Link, Share and Hit

Το κείμενο γράφτηκε για τον κατάλογο της έκθεσης: AFTER THE RAGE, οργάνωση: BEHOLDS

The text is available in English here.


Συμπληρώνεται ένας χρόνος σχεδόν από τον Δεκέμβρη του 2010, όταν όλος ο κόσμος, έκπληκτος - ακόμα και οι ''μεγάλες δυνάμεις''- ερχόταν πρόσωπο με πρόσωπο, με αυτό που λίγο αργότερα πήρε το όνομα ''Αραβικές εξεγέρσεις''. Ίσως εδώ, θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί καλύτερα ο ενικός δηλαδή η ''Αραβική εξέγερση''. Αυτό για δύο λόγους: ο πρώτος, που επιβεβαιώνεται πια σήμερα, δείχνει πως παρά τις ιδιαιτερότητες που χαρακτηρίζουν τα γεγονότα στις χώρες και τις πόλεις της Αραβικής Άνοιξης, αυτό που συμβαίνει είναι μια γενική πολιτική αναταραχή, ουσιαστικά μια σειρά επαναστάσεων που βρίσκονται σε εξέλιξη, ή σε ανασυγκρότηση, στο σύνολο σχεδόν του αραβικού κόσμου, ενός κόσμου, που οι παρωπίδες του οριενταλισμού στη δύση αποκαλούν ''το ισλαμικό τόξο''.

Ο άλλος λόγος, για την χρήση του ενικού και όχι του πληθυντικού, είναι ένα παλιό ουσιαστικά διακύβευμα, μια απόπειρα ιδιοποίησης μέσω της ενοποίησης, των ονομάτων που έχουν τα γεγονότα, ένα παράγωγο του τρόπου που βλέπουν αυτό που συμβαίνει όσοι τα ονομάζουν: ''The facebook revolution'' ή ''The twitter revolution''. Και σίγουρα από μια οπτική γωνία, η χρήση των ψηφιακών δικτύων, μοιάζει να είναι η μορφή ενός ιντερνετικού υπερ-δαρβινισμού, όπου οι δυνάμεις της αλλαγής που συνήθως χρειάζονται χρόνια για να εξελιχθούν, στις συγκεκριμένες περιπτώσεις φαίνεται να έχουν συμπιεστεί σ΄ ένα χρονικό πλαίσιο μερικών εβδομάδων.

Αν κάποιος κάνει σήμερα μια έρευνα στη μηχανή αναζήτησης της Google, με τις λέξεις κλειδιά: facebook revolution, βρίσκεται μπροστά σε 410.000.000 σελίδες αποτελεσμάτων αναζήτησης, ενώ αντίστοιχα ο αλγόριθμος της Google βγάζει 355.000.000 σελίδες για την αντίστοιχη έρευνα με τις λέξεις twitter revolution. Εννοείται πως οι περισσότερες απ΄αυτές τις σελίδες αναφέρονται στις Αραβικές εξεγέρσεις. Παρεπμιπτόντος, μια έρευνα με τις λέξεις Russian revolution, δίνει 28.000.000 περίπου αποτελέσματα, νούμερο καθόλου ευκαταφρόνητο αλλά όχι και hype. Συνεπώς, σύμφωνα με την γνώμη της Google, αυτό που συμβαίνει στις Αραβικές χώρες, είναι μεν κάποιες δικτυωμένες επαναστάσεις όχι όμως οποιουδήποτε δικτύου, αλλά των εταιρικών δικτύων του facebook και του twitter. Έτσι, φαίνεται ταιριαστός ο σαρκασμός του καθηγητή Ulises Mejias 1, που πρότεινε να ονομαστεί η Μεξικανική επανάσταση του 1910-20 όχι από το μέσο που χρησιμοποίησε -για πρώτη φορά στην ιστορία- ο φωτογράφος Hugo Brehme, για να καταγράψει τις φρικαλεότητες του πολέμου, αλλά από το όνομα του κατασκευαστή του μέσου. Δηλαδή κάτι σαν: ''Viva Leica, cabrones! ''The Leica revolution is here''.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Πόσο πολύ το πολιτικό και κοινωνικό μέλλον καθώς και οι μορφές ρήξης με τον δεσποτισμό εξαρτώνται από τα κοινωνικά δίκτυα και τον χώρο του εικονικού γενικά; Ποια είναι ακριβώς η κατάσταση συγχώνευσης μεταξύ του ''πραγματικού'' και του ''εικονικού'' κόσμου και ποιος κερδίζει απ΄αυτό; Ο ιστορικός Robert Darnton 2 κάνει μια επισήμανση: ''τα θαύματα της τεχνολογίας των επικοινωνιών σήμερα, έχουν δημιουργήσει μια παραμορφωμένη συνείδηση σχετικά με το παρελθόν, μια γενική αίσθηση πως η επικοινωνία δεν έχει ιστορία, πως τίποτα σημαντικό δεν υπήρξε σχετικά πριν τις μέρες της τηλεόρασης και του διαδικτύου.'' Αν δούμε όμως μια μελέτη για τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, το Ιταλικό κίνημα των 70ς, λέει πως το 70% των μελών είχε τουλάχιστον ένα καλό φίλο ήδη μέσα στην οργάνωση. Το ίδιο ισχύει και για όσους προσχώρησαν στους mujaheddin στο Αφγανιστάν. Ακόμα και οι εξεγέρσεις που μοιάζουν αυθόρμητες, όπως οι διαμαρτυρίες στην πρώην Ανατολική Γερμανία που οδήγησαν στην πτώση του τείχους του Βερολίνου, είναι στον πυρήνα τους αποτελέσματα ισχυρών δεσμών. Το κίνημα αντίστασης αποτελείτο από μερικές εκατοντάδες ομάδες, με κάθε μια να έχει οριακά δώδεκα μέλη. Κάθε ομάδα είχε περιορισμένη επαφή με τις υπόλοιπες. Εκείνη την εποχή, μόνο 13% των ανατολικογερμανών είχαν τηλέφωνο. Όλο κι΄όλο που γνώριζαν ήταν ένα εβδομαδιαίο ραντεβού στην εκκλησία του St. Nicholas στο κέντρο της Λειψίας, για να εκφράσουν την οργή τους απέναντι στο κράτος. Και αυτό που κυρίως καθόριζε ποιος θα εμφανιζόταν στη διαμαρτυρία , ήταν ο αριθμός των φίλων που θα παρευρίσκονταν Όσο πιο πολλούς φίλους είχε κάποιος που θα πήγαιναν να ασκήσουν κριτική στο καθεστώς, τόσο πιο πιθανό ήταν να πάει και ο ίδιος.

Στην Τυνησία, η επανάσταση του γιασεμιού δεν συνέβη επειδή υπήρξε μια επίπονη, πολύχρονη, συνωμοτική διαδικασία από πριν, αλλά επειδή οι άνθρωποι διαρκώς πίεζαν το καθεστώς του Μπεν Αλί για να κερδίζουν μικρές ελευθερίες εδώ και εκεί. ''Έσπρωχναν τον τοίχο'' όπως λένε τώρα και ξαφνικά διαπίστωσαν πως ο τοίχος έπεσε. Μικρές διεκδικήσεις για μικρές ελευθερίες σε πολλούς χώρους και κοινωνικά πεδία. Έτσι έγινε. Πρέπει να ξέρουμε, πως στις χώρες του Maghreb υπάρχουν ακόμα καφενεία και κοινοί χώροι προσευχής άρα και συναθροίσεων Σε αντίθεση με τον δυτικό κόσμο που συχνά οι άνθρωποι είναι κολλημένοι πίσω από μοναχικές οθόνες κάθε είδους, άσχετα αν είναι σε κάποιο internet cafe (που σταδιακά σαν είδος κι΄αυτό εξαφανίζεται) ή σπίτι τους κάνοντας ''online socializing''. Δεν νομίζω πως θα ήταν δύσκολο να καταλάβει κανείς πως η ''επανάσταση του facebook'' δεν ονομάστηκε έτσι για να διαφημίσει το δίκτυο σε όσους ξεσηκώθηκαν ενάντια στις δικτατορίες, αλλά αντίθετα να πουλήσει στους δυτικούς το ''concept'' του πόσο θαυμάσια είναι αυτά τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης. Κάτι περίπου σαν: έλα στο facebook και θα γίνεις κι εσύ μέρος της επανάστασης. Όποιος θυμάται τις εικόνες του άνδρα από την Υεμένη που κρατούσε ένα πλακάτ που έγραφε facebook, ή τα γκραφίτι στη Τύνιδα: ''thank you facebook'', μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει: ''σωστή τοποθέτηση εμπορικής ετικέτας''.

Ένα χρόνο μετά τις Αραβικές εξεγέρσεις, το τοπίο στα εταιρικά δίκτυα έχει εξελιχθεί. Το facebook δηλώνει με ένα όλο και πιο σαφή τρόπο στους χρήστες του, σαν σύγχρονος Λουδοβίκος 14ος, πως: le Internet c' est moi. Σ΄αυτό το σημείο πρέπει να δούμε τα Τεχνολογικά Μέσα σαν αυτό που είναι. Είναι Μέσα και εργαλεία αλλά δεν δημιουργούν κινήματα. Εξεγέρσεις και επαναστάσεις υπάρχουν στην ιστορία, ανεξάρτητα από το ποια βασικά εργαλεία διαθέτουν οι άνθρωποι στην εποχή τους, για να τυπώνουν προκηρύξεις και εφημερίδες τοίχων, όπως τον 18ο αιώνα ή να χρησιμοποιούν το διαδίκτυο στις μέρες μας. Οι άνθρωποι πάντα γνωρίζουν τη διαθέσιμη στην εποχή τους τεχνολογία για να οργανωθούν και να κινηθούν, όταν έχουν πραγματικά ένα σοβαρό λόγο για να το κάνουν. Παρόλαυτα, μια σημαντική παράμετρος σήμερα, είναι η δικτυακή διάσταση συγκρότησης της επικοινωνίας, που διευκολύνεται ιδιαιτέρως από την ριζωματική κατά βάση οργάνωση των νέων τεχνολογικών μέσων. Οπουδήποτε τυγχάνει της εξαιρετικής τύχης σήμερα, να ονομάζεται ένα καθεστώς ''δημοκρατικό'' και ταυτόχρονα να συμβαίνουν εντός του εξεγέρσεις, μπορούμε να δούμε τις ίδιες μορφές οργάνωσης να εμφανίζονται στο πεδίο των διεκδικήσεων. Με εργαλεία όπως το facebook, μπορεί ένα κίνημα να κάνει -ότι έχει να κάνει- σε μια ολόκληρη χώρα, αν όχι σε σειρά από χώρες, ενώ στο παρελθόν θα έπρεπε να ξεκινήσει από μια πόλη, να μεταφερθεί σε μια άλλη κ.ο.κ. Κάτι που θα σήμαινε πως έπρεπε να υπάρχει ένα κόμμα οδηγός που να διαθέτει οργανώσεις παντού. Συνεπώς, οι νέες τεχνολογίες διευκολύνουν πολύ τον τρόπο της οριζόντιας οργάνωσης, αλλά δεν δημιουργούν κινήματα. Δεν υπήρξε ποτέ facebook revolution στην Αραβική άνοιξη. Αλλά επίσης δεν υπήρξε και κόμμα οδηγός.

Και σ΄αυτό το σημείο επικεντρώνονται συνήθως οι διαφωνίες για τη χρήση των ιδιωτικών, εμπορικών κοινωνικών δικτύων, όσον αφορά την οργάνωση κινημάτων. Ενώ, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, αληθεύει εν μέρει, πως τα δίκτυα αυτά έχουν βοηθήσει την οργάνωση στην Τυνησία, Αίγυπτο και αλλού (όπως και στην Ελλάδα) ο ρόλος τους είναι αρκετά πιο πολύπλοκος. Όσοι τα χρησιμοποιούν θα πρέπει κατ αρχή να αναλύσουν και να σκεφτούν, αν η χρήση τους τελικά απο-πολιτικοποιεί την κατανόηση μας για τα γεγονότα και την ουσία των συγκρούσεων, μετατρέποντας σε εμπόρευμα την κοινωνία και τις εξεγέρσεις της. Τα δίκτυα, ειδικά τα μαζικά, εταιρικά δίκτυα, είναι δομές εξουσίας, σχεδιασμένες με βάση μια αρχιτεκτονική της συμμετοχής (εμείς είμαστε αυτή η συμμετοχή αλλά όχι οι αρχιτέκτονες) και αυτές οι δομές προσβλέπουν στη διατήρηση φυσικά του ελέγχου και της κατανομής της. Το facebook και το twitter δεν είναι απλά το interface με το οποίο διαδρά ο χρήστης. Όπως ο κινηματογράφος και η τηλεόραση παλιότερα, έτσι και τα δίκτυα τώρα, λειτουργούν σαν τα νέα πλαίσια παραγωγής γλωσσικών δομών. Πιο απλά, τα δίκτυα είναι σύγχρονα εργοστάσια που παράγουν επικοινωνία άρα (με λίγη ελπίδα και αισιοδοξία) και νόημα. Και όπως οι τεχνικές υποδομές καθορίζουν στα εργοστάσια τις μορφές της παραγωγής έτσι και οι γλωσσικές δομές καθορίζουν ή παρεμποδίζουν την παραγωγή νοήματος.

Επιπλέον, λόγω της ''προθυμίας'' που δείχνουν τα δίκτυα να ''φιλοξενήσουν'' και να ''πρωτοστατήσουν'' στις εξεγέρσεις, μπορεί κανείς να αναρωτηθεί κατά πόσο τελικά επιχειρούν να ξεπλύνουν το ρόλο των καπιταλιστικών ολιγαρχιών στην καταστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Στο κάτω - κάτω και στην Αίγυπτο και αλλού, τα όπλα που χρησιμοποιούνται για τους πολέμους και την καταστολή των εξεγέρσεων στα διεφθαρμένα καθεστώτα κάθε είδους, έρχονται από δυτικές, δημοκρατικές χώρες. Λέει ο Manuel Castells 3: <<όσο δεν γνωρίζουμε τις μορφές εξουσίας που εμπλέκονται στην δικτυωμένη κοινωνία, δεν μπορούμε να αδρανοποιήσουμε την άδικη άσκηση της εξουσίας. Και αν δεν ξέρουμε ποιοι είναι ακριβώς οι κάτοχοι αυτής της εξουσίας, και που να τους εντοπίσουμε, δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την κρυμμένη, αλλά τελικά καθοριστική τους κυριαρχία.>>

Οι υβριδικές πόλεις, οι πόλεις που το εικονικό και το πραγματικό συγχωνεύονται, εξαπλώνονται όλο και πιο γρήγορα, παντού. Αλλά το ίδιο συμβαίνει και με τις διεκδικήσεις, τόσο απέναντι σε δεσποτικά ''τριτοκοσμικά'' καθεστώτα, όσο και εναντίον των οικονομικών ολιγαρχιών. Μάλιστα η σύγκλιση ανάμεσα στις τελευταίες δύο κατηγορίες, όπως ο καθένας μας μπορεί να δει σήμερα στην Ελλάδα όπως και αλλού στην Ευρώπη, μπορεί να πηγαίνει ακόμα πιο γρήγορα από την επέλαση του εικονικού στο πραγματικό. Θα μπορούσε να μπει κανείς στον πειρασμό να δει σχέσεις αιτίου-αιτιατού εδώ, αλλά η κατάσταση είναι πιο επείγουσα και συχνά πιο απαιτητική από την ανάγκη που προβάλλει η ανάλυση. Ένας Αιγύπτιος μπλόγκερ, σχολίασε πως η ελευθερία στο διαδίκτυο και η ελευθερία στην πλατεία Tahrir, ήταν αντικείμενα διαφορετικής τάξης. Το ίδιο λέει πως ένοιωσε για την αλληλεγγύη και το αίσθημα του ανήκειν σε μια κοινότητα. Υπάρχει ένα αίσθημα ευθύνης που συνάδει με τη φυσική παρουσία κάποιου κάπου, που δεν υπάρχει απαραίτητα εκεί, όταν πρόκειται για online παρουσίες. Όλοι μπορούμε να κάνουμε ένα κλικ και να γινόμαστε μέλη μιας σελίδας του facebook, (ακόμα κι΄ αν αυτό δεν είναι ακίνδυνο σε κάποιες χώρες) αλλά το να είσαι με το σώμα σου σε μια πορεία, είναι μια άλλη υπόθεση. Η χρήση των εργαλείων κοινωνικής δικτύωσης λένε οι Νέγκρι και Χαρντ 4, είναι σύμπτωμα και όχι αιτίες των οργανωτικών δομών των εξεγέρσεων. Μοιάζουν να είναι οι μορφές έκφρασης του ευφυούς σύγχρονου πλήθους, που είναι ικανό να ''παίζει στα δάκτυλα΄΄τα σύγχρονα εργαλεία επικοινωνίας, με αυτονομία και ίσως κάποια στιγμή να τα στρέψει ενάντια στην αρένα, στο gamespace καθαυτό.


1.Ulises Mejias, καθηγητής Νέων Μέσων, στο OSWEGO (State University of New York)

2. Robert Darnton, Ιστορικός, διευθυντής της βιβλιοθήκης του Χάρβαρντ, ιδρυτής του Gutenberg-e program

3. Manuel Castells, καθηγητής κοινωνιολογίας, πολεοδόμος και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του European Institute of Innovation and Technology (EIT)

4. Αντόνιο Νέγκρι και Μάικλ Χαρντ, μετα-μαρξιστές πολιτικοί φιλόσοφοι, γνωστοί για την τριλογία τους, Αυτοκρατορία, Πλήθος και Κοινοπολιτεία

Δικτυωμένες εξεγέρσεις_Networked revolts

History Of Social Games

Ένας χάρτης για την ιστορία των social games, από τον John Radoff.

Ενδιαφέρουσα προσπάθεια αλλά σίγουρα χρειάζεται update.

Gamato.gr

Αναδημοσίευση άρθρου του Μωυσή Μπουντουρίδη για την υπόθεση καταστολής του Gamato.gr από το Twitlonger.

<<Η υπόθεση της καταστολής του #gamato δείχνει, δυστυχώς, ότι δεν είναι καθόλου καλή η κατάσταση στην "αριστερά" σε σχέση με την ελευθερία των πραγμάτων (όπως και των ανθρώπων). Ο καπιταλισμός όλο και περισσότερο γίνεται ιδιαίτερα πιο ληστρικός. Η κρίση σαν αποτέλεσμα της ασυδοσίας των τραπεζών και του χρηματοοικονομικού και χρεωστικού τομέα είναι η παγκόσμια πλευρά του θέματος (του θεάματος). Τα κέντρα της παγκόσμιας εξουσίας εκβιάζουν κι υποτάσσουν τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα των θεσμών των κοινωνιών παντού στον κόσμο. Όπως στο επίπεδο αυτό (το μάκρο-επίπεδο που λέμε στην κοινωνιολογία) καμιά χώρα δεν είναι πια ελεύθερη, έτσι και στο μίκρο-επίπεδο της μοριακής-καθημερινής ζωής ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός στερεί την ελευθερία των ανθρώπων. Μετατρέπει τα ελεύθερα όντα σε εξαρτημένους δουλοπάροικους, οι οποίοι εξαναγκάζονται να πληρώνουν τέλη υποταγής μέσα από κάθε χρήση των κοινών πραγμάτων ή αγαθών που κάνουν. Τα πάντα πλέον κατοχειρώνονται σαν να ήταν η ιδιοκτησία του κεφάλαιου, μέσα από πατέντες και χίλιων δυο ειδών δικαιώματα, που αυθαίρετα η εξουσία καταχράται κι απομυζεί από τον κοινό μόχθο της παραγωγής τους. Ένας κοινός μόχθος που ο κόσμος της εργασίας καταβάλει με τόσα βάσανα και στερήσεις μέσα στις παρούσες συνθήκες της εργασιακής ελαστικοποίησης, επισφάλειας, των αποκλεισμών και των αυθαιρεσιών.

Σήμερα, το κεφάλαιο αναπαραγάγει τη δυσοσμία του και πολλαπλασιάζει τον παρασιτισμό του όχι μόνο μέσα από τη συσσώρευση της αντλούμενης υπεραξίας στη σφαίρα της παραγωγής, αλλά όλο και περισσότερο από την εκμετάλλευση των χαρατσιών, των ενοικίων, των κεφαλικών φόρων και των τελών ιδιοκτησίας, που έχουν αυθαίρεται επιβληθεί μέσα στη σφαίρα της βιοπολιτικής αναπαραγωγής, όπως και της διανομής ή και της κυκλοφορίας των αγαθών, στο στοιχειώδες επίπεδο. Ανέκαθεν ο καπιταλισμός λειτουργούσε με την (θεόσταλτη κι αντεστραμμένη) λογική των ιδεολογικών (και φετιχικοποιημένων) σχέσεων του Θεάματος, για να επιβάλλει την εξουσία του αδηφάγου κεφάλαιου της νεκρο-οικονομίας πάνω στην αλλοτριωμένη ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Τώρα ο καπιταλισμός έρχεται, επιπλέον, να διαχειριστεί την (αφύσικη και διαστρεβλωμένη) λογική των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας πάνω στις βιοπολιτικές συνθήκες αναπαραγωγής του οποιουδήποτε κοινού στοιχείου της ζωής, για να επιβάλλει την εξουσία του εφιαλτικού Θεάματος της σάπιας νεκρο-πολιτικής πάνω στην κατακτημένη με μοίριους αγώνες κοινοκτημοσύνη των ζωντανών σχέσεων παραγωγής.

Για μια ακόμη φορά, τα τελευταία χρόνια, η "αριστερά" αποδεικνύεται, στην κυριολεξία, άχρηστη και κατώτερη των περιστάσεων. Αντί να προσπαθεί να συμβάλλει στη σφυρηλάτηση μιας πλατιάς λαϊκής ενότητας, που θα παλεύει για τα κοινά συμφέροντα των καταπιεσμένων και καταφρονεμένων τάξεων, που θα υπερασπίζεται τον κοινό μόχθο της εργασίας και της δημιουργίας, που θα δίνει μάχες για τη χειραφέτηση, για την ελευθερία, για το σπάσιμο των δεσμών της καπιταλιστικής υποταγής, που κρατούν υπόδουλο τον κόσμο της εργασίας, μέσα από επισφάλειες, περικοπές, χρέη και χαράτσια, η "υπαρκτή αριστερά" συνεχίζει να καταναλώνεται σε φιλιππικές διενέξεις μεταξύ αρχηγών και μηχανισμών για το ποιο είδος φωτισμένης "ηγεμονίας" των από πάνω θα διαχειριστεί τη λαϊκή βούληση των από κάτω, σαν οι από κάτω να ήταν μια ακόμη ιδιοκτησία που είχε εκχωρηθεί στο μελαγχολικό θέαμα αυτής της "αριστεράς" των από πάνω.

Απέναντι σε κάθε είδος είτε καπιταλιστικού-συστημικού ή "αριστερού"-αντισυστημικού παρασιτισμού, οι οποιεσδήποτε μορφές αυτοοργανούμενης πειρατείας ή κι αυθόρμητου τσακιτζισμού, όχι μόνο δικαιώνονται, αλλά δείχνουν και το δρόμο της ασυμβίβαστης κι έντιμης χειραφετικής αλήθειας, στην εποχή της κρίσης του καπιταλισμού. >>

Web 2.0 Suicide Machine_say good- bye with dignity

Faster, Safer, Smarter, Better. Tired of your Social Network? Liberate your newbie friends with a Web2.0 suicide! This machine lets you delete all your energy sucking social-networking profiles, kill your fake virtual friends, and completely do away with your Web2.0 alterego. The machine is just a metaphor for the website which moddr_ is hosting; the belly of the beast where the web2.0 suicide scripts are maintained. Our service currently runs with Facebook, Myspace, Twitter and LinkedIn! Commit NOW!

Αυτή είναι η προτροπή που βλέπει κάποιος που κάνει login στο site: http://suicide.moddr.net/ για να χρησιμοποιήσει μια εφαρμογή που του επιτρέπει να ΄΄αυτοκτονήσει΄΄ σαν χρήστης μερικών πολύ δημοφιλών κοινωνικών δικτύων αφαιρώντας σταδιακά τους ΄΄φίλους΄΄του. Μια unfriending διαδικασία δηλαδή.

Δεν είναι παρά ένα media arts project που θα παρέμενε ένα ακόμα project του είδους, αν το facebook αλλά και τα media γενικότερα, ήταν λιγότερο λαίμαργα για ειδήσεις και αναπαραγωγή ειδήσεων σχετικές με το buzz των κοινωνικών δικτύων και πιο ειδικά του facebook. Αλλά δεν έγινε έτσι. Τα ίδια τα media και το facebook προκάλεσαν θόρυβο γύρω από τη Suicide Machine επιβεβαιώνοντας ακόμα μια φορά πόσο ''real user friendly'' είναι και (οκ, με κωμικό τρόπο) τη ρήση του Marx πως ο τελευταίος καπιταλιστής θα κρεμαστεί με το σκοινί που θα του έχει πουλήσει ένας άλλος. (Ή κάτι τέτοιο)

Τυχαίνει ένας βασικός συντελεστής της ομάδας που έφτιαξε τη μηχανή Suicide Machine, ο Fresco Gamba να είναι γνωστός μου και να έχουμε μοιραστεί αρκετές εμπειρίες στη ζωή και στις media arts. Έτσι, είχαμε μια συνομιλία σχετική με την εμπειρία που είχαν με το facebook που τους έχει κάνει εδώ και δύο μέρες μήνυση!! Κάποια αποσπάσματα της οποίας παραθέτω.

<<Το Σάββατο 9 Ιανουαρίου ενώ συντηρούσα την ΄΄suicidemachine΄΄ και δοκίμαζα μερικά νέα scripts είδα ξαφνικά -ενώ ήμουν login στο facebook- το μήνυμα ''BAD IP access blocked''. Έκανα αμέσως μια screenshot και την έβαλα στη πρώτη σελίδα του site της Web 2.0 sucide machine. 24 ώρες μετά οι Los Angeles Times έγραψαν γι΄αυτό και φυσικά η είδηση έκανε το γύρω του κόσμου μέσα σε λίγες ώρες. Τα διεθνή media κατελήφθησαν από εμμονή αναπαραγωγής της επικεφαλίδας, "facebook kills the suicidemachine".΄Έτσι στην ουσία, μας έκαναν γνωστούς με αυτή την απερίσκεπτη πράξη τους. Όλα τα σχετικά άρθρα στα media άρχισαν λόγω του αποκλεισμού μας από το facebook και όχι λέγοντας αυτό που ουσιαστικά είναι η ΄΄suicidemachine΄΄ , ένα εργαλείο, ένα net-art project ή απλά ένα λογοπαίγνιο πάνω στο ΄΄Web 2.0 unfriending΄΄.>>

<<Είναι αληθινά κωμικό αν σκεφτεί κανείς πως η μηχανή μας ΄΄εκτέλεσε΄΄ περίπου 500 λογαριασμούς του facebook, τη στιγμή που υπάρχουν περίπου 350.000.000 χρήστες! Ίσως το σημαντικότερο αποτέλεσμα αυτού του πρότζεκτ είναι τα σχόλια και οι κριτικές που έκαναν οι αναγνώστες των άρθρων, ξεκινώντας συζητήσεις σχετικά με το τι είναι ιδιωτικό και τι δημόσιο και τους τρόπους με τους οποίους οι εταιρίες χειρίζονται αυτά τα θέματα. Τι συμβαίνει αν θελήσει κανείς να αρνηθεί τις υπηρεσίες? (opt out) Τι γίνεται με την καταγραφή και την αποθήκευση των δεδομένων των χρηστών? Αυτά τα θέματα αποτελούν γόνιμο έδαφος για βαθύτερο και συνεχή διάλογο.>>

<<Φυσικά το facebook ενοχλήθηκε πολύ με την ιδέα πως το "unfriending" θα μπορούσε να γίνει της μόδας, ένα hip, και να χάσουν την ΄΄αγοραστική τους αξία΄΄ μιας και όλα εκεί βασίζονται, δηλαδή ΄΄πόσα μάτια΄΄ (eye$) κοιτούν τις ανόητες διαφημίσεις σε κάθε σελίδα του facebook. Έπίτευγμα για το project μας θα ήταν αν το facebook άλλαζε τους όρους χρήσης ή αν έλεγαν πιο καθαρά πως χρησιμοποιούν τα προσωπικά δεδομένα του κάθε χρήστη αλλά και για ποιους σκοπούς.Νομίζω πως υπάρχει ακόμα αρκετό δυναμικό σχετικά με το suicidemachine.org γιατί ως τώρα οι άνθρωποι δεν έχουν πραγματικά καταλάβει πως ήταν ένα art project σχεδιασμένο από επαγγελματίες media artists. Για παράδειγμα, κάποιοι τύποι από την wallstreet-journal και τους financial times μας έκαναν ερωτήσεις ΄΄για την εταιρία μας΄΄ που ήταν πραγματικά κωμικές. Ελπίζω την επόμενη εβδομάδα να ξαναπιάσουμε το διάλογο από την αρχή, προς το παρόν είναι ΄΄αυτοί και εμείς΄΄, ίσως το αντιστρέψουμε σε ΄΄εμείς και εμείς΄΄. Επίσης, συνεχίζουμε να δουλεύουμε πάνω στον αποκλεισμό μας προσπαθώντας να κάνουμε τη μηχανή να ξανατρέξει στο facebook, χρησιμοποιώντας ένα αποκεντρωμένο δίκτυο διαφορετικών proxy servers. Πολλοί άνθρωποι μας προσφέρουν proxy servers και προσπαθούμε ξανά να ΄΄δαγκώσουμε΄΄ λίγο. Πάντως δεν νομίζω πως η επιτυχία του project βασίζεται τόσο στο αν θα καταφέρουμε να έχουμε πρόσβαση ξανά στους servers τους.>>

Arts et réseaux sociaux

Μερικές από τις σημειώσεις που χρησιμοποίησα κατά τη διάρκεια ενός σεμιναρίου, στο μεταπτυχιακό τμήμα της σχολής καλών τεχνών της Λιέγης. Οι σημειώσεις γράφτηκαν στα γαλλικά και τροποποιήθηκαν με την πολύτιμη συμβολή του φίλου μου καλλιτέχνη και καθηγητή της σχολής Νικόλα Κοζάκη.

How can I play art games in networks, with friends like these?

Avant tout, je ne crois pas avoir une réponse spécifique pour la simple raison que la question n'est pas spécifique. Il s'agit plutôt de décrire une situation qui est en même temps est une allusion. C’est la description de la structure d’une situation qui est très fluide et changeante. Toute tentative de réponses à cette question fait face à de nombreux facteurs et paramètres venant de différentes disciplines cognitives, en risquant de produire du bruit (noise) et très peu de signal (sens, signification) c’est-à-dire d’information. Ainsi, j’ai rassemblé quelques notes qui sont le résultat de mes pérégrinations dans le domaine de l'art à l'ère numérique, en l’occurrence au sujet des réseaux de l'art (networking art) et l'art en réseaux (art in networks) comme des notes liés entre elles par des liens flexibles. Je pense de cette façon pouvoir éviter le danger de présenter ce thème comme une narration linéaire qui établit des règles, ou pire, comme la plupart de ces nombreux manifestes qui apparaissent sans cesse dans le désir –très compréhensible d’ailleurs- de s’approprier des bribes dans l'océan d'informations en leurs donnant du sens et conduisant souvent à des simplifications et à des mauvaises interprétations.

Play games

Au cours des deux dernières décennies, il y a eu des changements radicaux dans le domaine du travail et donc des formes de production et de nouveaux concepts ont été inventés afin de comprendre un nouvel état des choses. Le sociologue italien Maurizio Lazzarato (1996) fait la première référence à cette notion de travail immatériel comme l'activité déterminante du contenu culturel d'un produit. Plus précisément il affirme que cette activité participe à la définition et la stabilisation des normes culturelles et artistiques, les modes, les goûts, les règles de consommation, les stratégies du ‘’leading’’ d'opinion public. Le travail immatériel est directement lié à l'émergence des nouvelles technologies, dont elles ont transformé très vite les relations de travail entre les travailleurs et les structures de production de cette société.

Désormais, l’essentiel dans le procès de la production se trouve focalisé sur les compétences des travailleurs à gérer les ordinateurs, les différents réseaux et les bases de données. En d'autres termes, le travail immatériel est le travail interconnecté (networked labor) dans lequel la vieille distinction entre le côté mental et le travail manuel cesse d'exister. À l’inverse, le capitalisme moderne essaye de plus en plus d'associer au processus des valeurs de production, les personnalités et les subjectivités des travailleurs. Dans ce sens, les formes modernes de travail ressemblent de plus en plus aux pratiques traditionnelles artistiques où les interprétations personnelles des artistes étaient (et il le reste encore) la demande principale.

Un deuxième concept, une catégorie du travail immatériel est le travail émotionnel (travail affectif) Il est défini par des formes de travail qui manipulent le sentiment de confort c'est-à-dire, l'absence de facteurs inhibiteurs spécifiques au travail, la prospérité, la satisfaction et l'excitation de la passion. Ils sont des éléments nécessaires autant pour la poursuite de la compétition et pour le marché et la consommation. Historiquement, ce genre de travail reste sans salaire et était considéré comme travail féminin (par exemple les femmes au foyer ainsi que dans un certain sens la production artistique). Cependant, le point qui agit comme un catalyseur en ce qui concerne les nouvelles formes de travail et en particulier « les travaux de la passion » établissent le cadre et les forme, sera le jeu.

Julian Dibbel déclarait récemment au Congrès Homo Ludens Ludens, à la Laboral de Gijon, qu’au 19ème siècle, la vapeur constituait l’élément au processus de production et le pétrole au 20ème siècle, tandis que le jeu sera celui du 21ème siècle.Un regard, en arrière, nous permet de voir qu’au 20ème siècle toute manifestation du comportement humain n’étant pas sérieuse et conforme par rapport au travail était rejetée. Par exemple, dans l'analyse faite par Heidegger, dans son œuvre classique « L’Etre et Le Temps », le bavardage est une expression non authentique de la vie. Le bavardage est étroitement (directement) lié à la curiosité, se nourrit et se fait nourrir de lui-même. La curiosité est le deuxième phénomène que le philosophe met comme cible de sa propre critique. Se référant à Saint Augustin et au célèbre passage du livre « Confessions » où la curiosité est décrite comme la sensualité de la vision qui cherche avec fureur et avidité de savoir tout ce que sont les opposants du charme, du beau, de l’harmonieux, etc., tel le plaisir que l'on peut tirer d’un cadavre! D’une certaine façon, la curiosité pourrait être considéré comme le bavardage de la vue.

Maintenant, le sociologue italien Paolo Virno dans ses séminaires connus comme « La grammaire de la multitude » prend note de la remarque de Heidegger, indiquant que la vie authentique trouve une expression adéquate au travail. Le monde est un « monde-chantier », un théâtre de zèle en général. Par conséquent, celui qui est curieux, signifie qu’il ne travaille pas, il est détaché de son poste et donc il est irresponsable. Virno à juste titre se demande si de nos jours, c'est-à-dire le temps par excellence de la paresse et du loisir, s’il est vrai que le bavardage et la curiosité ne sont pas du travail? En se référant toujours à Heidegger il prend l'exemple des usines au 20e siècle, où parler était considéré répréhensible, c’est pourquoi il y voyait des pancartes indiquant « silence lieu du travail ».

Aujourd'hui, avec de nouvelles formes de travail, Virno dit qu'il pourrait y avoir des usines avec des pancartes disant exactement le contraire : « Lieu de travail, Parlez ». Mais c’est ne pas nécessaire aujourd'hui d’avoir d’usines spécifiques ou des pancartes pour la production immatérielle de la socialisation de la valeur culturelle et en général de la production « du lieu public sans publicité ». C’est ce que font justement Les réseaux sociaux sur Internet. Et cela se fait par le jeu (play), en d’autres termes on joue. Il suffit de jetée un coup d’œil vers les réseaux sociaux tels que MySpace, Facebook ou le Twitter pour déterminer comment les valeurs culturelles et les liens sociaux sont produit à travers des processus liés au jeu (play). Toutes architectures de participation à ces plates-formes ne cherchent qu’à encourager les utilisateurs (les joueurs) à gaspiller leur temps à jouer.

Mais jouer de cette manière, c’est reproduire en permanence la concurrence et révéler des éléments subjectifs des utilisateurs, c'est-à-dire de distribuer des données qui peuvent rapidement et directement donner une valeur aux divers produits et services offerts par le marché. Il s'agit de jeux conçus pour donner du sens et du charme à toute nouvelle exigence aux marchés émergents, soit en tant que services ou comme des gadgets de la production marchande. En fin de compte, c’est bien sûr évidemment une manière de vendre les utilisateurs comme des données (data) à des entreprises de publicité.

Les réseaux sociaux sont également des game spaces, mais aussi des usines et centres de formation mondiale (Global training centres). D’une manière ou d’une autre, ils sont des produits de l'intelligence collective. Cette autre forme culturelle, semble façonner le concept de l'esthétique du public. Ce sont des jeux qui valorisent les caractéristiques de la multitude, comme le bavardage et la curiosité et détournent les réseaux sociaux en leur donnant la forme d’une arène. Et ce qui est en jeu, ce qui est en échange et vendu dans ces arènes de l'«infotainment » (Divertissement informatif), est l'amitié de l'homme, l'affect et les valeurs esthétiques.

Le jeu dans les nouveaux médias de communication et plus particulièrement dans les réseaux sociaux influence les comportements, le sens d’observation, la manière de voir et de communiquer, ce qui est familier devient «inconnu», on peut distinguer un degré vaste et imprévisible de la liberté, même dans les plus triviaux et répétitifs aspects de l'expérience humaine. Les réseaux sociaux ont aussi inversés les sens en considérant l'inconnu comme s’il était connu, et cela, par l'acquisition de familiarité avec l'imprévisibilité et la surprise, pour s'habituer à l'absence d'habitudes fixes. Quelles sont finalement les formations pour mieux répondre aux besoins du marché moderne, mobile et précaire du travail!?

Arts et réseaux

Chaque utilisateur des réseaux sociaux dans l'ère du web 2.0 doit pour être connecté et faire partie du réseau doit également être impliqué dans la production et la reproduction d'une forme atypique de l'amitié. C'est à travers l'environnement «amical» que la participation s’établit, et après vient le flux d'informations qui forme la perception de la réalité.

Ce sont donc « les amis » qui peuvent servir de mécanisme de libération par rapport à ce qui existe « au dehors » mais aussi comme un mécanisme de contrôle.(Mind police). Appartenir au monde ne signifie pas l’observer indifféremment, appartenir signifie s'engager, juste comme cela arrive dans les réseaux sociaux. L'abonnement de l'un d'entre eux a comme condition nécessaire l’engagement avec tout le mécanisme. C’est-à-dire, l'acceptation du logiciel, de l'architecture de participation qui passe sous les bavardages de l'amitié.

Le Web 2.0 est bâti sur l'esthétique des templates (modèles), ce qui rend obscur la relation entre le jeu et le travail, les utilisateurs et les entreprises. Il s’agit des « search engines » (moteurs de recherches), des blogs, des médias sociaux etc. qui offrent un espace déjà programmé aux utilisateurs pour les encourager de jouer et passer un bon moment. Il y a aussi le temps dédié au « serious play » qui est la préoccupation du travail de certains artistes et de certaines expositions d’arts médiatiques très intéressantes qui sont restés en dehors de ce système pendant la conception des réseaux sociaux commerciaux. Comment se sont présentées les pratiques artistiques en réseau pour répondre à ces conditions imperceptibles qui rendent l'environnement de la data génération ?

Il est facile de voir que la question va au-delà d’une analyse esthétique. Dans le contexte du web 2.0 , il est clair que nous avons à faire à des plates-formes et pas à des sites Web. Si nous comprenons les réseaux comme des plates-formes, on devrait chercher à créer un modèle de plate-forme artistique qui n'est pas commercial. Un modèle qui est fait par les mêmes technologies voir meilleurs que le web 2.0 commercial, et qui pourra résister à la culture actuelle de la banalité commerciale, tout en restant en même temps indépendant.

L’artiste Olga Goriunova, déclare à ce sujet: La situation est différente avec les plates-formes d'art. Si les plates-formes populaires, comme facebook, twitter etc. deviennent de plus en plus corporatives, les plates-formes artistiques ont tendance à être créé par des artistes et programmeurs enthousiastes. Le designer d’une plate-forme commerciale peut la vendre, le modérateur d'une plate-forme artistique non. Le modérateur d'une plate-forme d'art est celui qui achète le nom de domaine, qui supervise le travail ou le développement techniques et investit avec d'autres modérateurs beaucoup de temps pour construire une plate-forme en prenant des décisions sur tous les détails du processus.

L'administrateur et les utilisateurs créent ensemble une unité culturelle (entité) qui est cohérente, précise et très importante à petite échelle. Le contenu est à la fois avant-gardiste et marginal. Toutefois, il est prudent de jeter un regard sur l'histoire de l’art. Pendant la période du modernisme, beaucoup de ce qui avait commencé comme opposition à l'esthétique établie finissait d’être le recrutement le plus avancé de la technologie du « partage policier du sensible » ( Jacques Ranciere).

Des exemples typiques : (Varnelis Kazys)

Prenons le chemin de Moholy-Nagy, du constructivisme, il est arrivé à la conception d'une école, où il enseigne comment faire des publicités, Walther Gropius est passé du communisme au corporatisme. Pires encore, les « soi-disant » postes de la résistance dans l'art postmoderne étaient souvent cyniquement calculés pour un marché de l'art caractérisé comme « résistant ». Il est encore trop tôt pour dire ce qui se passera dans le réseau de l'art (Art en réseau). Il est parfois utopique, mais cela tient également à une position critique très nécessaire. C’est enfin quelque chose plus qu’une flatterie pour le monde de la technologie. Aujourd’hui, une opinion compact pour un réseau social artistique "progressiste" ou même une compréhension progressive sociale pour la culture des réseaux d’art, est absente. Dans ce contexte, je pense que la position critique la plus efficace est de créer de nouveaux modèles sous un élan de production et de formes alternatives d’une vie en réseaux.

Peut-être que nous devrions accepter que l'on puisse interpréter le monde à condition que cela signifierait sa transformation simultanée et sa reconstruction. Nous pourrons sans doute trouver à mon sens, certaines bases théoriques dans l’œuvre de Michel Foucault. Il avait clairement exprimé que la résistance politique uniquement conceptualisée en termes de négation, est peu efficace. Par conséquent, la résistance doit être comprise en termes de création, de nouvelles formes de vie, de nouvelles formes de culture, où les minorités se définissent elles-mêmes non seulement comme leur propre identité, mais plutôt comme des forces de la création.

Folded-in at ISEA 2009 and at File Festival 2009, Sao Paulo

The Folded-in project, is presented this summer at ISEA 2009 15th International Symposium on Electronic Art, on the island of Ireland, at the Golden Thread Gallery, Belfast. Also, at the FILE 2009, Electronic Language International Festival, Sao Paulo, Brasil. On the occasion of the presentations here is a fragment of a great text , written by Franz Thalmair and CONT3XT.NET, that has been published at the Open Space annual hardcopy edition, Mapping Contemporary Creative Practice.

..If you rely in your definition of Web 2.0 – somewhat naively – on the relevant German entry in the online encyclopaedia Wikipedia, one of the biggest 2.0 platforms itself, you are told: ‘Today, contents are no longer just generated by big media corporations in a centralised manner but also by a multitude of individuals who use social software to create additional network links among each other.’ Similarly, but by no means more critically and also without consideration of the commercial interests of many operating companies, Web 2.0 is described in Wikipedia’s English counterpart as a ‘living term’ that expresses itself primarily in the changed use of web technologies and seeks to ‘enhance creativity, information sharing and collaboration’. Both definitions are similar in that they do not understand the web age under the label of 2.0 so much in terms of specific technologies but rather focus on the interaction and the networks between users. It seems, then, that we are first and foremost faced with the global cooperation between people in immaterial relations of production, the creativity of which is mainly driven by technologies – of whichever kind.

This is exactly where the concept of Folded-In enters the discussion: on the one hand, Personal Cinema and The Erasers address the lack of critical engagement with the contents spread on the internet and the similarly lacking will to broach the subject of war. On the other hand, the project questions the aims of the possibilities that are only allegedly used for subjective and opinion-making participation in a bigger whole. To put it bluntly, the Web 2.0 networks may be described as art for the sake of art: they are about a sense of community which, and does not leave it uncommented. ‘Expression and content, both are more or less de territorialised; they are relatively de-territorialised, depending on the state of their form.’

The basic question that Folded-In explores is about the ways in which meaning is produced in Web 2.0: who produces and reproduces which contents; in which context do these contents circulate; and, in particular, who are they produced for? YouTube is not the only structure in this context in which the widely propagated freedoms of user-generated contents are not, or only superficially, used. Such platforms function according to the same principles as conventional media, which draw their contents from official or institutional information machineries: clichés that serve the interests and values of nation-states move around YouTube just as unquestioned as religious, sexist, and other stereotypes do in public and commercial media.

To counter this tendency, Folded-In pulls the war videos out of context: out of the YouTube media context, on the one hand; and out of the context of war, on the other. Through its transfer into the harmless environment of the game, the propagated information is written into a new story line that can be personally experienced and shared with the public (that is, the fellow gamers). At the same time, an effort is made to create an awareness of the medium that is being used, the World Wide Web. The overlaying of the superficial design of the game and its functions with the content of war manifests itself in the seemingly endless regeneration of form and content. This results in a mechanism that, to some degree, can be described as game-immanent: ‘It is the interruption of the automatic sign action, of the placement and signaletic conditionings of signs in articulation and implementation, that define the open space of the game as well as its functions of fictionalization and movement to a meta-theoretically useful “as if ”

The designers of the project describe this semiotic process and the related objectives as a phenomenon that is generally intrinsic to the field of new media: ‘In Folded-In, content is generated by the users/consumers and by some artists. What is reflected inside the game are those elements that constitute the mechanisms of control and profit “with a human face” which is pre-established by YouTube. However, what is at stake for some part of the media arts nowadays is a process of a language formation that will allow artists in the future to articulate more demanding and even more – aesthetically – differentiated art works..

Folded-in at ISEA2009

The Folded-in project of Personal Cinema & The Erasers is presented this year into the frame context of ISEA2009 Exhibition and International Symposium on Electronic Art, in Ireland. Here are some info regarding ISEA and this year's exhibition. More details in August.

ISEA2009: The Exhibition

Artists from across the globe will present leading edge art, created with electronic and digital technology, in an unprecedented multi-site exhibition in Belfast, Northern Ireland. Opening to the public on Friday, 7 August, the exhibition will continue through August. ISEA2009: The Exhibition will be on view at the Ormeau Baths Gallery, the Golden Thread Gallery, the Foyer Gallery of the University of Ulster Belfast campus, and at sites across the city in the public domain.

ISEA2009: The Exhibition addresses contested spaces, focusing on the environment, political and economic conflicts and the human body. Curated by Kathy Rae Huffman, it will display an exciting range of innovative and challenging work at the interface of art, science, communication and technology.

ISEA2009: The Exhibition is an extended part of ISEA2009, the 15th International Symposium on Electronic Art, which will take place from 23 August to 1 September 2009 on the island of Ireland. Hosted by the University of Ulster the symposium focuses on Engaged Creativity in Mobile Environments.

Myfeed_1

Οι παρακάτω σημειώσεις είναι παράπλευρο υλικό σχετικά με το upcoming project Myfeed του Personal Cinema που σχετίζεται με τα άτομα και τα δίκτυα. Μέλη της ομάδας θα κάνουν από 3-5 Ιουλίου ένα workshop στη Καλαμάτα, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Μηδέν. Για τα workshops και το φεστιβάλ θα επανέλθω σε επόμενο ποστ.

Αυτό που συνεχίζει να κινεί την παραγωγή του συμβολικού και σε επέκταση τις διάφορες εκφάνσεις του πολιτισμικού είναι τα μυαλά και τα σώματα των ανθρώπων και όχι -ακόμα τουλάχιστον - οι μηχανές. Τα πρότυπα για την αντίληψη του κόσμου υπάρχουν μέσα στα μυαλά. Όταν λοιπόν αυτά τα πρότυπα αντίληψης έρχονται σε επαφή μέσω των networks με την χλωρίδα και την πανίδα των πληροφοριών του διαδικτύου, δηλαδή την πληθώρα των πολιτιστικών εκφράσεων που κυκλοφορούν εκεί έξω, μέσα από διαδικασίες που σχετίζονται με την προσοχή ή την απουσία της, τότε διαλέγουν, συνδυάζουν και ιδιοποιούνται στοιχεία.

Αυτή η διαδικασία είναι το υπερ-κείμενο και όπως λέει ο Manuel Castells, το υπερκείμενο είναι μέσα μας. Βρίσκεται στην εσώτερη ικανότητα μας να επανασυνδυάζουμε και να βγάζουμε νόημα από όλους αυτούς τους επανασυνδυασμούς. Τα επιμέρους δίκτυα και το διαδίκτυο συνολικά μας βοηθάει να κάνουμε αυτό το πράγμα. Το υπερκείμενο που διαμορφώνει τη συνείδηση μας δεν παράγεται εκεί έξω αλλά μέσα μας, από εμάς που το χρησιμοποιούμε. Συνεπώς, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα υπερ-κείμενο όπως συχνά αναφέρεται αλλά με μύρια όσα. Δηλάδή το δικό μου ,το δικό σου και του καθενός που έρχεται σε επαφή με την infosphere. Δεν υλοποιήθηκε ποτέ η εξαγγελία των 90¨ς, η ανάδυση δηλαδή ενός ηλεκτρονικού πολυμεσικού υπερκειμένου με όρους υλικού τεχνουργήματος. Κι αυτό σε συνάφεια με την επίσης αποτυχία δημιουργίας της ΄΄καθαρής΄΄ (purist) γλώσσας των γλωσσών που επίσης ευαγγελίστηκαν τα 90¨ς. Γιατί; Σίγουρα ο σπουδαιότερος λόγος είναι πως δεν υπήρξε ποτέ κάποιο συγκεκριμένο ενδιαφέρον, ίσως και η δυνατότητα εκ μέρους κάποιας από τις εταιρίες. Αν μη τι άλλο, κάποιες ιδέες πάνω σε αυτό έχει ο Ted Nelson.

Έτσι η κατάσταση σήμερα είναι μια πληθώρα υπερκειμένων, απλοικών ή πολύπλοκων, μέτριων σε πολιτισμική αξία ή αντίθετα πλούσιων κτλ. Όμως ο Castells θέτει ένα θεμελιακό ερώτημα που αφορά με δραματικό τρόπο το παρόν και τη σχέση μας με τα κοινωνικά δίκτυα, μεσω των οποίων στην ουσία ενεργοποιούμε σε συνεχή βάση τα προσωπικά μας υπερ-κείμενα. Αν οι πολιτισμικές εκφράσεις συγκεντρώνονται σε ένα πλατύ και ποικίλλο αστερισμό που μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σε ατομική βάση και στη συνέχεια να τον ιδιοποιούμαστε ο καθένας με με τους δικούς του κώδικες πως θα είναι δυνατόν να μιλάμε μια κοινή γλώσσα; Πως μπορούμε να μοιραζόμαστε με άλλους το νόημα στη κοινωνική ζωή;

Αν όντως υπήρχε ένα έξωτερικό από εμάς υπερ-κείμενο, ενσωματωμένο στα συστήματα των πολυμέσων μπορεί αυτό να σήμαινε μια συνολική πολιτισμική κυριαρχία αλλά οι διεργασίες θα ήταν κοινές για όλους, σαν εξωτερικές, πολύπλευρες ίσως αλλά με όμοιους κώδικες. Θα ήταν δηλαδή κάτι που θα έμοιαζε κατ΄αναλογία βέβαια με τους κοινούς κώδικες των μεγάλων ιδεολογιών του 19ου και του 20ου αιώνα. Όμως συνεχίζει ο Castells, φαίνεται πως οικοδομούμε (το νόημα τελικά) έξω από τον κόσμο των πολυμέσων, στα δικά μας συστήματα ερμηνείας, χρησιμοποιώντας το διαδίκτυο και έτσι είμαστε μεν ελεύθεροι αλλά δυνητικά αυτιστικοί. Γιατί πως μπορεί να γίνει αντιληπτό σε ένα προσωποποιημένο σύστημα αναφορών και συμπερασμάτων το κοινό νόημα, να υπάρξει κοινό έδαφος και τελικά η κοινωνία;

Τα μυαλά μας μοιάζουν με νησίδες αλλά από κάτω συνδέονται ακόμα με κοινό έδαφος. Πριν μερικά χρόνια είχε χρησιμοποιηθεί σχηματικά η εικόνα ενός τραπεζιού γύρω από το οποίο καθόντουσαν οι άνθρωποι για να κάνουν όσα κάνουν μεταξύ τους. Από πόλεμο μέχρι ειρήνη. Το διαδίκτυο αφαίρεσε αυτό το τραπέζι αλλά δεν το αντικατέστησε με κάτι άλλο. Και είναι με αυτή την έννοια που η τεχνολογία δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή αλλά ούτε και ουδέτερη. Η τεχνολογία είναι πάντα μια ρήξη. Και οι ρήξεις είναι άλματα αλλά και χάσματα και κενά. Μένει σε μας να επινοήσουμε κάτι που θα μας ξαναφέρει κοντά ή μακρυά αλλά θα μας ξαναφέρει. Ο Castells προτείνει το αυτονόητο σαν αντίβαρο, την τέχνη. Όχι μια τέχνη με προμελετημένες ατζέντες που καθορίζονται σε εταιρικά γραφεία ή σε παρόμοιους χώρους, αλλά μια τέχνη που θα είναι ένα πρωτόκολλο επικοινωνίας που θα αποκαθιστά τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων όπως και μεταξύ των ανθρώπων και της φύσης. Μια υβριδική τέχνη ανάμεσα στο διαδίκτυο και στους εαυτούς μας. Χρειαζόμαστε ένα HTML πρωτόκολλο που να περιέχει αλλά και να υπερβαίνει τον binary code. Έχουμε ανάγκη του ίσως και του μπορεί μεταξύ του 0 και του 1.

Less is More: The Tweeted revolution

This is not a post. These are 140 words or fewer, tweets. Collected in laziness …I repeat.. in laziness..

…a research study conducted by Harvard. Twitter remains the preserve of a few, despite the hype surrounding it.

…the study also discovered that just 10% of Twitter users generate more than 90% of the content that is small compared to other social networks, where 10% of users generate 30% of the content. “This implies that Twitter’s resembles more of a one-way, one-to-many publishing service more than a two-way, peer-to-peer communication network.

Twitter is a financial play – it has raised $55 million over the past two years. The investors are looking for a 10x on their money or $550 million and above. There are only a few players that can pay those dollars. You guessed it Google, Microsoft, Yahoo, etc – and one thing that might get their attention is disruption of their business model (or Google’s business model in the case of Microsoft). So, Twitter needs all the noise to get users so that it has critical mass to get an exit.

Twitter seems to be proud of the fact that it has no profit model. I’m imagining that the company will want to keep the hype building long enough to sell the company for a few billion dollars…

New Twitter Research: Men Follow Men and Nobody Tweets

As the world becomes more and more prone to mass information intake in smaller doses, Twitter has been the shoe-in fit; simplistic posting in rapid succession. And although this has proved vital to victims of the Mumbai attacks, it has been overused — the main stream media has been forced to adapt to its one line story summarization. And thus, the media’s one time lust for perfectionistic reporting has disintegrated into a demand for an expeditious spring of answers — all in 140 characters.

Twitter, twitter, twitter that’s all I hear. I am told how great it is and that it would be the end of civilization without it.

What might democracy become in the age of Social Media?

All in all, while it's probably too early to tell whether Moldova's Twitter revolution will be successful…

..all about Twitter - Twitter Revolution: How Social Media and Mobile Marketing is Changing the Way We Do Business & Market Online..

European cultural blogging map_LabforCulture

Who blogs? What are they blogging about? Which audiences and communities are being engaged? What are the language-specific issues and the economic models? And how sustainable are they?

Όπως πολύ σωστά επισημαίνει η Annette Wolfsberger, και το LabforCulture, το πολιτιστικό blogging είναι μια κατηγορία που παραμένει προς το παρόν μάλλον άγνωστη. Στα πλαίσια λοιπόν μιας προσπάθειας χαρτογράφησης της ευρωπαικής πολιτιστικής μπλογκόσφαιρας, στο LabforCulture κατασκεύασαν μια διαδραστική πλατφόρμα χρησιμοποιώντας το χάρτη του Google Earth, όπου μπορεί κανείς να προσθέσει  μπλογκς με πολιτιστικό περιεχόμενο.

΄΄We already have added the blogs from this series and other cultural blogs selected by our editorial team. But we want to see what the LabforCulture community will add and we can all watch the map grow!΄΄ 

Ενδιαφέρουσα είναι επίσης η συνέντευξη πάνω στο ίδιο θέμα της Anne Helmond, που εξετάζει τη μετατόπιση των διαλόγων και των σχολιασμών από τα μπλογκς προς κοινωνικά δίκτυα όπως το Friendfeed και τοTwitter. Διαβάστε την εδώ.

Tag ties and affective spies in Enter_4 Festival , Prague

The online exhibition Tag ties and Affective spies,  ''moves'' at the 4th InternationalArt/Science/Technology Festival at Prague (Czech Republic) . 

The festival starts at Saturday 18 April and ends at 25 April. The guys there, they have created a great pdf catalogue of the festival activities and works, for free download. 

σχέση αλληλεπίδρασης μεταξύ νέων τεχνολογιών και κοινωνικών κινημάτων

                                                          linux install / fest

Παρακολούθησα το Σάββατο βράδυ στον Ελεύθερο Κοινωνικό χώρο Nosotros μια πολύ καλή συζήτηση για τις σχέσεις αλληλεπίδρασης, μεταξύ κοινωνικών κινημάτων και νέων τεχνολογιών, που διοργάνωσε η ομάδα SID.  Η συζήτηση ήταν ανοιχτή, ΄΄οριζόντια΄΄ και γι΄αυτό ακούμπησε πολλές πλευρές του έτσι κι αλλιώς πολυεπίπεδου θέματος, δηλαδή των μορφών κοινωνικής συγκρότησης που καθορίζονται στα πλαίσια των κοινωνικών δικτύων, ειδικότερα των δικτύων που χρησιμοποιούν ψηφιακές πλατφόρμες. (Από κινητά μέχρι social media). Είναι κάτι παραπάνω από φανερό πως οι διεκδικήσεις του δημόσιου χώρου και ο επανακαθορισμός της ταυτότητας του πολίτη, περνάει πια μέσα από τα δίκτυα κάθε είδους. 

Η αντίληψη και η δράση για την πολιτική και τη κοινωνία, συναντιέται με την παραγωγή πολιτισμού και τέχνης σε ένα αναπόφευκτο jamming, που επανακαθορίζει τα πάντα.

Αντί για περαιτέρω δικά μου σχόλια ή θεωρητικοποιήσεις που νομίζω πως είναι εντελώς άκαιρες, παραθέτω τμήμα από την live ανταπόκριση που έκαναν στο Twitter, ο Ματθαίος Τσιμιτάκης και ο Αστέρης Μασούρας. Σημειώνω μόνο, μία από τις προτάσεις που ακούστηκαν για τα κοινωνικά δίκτυα,  που είπε ένας συμμετέχων. ΄΄Τα social media ωφείλουν να εξασφαλίζουν πριν από οτιδήποτε άλλο την ίδια τη δομή τους΄΄,  και το software που την υποστηρίζει΄΄. Α! και κάτι ακόμα, το  κόκκινο κρασί στο μπαρ θέλει βελτίωση.

Τσιμιτάκης στο Twitter: 

--Εισήγηση των sid με αναφορά στη διαδήλωση για τα καμμένα και τα Δεκεμβριανά. Εχουμε εργαλεία, όπως wikis, blogs κοκ

--Αναφορά στα sites αντιπληροφόρησης (indymedia, tvxs)

--Ανοίγει το μεγάλο ακροατήριο. Τις αφίσες, εμείς τις κολάμε εμείς τις βλέπουμε (σ.σ. cool) Για την ιστορία οι sid είναι τα παιδιά που διαμαρτύρονταν έξω απο την εκδήλωση της Microsoft στο μέγαρο πέρυσι και την ομιλία Gates

--θα προσπαθήσω να κάνω οικονομία στα twits. Αν σας τα σπάσω πείτε μου

--Αφορμή για την κουβέντα μας ο Δεκέμβρης, όπου λειτούργησε η σχέση κινήματος και διαδικτύου

--Αναφορά στα κινητά και τη διαδήλωση που οργανώθηκε απο κινητά. "Το 94 έγινε ταυτόχρονη δαδήλωση σε τρείς πόλεις μετά απο επίθεση φασιστών

--Τα κινητά βοηθάνε αλλά μόνο στο βαθμο που υπάρχουν ήδη κοινωνικές σχέσεις

--Δεν υπάρχει ιεραρχική δομή στην πληροφορία μέσω κινητών. Δεν αναφέρω ομιλητές γιατί δεν τους ξέρω και γιατί δεν δηλώνουν όνομα

--Αναφορά στην διαδήλωση για τα καμένα. Δεν υπήρξε ποτέ κοινότητα bloggers. Τότε ήμασταν λίγοι, τώρα αχανές

--πρώτη απόπειρα ακτιβισμού, η υπόθεση της Αμαλίας

Αστέρης Μασούρας στο Twitter:

--Aρχικη εισηγηση (δεν ξερω τους περισσοτερους), μ'αναφορα σε σιωπηλη διαμαρτυρια για καμενα, #griots & τα εργαλεια του κοινωνικου ακτιβισμου

--Θα'μαι πιο λακωνικος απ'τον @tsimitakis, δε βοηθαει & το μεσο (κινητο με σπασμενο stylus)

--δεν υπαρχει κινημα των bloggers

--Ο elikas μιλαει για Αμαλια & Παρνηθα, "αναλαμβανω την ευθυνη για βουβο & μαυρα", μασκαρατα, κουκουλοφορια

--μεγαλες δυνατοτητες στα νεα μεσα "υπαρχει μια αμφιδρομη και οριζοντια συνεργασια

--ερωτηση: γιατι να μετριεται η επιτυχια ενος κινηματος με τους ορους φυσικης παρουσιας - αρχιτεκτονικης της πολης

--μην κολλαμε στο στιγμιαιο, Zeitgeist σαν παραδειγμα πετυχημενης αντιπληροφόρησης.          Προταση: εναλλακτικο narrative των griots

Προσποίηση σε δεύτερο βαθμό

                                    Luis Bunuel: Un chien Andalou

Le partage policier du sensible. Ο αστυνομικός επιμερισμός του αισθητού. Το αστυνομικό μοίρασμα , η αστυνομική συμμετοχή στο αισθητό. Μια φράση, μια απόφανση του Jacques Ranciere, άμεσα συνδεδεμένη με ότι εννοούμε ως κοινωνική χειραφέτηση. Η αναδρομή στη καταγωγή της έννοιας της πρότασης του, σύμφωνα πάντα με την ανάλυση του, αρχίζει από την Πλατωνική Πολιτεία σαν τον ορισμό των συγκεκριμένων θέσεων που οφείλουν να κατέχουν οι πολίτες σε σχέση με τα εφόδια που τους έχει παραχωρήσει η φύση, για να περάσει στα χρόνια της διακυβέρνησης της μοναρχίας (ancient regime), μέχρι την τελική μεταμόρφωση της στα χρόνια που ακολούθησαν μετά τη γαλλική επανάσταση.

Ο επιμερισμός του αισθητού λοιπόν, είναι η εμπειρία της συμμετοχής στη ζωή και η παραγωγή του εαυτού, της υποκειμενικότητας μας που συγκροτείται μέσα από αυτή. Σαφέστατα πρόκειται για μια πολιτική πρόσληψης και την ίδια στιγμή για μια τέχνη αποκλεισμού αυτού που δεν πρέπει να προσληφθεί ή ακόμα πιο πέρα, η πολιτική τέχνη της ανατροπής των περιορισμών.

Μια συμμετοχή που είναι μια σχέση ΄΄αρμονίας΄΄  όπως λέει , μεταξύ μιας συγκεκριμένης, απόλυτα ορισμένης θέσης , μιας θέσης που είναι ταυτόχρονα η συγκρότηση του ατόμου που την κατέχει και του εξοπλισμού του, των εφοδίων του δηλαδή, που συνηγορούν στη παρουσία του σε αυτή τη θέση. Το να είσαι δηλαδή εντός ενός συγκεκριμένου χρόνου και χώρου, να έχεις συγκεκριμένη ασχολία ή επάγγελμα και να έχεις εκπαιδευτεί ή να είσαι φυσικά προικισμένος, με άλλα λόγια, σύμφωνα με τους όρους της σύγχρονης γενετικής, να διαθέτεις τα συγκεκριμένα γονίδια που σου επιτρέπουν να αισθάνεσαι, να επικοινωνείς και να κάνεις αυτό που τελικά ταιριάζει επακριβώς στη θέση που κατέχεις.

Η κοινωνική χειραφέτηση, κατά συνέπεια δεν μπορεί να είναι άλλο παρά η κατάλυση , η διάρρηξη αυτού του αρμονικού συνόλου. Η εμφάνιση δηλαδή της δυνατότητας να κατέχει κανείς ένα άλλο χώρο και χρόνο και της ικανότητας να λειτουργεί εξίσου καλά και σε αυτή τη θέση ή ακόμα και σε μια ,φαινομενικά έστω, πολλαπλότητα θέσεων.

Η συνεχής μάλιστα δυνατότητα αλλαγής θέσεων ορίζει τη χειραφέτηση σαν την ανεστραμμένη πραγματοποίηση της αρχικής αποδοχής της ανικανότητας να κατέχει ένα άτομο άλλη θέση από αυτή που του έχει οριστεί και για την οποία είναι προορισμένο και εφοδιασμένο να κατέχει αποκλειστικά (όσο και αποτελεσματικά). 

Η πραγμάτωση της χειραφέτησης σαν μέρος λοιπόν της αντίληψης μιας πραγματικότητας διαφορετικής από αυτή που έχει ορισθεί είτε από την Πλατωνική φύση , είτε από τη διακυβέρνηση των μοναρχικών καθεστώτων , δεν μπορεί να είναι παρά μια χειραφέτηση σε σχέση με το αισθητό. Αυτό που έχει ορισθεί κατεξοχήν (par excellence) ως εικόνα. Η εικόνα του κόσμου συνολικά και τα σημεία των θέσεων που αντιστοιχούν σε κάθε άτομο ως επιμέρους αντιλήψεις της ειδικά.  Άρα η χειραφέτηση δεν είναι τίποτε άλλο από τη διασάλευση της αποκλειστικότητας των σχέσεων μεταξύ της συνολικής εικόνας του κόσμου και των επιμέρους σημείων των ατομικών θέσεων που οφείλουν να τη συνθέτουν.

Η χειραφέτηση που προκάλεσε η Γαλλική επανάσταση και η εμφάνιση της αστικής τάξης, ως κυρίαρχης τάξης, με ευαγγέλιο της την υποταγή στο Κεφάλαιο, (και στους νόμους του) δεν είναι παρά η άναρχη εικονογράφηση μιας χαμένης ενότητας. Μιας αρχικά αποδεκτής αρμονίας που έχει διαρραγεί. Μιας τέχνης της πρόσληψης του αισθητού που ή πρέπει να ξαναβρεί τη συνοχή της, ή πρέπει να επινοήσει κάτι εντελώς καινούργιο.  

Εδώ λοιπόν, η ακρίβεια της διατύπωσης της έννοιας του θεάματος από τον Guy Debord , όχι απλά σαν την εμφάνιση των εικόνων που κρύβουν τη πραγματικότητα, αλλά σαν αυτό που διαχωρίζει τη κοινωνική δραστηριότητα από το κοινωνικό πλούτο που αυτή παράγει, δηλαδή τη συνοχή ανάμεσα στο αποτέλεσμα της δράσης και στην αίσθηση της δράσης, φανερώνει πλήρως τις συνθήκες του δράματος.

Δεν βρισκόμαστε απλά μέσα στη Πλατωνική σπηλιά εκλαμβάνοντας τις σκιές σαν πραγματικότητα , αλλά όσο περισσότερο φανταζόμαστε πως σαν φυλακισμένοι μπορούμε να κατασκευάσουμε εκείνες τις εικόνες που θα μας απελευθέρωναν , τόσο περισσότερο συμβάλλουμε στην επέκταση των δυνατοτήτων του εγκλωβισμού μας.

Όπως ακριβώς πιστεύει ο καταναλωτής πως η ακραία, η έσχατη πράξη κατανάλωσης, θα τον απελευθέρωνε και θα έδινε αναδρομικά νόημα στη μελαγχολική μανία που τελικά ήταν η σύνθεση της ζωής του. Μια ψευδαίσθηση, ακραίας τελικής πράξης κατανάλωσης είναι και η καταστροφή του θεάματος του εμπορεύματος, ή ακόμα πιο πέρα η καταστροφή των διαχωρισμών στη διαδικασία παραγωγής τους. Κάτι που ήδη διαφαίνεται, για να μη πω βγάζει μάτι, στο χώρο των κοινωνικών δικτύων της infosphere , δηλαδή στα social media, όπου οι σχέσεις παραγωγού –καταναλωτή έχουν διαρραγεί με πρόσημο μια ακόμα εκδοχή της χειραφέτησης. Αυτή η κατάσταση ανήκει στη προσποίηση τρίτου βαθμού δηλαδή στη συνέχεια.