The Anomalous Wave

http://www.edu-factory.org/edu15/images/stories/2.jpg

Άρθρο στο όγδοο τεύχος του Κοντέινερ

We all are on the same blue boat with yellow stars.

Τον Αύγουστο του 2008 στην Ιταλία, η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι χρησιμοποιώντας σαν αφορμή την παγκόσμια οικονομική κρίση, ψηφίζει το νόμο 133/2008, μια κίνηση που μειώνει δραματικά τις επιχορηγήσεις στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα. Περιορισμοί στο εκπαιδευτικό προσωπικό, αναστολές πληρωμών, καταστάσεις εξαίρεσης, ερευνητές με περιορισμούς και βραχυπρόθεσμες συμβάσεις. Με άλλα λόγια, με το πρόσχημα της ιδιωτικοποίησης του πανεπιστημιακού συστήματος, έθεσε σε εφαρμογή μια επιχείρηση υπεξαίρεσης ενός κοινού αγαθού, την παραγωγή της δημόσιας γνώσης.

Η συνταγή της επιχειρηματοποίησης του πανεπιστημίου είναι απλή. Χρέωση της κρίσης στους φοιτητές. Όπως λέει ο Gigi Roggero σε ένα άρθρο του στο περιοδικό Posse*, <<η κρίση του πανεπιστήμιου δεν έχει τίποτε να κάνει απλώς και μόνο με τις περικοπές της δημόσιας χρηματοδότησης και την ενεργοποίηση των ιδιωτικών επενδύσεων (που όμως στην Ιταλία είναι παντελώς απούσες) στον τομέα της ανώτατης εκπαίδευσης: είναι η ίδια η διαλεκτική μεταξύ δημόσιου κι ιδιωτικού που διαλύεται . Οι φοιτητές εφοδιασμένοι με μειονεκτικό ανθρώπινο κεφάλαιο, θα πρέπει να πληρώνουν ψηλότερα δίδακτρα για να κάνουν μια επένδυση στο ίδιο τους το μέλλον ή, καλύτερα, σ’ αυτό που στις χρηματοοικονομικές αγορές ονομάζεται μέλλον>>. Η επισφάλεια της εργασίας στις αγορές έρχεται να ΄΄δέσει΄΄ δηλαδή, με την εισαγωγή της επίσης στους χώρους της γνωσιακής εργασίας, που παράγει τις μορφές υποκειμενικότητας του μέλλοντος.

Οι αντιδράσεις στο νομοσχέδιο ήταν εντυπωσιακές. Εκατομμύρια άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους, έγιναν καταλήψεις σχολών και γραφείων διοίκησης, ενημερώσεις και συζητήσεις στους δημόσιους χώρους. Το ΄΄Όχι΄΄ στην εμπορευματοποίηση της γνώσης, στο πανεπιστήμιο εταιρία και σε ένα οικονομικό σύστημα αποκλειστικά αφιερωμένο στο να μεταστρέφει τα πάντα σε κέρδος, ακούστηκε και μεταφέρθηκε στη μισή Ευρώπη. Έτσι γεννήθηκε το Ευρωπαϊκό Ανώμαλο Κύμα που ξεπερνώντας τα σύνορα των κρατών, μετασχηματίστηκε σε κοινωνικό κίνημα έχοντας σαν βασικό σλόγκαν το: Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση σας. Και αυτό που στην ουσία θορύβησε τους θεσμικούς φορείς στα πανεπιστήμια και τα νεοφιλελεύθερα παπαγαλάκια μέσα στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και στους κομματικούς μηχανισμούς – δεξιάς ή αριστεράς- ήταν πως οι άνθρωποι άρχισαν να αποκτούν μια άλλου είδους συνείδηση σύγκρουσης και ρήξης, κινούμενοι έξω από τα συνήθη πλαίσια των κομμάτων.

Ξανά ο Gigi Roggero: <<Είναι διπλή η κρίση που οι φοιτητές κι οι επισφαλείς εργαζόμενοι αρνούνται να πληρώσουν: η κρίση του πανεπιστήμιου κι η παγκόσμια οικονομική κρίση. Δυο διαπλεκόμενες κρίσεις, αν σαν το χρηματοοικονομικό σύστημα εννοούμε την πραγματική και συγκεκριμένη μορφή της καπιταλιστικής οικονομίας μέσα σ’ ένα σύστημα συσσώρευσης, το οποίο πρέπει να αξιοποιήσει (υπεξαιρώντας το) εκείνο που δεν μπορεί πια να μετρήσει.>> Ή όπως λένε διάφοροι εκπρόσωποι του Κύματος: γιατί στην Ευρώπη, σε μια δηλαδή οικονομία που θέτει κεντρικά τη σχέση της με τους γνωσιακούς πόρους, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια εξαιρετικά έντονη επίθεση ενάντια στα ιδρύματα μετάδοσης, παραγωγής και κυκλοφορίας της γνώσης? Και ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος του πανεπιστημίου σήμερα μέσα στο πλαίσιο του γνωσιακού καπιταλισμού?

Την περίοδο που διανύουμε η αρχική ορμή του Κύματος έχει μετριαστεί υπό την πίεση μαφιόζικου τύπου πολιτικών και σιωπηλών συμφωνιών μεταξύ απεργοσπαστών, κυβερνήσεων, συνδικάτων και πολιτικών κομμάτων. Τα ευρωπαϊκά κράτη που ένιωσαν το Ανώμαλο Κύμα, αντέδρασαν με το γνωστό τρόπο: την καταπίεση του. Καταστολή των διαδηλώσεων και των διαμαρτυριών από την αστυνομία. Παρακρατικές και ακροδεξιές οργανώσεις έκαναν την επανεμφάνιση τους. Ποιο θα είναι το μέλλον των αντιδράσεων στις πανεπιστημιακές μεταρρυθμίσεις και ποια μορφή θα πάρει το Κύμα? Κάποιοι προτείνουν τη δημιουργία μιας διεθνούς οργάνωσης και σαν κομβικό σημείο αρχής δημιούργησαν την ιστοσελίδα www.europeananomalouswave.tk όπου συγκεντρώνονται πληροφορίες, ντοκουμέντα, μαρτυρίες και αναλύσεις από διάφορες οργανώσεις και πολιτικά υποκείμενα που συνδέονται με το Κύμα.

Ο Gigi Rommero συνοψίζοντας κάποιες απόψεις λέει πως αυτό που χρειάζεται τώρα είναι:

<< Να συνεχίζουμε να κάνουμε τη μητρόπολη ανήμπορη για τη διαχείρισή της, να εδραιώσουμε τους θεσμούς του αυτόνομου πανεπιστήμιου, να γενικεύσουμε τους εκπαιδευτικούς αγώνες σ’ όλη τη σύνθεση της εργασίας. Εδώ παίζεται το παιχνίδι. Το διακύβευμα, αν θέλετε να το πούμε έτσι, είναι να ξανασκεφτούμε με υλιστικούς όρους το θέμα της ελευθερίας, στο βαθμό που αυτή αφορά στις μορφές της εργασίας και της πανεπιστημιακής μεταρρύθμισης, όπως βρίσκεται εγκλωβισμένη μέσα στην επισφάλεια και τα εκπαιδευτικά προγράμματα. Η δική μας η ελευθερία μιλά τη γλώσσα της δύναμης της κοινωνικής συνεργασίας και της ζωντανής γνώσης, είναι μια ριζοσπαστική κριτική των σχέσεων αξιοποίησης και του διττού δημόσιου-ιδιωτικού πανεπιστήμιου. Είναι μια άγρια ελευθερία, επειδή δεν μπορεί να εκχωρηθεί. Είναι μια κοινή ελευθερία, επειδή είναι μεροληπτική. Είναι η ελευθερία, που έχουν τα κύματα, καθώς οργανώνονται.>>

· Ολόκληρο το άρθρο του Gigi Roggero σε Ελληνική μετάφραση του Μωυσή Μπουντουρίδη εδώ: http://thrymmata.blogspot.com/search/label/studitalia2008