Greekness is my weakness

Ο γνωσιολογικός καπιταλισμός (cognitive capitalism) είναι η σύγχρονη μορφή καπιταλισμού στην οποία η παραγωγή των γνώσεων και ‘’γενικότερα’’ η παραγωγή του ‘’ανθρώπου από τον άνθρωπο’’ έχουν τον βασικό ρόλο ενώ στον Φορντικό καπιταλισμό κυριαρχεί η εξιδίκευση των κατατάξεων, οι έρευνες πάνω σε οικονομίες που σε γενικές γραμμές γίνονται αντιληπτές ώς γραμμική κλιμάκωση κερδών και οι υλικές επενδύσεις. Αυτό που αποκαλείται γενικά, αν και συχνά αόριστα, ως βιοπολιτική. Με άλλα λόγια, αν στον 19 και στον 20 αιώνα η παραγωγή κεφαλαίου απαιτούσε ''επενδύσεις'' σε περιοχές του κόσμου που βρίσκονταν εκτός των κέντρων συσσώρευσης και τελικής κεφαλαιοποίησης του φυσικού πλούτου, π.χ αποικίες, σήμερα οι ''αποικίες'' και οι παραγωγικές επενδύσεις είναι τα ίδια τα ανθρώπινα σώματα, όπου αυτά απαντώνται. Αποικία/ες, είναι η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη στον κόσμο.

Το σημείο κλειδί δεν είναι πια η συσσώρευση σταθερού υλικού κεφαλαίου αλλά η ικανότητα απόκτησης γνώσεων και η δημιουργία της εργασιακής δύναμης. Η αποτελεσματικότητα δεν βρίσκεται πια στα κέρδη από το χρόνο της εργασίας αλλά στην διαδικασία , στο ‘’πρότσες’’ της απόκτησης γνώσεων και στις δυνατότητες προτάσεων νέων μοντέλων. Οι δημιουργικές ικανότητες βρίσκονται πια μέσα στα κεφάλια των κατόχων των γνώσεων και όχι πια σ΄αυτούς που κατέχουν τα μέσα παραγωγής.
Αυτό άλλωστε, είναι που το μεγαλύτερο κομμάτι της αριστεράς-κυρίως της ελληνικής αλλά όχι μόνο- αρνείται να καταλάβει. Μέσω του εξαναγκασμού πάνω στα copyrights και στην ιδιωτικοποίηση του ‘’γνωρίζειν’’ η τάξη αυτή επιχειρεί να θέσει στη κατοχή της το πιό σημαντικό κομμάτι αυτού του πλούτου που παράγεται από το ‘’πάντα διαχρονικό general intellect’’.
Ειδικά στην Ελλάδα, μια χώρα που η δομή της σαν κράτος ήταν πάντα μια υπόθεση ύπαρξης με μορφή εξωτερικού δανείου, γιατί απλά αυτό εξυπηρετούσε ''αυτά'' ή ''εκείνα '' τα συμφέροντα αυτών ή των άλλων -μέχρι και πρόσφατα άλλωστε στην περίοδο του 2004 και της ''αναγέννησης των ολυμπιακών αγώνων''- αυτή λοιπόν η μετεξέλιξη του καπιταλισμού δημιουργεί ανυπέρβλητα εμπόδια. Πως είναι δυνατόν σε μια κατά βάση βαλκανική χώρα, έστω και προνομιούχα στη γειτονιά, λόγω της υποτιθέμενης συμβολικής ιστορικής της σημασίας, που όμως προκειμένου να επιζήσει ως κράτος όταν τα φώτα της δύσης δεν στρέφονταν πανω της , έπρεπε να γίνει αποικία του εαυτού της (self- colonalization) να εφαρμοστεί μια προηγμένη μορφή καπιταλισμού σαν αυτή του γνωστικού καπιταλισμού που απαιτεί την κεφαλαιοποίηση της γνώσης? Αυτό σημαίνει την πλήρη ρήξη με τις δομές εξουσίας που διέπουν και συγκροτούν κακήν κακώς την διαχρονική κωμωδία της εντόπιας διακυβέρνησης. (Όλως τυχαίως συγκροτημένης γύρω από οικογενειακά ονόματα). Πως είναι δυνατόν οι φεουδαλιστικού τύπου δομές εξουσίας , ο βυζαντινισμός της διοίκησης και της οικονομίας, οι αρχαιολογικές -κυριολεκτικά και μεταφορικά- δομές της πολιτιστικής ζωής, να επιτρέψουν την μετάβαση των νέων από απλούς διεκπεραιωτές μιας local γραφειοκρατείας, σε κατόχους γνώσεων της σύγχρονης παραγωγής υπεραξίας? Να ταυτιστεί δηλαδή η ικανότητα απόκτησης γνώσεων και η αυτοδιαχείριση της εργασιακής δύναμης με όρους που ξεπερνούν κατά πολύ την πολιτική και κοινωνική γνώση της ελληνικής κοινωνιας? Να εμφανιστούν golden boys που δεν φορούν ράσα? Η αλλιώς κάποιοι έλληνες που θα 'εχουν την δυνατότητα να επαναξιολογίσουν τα βιοπολιτικά σώματα -και κατ' επέκταση την παραγωγή αξιών και δύναμης- που συμπεριλαμβάνονται εντός των παραδοσιακών συνόρων? Για όνομα του θεού.

Είναι άραγε τυχαία τα λόγια του φαιδρού ποινικολόγου που ανέλαβε την υπεράσπιση του μπάτσου δολοφόνου?
''Ο θεός θέλησε τον θάνατό του''.