεχνολογική φούσκα 10 περίπου χρόνια αργότερα. Κι έπειτα ήρθε η οικιστική φούσκα και ακόμη μία τεράστια κρίση. Και υπήρξαν πολλές ακόμη ενδιάμεσα, απλά επέλεξα τις μεγαλύτερες. Αλλά δεν υπήρχαν καθόλου πριν το ’70. Γιατί; Επειδή τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα υπόκεινταν σε κανόνες/ρυθμίσεις που απέρρεαν από το κράτος, μέσα στο κανονιστικό πλαίσιο που όριζε το New Deal. Και το ίδιο ισχύει με το ΔΝΤ, το οποίο εκείνη την εποχή επέτρεπε τον έλεγχο του κεφαλαίου, επέτρεπε δηλαδή σε χώρες να ασκούν έλεγχο στο κεφάλαιο, κι αυτό τις προστάτευε από τον κίνδυνο της οικονομικής κρίσης.<br /><br />Άλλος ένας λόγος για την εγκαθίδρυση του συστήματος Bretton Woods, το μεταπολεμικό οικονομικό σύστημα που εγκαθιδρύθηκε από σοσιαλδημοκράτες, τον Keynes, τον White, βασικά από σοσιαλδημοκράτες οι οποίοι επιθυμούσαν να αφήσουν κάποιο περιθώριο στο κοινωνικό κράτος και αν επιτρέψεις ελεύθερη ροή στην οικονομία αιχμής, δε μπορείς να έχεις σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές. Είναι αυτό που αποκαλούν ΄΄διττή κοινοπολιτεία΄΄, ο πληθυσμός, οι επενδυτές και οι δανειστές που μπορούν να διεξάγουν έναν- τρόπο τινά- από στιγμή σε στιγμή δημοψήφισμα επί των τρεχουσών πολιτικών και αν δεν τις επιθυμούν μπορούν να εναντιωθούν σ’ αυτές. Μπορούν να εναντιωθούν με επιθέσεις στις νομισματικές ισοτιμίες, με τη ροή και τη διακίνηση ιδίων κεφαλαίων. Έτσι, εκτός αν η οικονομία είναι ελεγχόμενη, ο δεύτερος εταίρος της κοινοπολιτείας θα καθορίσει την πολιτική. Και αυτό συμβαίνει συνέχεια, ακόμη και σε μεγάλες χώρες. Ας πάρουμε, τη Γαλλία του Μιτεράν, η οποία υποχώρησε επειδή ο άλλος εταίρος θα κατέστρεφε την οικονομία. Αλλά αυτό δε συνέβη παρά μόνο στη δεκαετία του ’80. Δε θα μπορούσε να συμβεί τη δεκαετία του ’60 γιατί οι φραγμοί στην σπέκουλα και τη διακίνηση κεφαλαίου ήταν πολύ πιο αυστηροί. Αυτά είναι πραγματικά δεδομένα, οι άνθρωποι ενδιαφέρονται για τις δημοσιονομικές κρίσεις, και πρέπει να προσανατολίζεσαι προς το είδος της κρατικής ή διεθνούς διοίκησης η οποία μπορεί να θέσει περιορισμούς αλλά να αφήσει και περιθώρια για μέτρα κοινωνικού κράτους. Δεν είναι ιδανικό, είναι όμως αρκετά καλό. Προτιμώ να υπάρχει η Medicare, ας πούμε, παρά καθόλου υγειονομική περίθαλψη. Και αυτές είναι οι εφικτές επιλογές.<br /><br />Πιστεύω λοιπόν πως κάποιος θα πρέπει να είναι αρκετά επιφυλακτικός γι’ αυτό το θέμα. Υπάρχουν πολλά που δεν είναι εφικτά κάτω από τις παρούσες συνθήκες και δεν μπορούν να καλύπτονται με μακροπρόθεσμους στόχους . Ο κόσμος θέλει, ας πούμε, μια ευρείας κλίμακας επανάσταση, και το αίτημά τους είναι λογικό, ζητά επίσης μεταρρύθμιση. Αυτό δεν είναι αντίφαση. Θέλεις να πιέσεις τους υπάρχοντες θεσμούς όσο μπορείς περισσότερο γιατί η μόνη περίπτωση να τους προκαλέσεις πραγματικά -αν εξαιρέσουμε, ας πούμε, ένα στρατιωτικό πραξικόπημα- μία πραγματική πρόκληση, είναι αν ο γενικός πληθυσμός συνειδητοποιήσει πως αυτοί οι θεσμοί δε μπορούν να υπερβούν κάποιο όριο, γιατί πέρα απ’ αυτό θα οδηγηθούμε στην κατάλυσή τους. Και όταν αυτό γίνει κατανοητό, τότε έχουμε μια επανάσταση σε σχέση με τις περιστάσεις. Και θα είναι μικρής κλίμακας. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, μια καθιστική διαμαρτυρία σ’ ένα εργοστάσιο. Μια καθιστική διαμαρτυρία απέχει μόλις ένα βήμα πριν οι εργάτες πουν: ΄΄κοιτάξτε, δεν πρόκειται να καθίσω εδώ, θα αναλάβω τη λειτουργία της εγκατάστασης και θα εκδιώξω τους ιδιοκτήτες γιατί απλά δεν τους χρειάζομαι΄΄. Νομίζω ότι αυτό είναι το βήμα που πρέπει να γίνει και γι’ αυτό οι καθιστικές διαμαρτυρίες είναι τόσο απειλητικές για τη διοίκηση και την κυβέρνηση. Είναι όταν το CIO** αρχίζει να πραγματοποιεί καθιστικές διαμαρτυρίες, τότε είναι που αρχίζουν να κερδίζουν έδαφος στις διαπραγματεύσεις για μέτρα.<br /><br />Αυτή νομίζω, είναι η σωστή οδός που πρέπει ν’ ακολουθείται: ας ωθήσουμε τους θεσμούς μέχρι το σημείο που ο κόσμος που δραστηριοποιείται εντός τους να πει “όχι, δεν είναι αυτή η σωστή κατεύθυνση και αν δεν μας δώσουν περισσότερη ελευθερία, θα την πάρουμε εμείς.”.<br /><br />Κ. Αναφερθήκατε στο ΔΝΤ και θα ήθελα να σας ρωτήσω για τις πολιτικές του προς την Ελλάδα. Όπως γνωρίζετε, η Ελλάδα βρίσκεται κάτω από την πολιορκία του ΔΝΤ. Στο παρελθόν έχετε περιγράψει τις πολιτικές που προωθούσε το ΔΝΤ προς χώρες του τρίτου κόσμου ως καταστρεπτικές περιγράφοντας τις απαιτήσεις τους εν συντομία ως εξής: πρώτα το ΔΝΤ τους ζητά να αποπληρώσουν τα χρέη τους, στη συνέχεια να περάσουν σε ιδιωτικοποιήσεις ώστε οι πλουτοπαραγωγικές πηγές τους να μπορέσουν να εξαγοραστούν φτηνά και τέλος να ανεβάσουν τα επιτόκια ώστε να επιβραδυνθεί η οικονομία και να εξαναγκαστεί ο κόσμος να πληρώσει. Αντίθετα, βλέπουμε πως οι πολιτικές που προτείνει το ΔΝΤ για την κρίση στις ΗΠΑ και άλλες δυτικές χώρες, κινούνται προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Παράβλεψη του χρέους, μείωση των επιτοκίων στο ελάχιστο ώστε να διατηρηθεί η οικονομία συσσωρεύοντας μεγαλύτερα χρέη,όχι ιδιωτικοποιήσεις αλλά αντίθετα κρατικοποιήσεις. Εν συντομία, από τη μία πλευρά οδηγίες και διαταγές για τους φτωχούς και από την άλλη πλευρά προσεκτικά σχεδιασμένες πολιτικές για τους πλούσιους. Πιστεύετε ότι το ΔΝΤ εφαρμόζει τις πρώτες τακτικές στην Ελλάδα αυτή την περίοδο; Με άλλα λόγια, η Ελλάδα –έξι χρόνια μετά τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων- θεωρείται από το ΔΝΤ σαν μια χώρα του τρίτου κόσμου;<br /><br />Ν.Τ. Πιστεύω πως η διατύπωσή σας είναι κατά βάση ακριβής – φυσικά, αν κοιτάξει κανείς λεπτομερώς, υπάρχουν λεπτές αποχρώσεις και περιπλοκότητα- ωστόσο πιστεύω αυτές οι αρχές αποτελούν μια πολύ καλή πρώτη προσέγγιση. Και δεν εκπλήσσομαι ιδιαίτερα, στο κάτω κάτω ποιοι είναι το ΔΝΤ; Είναι οι πλούσιες χώρες και φυσικά ακολουθούν πολιτικές σχεδιασμένες για το κέρδος των πλουσίων. Κοιτάξτε τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου: δεν αναπτύσσει πολιτική ελεύθερης αγοράς, αλλά έναν συνδυασμό φιλελευθεροποίησης, προστατευτισμού και επενδυτικού δικαίου, ο οποίος ταιριάζει με τους σχεδιασμούς των πολυεθνικών και εκείνων των λίγων χωρών που τους στηρίζουν. Κι αν τα πράγματα δεν είχαν έτσι, θα ήταν κάτι εκπληκτικό. Οπότε, βρισκόμαστε κοντά στον πραγματισμό. Το ίδιο ισχύει και για το ΔΝΤ. Ένα από τα Αμερικανικά διοικητικά στελέχη του ΔΝΤ θα ήθελε να περιγράψει το ΔΝΤ σαν ενισχυτή των πιστωτικών κοινοτήτων. Συμπτωματικά, όλο αυτό είναι πολύ αντικαπιταλιστικό, ριζικά αντικαπιταλιστικό. Έτσι, για παράδειγμα, αν εγώ σου δανείσω χρήματα γνωρίζοντας ότι το δάνειο είναι υψηλού ρίσκου, βάζω υψηλά επιτόκια. Στον αμιγή καπιταλισμό, όταν εγώ σου δανείζω χρήματα, κι΄ εσύ είσαι αναξιόπιστος δανειολήπτης, σου χρεώνω πολύ υψηλό τόκο, κι εσύ μου πληρώνεις αυτόν τον τόκο, γίνομαι πλούσιος, μέχρι που κάποια στιγμή δεν μπορείς πλέον να αποπληρώσεις το χρέος. Σ’ ένα καπιταλιστικό σύστημα τι συμβαίνει τότε; Λοιπόν, μένω με τις συνέπειες που επιφέρει ένα κακό δάνειο, τελεία. Στην πραγματικότητά που ζούμε όμως, αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι γείτονές σου πρέπει να υποφέρουν, ο κόσμος μέσα στη χώρα πρέπει να υποφέρει ώστε να αποπληρωθεί το δάνειο και οι γείτονές μου-στην πλούσια χώρα-πρέπει να με πληρώσουν επίσης, δηλαδή οι φορολογούμενοι, επειδή εγώ δε θέλω να χάσω καθόλου χρήματα.<br /><br />Και αυτό είναι το ΔΝΤ! Όταν επιβάλλονται δομικές αναδιαρθρώσεις αυτό στην ουσία συνιστά μια τιμωρία για τους φτωχούς – οι οποίοι δεν δανείστηκαν τα χρήματα. Το δάνειο πάρθηκε από στρατιωτικούς δικτάτορες, γκάνκστερς, οποιονδήποτε, μα τώρα αυτοί-οι φτωχοί-πρέπει να πληρώσουν γι’ αυτό. Κι εγώ, ο πλούσιος δανειστής καλώ τους φορολογούμενους να πληρώσουν για την εγγύησή μου. Αυτό είναι ριζικά αντικαπιταλιστικό! Έτσι όταν μιλάμε για το υπάρχον καπιταλιστικό σύστημα πρέπει να γελάμε, μα ουσιαστικά αυτό είναι το ΔΝΤ. Είναι ένα απόλυτα απονομιμοποιημένο σύστημα στην πραγματικότητα. Αν πιστεύουμε στον καπιταλισμό, τα χρέη θα πρέπει να πληρωθούν από αυτούς που τα δημιούργησαν και όχι εκείνους που έτυχε να ζουν σε μια χώρα όπου κάποιος άλλος τα επέβαλε. Κι εκείνοι που δάνεισαν και πλούτισαν από τους υψηλούς τόκους, αυτοί ατύχησαν εφόσον έτυχε να ακυρωθούν τα χρέη. Στην πραγματικότητα, αυτό ακριβώς θα συνέβαινε σε ένα απλό καπιταλιστικό σύστημα με δίκαιους ανθρώπους, και όχι με επεμβάσεις από τεράστια ιδρύματα. Το ίδιο συμβαίνει με τις τράπεζες στις Ηνωμένες Πολιτείες: όταν χρεοκοπούν εξαιτίας των ριψοκίνδυνων δανείων τους περιμένουν τους φορολογούμενους να πληρώσουν τις εγγυήσεις τους. Δεν υπάρχει τίποτα καπιταλιστικό σ’ αυτό! Σ’ ένα καπιταλιστικό σύστημα αυτά θα ήταν απλά άτυχες επενδύσεις και θα έχαναν τα χρήματά τους. Έτσι, αυτό αποτελεί τον θεμελιώδη ρόλο του ΔΝΤ, ένας ρόλος ενισχυτικός για τις πιστωτικές κοινότητες.<br /><br />Τι θα έπρεπε να κάνει η Ελλάδα; Αυτή είναι μια ερώτηση παγίδα καθώς επανερχόμαστε στο θέμα του ότι ζούμε σ’ αυτόν τον κόσμο παρά σ’ έναν δίκαιο κόσμο, ή πόσο μάλλον σ’ έναν καπιταλιστικό κόσμο. Σ’αυτή την τελευταία περίπτωση είναι προφανές τι θα έκανε η Ελλάδα. Θα έλεγε “να πάτε να χαθείτε”. Αυτό θα γινόταν σ’ έναν καπιταλιστικό κόσμο. Συμβαίνει όμως να ζούμε σ’ αυτόν τον κόσμο, όχι σε έναν καπιταλιστικό, όχι σ’ έναν ελεύθερο κόσμο. Τι κάνουν λοιπόν οι Έλληνες σ’ αυτόν τον κόσμο; Τώρα βρισκόμαστε ξανά μέσα στο κλουβί κι έξω απ’ αυτό είναι η άγρια τίγρη. Δε μπορείς να πεις ότι δεν είναι εκεί έξω. Είναι εκεί. Πρέπει λοιπόν να πάρετε σκληρές αποφάσεις στον υπαρκτό κόσμο της αδικίας και της καταπίεσης. Και ποιες ακριβώς είναι αυτές οι αποφάσεις που καλούνται να πάρουν οι Έλληνες είναι ένα δύσκολο θέμα που οι ίδιοι πρέπει να επιλύσουν. Ίσως πρέπει να καταφύγουν σε στάση πληρωμών, ή να βγουν από την Ευρωζώνη. Αυτή είναι μια από τις επιλογές που έχουν προταθεί. Σ’ αυτή την περίπτωση, θα μπορούσαν να ελέγξουν τη νομισματική ισοτιμία και να ακυρώσουν τα χρέη που αποκαλούνται “επαχθή χρέη”.<br /><br />Πρόκειται για ένα σημαντικό οικονομικό κόνσεπτ που επινοήθηκε στις ΗΠΑ περίπου έναν αιώνα πριν. Όταν οι ΗΠΑ κατέκτησαν την Κούβα το 1898 –αποκαλείται απελευθέρωση της Κούβας, μα στην πραγματικότητα ήταν κατάκτηση- η Κούβα είχε πολλά χρέη προς την Ισπανία τα οποία φυσικά οι ΗΠΑ δεν επιθυμούσαν να αναλάβουν. Έτσι εφηύραν την έννοια του “επαχθούς χρέους” κατά την οποία τα χρέη αυτά δεν τύγχαναν νομιμοποίησης επειδή είχαν επιβληθεί στην Κούβα, κάτι το οποίο ήταν απολύτως αληθές. Αυτά αποκαλούνται επαχθή χρέη κι έτσι δεν είναι υποχρεωτική η αποπληρωμή τους. Κάτι παρόμοιο συνέβη στις Φιλιππίνες και σε κάποιες άλλες περιπτώσεις. Πρακτικά βέβαια, όλα τα χρέη προς τρίτες χώρες είναι προφανή χρέη που επιβάλλονται στον λαό. Μπορεί να γίνονται δεκτά από τις κυβερνήσεις, αλλά οι κυβερνήσεις δεν εκπροσωπούν τον λαό. Επομένως, μπορεί να έγιναν αποδεκτά από κάποιους αλλά ο λαός δεν ήταν ο αποδέκτης τους κι έτσι δεν υπάρχει κανένας λόγος να τα πληρώσει αυτός. Σ’ έναν κόσμο δικαίου τα χρέη απλά θα ακυρώνονταν. Ζούμε όμως σε έναν κόσμο συσχετισμών ισχύος, μπορούν να καταλυθούν τα συστήματα ισχύος;<br /><br />Κ.: Η τελευταία μου ερώτηση αφορά τα σύγχρονα πολιτικά και κοινωνικά κινήματα στη Λατινική Αμερική. Και ο λόγος είναι ότι οι πληροφορίες που φτάνουν τελικά στην Ευρώπη, και συγκεκριμένα στην Ελλάδα, για τη Νότια Αμερική δεν είναι απαραίτητα ακριβείς. Έπειτα από 500 χρόνια εποίκισης της Λατινικής Αμερικής, φαίνεται ότι κάτι συμβαίνει εκεί. Ήθελα να σας θέσω κάποιες ερωτήσεις. Ποια είναι η γνώμη σας σε ότι αφορά τα πολιτικά και κοινωνικά/πολιτιστικά κινήματα; Υπάρχει διαφοροποίηση σε σχέση με τα κινήματα σε Ευρώπη και Ασία; Οι αναλυτές επισημαίνουν δύο διαφορετικά είδη αριστεράς: των πολιτικών κομμάτων που έχουν ανέλθει στην εξουσία και των γηγενών κινημάτων, των οποίων οι στόχοι δεν είναι ταυτόσημοι και χρησιμοποιούν αρκετά δαφορετική ιδεολογική γλώσσα. Στη Λατινική Αμερική στόχος των ιθαγενών κινημάτων είναι όχι η οικονομική ανάπτυξη, μα η εναρμόνιση με τη «PachaMama», τη Μητέρα Γη. Λένε ότι δεν επιθυμούν τη μεγιστοποίηση της εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων, αλλά μια πιο λογική χρήση τους που να σέβεται την οικολογική ισορροπία. Αναζητούν το ευ ζην – «Buen Vivir». Το δίλημμα που ανακύπτει είναι αν ο δρόμος προς μια καλύτερη ζωή των ανθρώπων στο νότιο ημισφαίριο μπορεί να στηρίζεται σε μια σοσιαλιστική αντίληψη της κοινωνίας, και να συνυπάρξει με διαρκή οικονομική ανάπτυξη; Ή μήπως απαιτεί -αυτό που κάποιοι αποκαλούν- μια αλλαγή στις πολιτισμικές αξίες, έναν κόσμο του ευ ζην; Αυτή η διαβούλευση γίνεται αυτή την περίοδο στις δυνάμεις της Αριστεράς της Λατινικής Αμερικής. Πώς αυτό εκτείνεται στο εσωτερικό δίκτυο της Ασίας, της Αφρικής και ακόμη της Ευρώπης;<br /><br />Ν.Τ.: Αυτό αποτελεί ένα ζήτημα για διαβούλευση, υπάρχουν κι άλλα. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη Βραζιλία, μια σημαντικότατη χώρα, η οποία έχει ίσως ένα από τα πιο ισχυρά κοινωνικά κινήματα παγκόσμια, το MST (Κίνημα Ακτημόνων Εργατών). Υπάρχει ένα πολιτικό κόμμα, το Εργατικό Κόμμα, το οποίο κέρδισε τις εκλογές και βρίσκεται κοντά στο MST χωρίς να ταυτίζονται τα δύο. Έχω παρευρεθεί σε συνέδρια του MST στα οποία εξηγούν ότι θα υποστηρίξουν κάποιες από τις πολιτικές του Εργατικού Κόμματος, ωστόσο δεν θεωρούν πως τους εκπροσωπεί. Θα επιδιώξουν τις δικές τους πολιτικές κολλεκτιβοποίησης, απαλλοτρίωσης γαιών και εξασφάλισης εργασίας για τους απόρους, κ.ο.κ. Λένε : «όσο το Εργατικό Κόμμα κατά κάποιον τρόπο συνεργάζεται ΟΚ, θα συνεργαστούμε, αλλά εμείς ακολουθούμε το δικό μας ξεχωριστό μονοπάτι. Ίσως να υπάρχει κατά μία έννοια, μια ουδέτερη υποστήριξη αλλά έχουμε κι έναν σαφή διαχωρισμό. Αυτοί ξεπληρώνουν τράπεζες κ.λπ. – αυτά δεν ανήκουν στις δικές μας πολιτικές. Επίσης τρέχουν ένα πρόγραμμα για τη φτώχεια σ’ έναν βαθμό και αυτό είναι ΟΚ». Διαπιστώνουμε εδώ μια αντίφαση.<br /><br />Έπειτα είναι ένα άλλο ζήτημα, αυτό στο οποίο αναφερθήκατε, που είναι πολύ πιο βαθύ. Και αυτό είναι η ειλικρινά μεγάλη πίεση των γηγενών κοινοτήτων. Είναι η πιο καταπιεσμένη πληθυσμιακή ομάδα στον κόσμο, όσοι τουλάχιστον από αυτούς έχουν επιζήσει: στο Βορρά έχουν σχεδόν αφανιστεί, μα στο Νότο έχουν επιζήσει και μάλιστα σε σημαντικό βαθμό. Στη Βολιβία αποτελούν την πλειοψηφία , στο Εκουαδόρ περίπου, όπως και να είναι, αποτελούν μια σημαντικού μεγέθους πληθυσμιακή ομάδα σε όλο το εύρος της περιοχής των Άνδεων. Πρόκειται για αρκετά ισχυρές ομάδες που προωθούν μια πολιτική περίπου όπως την περιγράψατε, συχνά ακριβώς έτσι, όταν λένε «κοιτάξτε, θέλουμε μια βιώσιμη Γη, θέλουμε μια βιώσιμη κοινωνία η οποία να βρίσκεται σε αρμονία με τη Γη, την οποία εμείς δεν αγνοούμε, είναι μέρος της ζωής μας». Συγκεκριμένα, οι Ιθαγενείς του Εκουαδόρ διατυπώνουν την απορία: «δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο πρέπει να καταστραφεί η κοινωνία μου, ώστε κάποιοι να μποτιλιάρονται στην κίνηση στη Νέα Υόρκη». Τελικά η επιλογή αφορά ακριβώς αυτό, τα κοιτάσματα πετρελαίου που υπάρχουν στο Εκουαδόρ. Η ίδια διαμάχη διεξάγεται και στην Ασία, όχι μόνο στη Νότια Αμερική.<br /><br />Για παράδειγμα, στην Ινδία η μισή χώρα βρίσκεται σε αναταραχή εξαιτίας των κυβερνητικών προσπαθειών να εισβάλουν σε περιοχές κάποιων φυλών για την αρπαγή φυσικών πόρων. Αυτό οδηγεί σε έναν πραγματικό πόλεμο, βασικά, ανάμεσα σε ανθρώπους που επιθυμούν να διατηρήσουν τις κοινωνίες και τον τρόπο ζωής τους, ενάντια στον κίνδυνο μιας ουσιαστικά ολοκληρωτικής καταστροφής που μπορούν να επιφέρουν οι μεταλλευτικές δραστηριότητες - κρατικών ή διεθνών εταιρειών. Μόλις το περασμένο καλοκαίρι είδα να συμβαίνει ακριβώς το ίδιο στη Νότια Αμερική, όταν ήμουν στην Κολομβία. Στη νότια Κολομβία υπάρχει μια απομακρυσμένη περιοχή σε κίνδυνο: χωριά που προσπαθούν να προστατεύσουν τους πόρους τους, όπως ένα βουνό κοντά στον οικισμό, από τις μεταλλευτικές εταιρείες και τις κυβερνητικές προσπάθειες να ιδιωτικοποιήσουν το νερό. Το τελευταίο μπορεί να ακούγεται ενδιαφέρον σ’ ένα οικονομοτεχνικό σεμινάριο, μα στην πράξη σημαίνει ότι αν κάποιος δεν μπορεί να πληρώσει γι’ αυτό, δεν θα έχει παροχή νερού. Διεξάγονται λοιπόν μάχες γι’ αυτό. Και αυτό γίνεται στην Κολομβία, γίνεται στην Ινδία, γίνεται στο Εκουαδόρ, γίνεται ακόμη και στα Απαλάχια Όρη στις ΗΠΑ όπου ένας φτηνός τρόπος εξόρυξης χρυσού είναι η απόσκαψη της ίδιας της κορυφής του ορεινού όγκου!<br /><br />Δεν χρειάζεται να σας πω τι επιπτώσεις έχει αυτή η τακτική. Προκαλούνται έτσι διαμάχες και συγκρούσεις, και φυσικά είναι περίπλοκο το θέμα γιατί οι εργάτες στα μεταλλεία –επανερχόμαστε στο κλουβί- οι εργάτες δεν έχουν άλλο τρόπο βιοπορισμού. Αν λοιπόν σταματήσει η εξόρυξη θα πεινάσουν. Έτσι, ως εργάτες των μεταλλείων επιθυμούν τη συνέχιση της εξόρυξης, ως κάτοικοι της περιοχής είναι αρνητικοί – πρόκειται για τα ίδια άτομα.<br /><br />Αυτές οι διαμάχες διεξάγονται βέβαια παντού στον κόσμο, αν το πάμε όμως λίγο παραπέρα, τίθεται το ερώτημα αν θα έπρεπε κατ’αρχήν να εξορύσσουμε χρυσό! Τώρα προσεγγίζουμε την πραγματική κρίση. Αν συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε ορυκτά καύσιμα όπως κάνουμε ως τώρα, η συνέχεια αυτής της συζήτησης τίθεται σε αμφισβήτηση γιατί αν συμβεί αυτό, δεν θα υπάρξει τελικά καμία βιώσιμη κοινωνία. Βρισκόμαστε λοιπόν σ’ ένα σημείο στην ιστορία, όπου τίθεται σε διακύβευση η ίδια η μοίρα του είδους – κι αυτό εκτείνεται πολύ πέρα από τη δημοσιονομική κρίση, τη δημοκρατία ή οτιδήποτε άλλο. Και φαίνεται να πηγαίνουμε προς τη λάθος κατεύθυνση. Η κατεύθυνση που ακολουθούμε είναι εξαιρετικά καταστρεπτική και απειλητική, γιατί διαμορφώνει μια προεξάρχουσα κρίση που επισκιάζει όλα τα υπόλοιπα.<br /><br />Αλλά αυτά τα προβλήματα αφορούν όλο τον κόσμο. Η Νότια Αμερική αποτελεί μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση ακριβώς για το λόγο που ανέφερες: έχουν περάσει 500 χρόνια από την εισβολή των Ισπανών και των Πορτογάλων. Και όλη αυτή την περίοδο, η Νότια Αμερική εποικίστηκε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κάποτε ήταν άμεσες αποικίες, κάποτε νεο-αποικίες, πάντα όμως κάτω από ξένη κυριαρχία, αρχικά από ευρωπαϊκή, στη συνέχεια αμερικανική. Και οι χώρες διαχωρίστηκαν η μία από την άλλη ενώ υπήρξε διάσπαση και εσωτερικά. Και κάθε μία έχει μια μικρή, κυρίως εξευρωπαϊσμένη, συχνά λευκή ελίτ: πολύ πλούσια, πολύ προνομιούχα, προσανατολισμένη προς τη Δύση, με δεύτερες κατοικίες στη Ριβιέρα και παιδιά που φοιτούν στο Harvard και άλλα τέτοια. Υπάρχει επίσης, μια τεράστια μάζα βαθιά εξαθλιωμένων ανθρώπων. Η Λατινική Αμερική έχει πιθανότατα εξαιρετικά αποθέματα πλουτοπαραγωγικών πηγών, αλλά ταυτόχρονα έχει ίσως και κάποια από τα χειρότερα προβλήματα φτώχειας και ανισότητας σε παγκόσμια κλίμακα. Και αυτά τα δύο είδη αποσύνθεσης –χώρες που διασπώνται, εσωτερική αποσύνθεση και διαχωρισμό μεταξύ μιας πλούσιας ελίτ, προσανατολισμένης στη Δύση και στη μάζα του πληθυσμού– έρχονται στο προσκήνιο για πρώτη φορά σε 500 χρόνια. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές οπτικές, φραγμοί κι εμπόδια μα τουλάχιστον ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτά τα ζητήματα για πρώτη φορά. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Δεν είναι όπως όταν η Κίνα λέει «μη μας στριμώχνετε πολύ» αλλά φτάνουμε σε ένα σημείο που δεν απέχει πολύ από αυτό. Έτσι, για παράδειγμα ,τον περασμένο Φεβρουάριο νομίζω, χώρες του δυτικού ημισφαιρίου συγκρότησαν μια ένωση συμπεριλαμβάνοντας όλη τη Λατινική Αμερική, αποκλείοντας τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά. Δεν έχει ακόμη ξεκινήσει να λειτουργεί σοβαρά, όμως είναι ένα βήμα. Ένα βήμα προς το θρίαμβο πάνω στη μέγγενη του καπιταλισμού. Τώρα, για να επανέλθω στο αρχικό σημείο για τους Hardt και Negri, νομίζω ότι αυτά είναι τα πραγματικά γεγονότα που συμβαίνουν.<br /><br />Κ.: Σε αντίθεση με τις θεωρητικές αφαιρέσεις;<br /><br />Ν.Τ.: Σε αντίθεση με κάποιες αφηρημένες εικόνες που δεν μου φαίνεται να ανταποκρίνονται στον πραγματικό κόσμο, ή τουλάχιστον από τη δική μου οπτική, δεν παρέχουν ένα χρήσιμο πλαίσιο ανάλυσης. Ωστόσο, πιστεύω πως οι εξελίξεις αυτές είναι αρκετά σημαντικές και το ερώτημα που τίθεται, ας πούμε, της ανάπτυξης σε αντιδιαστολή με τη διαμόρφωση μιας βιώσιμης σχέσης με τη Γη και το περιβάλλον, είναι πραγματικό και η διαμάχη αυτή είναι μια από τις συγκρούσεις που διεξάγονται αυτή τη στιγμή σε όλο τον κόσμο. Και δεν μπορούμε να τις παραβλέψουμε κρυμμένοι σε πλούσιες πόλεις όπως η Βοστώνη, γιατί αν συνεχίσουμε έτσι, σε λίγο θα έχουμε βυθιστεί κάτω από το νερό.<br /><br /><span style="font-style: italic;">*Η συνομιλία με τον Νόαμ Τσόμσκι έγινε στις εγκαταστάσεις του ΜΙΤ στη Μασαχουσέτη, όπου στις δεκαετίες ’60, ’70 και ’80 αναπτύχθηκε και εξελίχθηκε η πληροφορική.</span><br /><br /><span style="font-style: italic;"><br />** AFL-CIO, (American Federation of Labor and Congress of Industrial Organizations</span></span></span>). <span style="color: rgb(0, 0, 0); font-style: italic;font-family:arial;" >Είναι το αμερικάνικο αντίστοιχο της ΓΣΕΕ που αποτελείται από 57 εθνικά και ομοσπονδιακά εργατικά σωματεία και συνδικάτα.</span></span><br /></div><p class="MsoNormal" style=""><span style=";font-family:TimesNewRomanPSMT;font-size:17pt;" ><i><o:p></o:p></i></span></p>folded-inhttp://www.blogger.com/profile/03656921267255948229noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6377735969728850752.post-42371869136528275562010-12-20T19:39:00.004+02:002010-12-20T19:57:04.197+02:00Η ηθική του παιχνιδιού_συνέντευξη του Pat Kane στη Δάφνη Δραγώνα<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEha753llX1koBIH4gmxe0Gz8XoeMC2vrAYf3s_MKKI2jLm8vvFHyzVEO4seOTW34arNLzk3l-22Z1KHTZV8DmwrBn-qrHKPyI8RnpuKbR1hrkMR6Ej_uvo8njT7F_aPHkUzSnDgLdMUbTns/s1600/1708.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 330px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEha753llX1koBIH4gmxe0Gz8XoeMC2vrAYf3s_MKKI2jLm8vvFHyzVEO4seOTW34arNLzk3l-22Z1KHTZV8DmwrBn-qrHKPyI8RnpuKbR1hrkMR6Ej_uvo8njT7F_aPHkUzSnDgLdMUbTns/s400/1708.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5552821852634472722" border="0" /></a><br />O Pat Kane είναι o συγγραφέας του Play Ethic, <a href="http://www.theplayethic.com/">www.theplayethic.com</a>. Δίνει συχνά διαλέξεις ανά τον κόσμο σχετικά με τη δυναμική και τις δυνατότητες του παιχνιδιού. Είναι επίσης μουσικός και το ήμισυ του ποπ γκρουπ Hue And Cry , <a href="http://www.hueandcry.co.uk./">www.hueandcry.co.uk.</a> Η παρακάτω συνέντευξη που έδωσε στη Δάφνη Δραγώνα δημοσιεύτηκε στο τεύχος 12 του περιοδικού <a href="http://www.konteinermag.blogspot.com/">Κοντέινερ</a>.<br /><br /><br />Δ.Δ Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά! Μπορείτε να μας εξηγήσετε τι είναι η ηθική του παιχνιδιού και πώς την εντοπίζετε στη σημερινή κοινωνία;<br /><br /><br />P.K Η ηθική του παιχνιδιού έρχεται μετά την ηθική της εργασίας. Εάν η ηθική της εργασίας ήταν η κυρίαρχη νοοτροπία που επέτρεψε σε παλαιότερες γενιές να αντιληφθούν τη θέση τους στη βιομηχανική κοινωνία, η ηθική του παιχνιδιού είναι η νοοτροπία της σύγχρονης εποχής, της μεταβιομηχανικής περιόδου που ταιριάζει στις γενιές της εποχής της πληροφορίας, των δικτύων και της παγκοσμιοποίησης.<br /><br />Το παιχνίδι αντανακλά μία πηγαία και αστείρευτη ικανότητα προσαρμογής, πειραματισμού, ευελιξίας, αισιοδοξίας όλων των θηλαστικών, και ειδικά των ανθρώπων. Διαμορφώνει ικανότητες απαραίτητες σε κάθε εποχή αλλά και ειδικά για τη δική μας που χαρακτηρίζεται από αλλεπάλληλες αλλαγές και μετασχηματισμούς στους χώρους της παραγωγής, του περιβάλλοντος και του πολιτισμού. Το παιχνίδι μπορεί και υπόσχεται ριζικές αλλαγές συστημάτων και δομών μέσα από μια γενιά “παικτών” ενεργή και ανοιχτή. Γιατί οι πολίτες - παίκτες, αντιλαμβάνονται πολύ καλύτερα όχι μόνο τους κανόνες που επιβάλλουν τα παιχνίδια του συστήματος αλλά και τις ίδιες τις δυνατότητες που έχουν να τους ανατρέψουν, να τους αγνοήσουν ή και να τους φανταστούν αλλιώς.<br /><br /><br /><br />Δ.Δ Στα κείμενα σας, αναφέρεστε συχνά στους “soulitarians”, τη νέα γενιά εργατών που είναι οι γεμάτοι ψυχή νέοι παίκτες του σημερινού πολιτισμού. Όχι proletarians αλλά soulitarians. Μιλάτε για αυτούς (... μάλλον για εμάς) που μάθανε να “κατεβάζουν” τις ζωές τους δωρεάν και να τις μοιράζονται, να ταξιδεύουν με φτηνές αεροπορικές εταιρίες, να βασίζουν τις ζωές τους στις ικανότητες επικοινωνίας τους και στη συναισθηματική τους νοημοσύνη. Αυτή είναι ίσως η γοητευτική πλευρά της νέας δημιουργικής τάξης που αναδύθηκε την τελευταία δεκαετία. Αλλά και τελικά; Πώς θα σχολιάζατε την ίδια αυτή τάξη στην εποχή της οικονομικής κρίσης;<br /><br /><br />P.K Η αλήθεια είναι πως μέρος της έμπνευσης μου για το σοουλιταριάτο διαμορφώθηκε μέσα από την αισιοδοξία που συνόδευε την τεχνολογία στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Σήμερα είναι σαφές ότι το σοουλιταριάτο είναι και πρεκαριάτο, η νέα γενιά της επισφάλειας. Πιστεύω όμως πως αν και τα δεδομένα άλλαξαν, τα βασικά χαρακτηριστικά παραμένουν. Ας πάρουμε για παράδειγμα την Ελλάδα αλλά και άλλες χώρες. Η νέα γενιά αν δεν κάνω λάθος είναι ανήσυχη, οι φοιτητές μάχονται. Μήπως οι “διευρυμένες ψυχές” της ψηφιακής γενιάς που μεγάλωσαν σε ανοιχτά δίκτυα με τη χαρωπή ψηφιακή αφθονία στα ακροδάχτυλα τους, έρχονται τώρα αντιμέτωπες με την οικονομική ανεπάρκεια και τη σκληρή ιεραρχία του δυτικού πολιτισμού? Από την αρχή αναφερόμουν στα κείμενα μου σε διανοητές σαν τον Antonio Negri και τον Paulo Virno για την επικοινωνιακή συγκρότηση του “πλήθους”, που σταδιακά συνειδητοποιεί τις δυνάμεις που διαθέτει σαν συγκινησιακή και γνωσιακή συλλογικότητα. Αυτές οι ιδέες δόμησαν ότι αποκαλώ “σοουλιταριάτο”: εκείνοι που διατηρούν τη “ψυχή” (την εσωτερικότητα και την ευθυμία που ο επικοινωνιακός καπιταλισμός χρειάζεται για να λειτουργεί) και την αναδιατάσσουν προκειμένου να οραματιστούν και να φέρουν στο φως νέους τρόπους ζωής ή ίσως τώρα στους δυσχερείς οικονομικά καιρούς, να διαδηλώσουν ενάντια στα όρια και τις ψεύτικες υποσχέσεις της τρέχουσας τάξης πραγμάτων.<br /><br />Έχω επίσης αρχίσει να σκέφτομαι περισσότερο πάνω στο πως αυτή η παιγνιώδης τεχνο-δυνατότητα θα συμβάλλει στη μείωση των εκπομπών διοξειδίου. Μπορεί η εμπειρία της γνώσης και της ψηφιακής δημιουργίας να περάσει και σε άλλες πλευρές της παραγωγής της υποκειμενικότητας; Ή πρέπει να αποκτήσουμε την επίγνωση πως οι παιχνιώδεις διαδράσεις μας με τις λογισμικές πλατφόρμες είναι σχεδιασμένες να μας αποσπούν την προσοχή από την κλιματική κρίση;<br /><br /><br />Δ.Δ Από αυτά που λέτε φαίνεται να ακολουθείτε επίσης τη σκέψη του ψυχολόγου Brian Sutton- Smith, γνωστός για το βιβλίο του πάνω στην αμφισημία του παιχνιδιού, The Ambiguity of Play (Harvard, 1997), και την έμφαση που προσδίδει στην προσαρμοστική ικανότητα που ενέχει το παιχνίδι. Βοηθά το παιχνίδι πιστεύετε στην αναπροσαρμογή και ανάκαμψη της ίδιας της κοινωνίας;<br /><br />P.K Το παιχνίδι γενικά θα λέγαμε, μοιάζει με μία ζώνη πειραματισμού και προσομοίωσης που μας βοηθά να δοκιμάσουμε πρώτα σε αυτό την κοινωνική μας ζωή και τα γνωσιακά μας οράματα χωρίς να κινδυνεύουμε παίρνοντας μεγάλα ρίσκα και έχοντας σοβαρές απώλειες. Συχνά στα κείμενα μου αναφέρομαι στο “έδαφος του παιχνιδιού”, ένα χώρο που τον διέπουν χαλαροί αλλά και άκαμπτοι κανόνες, που έχει ένα πλεόνασμα χρόνου, χώρου και υλικών και όπου η αποτυχία, το ρίσκο και η ανακατωσούρα είναι απαραίτητα για την εξέλιξη. Κι ο χώρος αυτός έχει ενδιαφέρον γιατί πάει πέρα από την προσαρμοστικότητα που σχετίζεται κυρίως με τις ατομικές ικανότητες ενός παίκτη. Για μένα (και συγχωρήστε την τελεολογία μου) η εξελικτική ιστορία του παιχνιδιού έτεινε αρχικά προς μια κοινωνική συναίνεση που είχε κοινωνικό – δημοκρατική βάση, άλλα που μπορεί να πάρει και άλλες μορφές περιλαμβάνοντας στοιχεία φιλελευθερισμού, ασφάλειας, ρίσκου και εξουσίας σε μία ισορροπημένη και υγιή αντιπαλότητα Τώρα, μία πολιτική αλλαγή με βάση το παιχνίδι θα μπορούσε να σημαίνει μία δραστική μείωση των ωρών εργασίας, ένα κοινωνικό μισθό, την ανάπτυξη ενός νέου κοινωνικού και πολιτισμικού εγχειρήματος, που θα μας μετακινήσει από την καθήλωση της κατανάλωσης προς μία ουσιαστική δημιουργία και παραγωγή. Μία εξουσία με μία χαλαρή αλλά εύρωστη δομή – αυτή είναι η εξελικτική δύναμη του παιχνιδιού.<br /><br />Δ.Δ Συχνά εργάζεστε ως σύμβουλος σε επιχειρήσεις, οργανισμούς και εταιρίες, εισάγοντας το παιχνίδι στο σύστημα και τη δομή της εργασίας. Η επινοητικότητα, η ζωντάνια, ο ανοιχτός χαρακτήρας του παιχνιδιού φαίνεται να πιστεύετε ότι διαμορφώνει πιο υγιείς και ανθεκτικούς οργανισμούς. Μάλιστα συχνά αναφέρεστε στη νέα διαχείριση “ανοιχτού κώδικα”. Είναι αυτό όντως εφικτό;<br /><br />P.K Πιστεύω πως πολλοί οργανισμοί ειδικά στον δημόσιο τομέα ή στην εκπαίδευση είναι ανοιχτοί στη διαμόρφωση μίας ζώνης παιχνιδιού όπως τουλάχιστον μπορούν να την αντιληφθούν. Π.χ. για την επαγγελματική εκπαίδευση των υπαλλήλων, αρκετοί φορείς προσφέρουν ειδικές άδειες ή προγράμματα training. Αυτές οι προσωρινές ευκαιρίες έχουν αρχίσει να επηρεάζουν την εξέλιξη της δομής των οργανισμών.<br />Αρχικά, θα μπορούσε να δωθεί στους εργαζόμενους πολύ μεγαλύτερη αυτονομία, ευρύτερος χώρος δράσης και έμφαση στα ενδιαφέροντα τους. Όπως συμβαίνει σε ένα παιχνίδι. Οι οργανισμοί που θα ακολουθούσαν μία τέτοια δομή θα μπορούσαν να οδηγηθούν στη συνέχεια σε μία νέα ανοιχτού κώδικα διαχείριση. Δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο. Αλλά στο χώρο των start ups και των πολιτιστικών οργανισμών αυτό φαίνεται κάπως πιο εφικτό. Ίσως γιατί εκεί αντιλαμβάνονται πως οι καλύτερες εμπορικά κινήσεις είναι αυτές που στηρίζονται από την ίδια την ομάδα που απαρτίζει τον οργανισμό γιατί τις πιστεύει και αφιερώνει σε αυτές χρόνο και ενέργεια. Οι χειρότερες εμπειρίες ήταν με τις μεγάλες ιδιωτικές εταρίες, γιατί βλέπουν την ηθική του παιχνιδιού σαν τον τρόπο να διατηρήσουν τα λαμπερά μυαλά στο ''κυνήγι του ταλέντου''.<br /><br /><br />Δ.Δ Μπορεί ο ανοιχτός χαρακτήρας του παιχνιδιού να καταρρίψει ιεραρχίες και όρια; Κάθε περίοδος έχει τους αποκλεισμούς της. Ποιός έχει τελικά δικαίωμα στο παιχνίδι; Ποιος αποφασίζει τους κανόνες των κοινωνικών παιχνιδιών; Αν λοιπόν το παιχνίδι μπορεί να έχει και πολιτικό χαρακτήρα, μπορεί άραγε να διαμορφώσει ένα νέο έδαφος που αυτή τη φορά θα ναι “κοινό” και αποκεντρωμένο για το νέο πλήθος;<br /><br />P.K Πιθανόν. Για μένα η ανάδυση του παιχνιδιού σαν σύγχρονο στοιχείο του πολιτισμού και σαν αφορμή για δράση και σκέψη οφείλεται σε δύο παράγοντες: στη συνέχιση κάποιων αντισυμβατικών πολιτισμικών αξιών από το 60 αφενός και στην εμφάνιση της νέας επικοινωνιακής υποδομής – του διαδικτύου – αφετέρου που προσέφερε τα εργαλεία για την εφαρμογή των αξιών αυτών και οδήγησε στη δημιουργία νέων ομάδων, οργανισμών, κινημάτων και δικτύων. Το παιχνίδι θύμισε και θυμίζει αυτό που φώναζαν οι υπέρμαχοι της άντι – παγκοσμιοποίησης: “ένας διαφορετικός κόσμος είναι πιθανός”.<br /><br />Νομίζω πως η θετική εκτίμηση του παιχνιδιού στους χώρους της διαχείρισης, της έρευνας και της διαφήμισης είναι ένα καλό σημάδι πως οι αξίες αλλάζουν επιτέλους και αφήνουν μία πιο ζωηρή δράση να ανατρέψει πουριτανικές προκαταλήψεις του παρελθόντος. Και αυτό συνάδει με τη θετική πρόσληψη της επισφάλειας ή την πιο αργή ζωή και την κουλτούρα της αδράνειας σήμερα. Σαν να ξυπνήσαμε και να αναζητούμε μία νέα άλλη μορφή ετερώνυμης εργασίας και σαν να ξαναβρήκαμε την επιθυμία για μία πιο άρτια και ικανοποιητική ζωή. Ίσως το παιχνίδι που αντίκειται στις κοινωνικές διευθετήσεις και τις συμβάσεις, να είναι αυτό που θα μας φέρει πιο κοντά σε νέους κανόνες με πιο συλλογικό και παραγωγικό χαρακτήρα.folded-inhttp://www.blogger.com/profile/03656921267255948229noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6377735969728850752.post-80971970577817331582010-12-14T17:46:00.004+02:002010-12-14T17:54:26.673+02:00Guy Debord: Το παιχνίδι του Πολέμου Alexander R. Galloway_1<div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDKT5HOqZ8lFkBzqqigCaj1UMomsTdU7ehc38cICD1_75YqSzjjn-ka9JCpXkOwTB1qTE4ylN_Y8wuOEVMHzoVSW74_HRivCKAZOEFKvQ0YhvEYTTdFzxm9nyHvlK1WFt_rCdFZhyCIFvG/s1600/article02.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 283px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDKT5HOqZ8lFkBzqqigCaj1UMomsTdU7ehc38cICD1_75YqSzjjn-ka9JCpXkOwTB1qTE4ylN_Y8wuOEVMHzoVSW74_HRivCKAZOEFKvQ0YhvEYTTdFzxm9nyHvlK1WFt_rCdFZhyCIFvG/s400/article02.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5550565043648182578" border="0" /></a><span style="font-style: italic;font-size:85%;" ><span style="font-family: arial;">Alice Becker-Ho and Guy Debord playing the Game of War, 1977.</span></span><br /><br /><div style="text-align: left;"><span style="font-size:100%;"><br />_1 : <span style="font-style: italic;">Ο Alexander R. Galloway είναι συγγραφέας και αναπληρωτής καθηγητής στο τμήμα Πολιτισμού και Επικοινωνίας στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης.<br /></span><br />Το παράκάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στο <a href="http://www.konteinermag.blogspot.com/">Κοντέινερ 12</a>. <span style="font-style: italic;"><br /></span><br /><br />Τον Ιανουάριο του 1977 ο Debord ίδρυσε μια εταιρία με την επωνυμία Strategic and Historical Games. Η εταιρία είχε ένα άμεσο στόχο: την παραγωγή του Kriegspiel*. Εμπνευσμένο από την στρατιωτική θεωρία του Carl von Clausewitz** και τις Ευρωπαικές εκστρατίες του Ναπολέοντα, το Kriegspiel του Debord είναι μια παραλλαγή σκακιού για δύο παίκτες. ΄΄Οι εκπλήξεις αυτού του Kriegspiel μοιάζουν ανεξάντλητες΄΄ εξομολογήθηκε αργότερα. ΄΄ Ίσως πρόκειται για το μόνο πράγμα στο σύνολο του έργου μου-φοβάμαι πως πρέπει να ομολογήσω-που κάποιος θα μπορούσε να πει πως έχει κάποια αξία.΄΄<br /><br />Το ταμπλό του παιχνιδιού χωρίζεται σε βόρειο έδαφος και σε νότιο έδαφος, καθένα έχει μια μοναδική οροσειρά εννέα τετραγώνων, ένα ορεινό πέρασμα, τρία φρούρια και δύο οπλοστάσια. Επιπλέον κάθε φατρία έχει εννέα μονάδες πεζικού, τέσσερις ιππικού, δύο πυροβολικού (μία πεζή και μία έφιππη) και δύο μονάδες μεταβιβάσεων (μία πεζή και μια έφιππη). Οι γραμμές επικοινωνίας με τα οπλοστάσια διαχέονται κάθετα, οριζόντια και διαγώνια. Επιπρόσθετα, οι μονάδες μεταβιβάσεων διαβιβάζουν εντός των γραμμών επικοινωνίας που τους έχουν ανατεθεί. Όλες οι μονάδες ωφείλουν να είναι σε στενή επαφή με τις γραμμές επικονωνίας τους ή να γειτνιάζουν με μια φιλική μονάδα επικοινωνίας. Αν ξεκοπεί, η μονάδα βγαίνει εκτός του δικτύου επικοινωνίας και αδρανοποιείται.<br /><br />Οι γραμμές επικοινωνίας είναι άυλες κατασκευές και γι΄αυτό δεν έχουν σύμβολο αναπαράστασης στο παιχνίδι. Αντί γι΄αυτό, κάθε παίκτης πρέπει να τις προβάλλει νοητικά στο game board. Όπως στις σκακιστική κίνηση “knight’s tour”***, οι γραμμές επικοινωνίας είναι στην ουσία ένα δίκτυο προτύπων σε υπέρθεση εντός του βασικού πλέγματος των τετραγώνων, που βοηθά να οριστεί που και πως μπορεί να κινηθεί κάθε κομμάτι. Καθώς το παιχνίδι ξεδιπλώνεται, αυτά τα πρότυπα μπορούν ν΄αλλάζουν, αυξάνοντας την πολυπλοκότητα με τα πιθανά παιχνίδια και τις πιθανές στρατηγικές που μπορούν να προκύψουν. Ενώ ο Debord έδινε έμφαση στη συμμετρική ποιότητα της πολεμικής σύρραξης του Clausewitz, τόνιζε επίσης πως το έδαφος του ταμπλό θα έπρεπε να είναι ασύμμετρο.<br /><br />Εδώ αποκαλύπτεται το ταλέντο του Debord στο σχεδιασμό παιχνιδιών. Ο σκοπός του ήταν να πετύχει ισσοροπία διαμέσου της ασυμμετρίας, έτσι που το παιχνίδι να μην εκπέσει σε προβλεπόμενες στρατηγικές και στυλ παιξίματος. Συνεπώς ενώ κάποιες προσεγγίσεις είναι καλύτερες από άλλες, δεν υπάρχει ΄΄βέλτιστη΄΄ διάταξη στο παιχνίδι. Αντίθετα, το παιχνίδι παίζεται μέσω μιας σειράς συμβιβασμών, και ο παίκτης πρέπει συνεχώς να αποφασίζει μεταξύ ΄΄αντιφατικών αναγκαιοτήτων΄΄. Σε κάθε επιθετική κίνηση τα νώτα του παίκτη γίνονται ευάλωτα. Αυτή η διαλεκτική ένταση ήταν μέρος αυτού που ο Debord στόχευε να πετύχει με το παιχνίδι.<br /><br />Έτσι, οι δύο οροσειρές στο παιχνίδι είναι τοποθετημένες ασυμμετρικά: Το βόρειο βουνό σκίζει το έδαφος βαθιά μεταξύ ανατολής και δύσης, εμποδίζοντας την παράπλευρη κίνηση αλλά αφήνει ένα άβολο πέρασμα κατά μήκος της κορυφής. Το νότιο βουνό είναι ένας τοίχος που αποτρέπει την από κάτω πρόσβαση κάνοντας κάθε εισχώρηση στο εδαφος του δύσκολη. Αλλά πιο σημαντική είναι η τοποθέτηση των οπλοστάσιων. Τα δύο νότια, μακριά μεταξύ τους βρίσκονται στο χαμηλότερο σημείο, ενώ τα βόρεια είναι τοποθετημένα προοπτικά κοντά στο κέντρο. Αυτό προδιαθέτει για δύο διαφορετικά στυλ παιχνιδιού. Ο νότος πρέπει να φτιάξει άμεσα μια ζώνη άμυνας ή αλλιώς να θυσιάσει ένα οπλοστάσιο και να αμυνθεί με το άλλο. Ο βορράς από την άλλη, μπορεί να χρησιμοποιήσει τη μορφολογία του εδάφους σαν πλεονέκτημα, επωφελούμενος από την προστασία που προσφέρει το βουνό (που εμποδίζει τα πυρά) ενώ έχει επιπλέον τη δυνατότητα αντεπίθεσης στο ορεινό πέρασμα εντός του εύρους του δυτικού του οπλοστάσιου.<br /><br />Ενώ είναι απλό κατά βάση, ο Debord πίστευε πως το Kriegspiel αναπαριστούσε με παιγνιώδη τρόπο όλες τις απαραίτητες αρχές του πολέμου, ότι ονόμαζε ΄΄τη διαλεκτική κάθε σύγκρουσης΄΄. Αλλά παραμένει η ερώτηση: Γιατί το παιχνίδι είναι τόσο συμβατικό ενώ το υπόλοιπο έργο του τόσο ριζοσπαστικό? Γιατί στην περίοδο του ύστερου μοντερνισμού και της γέννησης της πληροφορικής οικονομίας ο Debord ποθεί την επιστροφή στα μαθηματικά μοντέλα αντιπαράθεσης που έχουν τις ρίζες τους στον 18 αιώνα? Τελικά αυτό που τράβηξε τον Debord στο Kriegspiel δεν ήταν μια επιχειρηματολογία για την περιοδικότητα της ιστορίας. Από την άποψη του ένα παιχνίδι μπορεί να περικλείει μόνο γενικές αρχές, συνεπώς αφηρημένες προσομοιώσεις πολέμων όπως το σκάκι ήταν πιο κατάλληλες από τις αναπαραστάσεις συγκεκριμένων Ναπολεόντιων εκστρατιών.<br /><br />Το να ξέρει επακριβώς πως έχασε τον πόλεμο η Πρωσσία δεν είχε ενδιαφέρον για τον Debord. Αλλά το να γνωρίζει κανείς τους αφηρημένους, γενικούς κανόνες του ανταγωνισμού, είναι το κλειδί. Όμως, ΄΄αφηρημένο και γενικό΄΄ δεν σήμαινε ΄΄θεωρητικό΄΄ για τον Debord. Αντιλαμβανόταν τη θεωρία σαν κατώτερη μορφή γνώσης, υποκείμενη στο ξεπέρασμα, μονίμως απαρχαιωμένη. Γι αυτό ο Debord ήταν τόσο γοητευμένος από τον πόλεμο.<br />΄΄Πόλεμος΄΄ για τον Debord σημαίνει ΄΄όχι θεωρία΄΄ (όπως για τον Ναπολέοντα σήμαινε ΄΄όχι ιδεολογία΄΄). Πόλεμος είναι το πράγμα που δεν είναι αόριστο. Αναβλύζει από την καρδιά μέσα από ένα ευαίσθητο και πρακτικό εμπειρισμό. Η ύπαρξη του εξαρτάται από την εκτέλεση των κινήσεων. Ο πόλεμος είναι το αντίθετο του απόλυτου.<br /><br />Ο πόλεμος είναι ενδεχομενικότητα- αυτός ο ειδικός όρος ο τόσο αγαπητός- στα προοδευτικά κινήματα του τέλους του 20ου αιώνα. Σίγουρα ο χώρος της προσομοίωσης και η κατασκευή μοντέλων παραμένει πάντα μια πικρή ιστορία για τα προοδευτικά κινήματα.<br />Αυτή είναι βαθειά ανησυχία που ελοχεύει κάτω από την επιφάνεια του παιχνιδιού του Debord. Η αριστερά πάντα εξαπατάται στον τομέα της αφαίρεσης. Δεν θέλω να ισχυριστώ πως το πνεύμα ή ο λόγος είναι από αναγκαιότητα αντίθετα στα προοδευτικά κινήματα. Παρόλαυτα η αλλαζονική επικράτεια του ορθολογικού ιδεαλισμού ήταν πάντα εμπόδιο για όσους υποφέρουν από απότομες μεταπτώσεις που σχετίζονται με τα<br />πραγματολογικά δεδομένα. Όπως δήλωσε ο Debord το 1978: οι πρωτοπορείες δεν έχουν παρά μια ευκαιρία. <br /><br /><br /> Guy Debord, Panégyrique, πρώτος τόμος (Paris: Gallimard, 1993), 70. Βλέπε Alice Becker-Ho and Guy Debord, Le Jeu de la Guerre: Relevé des positions successives de toutes les forces au cours d’une partie (Paris: Gallimard, 2006), 167. Becker-Ho and Debord, Le Jeu de la Guerre, 151 <br /><br /><br />* Kriegspiel, πολεμικό επιτραπέζιο παιχνίδι του 1800 με σκοπό την εκπαίδευση του Πρωσσικού στρατού.<br /><br />** Carl von Clausewitz, Πρώσσος στρατιωτικός και θεωρητικός του πολέμου που επέκτεινε την ηθική και πολιτική διάσταση του πολέμου. Γνωστή φράση του: ΄΄ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα΄΄.<br /><br />***knight’s tour, μαθηματικό πρόβλημα που αναπαρίσταται με ένα ιππότη σε μια σκακιέρα. Ο ιππότης πρέπει να περάσει από όλα τα τετράγωνα με βάση του κανόνες του σκακιού και να απειλήσει το αρχικό τετράγωνο απ΄όπου ξεκίνησε με σκοπό την άμεση επανάληψη της διαδρομής. <br /><br /><br /></span></div></div>folded-inhttp://www.blogger.com/profile/03656921267255948229noreply@blogger.com8