Link, Share and Hit

Το κείμενο γράφτηκε για τον κατάλογο της έκθεσης: AFTER THE RAGE, οργάνωση: BEHOLDS

The text is available in English here.


Συμπληρώνεται ένας χρόνος σχεδόν από τον Δεκέμβρη του 2010, όταν όλος ο κόσμος, έκπληκτος - ακόμα και οι ''μεγάλες δυνάμεις''- ερχόταν πρόσωπο με πρόσωπο, με αυτό που λίγο αργότερα πήρε το όνομα ''Αραβικές εξεγέρσεις''. Ίσως εδώ, θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί καλύτερα ο ενικός δηλαδή η ''Αραβική εξέγερση''. Αυτό για δύο λόγους: ο πρώτος, που επιβεβαιώνεται πια σήμερα, δείχνει πως παρά τις ιδιαιτερότητες που χαρακτηρίζουν τα γεγονότα στις χώρες και τις πόλεις της Αραβικής Άνοιξης, αυτό που συμβαίνει είναι μια γενική πολιτική αναταραχή, ουσιαστικά μια σειρά επαναστάσεων που βρίσκονται σε εξέλιξη, ή σε ανασυγκρότηση, στο σύνολο σχεδόν του αραβικού κόσμου, ενός κόσμου, που οι παρωπίδες του οριενταλισμού στη δύση αποκαλούν ''το ισλαμικό τόξο''.

Ο άλλος λόγος, για την χρήση του ενικού και όχι του πληθυντικού, είναι ένα παλιό ουσιαστικά διακύβευμα, μια απόπειρα ιδιοποίησης μέσω της ενοποίησης, των ονομάτων που έχουν τα γεγονότα, ένα παράγωγο του τρόπου που βλέπουν αυτό που συμβαίνει όσοι τα ονομάζουν: ''The facebook revolution'' ή ''The twitter revolution''. Και σίγουρα από μια οπτική γωνία, η χρήση των ψηφιακών δικτύων, μοιάζει να είναι η μορφή ενός ιντερνετικού υπερ-δαρβινισμού, όπου οι δυνάμεις της αλλαγής που συνήθως χρειάζονται χρόνια για να εξελιχθούν, στις συγκεκριμένες περιπτώσεις φαίνεται να έχουν συμπιεστεί σ΄ ένα χρονικό πλαίσιο μερικών εβδομάδων.

Αν κάποιος κάνει σήμερα μια έρευνα στη μηχανή αναζήτησης της Google, με τις λέξεις κλειδιά: facebook revolution, βρίσκεται μπροστά σε 410.000.000 σελίδες αποτελεσμάτων αναζήτησης, ενώ αντίστοιχα ο αλγόριθμος της Google βγάζει 355.000.000 σελίδες για την αντίστοιχη έρευνα με τις λέξεις twitter revolution. Εννοείται πως οι περισσότερες απ΄αυτές τις σελίδες αναφέρονται στις Αραβικές εξεγέρσεις. Παρεπμιπτόντος, μια έρευνα με τις λέξεις Russian revolution, δίνει 28.000.000 περίπου αποτελέσματα, νούμερο καθόλου ευκαταφρόνητο αλλά όχι και hype. Συνεπώς, σύμφωνα με την γνώμη της Google, αυτό που συμβαίνει στις Αραβικές χώρες, είναι μεν κάποιες δικτυωμένες επαναστάσεις όχι όμως οποιουδήποτε δικτύου, αλλά των εταιρικών δικτύων του facebook και του twitter. Έτσι, φαίνεται ταιριαστός ο σαρκασμός του καθηγητή Ulises Mejias 1, που πρότεινε να ονομαστεί η Μεξικανική επανάσταση του 1910-20 όχι από το μέσο που χρησιμοποίησε -για πρώτη φορά στην ιστορία- ο φωτογράφος Hugo Brehme, για να καταγράψει τις φρικαλεότητες του πολέμου, αλλά από το όνομα του κατασκευαστή του μέσου. Δηλαδή κάτι σαν: ''Viva Leica, cabrones! ''The Leica revolution is here''.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Πόσο πολύ το πολιτικό και κοινωνικό μέλλον καθώς και οι μορφές ρήξης με τον δεσποτισμό εξαρτώνται από τα κοινωνικά δίκτυα και τον χώρο του εικονικού γενικά; Ποια είναι ακριβώς η κατάσταση συγχώνευσης μεταξύ του ''πραγματικού'' και του ''εικονικού'' κόσμου και ποιος κερδίζει απ΄αυτό; Ο ιστορικός Robert Darnton 2 κάνει μια επισήμανση: ''τα θαύματα της τεχνολογίας των επικοινωνιών σήμερα, έχουν δημιουργήσει μια παραμορφωμένη συνείδηση σχετικά με το παρελθόν, μια γενική αίσθηση πως η επικοινωνία δεν έχει ιστορία, πως τίποτα σημαντικό δεν υπήρξε σχετικά πριν τις μέρες της τηλεόρασης και του διαδικτύου.'' Αν δούμε όμως μια μελέτη για τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, το Ιταλικό κίνημα των 70ς, λέει πως το 70% των μελών είχε τουλάχιστον ένα καλό φίλο ήδη μέσα στην οργάνωση. Το ίδιο ισχύει και για όσους προσχώρησαν στους mujaheddin στο Αφγανιστάν. Ακόμα και οι εξεγέρσεις που μοιάζουν αυθόρμητες, όπως οι διαμαρτυρίες στην πρώην Ανατολική Γερμανία που οδήγησαν στην πτώση του τείχους του Βερολίνου, είναι στον πυρήνα τους αποτελέσματα ισχυρών δεσμών. Το κίνημα αντίστασης αποτελείτο από μερικές εκατοντάδες ομάδες, με κάθε μια να έχει οριακά δώδεκα μέλη. Κάθε ομάδα είχε περιορισμένη επαφή με τις υπόλοιπες. Εκείνη την εποχή, μόνο 13% των ανατολικογερμανών είχαν τηλέφωνο. Όλο κι΄όλο που γνώριζαν ήταν ένα εβδομαδιαίο ραντεβού στην εκκλησία του St. Nicholas στο κέντρο της Λειψίας, για να εκφράσουν την οργή τους απέναντι στο κράτος. Και αυτό που κυρίως καθόριζε ποιος θα εμφανιζόταν στη διαμαρτυρία , ήταν ο αριθμός των φίλων που θα παρευρίσκονταν Όσο πιο πολλούς φίλους είχε κάποιος που θα πήγαιναν να ασκήσουν κριτική στο καθεστώς, τόσο πιο πιθανό ήταν να πάει και ο ίδιος.

Στην Τυνησία, η επανάσταση του γιασεμιού δεν συνέβη επειδή υπήρξε μια επίπονη, πολύχρονη, συνωμοτική διαδικασία από πριν, αλλά επειδή οι άνθρωποι διαρκώς πίεζαν το καθεστώς του Μπεν Αλί για να κερδίζουν μικρές ελευθερίες εδώ και εκεί. ''Έσπρωχναν τον τοίχο'' όπως λένε τώρα και ξαφνικά διαπίστωσαν πως ο τοίχος έπεσε. Μικρές διεκδικήσεις για μικρές ελευθερίες σε πολλούς χώρους και κοινωνικά πεδία. Έτσι έγινε. Πρέπει να ξέρουμε, πως στις χώρες του Maghreb υπάρχουν ακόμα καφενεία και κοινοί χώροι προσευχής άρα και συναθροίσεων Σε αντίθεση με τον δυτικό κόσμο που συχνά οι άνθρωποι είναι κολλημένοι πίσω από μοναχικές οθόνες κάθε είδους, άσχετα αν είναι σε κάποιο internet cafe (που σταδιακά σαν είδος κι΄αυτό εξαφανίζεται) ή σπίτι τους κάνοντας ''online socializing''. Δεν νομίζω πως θα ήταν δύσκολο να καταλάβει κανείς πως η ''επανάσταση του facebook'' δεν ονομάστηκε έτσι για να διαφημίσει το δίκτυο σε όσους ξεσηκώθηκαν ενάντια στις δικτατορίες, αλλά αντίθετα να πουλήσει στους δυτικούς το ''concept'' του πόσο θαυμάσια είναι αυτά τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης. Κάτι περίπου σαν: έλα στο facebook και θα γίνεις κι εσύ μέρος της επανάστασης. Όποιος θυμάται τις εικόνες του άνδρα από την Υεμένη που κρατούσε ένα πλακάτ που έγραφε facebook, ή τα γκραφίτι στη Τύνιδα: ''thank you facebook'', μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει: ''σωστή τοποθέτηση εμπορικής ετικέτας''.

Ένα χρόνο μετά τις Αραβικές εξεγέρσεις, το τοπίο στα εταιρικά δίκτυα έχει εξελιχθεί. Το facebook δηλώνει με ένα όλο και πιο σαφή τρόπο στους χρήστες του, σαν σύγχρονος Λουδοβίκος 14ος, πως: le Internet c' est moi. Σ΄αυτό το σημείο πρέπει να δούμε τα Τεχνολογικά Μέσα σαν αυτό που είναι. Είναι Μέσα και εργαλεία αλλά δεν δημιουργούν κινήματα. Εξεγέρσεις και επαναστάσεις υπάρχουν στην ιστορία, ανεξάρτητα από το ποια βασικά εργαλεία διαθέτουν οι άνθρωποι στην εποχή τους, για να τυπώνουν προκηρύξεις και εφημερίδες τοίχων, όπως τον 18ο αιώνα ή να χρησιμοποιούν το διαδίκτυο στις μέρες μας. Οι άνθρωποι πάντα γνωρίζουν τη διαθέσιμη στην εποχή τους τεχνολογία για να οργανωθούν και να κινηθούν, όταν έχουν πραγματικά ένα σοβαρό λόγο για να το κάνουν. Παρόλαυτα, μια σημαντική παράμετρος σήμερα, είναι η δικτυακή διάσταση συγκρότησης της επικοινωνίας, που διευκολύνεται ιδιαιτέρως από την ριζωματική κατά βάση οργάνωση των νέων τεχνολογικών μέσων. Οπουδήποτε τυγχάνει της εξαιρετικής τύχης σήμερα, να ονομάζεται ένα καθεστώς ''δημοκρατικό'' και ταυτόχρονα να συμβαίνουν εντός του εξεγέρσεις, μπορούμε να δούμε τις ίδιες μορφές οργάνωσης να εμφανίζονται στο πεδίο των διεκδικήσεων. Με εργαλεία όπως το facebook, μπορεί ένα κίνημα να κάνει -ότι έχει να κάνει- σε μια ολόκληρη χώρα, αν όχι σε σειρά από χώρες, ενώ στο παρελθόν θα έπρεπε να ξεκινήσει από μια πόλη, να μεταφερθεί σε μια άλλη κ.ο.κ. Κάτι που θα σήμαινε πως έπρεπε να υπάρχει ένα κόμμα οδηγός που να διαθέτει οργανώσεις παντού. Συνεπώς, οι νέες τεχνολογίες διευκολύνουν πολύ τον τρόπο της οριζόντιας οργάνωσης, αλλά δεν δημιουργούν κινήματα. Δεν υπήρξε ποτέ facebook revolution στην Αραβική άνοιξη. Αλλά επίσης δεν υπήρξε και κόμμα οδηγός.

Και σ΄αυτό το σημείο επικεντρώνονται συνήθως οι διαφωνίες για τη χρήση των ιδιωτικών, εμπορικών κοινωνικών δικτύων, όσον αφορά την οργάνωση κινημάτων. Ενώ, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, αληθεύει εν μέρει, πως τα δίκτυα αυτά έχουν βοηθήσει την οργάνωση στην Τυνησία, Αίγυπτο και αλλού (όπως και στην Ελλάδα) ο ρόλος τους είναι αρκετά πιο πολύπλοκος. Όσοι τα χρησιμοποιούν θα πρέπει κατ αρχή να αναλύσουν και να σκεφτούν, αν η χρήση τους τελικά απο-πολιτικοποιεί την κατανόηση μας για τα γεγονότα και την ουσία των συγκρούσεων, μετατρέποντας σε εμπόρευμα την κοινωνία και τις εξεγέρσεις της. Τα δίκτυα, ειδικά τα μαζικά, εταιρικά δίκτυα, είναι δομές εξουσίας, σχεδιασμένες με βάση μια αρχιτεκτονική της συμμετοχής (εμείς είμαστε αυτή η συμμετοχή αλλά όχι οι αρχιτέκτονες) και αυτές οι δομές προσβλέπουν στη διατήρηση φυσικά του ελέγχου και της κατανομής της. Το facebook και το twitter δεν είναι απλά το interface με το οποίο διαδρά ο χρήστης. Όπως ο κινηματογράφος και η τηλεόραση παλιότερα, έτσι και τα δίκτυα τώρα, λειτουργούν σαν τα νέα πλαίσια παραγωγής γλωσσικών δομών. Πιο απλά, τα δίκτυα είναι σύγχρονα εργοστάσια που παράγουν επικοινωνία άρα (με λίγη ελπίδα και αισιοδοξία) και νόημα. Και όπως οι τεχνικές υποδομές καθορίζουν στα εργοστάσια τις μορφές της παραγωγής έτσι και οι γλωσσικές δομές καθορίζουν ή παρεμποδίζουν την παραγωγή νοήματος.

Επιπλέον, λόγω της ''προθυμίας'' που δείχνουν τα δίκτυα να ''φιλοξενήσουν'' και να ''πρωτοστατήσουν'' στις εξεγέρσεις, μπορεί κανείς να αναρωτηθεί κατά πόσο τελικά επιχειρούν να ξεπλύνουν το ρόλο των καπιταλιστικών ολιγαρχιών στην καταστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Στο κάτω - κάτω και στην Αίγυπτο και αλλού, τα όπλα που χρησιμοποιούνται για τους πολέμους και την καταστολή των εξεγέρσεων στα διεφθαρμένα καθεστώτα κάθε είδους, έρχονται από δυτικές, δημοκρατικές χώρες. Λέει ο Manuel Castells 3: <<όσο δεν γνωρίζουμε τις μορφές εξουσίας που εμπλέκονται στην δικτυωμένη κοινωνία, δεν μπορούμε να αδρανοποιήσουμε την άδικη άσκηση της εξουσίας. Και αν δεν ξέρουμε ποιοι είναι ακριβώς οι κάτοχοι αυτής της εξουσίας, και που να τους εντοπίσουμε, δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την κρυμμένη, αλλά τελικά καθοριστική τους κυριαρχία.>>

Οι υβριδικές πόλεις, οι πόλεις που το εικονικό και το πραγματικό συγχωνεύονται, εξαπλώνονται όλο και πιο γρήγορα, παντού. Αλλά το ίδιο συμβαίνει και με τις διεκδικήσεις, τόσο απέναντι σε δεσποτικά ''τριτοκοσμικά'' καθεστώτα, όσο και εναντίον των οικονομικών ολιγαρχιών. Μάλιστα η σύγκλιση ανάμεσα στις τελευταίες δύο κατηγορίες, όπως ο καθένας μας μπορεί να δει σήμερα στην Ελλάδα όπως και αλλού στην Ευρώπη, μπορεί να πηγαίνει ακόμα πιο γρήγορα από την επέλαση του εικονικού στο πραγματικό. Θα μπορούσε να μπει κανείς στον πειρασμό να δει σχέσεις αιτίου-αιτιατού εδώ, αλλά η κατάσταση είναι πιο επείγουσα και συχνά πιο απαιτητική από την ανάγκη που προβάλλει η ανάλυση. Ένας Αιγύπτιος μπλόγκερ, σχολίασε πως η ελευθερία στο διαδίκτυο και η ελευθερία στην πλατεία Tahrir, ήταν αντικείμενα διαφορετικής τάξης. Το ίδιο λέει πως ένοιωσε για την αλληλεγγύη και το αίσθημα του ανήκειν σε μια κοινότητα. Υπάρχει ένα αίσθημα ευθύνης που συνάδει με τη φυσική παρουσία κάποιου κάπου, που δεν υπάρχει απαραίτητα εκεί, όταν πρόκειται για online παρουσίες. Όλοι μπορούμε να κάνουμε ένα κλικ και να γινόμαστε μέλη μιας σελίδας του facebook, (ακόμα κι΄ αν αυτό δεν είναι ακίνδυνο σε κάποιες χώρες) αλλά το να είσαι με το σώμα σου σε μια πορεία, είναι μια άλλη υπόθεση. Η χρήση των εργαλείων κοινωνικής δικτύωσης λένε οι Νέγκρι και Χαρντ 4, είναι σύμπτωμα και όχι αιτίες των οργανωτικών δομών των εξεγέρσεων. Μοιάζουν να είναι οι μορφές έκφρασης του ευφυούς σύγχρονου πλήθους, που είναι ικανό να ''παίζει στα δάκτυλα΄΄τα σύγχρονα εργαλεία επικοινωνίας, με αυτονομία και ίσως κάποια στιγμή να τα στρέψει ενάντια στην αρένα, στο gamespace καθαυτό.


1.Ulises Mejias, καθηγητής Νέων Μέσων, στο OSWEGO (State University of New York)

2. Robert Darnton, Ιστορικός, διευθυντής της βιβλιοθήκης του Χάρβαρντ, ιδρυτής του Gutenberg-e program

3. Manuel Castells, καθηγητής κοινωνιολογίας, πολεοδόμος και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του European Institute of Innovation and Technology (EIT)

4. Αντόνιο Νέγκρι και Μάικλ Χαρντ, μετα-μαρξιστές πολιτικοί φιλόσοφοι, γνωστοί για την τριλογία τους, Αυτοκρατορία, Πλήθος και Κοινοπολιτεία

Networked revolts


Saturday, 7 May 2011
18:00-21:00

Benaki Museum
138 Pireos street

The continuing uprisings spreading across North Africa and the Middle East have been inherently associated with the increasing entanglement of social media, or digital networks in general, with everyday life. The multiple uses of technologies –cell phones, Facebook, twitter, the Internet– by local participants and by global supporters and observers and the counter-measures of blocking access and shutting down communication channels by the toppled or still surviving governments have gained global attention.

The aim of the event is to address questions on the forms, the organisational structures of the revolts and new political possibilities that they have opened up.

Presentations:

- Lina Ben Mhenni Tunisia http://atunisiangirl.blogspot.com/ Awarded the Best Blog by Deutsche Welle

- Tarek Amr Egypt http://twitter.com/#!/gr33ndata

-M.Malek Khadhraoui Tunisia http://nawaat.org/portai

- Akis Gavriilidis Greece

Live streaming of the event at the web site of Konteiner magazine.

Organisation:
Konteiner magazine http://www.konteiner.gr/
and Re-public http://www.re-public.gr/en/?p=4218

Δικτυωμένες Εξεγέρσεις

Οι συνεχιζόμενες εξεγέρσεις που εξαπλώνονται στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή συνδέονται άμεσα με την αυξανόμενη εμπλοκή των κοινωνικών μίντια, ή γενικότερα των ψηφιακών δικτύων, στην καθημερινή ζωή. Οι πολλαπλές χρήσεις των τεχνολογιών- κινητά τηλέφωνα, Facebook, Twitter και Ίντερνετ- από τοπικούς συμμετέχοντες και παγκόσμιους υποστηρικτές και παρατηρητές, όπως και τα αντίμετρα με την απαγόρευση πρόσβασης και το κλείσιμο των διαύλων επικοινωνίας από τις κυβερνήσεις που ανατράπηκαν ή που επιζούν ακόμη, βρίσκονται στο επίκεντρο της προσοχής σε παγκόσμιο επίπεδο

Στόχος της εκδήλωσης είναι να συνεχίσει τη συζήτηση για τις μορφές, τις οργανωτικές δομές των εξεγέρσεων και τις νέες πολιτικές δυνατότητες που ανοίγουν.


Ομιλίες:
- Lina Ben Mhenni, Τυνησία (http://atunisiangirl.blogspot.com/)
- Tarek Amr, Αίγυπτος (http://twitter.com/#!/gr33ndata)
- M.Malek Khadhraoui, Τυνησία (http://nawaat.org/portail)
- Άκης Γαβριηλίδης

Τοποθεσία:
Μουσείο Μπενάκη

Πειραιώς 138

Αθήνα

Σάββατο, 7 Μάιος · 6:00 μ.μ. - 9:00 μ.μ.

Διοργάνωση: περιοδικά Κοντέινερ και Re-public

Intermediated, The Erasers and Guests, Mapping Festival, Geneva

www.intermediated.net , workshops and performances at the Mapping Festival 6-16 May 2010, Geneva

For the classic Greek tragedy “all the world was a stage’’ where the human actors were nothing but the pawns of gods, reflecting on the earthy scene the eternal cosmic game. But eternal games are “eternal’’ because although they can be perceived and played, they remain unfolded, in the same way that the eye sees the snake biting its tail, while at the same time changing its skin. If we could consider the sentence “all the world is a stage’’ as a snake that is changing its “skin’’, then the phrase could possibly appear to our minds as “all the world is a crisis’’. And then, all the players, all conflicting social forces, classes, and states are acting and clashing in “this wide and universal theatre”. A theatre, made by the spirals of the- always remained unfolded- snake, which nowadays hosts a spectacle entitled: the democracy of the snake.

The early admiration of democracy as the counterpoint of oligarchy is recently in decline while we hear more and more voices that denounce democracy as the main responsible for the inflictions of the actual state of things. So, we face this paradox: on one side we see several governments trying to export democracy in violent military ways and manners and on the other side we experience the presence of actors that ask for the limitation of political freedom and the elimination of the common values as e.g. equality and the rights of free speech and democratic expression. In the actual democracy of the snake, the only alternative seems to be a form of life, exclusively dedicated in the privatization of happiness. A life which is taking place far away of the process that seeks to expand the public sphere. We do not walk anymore on the path of a βίος we are just allowed to have a simple form of existence, based on our docile bodies that support the exercise of power in both the state and society.

The Intermediated project is a metaphor that reflects the tragedy (and the comedy) of the crisis. A crisis, that at this moment is identified with the déclassement of the country that ‘’gave birth to democracy’’. It is the crisis of the bifurcation that transpierce the body of the snake while it is trying to loose its skin. The bodies are on stage. They are formed and interpreted as an appropriation of Badiou’s platonic categorization of the contemporary social dead end and drama. A dead end expressed by the form of a triangle made from human bodies and their sounds and images.

The actress, the soldier and the businessman.

The actress: The piercing body, the drugged body, a body stupefied by violent sounds or info stream (noise, info noise), a trendy body, a body that is a screen, a screen that reflects market’s desires, a body commodity. A body trapped in the immobility of an infinite adolescence. A body that experiences sexuality without being a subject. A pornographic sexuality not in the moral sense but in the sense of a permanent repetition of inertia (the need of being constantly contemporary, the ultimate desire/order of the market’s economy). But also the contrary. A body that abstains, a body that is forced in abstinence although it is obliged to face the deluge of the flow of images, a body that is obliged to be at the centre of the spectacle. It is a pervert body in the sense that is détourné of its usual functions, which is to be the deposit of a subject.

The soldier: The son and the daughter as terrorists/anti-terrorists. The body, that craves in a desperate way so as to return to tradition. It pleads the absoluteness of the law, of the rules, to the point of sacrifice. It searches for the most immobile form of the law that we could imagine. The subjectification of this type of body is that of a martyr.

The businessman: Between the two (actress, soldier) we have the acceptation of the average dressage, that is the construction of the self as an object qualified for the universal traffic of all kinds. In other words what is said as “making a career’’. This time the body is disposed in a movement perceived as the most adequate to the external rules of the market. The body becomes a piece of this organised circulation and it is disposed to the market at the best possible price. For this, it must be protected, barricaded against the possible dangers that shares in common with the two other bodies, a protection act that is fundamentally reserved for the police. The body must behave as if pursuing a career has a meaning. The “career’’ functions like a stopgap for the no-sense.

However, the dead end is only the contemporary. Everybody talks about a “New New Deal’’. But how this deal will happen and who is going to perform it? Certainly, the deal we are going to get can only be as good as our capacity and our force to demand it, reclaim it and form it. History is up for grabs. We need a projection of our will for this; we need the right avatar, a new form of heroes that reflect nothing from that that heroes used to be once. What the metaphor of the crisis is reclaiming is the power to form new groupings, new communities that could respectively create an active well built frame of the principle of the common. Maybe the artistic production – we shall remember that the aesthetic experience is purely emotional – is one of the best means to attempt this rescue. After all, the collapse of the old rules and the anticipation of new rules, form the space where aesthetics and social resistance meet. The journey is over, the journey begins.*

*Georg Lukács ‘Theory of the Novel, 1920’’

Esse, Nosse, Posse, Common Wealth for Common People

First of May (The City Factory), Marcelo Expósito


Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος πως με το να δωθεί έμφαση στα χαρακτηριστικά του μεταμοντέρνου /μεταφορντικού καπιταλισμού, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για ριζοσπαστικούς κοινωνικούς μετασχηματισμούς και πως αυτό ανοίγει το δρόμο για κυβερνήσεις του ''Δήμου'' , όπως ισχυρίζονται κάποιοι διανοητές. Όπως βέβαια δεν μπορεί να αγνοηθεί το γεγονός πως υπάρχει ένα όλο και αυξανόμενο εργατικό δυναμικό γνωσιακής εργασίας, δεν μπορεί επίσης να αγνοηθεί και το γεγονός πως υπάρχουν εργάτες σε εργοστάσια και μετανάστες σε συνθήκες ''εργασίας'' που καλύτερα να μην τις χαρακτηρίσω.

Σίγουρο πάντως είναι πως ο μετασχηματισμός της εργασίας και της παραγωγής/ αναπαραγωγής αξίας εξελίσσεται ραγδαία επηρεάζοντας την τρέχουσα κρίση, αν δεν είναι -που μάλλον είναι- μια από τις βασικές αιτίες της. Όπως και νάχει πάντως το πράγμα, νέες μορφές αντίδρασης και εναλλακτικές προτάσεις εμφανίζονται διαρκώς. Στη διαδικτυακή πλατφόρμα (και όχι έκθεση) Esse, Nosse, Posse, Common Wealth for Common People, που επιμελείται η Δάφνη Δραγώνα σε παραγωγή του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, μπορεί κανείς να βρει τέτοιες προτάσεις και να πάρει μια καλή ιδέα για το πως μετασχηματίζεται ένα κομμάτι της πολιτιστικής/καλλιτεχνικής δραστηριότητας. Είναι μια ανοιχτή πλατφόρμα διαρκείας που φιλοδοξεί σε διεύρυνση με νέες συμμετοχές συνεχώς. Σε αυτές τις μέρες του ΔΝΤ, εύκολα θα μπορούσε να σχηματίσει κανείς την εντύπωση πως οι μισοί Έλληνες κλαίνε και αυτομαστιγώνονται και οι άλλοι μισοί κατηγορούν τους πάντες για τη χρεωκοπία της χώρας. Εκτός από αυτές τις εκδοχές ξεπεράσματος της κρίσης, μπορεί να υπάρχουν κι άλλες..

O Michel Bauwens στην Αθήνα

Photo: User:MauroB

Το ερευνητικό πρόγραμμα MIG@NET και το Ίδρυμα p2p σας προσκαλούν στην ομιλία του Michel Bauwens με θέμα “P2p Networks and the Production of the Commons» [Ομότιμα δίκτυα και η παραγωγή κοινών αγαθών] το Σάββατο 13 Μαρτίου στις 18.00.
Ο Michel Bauwens είναι ένας από τους βασικούς εκφραστές της θεωρίας των ομότιμων δικτύων.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Bios, Πειραιώς 84.
Η ομιλία θα γίνει στα Αγγλικά και θα ακολουθήσει συζήτηση.

Καθώς τα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά συστήματα μεταμορφώνονται σε κατανεμημένα δίκτυα, μια νέα ανθρώπινη δυναμική αναδύεται που βασίζεται στις σχέσεις ομότιμων (peer to peer (P2P)). Πρόκειται για ένα νεό τρόπο παραγωγής, μία νεά μορφή διακυβέρνησης και μια νέα μορφή κοινής ιδιοκτησίας, διαφορετική από την ατομική ή την κρατική. Τα ομότιμα δίκτυα παράγουν αξία χρήσης μέσω της ελεύθερης συνεργασίας και διευθύνονται από την ίδια την κοινότητα των συμμετεχόντων - παραγωγών και όχι από κάποια εταιρική ιεραρχία. Την εποχή κατά την οποία ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής βάζει σε κίνδυνο τη βιόσφαιρα, η εμφάνιση μιας τέτοιας εναλλακτικής προοπτικής είναι ιδιαίτερα ελκυστική και ανταποκρίνεται στις πολιτιστικές ανάγκες μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού. Η επέκταση των P2P συνοδεύεται από μια νέα ηθική εργασίας (ηθική των "χάκερ"), νέες πολιτιστικές πρακτικές και ένα νέο πολιτικό και κοινωνικό κίνημα που περιλαμβάνει διαφορετικά αλλά συγγενικά μεταξύ τους κινήματα όπως αυτά του Ελεύθερου λογισμικού, του ελεύθερου η/μ φάσματος, της ανοικτής πρόσβασης, τα κινήματα ενάντια στο copyright και άλλα. Τα ομότιμα δίκτυα προβάλλουν σαν μια νέα εναλλακτική επιλογή παραγωγής και ιδιοκτήσιας και ταυτόχρονα σαν μία νέα μορφή κοινωνικής δύναμης, αυτή των “εργατών της γνώσης”.

Ο Michel Bauwens είναι ένας από τους βασικούς εκφραστές της θεωρίας των ομότιμων δικτύων. Είναι συγγραφέας, ερευνητής και αναλυτής σε θέματα τεχνολογίας, πολιτισμού και επιχειρησιακής καινοτομίας. Είναι ιδρυτής του Foundation for Peer-to-Peer Alternatives και εργάζεται με μία παγκόσμια ομάδα ερευνητών για θέματα ομότιμης παραγωγής, διαχείρισης και ιδιοκτησίας. Είναι συμπαραγώγος του τρίωρου ντοκιμαντέρ Technocalyps με τον Frank Theys, και έχει επιμεληθεί με τον Salvino Salvaggio μία δίτομη έκδοση για την Ανθρωπολογία της Ψηφιακής Κοινωνίας. Είναι συνεργάτης ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Amsterdam και εξωτερικός ειδικός σύμβουλος στην Pontifical Academy of Social Sciences (2008). Αυτό το διάστημα ζει και εργάζεται στην Ταϊλάνδη.

Web 2.0 Suicide Machine_say good- bye with dignity

Faster, Safer, Smarter, Better. Tired of your Social Network? Liberate your newbie friends with a Web2.0 suicide! This machine lets you delete all your energy sucking social-networking profiles, kill your fake virtual friends, and completely do away with your Web2.0 alterego. The machine is just a metaphor for the website which moddr_ is hosting; the belly of the beast where the web2.0 suicide scripts are maintained. Our service currently runs with Facebook, Myspace, Twitter and LinkedIn! Commit NOW!

Αυτή είναι η προτροπή που βλέπει κάποιος που κάνει login στο site: http://suicide.moddr.net/ για να χρησιμοποιήσει μια εφαρμογή που του επιτρέπει να ΄΄αυτοκτονήσει΄΄ σαν χρήστης μερικών πολύ δημοφιλών κοινωνικών δικτύων αφαιρώντας σταδιακά τους ΄΄φίλους΄΄του. Μια unfriending διαδικασία δηλαδή.

Δεν είναι παρά ένα media arts project που θα παρέμενε ένα ακόμα project του είδους, αν το facebook αλλά και τα media γενικότερα, ήταν λιγότερο λαίμαργα για ειδήσεις και αναπαραγωγή ειδήσεων σχετικές με το buzz των κοινωνικών δικτύων και πιο ειδικά του facebook. Αλλά δεν έγινε έτσι. Τα ίδια τα media και το facebook προκάλεσαν θόρυβο γύρω από τη Suicide Machine επιβεβαιώνοντας ακόμα μια φορά πόσο ''real user friendly'' είναι και (οκ, με κωμικό τρόπο) τη ρήση του Marx πως ο τελευταίος καπιταλιστής θα κρεμαστεί με το σκοινί που θα του έχει πουλήσει ένας άλλος. (Ή κάτι τέτοιο)

Τυχαίνει ένας βασικός συντελεστής της ομάδας που έφτιαξε τη μηχανή Suicide Machine, ο Fresco Gamba να είναι γνωστός μου και να έχουμε μοιραστεί αρκετές εμπειρίες στη ζωή και στις media arts. Έτσι, είχαμε μια συνομιλία σχετική με την εμπειρία που είχαν με το facebook που τους έχει κάνει εδώ και δύο μέρες μήνυση!! Κάποια αποσπάσματα της οποίας παραθέτω.

<<Το Σάββατο 9 Ιανουαρίου ενώ συντηρούσα την ΄΄suicidemachine΄΄ και δοκίμαζα μερικά νέα scripts είδα ξαφνικά -ενώ ήμουν login στο facebook- το μήνυμα ''BAD IP access blocked''. Έκανα αμέσως μια screenshot και την έβαλα στη πρώτη σελίδα του site της Web 2.0 sucide machine. 24 ώρες μετά οι Los Angeles Times έγραψαν γι΄αυτό και φυσικά η είδηση έκανε το γύρω του κόσμου μέσα σε λίγες ώρες. Τα διεθνή media κατελήφθησαν από εμμονή αναπαραγωγής της επικεφαλίδας, "facebook kills the suicidemachine".΄Έτσι στην ουσία, μας έκαναν γνωστούς με αυτή την απερίσκεπτη πράξη τους. Όλα τα σχετικά άρθρα στα media άρχισαν λόγω του αποκλεισμού μας από το facebook και όχι λέγοντας αυτό που ουσιαστικά είναι η ΄΄suicidemachine΄΄ , ένα εργαλείο, ένα net-art project ή απλά ένα λογοπαίγνιο πάνω στο ΄΄Web 2.0 unfriending΄΄.>>

<<Είναι αληθινά κωμικό αν σκεφτεί κανείς πως η μηχανή μας ΄΄εκτέλεσε΄΄ περίπου 500 λογαριασμούς του facebook, τη στιγμή που υπάρχουν περίπου 350.000.000 χρήστες! Ίσως το σημαντικότερο αποτέλεσμα αυτού του πρότζεκτ είναι τα σχόλια και οι κριτικές που έκαναν οι αναγνώστες των άρθρων, ξεκινώντας συζητήσεις σχετικά με το τι είναι ιδιωτικό και τι δημόσιο και τους τρόπους με τους οποίους οι εταιρίες χειρίζονται αυτά τα θέματα. Τι συμβαίνει αν θελήσει κανείς να αρνηθεί τις υπηρεσίες? (opt out) Τι γίνεται με την καταγραφή και την αποθήκευση των δεδομένων των χρηστών? Αυτά τα θέματα αποτελούν γόνιμο έδαφος για βαθύτερο και συνεχή διάλογο.>>

<<Φυσικά το facebook ενοχλήθηκε πολύ με την ιδέα πως το "unfriending" θα μπορούσε να γίνει της μόδας, ένα hip, και να χάσουν την ΄΄αγοραστική τους αξία΄΄ μιας και όλα εκεί βασίζονται, δηλαδή ΄΄πόσα μάτια΄΄ (eye$) κοιτούν τις ανόητες διαφημίσεις σε κάθε σελίδα του facebook. Έπίτευγμα για το project μας θα ήταν αν το facebook άλλαζε τους όρους χρήσης ή αν έλεγαν πιο καθαρά πως χρησιμοποιούν τα προσωπικά δεδομένα του κάθε χρήστη αλλά και για ποιους σκοπούς.Νομίζω πως υπάρχει ακόμα αρκετό δυναμικό σχετικά με το suicidemachine.org γιατί ως τώρα οι άνθρωποι δεν έχουν πραγματικά καταλάβει πως ήταν ένα art project σχεδιασμένο από επαγγελματίες media artists. Για παράδειγμα, κάποιοι τύποι από την wallstreet-journal και τους financial times μας έκαναν ερωτήσεις ΄΄για την εταιρία μας΄΄ που ήταν πραγματικά κωμικές. Ελπίζω την επόμενη εβδομάδα να ξαναπιάσουμε το διάλογο από την αρχή, προς το παρόν είναι ΄΄αυτοί και εμείς΄΄, ίσως το αντιστρέψουμε σε ΄΄εμείς και εμείς΄΄. Επίσης, συνεχίζουμε να δουλεύουμε πάνω στον αποκλεισμό μας προσπαθώντας να κάνουμε τη μηχανή να ξανατρέξει στο facebook, χρησιμοποιώντας ένα αποκεντρωμένο δίκτυο διαφορετικών proxy servers. Πολλοί άνθρωποι μας προσφέρουν proxy servers και προσπαθούμε ξανά να ΄΄δαγκώσουμε΄΄ λίγο. Πάντως δεν νομίζω πως η επιτυχία του project βασίζεται τόσο στο αν θα καταφέρουμε να έχουμε πρόσβαση ξανά στους servers τους.>>

Folded-in at ISEA 2009 and at File Festival 2009, Sao Paulo

The Folded-in project, is presented this summer at ISEA 2009 15th International Symposium on Electronic Art, on the island of Ireland, at the Golden Thread Gallery, Belfast. Also, at the FILE 2009, Electronic Language International Festival, Sao Paulo, Brasil. On the occasion of the presentations here is a fragment of a great text , written by Franz Thalmair and CONT3XT.NET, that has been published at the Open Space annual hardcopy edition, Mapping Contemporary Creative Practice.

..If you rely in your definition of Web 2.0 – somewhat naively – on the relevant German entry in the online encyclopaedia Wikipedia, one of the biggest 2.0 platforms itself, you are told: ‘Today, contents are no longer just generated by big media corporations in a centralised manner but also by a multitude of individuals who use social software to create additional network links among each other.’ Similarly, but by no means more critically and also without consideration of the commercial interests of many operating companies, Web 2.0 is described in Wikipedia’s English counterpart as a ‘living term’ that expresses itself primarily in the changed use of web technologies and seeks to ‘enhance creativity, information sharing and collaboration’. Both definitions are similar in that they do not understand the web age under the label of 2.0 so much in terms of specific technologies but rather focus on the interaction and the networks between users. It seems, then, that we are first and foremost faced with the global cooperation between people in immaterial relations of production, the creativity of which is mainly driven by technologies – of whichever kind.

This is exactly where the concept of Folded-In enters the discussion: on the one hand, Personal Cinema and The Erasers address the lack of critical engagement with the contents spread on the internet and the similarly lacking will to broach the subject of war. On the other hand, the project questions the aims of the possibilities that are only allegedly used for subjective and opinion-making participation in a bigger whole. To put it bluntly, the Web 2.0 networks may be described as art for the sake of art: they are about a sense of community which, and does not leave it uncommented. ‘Expression and content, both are more or less de territorialised; they are relatively de-territorialised, depending on the state of their form.’

The basic question that Folded-In explores is about the ways in which meaning is produced in Web 2.0: who produces and reproduces which contents; in which context do these contents circulate; and, in particular, who are they produced for? YouTube is not the only structure in this context in which the widely propagated freedoms of user-generated contents are not, or only superficially, used. Such platforms function according to the same principles as conventional media, which draw their contents from official or institutional information machineries: clichés that serve the interests and values of nation-states move around YouTube just as unquestioned as religious, sexist, and other stereotypes do in public and commercial media.

To counter this tendency, Folded-In pulls the war videos out of context: out of the YouTube media context, on the one hand; and out of the context of war, on the other. Through its transfer into the harmless environment of the game, the propagated information is written into a new story line that can be personally experienced and shared with the public (that is, the fellow gamers). At the same time, an effort is made to create an awareness of the medium that is being used, the World Wide Web. The overlaying of the superficial design of the game and its functions with the content of war manifests itself in the seemingly endless regeneration of form and content. This results in a mechanism that, to some degree, can be described as game-immanent: ‘It is the interruption of the automatic sign action, of the placement and signaletic conditionings of signs in articulation and implementation, that define the open space of the game as well as its functions of fictionalization and movement to a meta-theoretically useful “as if ”

The designers of the project describe this semiotic process and the related objectives as a phenomenon that is generally intrinsic to the field of new media: ‘In Folded-In, content is generated by the users/consumers and by some artists. What is reflected inside the game are those elements that constitute the mechanisms of control and profit “with a human face” which is pre-established by YouTube. However, what is at stake for some part of the media arts nowadays is a process of a language formation that will allow artists in the future to articulate more demanding and even more – aesthetically – differentiated art works..

Folded-in at ISEA2009

The Folded-in project of Personal Cinema & The Erasers is presented this year into the frame context of ISEA2009 Exhibition and International Symposium on Electronic Art, in Ireland. Here are some info regarding ISEA and this year's exhibition. More details in August.

ISEA2009: The Exhibition

Artists from across the globe will present leading edge art, created with electronic and digital technology, in an unprecedented multi-site exhibition in Belfast, Northern Ireland. Opening to the public on Friday, 7 August, the exhibition will continue through August. ISEA2009: The Exhibition will be on view at the Ormeau Baths Gallery, the Golden Thread Gallery, the Foyer Gallery of the University of Ulster Belfast campus, and at sites across the city in the public domain.

ISEA2009: The Exhibition addresses contested spaces, focusing on the environment, political and economic conflicts and the human body. Curated by Kathy Rae Huffman, it will display an exciting range of innovative and challenging work at the interface of art, science, communication and technology.

ISEA2009: The Exhibition is an extended part of ISEA2009, the 15th International Symposium on Electronic Art, which will take place from 23 August to 1 September 2009 on the island of Ireland. Hosted by the University of Ulster the symposium focuses on Engaged Creativity in Mobile Environments.

Myfeed_1

Οι παρακάτω σημειώσεις είναι παράπλευρο υλικό σχετικά με το upcoming project Myfeed του Personal Cinema που σχετίζεται με τα άτομα και τα δίκτυα. Μέλη της ομάδας θα κάνουν από 3-5 Ιουλίου ένα workshop στη Καλαμάτα, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Μηδέν. Για τα workshops και το φεστιβάλ θα επανέλθω σε επόμενο ποστ.

Αυτό που συνεχίζει να κινεί την παραγωγή του συμβολικού και σε επέκταση τις διάφορες εκφάνσεις του πολιτισμικού είναι τα μυαλά και τα σώματα των ανθρώπων και όχι -ακόμα τουλάχιστον - οι μηχανές. Τα πρότυπα για την αντίληψη του κόσμου υπάρχουν μέσα στα μυαλά. Όταν λοιπόν αυτά τα πρότυπα αντίληψης έρχονται σε επαφή μέσω των networks με την χλωρίδα και την πανίδα των πληροφοριών του διαδικτύου, δηλαδή την πληθώρα των πολιτιστικών εκφράσεων που κυκλοφορούν εκεί έξω, μέσα από διαδικασίες που σχετίζονται με την προσοχή ή την απουσία της, τότε διαλέγουν, συνδυάζουν και ιδιοποιούνται στοιχεία.

Αυτή η διαδικασία είναι το υπερ-κείμενο και όπως λέει ο Manuel Castells, το υπερκείμενο είναι μέσα μας. Βρίσκεται στην εσώτερη ικανότητα μας να επανασυνδυάζουμε και να βγάζουμε νόημα από όλους αυτούς τους επανασυνδυασμούς. Τα επιμέρους δίκτυα και το διαδίκτυο συνολικά μας βοηθάει να κάνουμε αυτό το πράγμα. Το υπερκείμενο που διαμορφώνει τη συνείδηση μας δεν παράγεται εκεί έξω αλλά μέσα μας, από εμάς που το χρησιμοποιούμε. Συνεπώς, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα υπερ-κείμενο όπως συχνά αναφέρεται αλλά με μύρια όσα. Δηλάδή το δικό μου ,το δικό σου και του καθενός που έρχεται σε επαφή με την infosphere. Δεν υλοποιήθηκε ποτέ η εξαγγελία των 90¨ς, η ανάδυση δηλαδή ενός ηλεκτρονικού πολυμεσικού υπερκειμένου με όρους υλικού τεχνουργήματος. Κι αυτό σε συνάφεια με την επίσης αποτυχία δημιουργίας της ΄΄καθαρής΄΄ (purist) γλώσσας των γλωσσών που επίσης ευαγγελίστηκαν τα 90¨ς. Γιατί; Σίγουρα ο σπουδαιότερος λόγος είναι πως δεν υπήρξε ποτέ κάποιο συγκεκριμένο ενδιαφέρον, ίσως και η δυνατότητα εκ μέρους κάποιας από τις εταιρίες. Αν μη τι άλλο, κάποιες ιδέες πάνω σε αυτό έχει ο Ted Nelson.

Έτσι η κατάσταση σήμερα είναι μια πληθώρα υπερκειμένων, απλοικών ή πολύπλοκων, μέτριων σε πολιτισμική αξία ή αντίθετα πλούσιων κτλ. Όμως ο Castells θέτει ένα θεμελιακό ερώτημα που αφορά με δραματικό τρόπο το παρόν και τη σχέση μας με τα κοινωνικά δίκτυα, μεσω των οποίων στην ουσία ενεργοποιούμε σε συνεχή βάση τα προσωπικά μας υπερ-κείμενα. Αν οι πολιτισμικές εκφράσεις συγκεντρώνονται σε ένα πλατύ και ποικίλλο αστερισμό που μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σε ατομική βάση και στη συνέχεια να τον ιδιοποιούμαστε ο καθένας με με τους δικούς του κώδικες πως θα είναι δυνατόν να μιλάμε μια κοινή γλώσσα; Πως μπορούμε να μοιραζόμαστε με άλλους το νόημα στη κοινωνική ζωή;

Αν όντως υπήρχε ένα έξωτερικό από εμάς υπερ-κείμενο, ενσωματωμένο στα συστήματα των πολυμέσων μπορεί αυτό να σήμαινε μια συνολική πολιτισμική κυριαρχία αλλά οι διεργασίες θα ήταν κοινές για όλους, σαν εξωτερικές, πολύπλευρες ίσως αλλά με όμοιους κώδικες. Θα ήταν δηλαδή κάτι που θα έμοιαζε κατ΄αναλογία βέβαια με τους κοινούς κώδικες των μεγάλων ιδεολογιών του 19ου και του 20ου αιώνα. Όμως συνεχίζει ο Castells, φαίνεται πως οικοδομούμε (το νόημα τελικά) έξω από τον κόσμο των πολυμέσων, στα δικά μας συστήματα ερμηνείας, χρησιμοποιώντας το διαδίκτυο και έτσι είμαστε μεν ελεύθεροι αλλά δυνητικά αυτιστικοί. Γιατί πως μπορεί να γίνει αντιληπτό σε ένα προσωποποιημένο σύστημα αναφορών και συμπερασμάτων το κοινό νόημα, να υπάρξει κοινό έδαφος και τελικά η κοινωνία;

Τα μυαλά μας μοιάζουν με νησίδες αλλά από κάτω συνδέονται ακόμα με κοινό έδαφος. Πριν μερικά χρόνια είχε χρησιμοποιηθεί σχηματικά η εικόνα ενός τραπεζιού γύρω από το οποίο καθόντουσαν οι άνθρωποι για να κάνουν όσα κάνουν μεταξύ τους. Από πόλεμο μέχρι ειρήνη. Το διαδίκτυο αφαίρεσε αυτό το τραπέζι αλλά δεν το αντικατέστησε με κάτι άλλο. Και είναι με αυτή την έννοια που η τεχνολογία δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή αλλά ούτε και ουδέτερη. Η τεχνολογία είναι πάντα μια ρήξη. Και οι ρήξεις είναι άλματα αλλά και χάσματα και κενά. Μένει σε μας να επινοήσουμε κάτι που θα μας ξαναφέρει κοντά ή μακρυά αλλά θα μας ξαναφέρει. Ο Castells προτείνει το αυτονόητο σαν αντίβαρο, την τέχνη. Όχι μια τέχνη με προμελετημένες ατζέντες που καθορίζονται σε εταιρικά γραφεία ή σε παρόμοιους χώρους, αλλά μια τέχνη που θα είναι ένα πρωτόκολλο επικοινωνίας που θα αποκαθιστά τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων όπως και μεταξύ των ανθρώπων και της φύσης. Μια υβριδική τέχνη ανάμεσα στο διαδίκτυο και στους εαυτούς μας. Χρειαζόμαστε ένα HTML πρωτόκολλο που να περιέχει αλλά και να υπερβαίνει τον binary code. Έχουμε ανάγκη του ίσως και του μπορεί μεταξύ του 0 και του 1.

Less is More: The Tweeted revolution

This is not a post. These are 140 words or fewer, tweets. Collected in laziness …I repeat.. in laziness..

…a research study conducted by Harvard. Twitter remains the preserve of a few, despite the hype surrounding it.

…the study also discovered that just 10% of Twitter users generate more than 90% of the content that is small compared to other social networks, where 10% of users generate 30% of the content. “This implies that Twitter’s resembles more of a one-way, one-to-many publishing service more than a two-way, peer-to-peer communication network.

Twitter is a financial play – it has raised $55 million over the past two years. The investors are looking for a 10x on their money or $550 million and above. There are only a few players that can pay those dollars. You guessed it Google, Microsoft, Yahoo, etc – and one thing that might get their attention is disruption of their business model (or Google’s business model in the case of Microsoft). So, Twitter needs all the noise to get users so that it has critical mass to get an exit.

Twitter seems to be proud of the fact that it has no profit model. I’m imagining that the company will want to keep the hype building long enough to sell the company for a few billion dollars…

New Twitter Research: Men Follow Men and Nobody Tweets

As the world becomes more and more prone to mass information intake in smaller doses, Twitter has been the shoe-in fit; simplistic posting in rapid succession. And although this has proved vital to victims of the Mumbai attacks, it has been overused — the main stream media has been forced to adapt to its one line story summarization. And thus, the media’s one time lust for perfectionistic reporting has disintegrated into a demand for an expeditious spring of answers — all in 140 characters.

Twitter, twitter, twitter that’s all I hear. I am told how great it is and that it would be the end of civilization without it.

What might democracy become in the age of Social Media?

All in all, while it's probably too early to tell whether Moldova's Twitter revolution will be successful…

..all about Twitter - Twitter Revolution: How Social Media and Mobile Marketing is Changing the Way We Do Business & Market Online..

European cultural blogging map_LabforCulture

Who blogs? What are they blogging about? Which audiences and communities are being engaged? What are the language-specific issues and the economic models? And how sustainable are they?

Όπως πολύ σωστά επισημαίνει η Annette Wolfsberger, και το LabforCulture, το πολιτιστικό blogging είναι μια κατηγορία που παραμένει προς το παρόν μάλλον άγνωστη. Στα πλαίσια λοιπόν μιας προσπάθειας χαρτογράφησης της ευρωπαικής πολιτιστικής μπλογκόσφαιρας, στο LabforCulture κατασκεύασαν μια διαδραστική πλατφόρμα χρησιμοποιώντας το χάρτη του Google Earth, όπου μπορεί κανείς να προσθέσει  μπλογκς με πολιτιστικό περιεχόμενο.

΄΄We already have added the blogs from this series and other cultural blogs selected by our editorial team. But we want to see what the LabforCulture community will add and we can all watch the map grow!΄΄ 

Ενδιαφέρουσα είναι επίσης η συνέντευξη πάνω στο ίδιο θέμα της Anne Helmond, που εξετάζει τη μετατόπιση των διαλόγων και των σχολιασμών από τα μπλογκς προς κοινωνικά δίκτυα όπως το Friendfeed και τοTwitter. Διαβάστε την εδώ.

Tag ties and affective spies in Enter_4 Festival , Prague

The online exhibition Tag ties and Affective spies,  ''moves'' at the 4th InternationalArt/Science/Technology Festival at Prague (Czech Republic) . 

The festival starts at Saturday 18 April and ends at 25 April. The guys there, they have created a great pdf catalogue of the festival activities and works, for free download. 

σχέση αλληλεπίδρασης μεταξύ νέων τεχνολογιών και κοινωνικών κινημάτων

                                                          linux install / fest

Παρακολούθησα το Σάββατο βράδυ στον Ελεύθερο Κοινωνικό χώρο Nosotros μια πολύ καλή συζήτηση για τις σχέσεις αλληλεπίδρασης, μεταξύ κοινωνικών κινημάτων και νέων τεχνολογιών, που διοργάνωσε η ομάδα SID.  Η συζήτηση ήταν ανοιχτή, ΄΄οριζόντια΄΄ και γι΄αυτό ακούμπησε πολλές πλευρές του έτσι κι αλλιώς πολυεπίπεδου θέματος, δηλαδή των μορφών κοινωνικής συγκρότησης που καθορίζονται στα πλαίσια των κοινωνικών δικτύων, ειδικότερα των δικτύων που χρησιμοποιούν ψηφιακές πλατφόρμες. (Από κινητά μέχρι social media). Είναι κάτι παραπάνω από φανερό πως οι διεκδικήσεις του δημόσιου χώρου και ο επανακαθορισμός της ταυτότητας του πολίτη, περνάει πια μέσα από τα δίκτυα κάθε είδους. 

Η αντίληψη και η δράση για την πολιτική και τη κοινωνία, συναντιέται με την παραγωγή πολιτισμού και τέχνης σε ένα αναπόφευκτο jamming, που επανακαθορίζει τα πάντα.

Αντί για περαιτέρω δικά μου σχόλια ή θεωρητικοποιήσεις που νομίζω πως είναι εντελώς άκαιρες, παραθέτω τμήμα από την live ανταπόκριση που έκαναν στο Twitter, ο Ματθαίος Τσιμιτάκης και ο Αστέρης Μασούρας. Σημειώνω μόνο, μία από τις προτάσεις που ακούστηκαν για τα κοινωνικά δίκτυα,  που είπε ένας συμμετέχων. ΄΄Τα social media ωφείλουν να εξασφαλίζουν πριν από οτιδήποτε άλλο την ίδια τη δομή τους΄΄,  και το software που την υποστηρίζει΄΄. Α! και κάτι ακόμα, το  κόκκινο κρασί στο μπαρ θέλει βελτίωση.

Τσιμιτάκης στο Twitter: 

--Εισήγηση των sid με αναφορά στη διαδήλωση για τα καμμένα και τα Δεκεμβριανά. Εχουμε εργαλεία, όπως wikis, blogs κοκ

--Αναφορά στα sites αντιπληροφόρησης (indymedia, tvxs)

--Ανοίγει το μεγάλο ακροατήριο. Τις αφίσες, εμείς τις κολάμε εμείς τις βλέπουμε (σ.σ. cool) Για την ιστορία οι sid είναι τα παιδιά που διαμαρτύρονταν έξω απο την εκδήλωση της Microsoft στο μέγαρο πέρυσι και την ομιλία Gates

--θα προσπαθήσω να κάνω οικονομία στα twits. Αν σας τα σπάσω πείτε μου

--Αφορμή για την κουβέντα μας ο Δεκέμβρης, όπου λειτούργησε η σχέση κινήματος και διαδικτύου

--Αναφορά στα κινητά και τη διαδήλωση που οργανώθηκε απο κινητά. "Το 94 έγινε ταυτόχρονη δαδήλωση σε τρείς πόλεις μετά απο επίθεση φασιστών

--Τα κινητά βοηθάνε αλλά μόνο στο βαθμο που υπάρχουν ήδη κοινωνικές σχέσεις

--Δεν υπάρχει ιεραρχική δομή στην πληροφορία μέσω κινητών. Δεν αναφέρω ομιλητές γιατί δεν τους ξέρω και γιατί δεν δηλώνουν όνομα

--Αναφορά στην διαδήλωση για τα καμένα. Δεν υπήρξε ποτέ κοινότητα bloggers. Τότε ήμασταν λίγοι, τώρα αχανές

--πρώτη απόπειρα ακτιβισμού, η υπόθεση της Αμαλίας

Αστέρης Μασούρας στο Twitter:

--Aρχικη εισηγηση (δεν ξερω τους περισσοτερους), μ'αναφορα σε σιωπηλη διαμαρτυρια για καμενα, #griots & τα εργαλεια του κοινωνικου ακτιβισμου

--Θα'μαι πιο λακωνικος απ'τον @tsimitakis, δε βοηθαει & το μεσο (κινητο με σπασμενο stylus)

--δεν υπαρχει κινημα των bloggers

--Ο elikas μιλαει για Αμαλια & Παρνηθα, "αναλαμβανω την ευθυνη για βουβο & μαυρα", μασκαρατα, κουκουλοφορια

--μεγαλες δυνατοτητες στα νεα μεσα "υπαρχει μια αμφιδρομη και οριζοντια συνεργασια

--ερωτηση: γιατι να μετριεται η επιτυχια ενος κινηματος με τους ορους φυσικης παρουσιας - αρχιτεκτονικης της πολης

--μην κολλαμε στο στιγμιαιο, Zeitgeist σαν παραδειγμα πετυχημενης αντιπληροφόρησης.          Προταση: εναλλακτικο narrative των griots

Tag ties and affective spies. A critical approach on the social media of our times

Μία οnline έκθεση και μια κριτική προσέγγιση για το κοινωνικό διαδύκτιο ή αλλιώς για την δημοσιότητα (χωρίς δημόσιο χώρο ;)  που αρχίζει από την Τετάρτη, 18 Μαρτίου στο ΕΜΣΤ και φυσικά στο διαδύκτιο. Συνοδεύεται από τρία ενδιαφέροντα κείμενα των Alessandro Ludovico, Juan Martín Prada και της επιμελήτριας της έκθεσης, Δάφνης Δραγώνα. 

Παρακάτω το δελτίο τύπου της έκθεσης. 

For an english version, scroll down.

Το κοινωνικό διαδίκτυο, γνωστό και ως Web 2.0, μοιάζει με ένα συνονθύλευμα από υποσχέσεις και αντιφάσεις, μια εικόνα που παραπέμπει απευθείας στα συστατικά του στοιχεία, αυτά της κοινωνικότητας και της συμμετοχής. Στους νέους δημόσιους χώρους της σύγχρονης ινφο-σφαίρας, όπως είναι το YouTube, το Facebook ή το flickr, οι χρήστες σήμερα συναντώνται, αλληλεπιδρούν και αλληλοκαθορίζονται ενώ ταυτόχρονα παράγουν, καταναλώνουν, παρακολουθούν και παρακολουθούνται. Ανεβάζοντας φωτογραφίες, σχόλια και βίντεο, ορίζοντας tags (ετικέτες) και παραθέτοντας συνδέσμους (links), οι συμμετέχοντες στα κοινωνικά δίκτυα μοιράζονται πεποιθήσεις και εμπειρίες, συγκροτούν διαφορετικές εκδοχές της υποκειμενικότητας τους αλλά και διαμορφώνουν το περιεχόμενο και τη δομή του σημερινού διαδικτύου. Η εποχή των υποκειμενικών ταξινομήσεων, γνωστών ως folksonomies, φέρνει στην επιφάνεια μία νέα κατάσταση όπου τα στοιχεία που τη συνθέτουν είναι διαρκώς μεταβαλλόμενα, όλο και πιο διασυνδεδεμένα με οριζόντιο, ριζωματικό τρόπο. Είναι στοιχεία που βρίσκονται σε μια διαρκή διαδικασία εξατομίκευσης, εκτεθειμένα και γι΄αυτό υποκείμενα σε εκμετάλλευση.

Η online έκθεση Tag ties & affective spies (Δεσμοί που βασίζονται σε tags – ανιχνεύσεις βασισμένες στη συγκίνηση και στο πάθος) παρουσιάζει μία επιλογή διαδικτυακών έργων που αναφέρονται στις εκφάνσεις και τα χαρακτηριστικά του κοινωνικού διαδικτύου, στα στοιχεία που το ισχυροποιούν αλλά και το καθιστούν ευάλωτο την ίδια στιγμή. 

Εξετάζοντας τον τρόπο λειτουργίας των κοινωνικών δικτύων και των μορφών αλληλεπίδρασης των χρηστών, μία νέα μορφή καλλιτεχνικής πρακτικής που αναπτύσσεται μέσα στα δίκτυα, σχολιάζει, ασκεί κριτική και συχνά ανατρέπει τη δομή τους μεταλλάσσοντας τη σημειολογία και το φορμαλισμό τους. Με παιγνιώδη και συχνά ειρωνική διάθεση,  τα έργα που παρουσιάζονται προσεγγίζουν τους νέους κοινωνικούς χώρους θέτοντας ερωτήματα και επιδιώκοντας τον αναστοχασμό και τη συνειδητοποίηση των διαφορετικών δημιουργικών δυνατοτήτων από τη μεριά των χρηστών.

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Christophe Bruno, Gregory Chatonsky, Paolo Cirio, Wayne Clements, Jonathan Harris & Sep Kamvar,  Jodi, Les Liens Invisibles, Personal Cinema & the Erasers, Ramsay Stirling, George Holsheimer - Mirjam ter Linden - Daan Odijk -Patri Sadiqah & Raoul Siepers

Οργάνωση: Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

Επιμέλεια: Δάφνη Δραγώνα

An οnline exhibition and a critical approach to the social web or in other words a critique to the publicity (without public space?) The exhibition starts at Wednesday, March 18, at the National Museum of Contemporary Art, Athens and of course at the Internet. You can find also three interesting texts by  Alessandro Ludovico, Juan Martín Prada and exhibition's curator Daphne Dragona.

Below, the press release of the exhibition.

The social web, commonly known as web 2.0, resembles a mixture of promises and contradictions that refer directly to its main components, those of sociality and participation. In the new public spaces of the contemporary info-sphere such as those of the YouTube, the Facebook  or the flickr, people meet, interact and inter-define themselves while they are producing and consuming, they are spying and being spied .  Through uploading photos, videos and posts and through tagging and linking, the users share beliefs and experiences, they construct different sides of their subjectivity and they also form the content and the structure of web itself. The era of subjective taxonomies, known as folksonomies, brings about a new situation composed by elements that are changeable, interconnected and rhizomatic, personified, exposed and therefore easy to become exploitable.

Tag ties & affective spies  presents a selection of online works that refer to the aspects and features of the social web , to the elements that render it powerful and vulnerable at the same time. Exploring the functioning modes of the social networks and the ways users interact within them, a new form of artistic practice is being formed that comments, critisizes and subverts their structures by altering their semiology and formalism. Posing questions, and approaching the social media in a playful way, the works presented aim to raise awareness about the different possibilities that  are now opened up to the users.

Participating artists: Christophe Bruno, Gregory Chatonsky, Paolo Cirio,Wayne Clements, Jonathan Harris & Sep Kamvar,  Jodi, Les Liens Invisibles,Personal Cinema & the Erasers, Ramsay Stirling, George Holsheimer - Mirjam ter Linden - Daan Odijk -Patri Sadiqah & Raoul Siepers

Organised by: National Museum of Contemporary Art

Curated by: Daphne Dragona

Radical social criticism: A threat or a cheat?

                             Photo: Maya Bontzou

Ένα μικρό διάλειμμα από τις urban warfares, τους corbusieros την tensegrity και τους technobohemians.

Ένα διάλειμμα, με αφορμή την καθημερινή λήψη αρκετών e-mails με κείμενα, φωτογραφίες και video που παίρνω από φίλους και άλλους, ένα υλικό κάπου-κάπου ενδιαφέρον, αλλά συνήθως μπανάλ και επαναλαμβανόμενο, που όμως πάντα χαρακτηρίζεται από ένα καταγγελτικό ύφος. Το ίδιο, δήθεν οργισμένο ύφος, που έχουν οι ΄΄επαγγελματίες του είδους΄΄ που σουλατσάρουν κάθε βράδυ στα δελτία ειδήσων, αυτοί που ΄΄πνέουν μένεα΄΄ εναντίον όλων, καταγγέλοντας τα πάντα με το γνωστό λαικίστικο τρόπο. Η αναπαραγωγή και η διαρκής ανακύκλωση της καταγγελίας, είναι ο πιο εύκολος ,ανώδυνος τρόπος αντίστασης -και καλά- πολύ συχνά κουτοπόνηρα ωφελιμιστική μανιέρα με σκοπό τα δευτερόλεπτα φήμης που διεκδικούνται, άντε και σπανιότερα καμιά adsense γουγκλοδιαφήμιση να πληρώνεται ο server. Ανεβάζω ένα κείμενο (μάλλον κάποιες σημειώσεις) που είχα χρησιμοποιήσει πριν τρία χρόνια, σε μια συζήτηση για το ρόλο της τέχνης και των Νέων Μέσων (έτσι λέγαμε μέχρι πριν λίγο καιρό τις media arts), και τη σχέση της με τον ακτιβισμό και τον δημόσιο χώρο. Είναι κυρίως μια κριτική στην αναπαραγωγή του καταγγελτικού λόγου. Και μια υπενθύμιση πως αν θέλει μια κοινωνία να αλλάξει τα πράγματα , πρέπει να μπορεί να φτιάξει ένα νέο μοντέλο που απλά μπροστά του το τρέχον να φανεί ξεκάθαρα πόσο ξεπερασμένο είναι. Αν δεν μπορεί να το φτιάξει ας στραφεί τουλάχιστον προς αυτή την κατεύθυνση. Αν δεν μπορεί ούτε κι αυτό, καλύτερα να μην κάνει απολύτως τίποτα σταματώντας την αναπαραγωγή της μ@@ς.

For an english version of the following text regarding the critical stance of activism and art today here.

Ένα χαρακτηριστικό που εμφανίζει η κριτική σκέψη στο χώρο των νέων μέσων σήμερα, αλλά και γενικότερα,  είτε όταν αυτά χρησιμοποιούνται για την παραγωγή καλλιτεχνικών έργων, είτε σαν πλατφόρμα πολιτικής δράσης και ευαισθητοποίησης της παγκόσμιας κοινής γνώμης, είναι η φτωχή σχέση που διατηρούν με την Ιστορία και τη συσσωρευμένη εμπειρία που μπορεί να χρησιμοποιηθεί,  μέσα από την προσεκτική κατανόηση των ιστορικών γεγονότων, των αιτίων τους και της σύγχρονης σημασίας τους . Ενδεικτική μάλιστα είναι η τάση που είχε επικρατήσει κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 90  –και ως ένα σημείο συνεχίζει να υπάρχει- να θεωρείται το διαδίκτυο σαν ένας ουτοπικός αλλά και την ίδια στιγμή ένας ρεαλιστικός, καθαρός χώρος επικοινωνίας , γεγονός που κατά τους υποστηρικτές αυτής της άποψης, θα ήταν αρκετό για την δημιουργία και την εξέλιξη της γλωσσικής παραγωγής του νοήματος, που θα μπορούσε να οδηγήσει  σε μια παγκόσμια πολιτική συνείδηση.

Για να χρησιμοποιήσω ένα πιο συγκεκριμένο παράδειγμα : Το δώρο που χάρισε ο Κάντ στην ανθρωπότητα δεν είναι τόσο μια κοσμοθεωρία ούτε η συστηματικοποίηση της, αλλά η κριτική αρχή*. Έκτοτε γνωρίζουμε ότι αυτό που αποκαλούμε ανθρώπινο πνεύμα , δεν μπορεί να υπερπηδά αυθαίρετα τα όρια που του επιβάλλει η εμπειρία των γεγονότων. Γιατί τότε –και υπάρχουν πολλά τέτοια  ιστορικά παραδείγματα- τσακίζεται, γίνεται αφελές και συχνά γελοίο, με τραγικά όμως αποτελέσματα.

Οι σημερινοί διανοούμενοι, ακτιβιστές και καλλιτέχνες που έχουν εμπλακεί στο πεδίο της κριτικής ριζοσπατικότητας φαίνεται να το ξεχνούν. Συλλέγουν τα όποια οφέλη νομίζουν πως προκύπτουν από το γεγονός και μόνο της δήλωσης αυτής της θέσης ( δηλαδή ένα είδος τελετουργικής χειρονομίας, στα πλαίσια της σύγχρονης λατρείας της επανάστασης, σε γενικές γραμμές) γλιτώνοντας έτσι από το κόπο της εργασίας και το βαθμό δυσκολίας που απαιτεί το να αναλύεις τα προβλήματα στη ρίζα τους. Έτσι , έχει εμφανιστεί ένα είδος λογικής διαστροφής (η τεχνάσματος?) που συνίσταται στο να αντικαθιστά η δήλωση μιας θέσης , το περιεχόμενο της. Το αποτέλεσμα αυτού του χειρισμού είναι κατ’ αρχήν δημαγωγικό. Κι’αυτό γιατί το βάθος της κοινωνικής κριτικής, μοιάζει να γίνεται αυτόματα προσιτό με τον χωρίς κανόνες τρόπο της αγελαίας κατανάλωσης, που απευθύνεται στον πρώτο τυχόντα αδιακρίτως. Ένα είδος κοινωνικής κριτικής τύπου φαστ φουντ.

Φυσικά , η δήλωση της ριζοσπαστικής κριτικής στάσης, προεξοφλεί και την αμοιβή που συνεπάγεται η απαλλαγή από τους συνήθεις κοινότυπους  συμβιβασμούς με την ‘’καθεστηκυία τάξη’’, κάτι που της προσδίδει επί πλέον και την αίγλη της ηθικής αυθεντικότητας. Χωρίς να λάβουμε υπ’οψιν το υποκειμενικό κέρδος που προκύπτει από την επιβεβαίωση της ηθικής υπόστασης του καταγγέλοντος, που προσωρινά τουλάχιστον μοιάζει να λειτουργεί σαν καταπραϋντικό, απέναντι στις  κάθε είδους νευρώσεις που μαστίζουν τους σύγχρονους επαναστάτες.  Εδώ θα πρέπει να σημειώσω επίσης, ότι η ριζοσπατικότητα και ο καταγγελτικός λόγος, φέρνει και ακροατήριο, όπως άλλωστε γνωρίζουν πολύ καλά οι ‘’λειτουργοί’’ των ΜΜΕ.

Η ριζοσπαστική κριτική στάση, φυσικά δεν είναι καινούργια. Όμως στον 20^ο αιώνα είχε μια σοβαρή δικαιολογία, γιατί τότε υπήρχε η αίσθηση –αν όχι η βεβαιότητα για κάποιους- ενός επαναστατικού ορίζοντα τοποθετημένου τελεολογικά στο βάθος της σειράς των γεγονότων, που έδινε νόημα στη συλλογική δράση, μέσω της συνεχούς έκθεσης του ατομικού αισθήματος σε συνθήκες υπέρβασης, προβάλλοντας έτσι διαρκώς το γενικό πλαίσιο που καθιστούσε αντιληπτό τον κοινό σκοπό.

 Σήμερα ? σήμερα? σήμερα? σήμερα? σήμερα? σήμερα? σήμερα? σήμερα? σήμερα? σήμερα? σήμερα?

Η διαδικασία της εξατομίκευσης σήμερα ,ανήκει σ’ εκείνη τη σφαίρα πραγμάτων και υπακούει στους κανόνες που επιβάλει η διαφήμιση και οι τεχνικές της. Βασικός στόχος της διαφήμισης είναι ο προσδιορισμός κάθε ατομικότητας σαν ένας αυθαίρετος διαχωρισμός από τον κόσμο και κατά συνέπεια, σαν την τραγική βάση της άγνοιας πάνω στην οποία μπορεί να συσταθεί η  ταυτότητα των ατόμων. Την ίδια διαδικασία εξατομίκευσης ακολουθούν και οι ριζοσπαστικές κοινωνικές τάσεις.

Μ’ άλλα λόγια, κοινός τόπος για την διαφήμιση όπως και για τη σύγχρονη κοινωνική κριτική, είναι η ιδεολογικοποίηση κατά κύριο λόγο των δικαιωμάτων του ανθρώπου και το παζάρι της εμπορευματοποίησης που παράγεται απ’ αυτό το τέχνασμα Η μετατροπή του αυτονόητου σε θέμα , δηλαδή σε ζήτημα  και συνεπώς η διατίμηση της επίλυσης του.Ευτελές τέχνασμα ,αρκετό όμως για να δοθεί το έναυσμα για την διαμόρφωση της κουλτούρας της καταγγελίας μια πρακτική τόσο συχνή στο χώρο των ΜΜΕ, με προεξάρχουσα την τηλεόραση.Η μεθοδολογία της καταγγελίας διεκδικεί μόνο μια  βάση ηθικής τάξης και φυσικά δεν οδηγεί πουθενά. Δεν ρισκάρει τίποτα και κατά συνέπεια δεν αλλάζει και δεν πρόκειται ν’ αλλάξει τίποτα. Μοιάζει να κρίνει, τελικά καταγγέλλει, αλλά σίγουρα στο τέλος δεν ερμηνεύει το παραμικρό.Φορά όλο και περισσότερο τον πολιτιστικό μανδύα , παρουσιάζεται όλο και πιο πολύ με όρους ‘’έργου τέχνης’’ καταδικάζει, αλλά δεν μετασχηματίζει. Δεν αναλύει και έτσι δεν βοηθά την ανθρωπότητα να ελέγξει τη μοίρα της. Το να αντιλαμβάνεται κανείς τον καπιταλισμό αποσπασματικά σαν μια σειρά συμπτωμάτων , δεν υποστηρίζει την προσπάθεια να μάθουμε τίποτα για τα επιμέρους συστατικά του και τις αιτίες της αναπαραγωγής του. Ούτε βέβαια μας δίνει κάποιο μέσο για να επέμβουμε και να τον αλλάξουμε. Το αποτέλεσμα είναι πως οι άνθρωποι σήμερα, που προσπαθούν να κατανοήσουν τις αιτίες πίσω από τα γεγονότα , δεν έχουν, ούτε βρίσκουν θέση μέσα στο σύγχρονο ριζοσπαστικό καζάνι που μαγειρεύονται οι πρακτικές της καταγγελίας. 

Αυτό που μένει σε μας, που δεν ξέρουμε που πάμε, είναι η ελπίδα πως θα βρούμε τους τρόπους εκείνους και τα εργαλεία εκείνα, που θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε τον κόσμο και τον τρόπο που μπορεί ν’αλλάξει. Η κοινωνική ριζοσπαστική κριτική επειδή αντιμετωπίζει το θέμα της σαν να πρόκειται για πολιτιστικό αγαθό , όπως ένας συλλέκτης τη συλλογή του, έχει ήδη τελειώσει. Είναι νεκρή.