Myfeed_1

Οι παρακάτω σημειώσεις είναι παράπλευρο υλικό σχετικά με το upcoming project Myfeed του Personal Cinema που σχετίζεται με τα άτομα και τα δίκτυα. Μέλη της ομάδας θα κάνουν από 3-5 Ιουλίου ένα workshop στη Καλαμάτα, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Μηδέν. Για τα workshops και το φεστιβάλ θα επανέλθω σε επόμενο ποστ.

Αυτό που συνεχίζει να κινεί την παραγωγή του συμβολικού και σε επέκταση τις διάφορες εκφάνσεις του πολιτισμικού είναι τα μυαλά και τα σώματα των ανθρώπων και όχι -ακόμα τουλάχιστον - οι μηχανές. Τα πρότυπα για την αντίληψη του κόσμου υπάρχουν μέσα στα μυαλά. Όταν λοιπόν αυτά τα πρότυπα αντίληψης έρχονται σε επαφή μέσω των networks με την χλωρίδα και την πανίδα των πληροφοριών του διαδικτύου, δηλαδή την πληθώρα των πολιτιστικών εκφράσεων που κυκλοφορούν εκεί έξω, μέσα από διαδικασίες που σχετίζονται με την προσοχή ή την απουσία της, τότε διαλέγουν, συνδυάζουν και ιδιοποιούνται στοιχεία.

Αυτή η διαδικασία είναι το υπερ-κείμενο και όπως λέει ο Manuel Castells, το υπερκείμενο είναι μέσα μας. Βρίσκεται στην εσώτερη ικανότητα μας να επανασυνδυάζουμε και να βγάζουμε νόημα από όλους αυτούς τους επανασυνδυασμούς. Τα επιμέρους δίκτυα και το διαδίκτυο συνολικά μας βοηθάει να κάνουμε αυτό το πράγμα. Το υπερκείμενο που διαμορφώνει τη συνείδηση μας δεν παράγεται εκεί έξω αλλά μέσα μας, από εμάς που το χρησιμοποιούμε. Συνεπώς, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα υπερ-κείμενο όπως συχνά αναφέρεται αλλά με μύρια όσα. Δηλάδή το δικό μου ,το δικό σου και του καθενός που έρχεται σε επαφή με την infosphere. Δεν υλοποιήθηκε ποτέ η εξαγγελία των 90¨ς, η ανάδυση δηλαδή ενός ηλεκτρονικού πολυμεσικού υπερκειμένου με όρους υλικού τεχνουργήματος. Κι αυτό σε συνάφεια με την επίσης αποτυχία δημιουργίας της ΄΄καθαρής΄΄ (purist) γλώσσας των γλωσσών που επίσης ευαγγελίστηκαν τα 90¨ς. Γιατί; Σίγουρα ο σπουδαιότερος λόγος είναι πως δεν υπήρξε ποτέ κάποιο συγκεκριμένο ενδιαφέρον, ίσως και η δυνατότητα εκ μέρους κάποιας από τις εταιρίες. Αν μη τι άλλο, κάποιες ιδέες πάνω σε αυτό έχει ο Ted Nelson.

Έτσι η κατάσταση σήμερα είναι μια πληθώρα υπερκειμένων, απλοικών ή πολύπλοκων, μέτριων σε πολιτισμική αξία ή αντίθετα πλούσιων κτλ. Όμως ο Castells θέτει ένα θεμελιακό ερώτημα που αφορά με δραματικό τρόπο το παρόν και τη σχέση μας με τα κοινωνικά δίκτυα, μεσω των οποίων στην ουσία ενεργοποιούμε σε συνεχή βάση τα προσωπικά μας υπερ-κείμενα. Αν οι πολιτισμικές εκφράσεις συγκεντρώνονται σε ένα πλατύ και ποικίλλο αστερισμό που μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σε ατομική βάση και στη συνέχεια να τον ιδιοποιούμαστε ο καθένας με με τους δικούς του κώδικες πως θα είναι δυνατόν να μιλάμε μια κοινή γλώσσα; Πως μπορούμε να μοιραζόμαστε με άλλους το νόημα στη κοινωνική ζωή;

Αν όντως υπήρχε ένα έξωτερικό από εμάς υπερ-κείμενο, ενσωματωμένο στα συστήματα των πολυμέσων μπορεί αυτό να σήμαινε μια συνολική πολιτισμική κυριαρχία αλλά οι διεργασίες θα ήταν κοινές για όλους, σαν εξωτερικές, πολύπλευρες ίσως αλλά με όμοιους κώδικες. Θα ήταν δηλαδή κάτι που θα έμοιαζε κατ΄αναλογία βέβαια με τους κοινούς κώδικες των μεγάλων ιδεολογιών του 19ου και του 20ου αιώνα. Όμως συνεχίζει ο Castells, φαίνεται πως οικοδομούμε (το νόημα τελικά) έξω από τον κόσμο των πολυμέσων, στα δικά μας συστήματα ερμηνείας, χρησιμοποιώντας το διαδίκτυο και έτσι είμαστε μεν ελεύθεροι αλλά δυνητικά αυτιστικοί. Γιατί πως μπορεί να γίνει αντιληπτό σε ένα προσωποποιημένο σύστημα αναφορών και συμπερασμάτων το κοινό νόημα, να υπάρξει κοινό έδαφος και τελικά η κοινωνία;

Τα μυαλά μας μοιάζουν με νησίδες αλλά από κάτω συνδέονται ακόμα με κοινό έδαφος. Πριν μερικά χρόνια είχε χρησιμοποιηθεί σχηματικά η εικόνα ενός τραπεζιού γύρω από το οποίο καθόντουσαν οι άνθρωποι για να κάνουν όσα κάνουν μεταξύ τους. Από πόλεμο μέχρι ειρήνη. Το διαδίκτυο αφαίρεσε αυτό το τραπέζι αλλά δεν το αντικατέστησε με κάτι άλλο. Και είναι με αυτή την έννοια που η τεχνολογία δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή αλλά ούτε και ουδέτερη. Η τεχνολογία είναι πάντα μια ρήξη. Και οι ρήξεις είναι άλματα αλλά και χάσματα και κενά. Μένει σε μας να επινοήσουμε κάτι που θα μας ξαναφέρει κοντά ή μακρυά αλλά θα μας ξαναφέρει. Ο Castells προτείνει το αυτονόητο σαν αντίβαρο, την τέχνη. Όχι μια τέχνη με προμελετημένες ατζέντες που καθορίζονται σε εταιρικά γραφεία ή σε παρόμοιους χώρους, αλλά μια τέχνη που θα είναι ένα πρωτόκολλο επικοινωνίας που θα αποκαθιστά τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων όπως και μεταξύ των ανθρώπων και της φύσης. Μια υβριδική τέχνη ανάμεσα στο διαδίκτυο και στους εαυτούς μας. Χρειαζόμαστε ένα HTML πρωτόκολλο που να περιέχει αλλά και να υπερβαίνει τον binary code. Έχουμε ανάγκη του ίσως και του μπορεί μεταξύ του 0 και του 1.